Μη μου μιλάς για καλοκαίρι(α)

Ίσως είναι η πρώτη φορά τα τελευταία έξη χρόνια, που οι δυο «αιώνιοι», περισσότερο από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, πρέπει να προετοιμάζονται για να περάσουν (ταυτόχρονα) ένα τόσο «καυτό» καλοκαίρι. Ειδικά μετά την απώλεια του κυπέλλου από έναν τρίτο (ΑΕΚ) και τον αποκλεισμό από το final4 της Euroleague,με πλεονέκτημα. O καθένας να ψάξει λύσεις σε διαφορετικά ζητήματα και για διαφορετικούς λόγους. Σπάνια ένας τίτλος, όπως αυτός που τους απομένει να διεκδικήσουν θα προσφέρει μια τόσο εφήμερη χαρά και δεν θα επηρεάσει τόσο καθοριστικά τις αποφάσεις που έχουν να ληφθούν στα δυο στρατηγεία.

Για τον Παναθηναϊκό, που δείχνει μεν ότι βρίσκεται σε καλύτερη σωματική, αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση, συν ότι έχει το πλεονέκτημα έδρας, «όλα τα λεφτά» θα είναι το οριστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την Euroleague, ή αν προτιμάτε: του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με τον Μπερτομέου. Είναι ζωτικής σημασίας η απόφαση σε ποια ευρωπαϊκή διοργάνωση θα αγωνιστεί του χρόνου, γιατί θα είναι και εκείνη που θα επηρεάσει αποφάσεις των παικτών που λήγουν τα συμβόλαιά τους και είναι περιζήτητοι (Καλάθης, Σίνγλετον, Τζέιμς) αλλά και εκείνων που θα αποτελέσουν μεταγραφικούς στόχους. Ρωτήστε έναν ατζέντη και θα σας πει πως η πρώτη εντολή που παίρνει από έναν πελάτη του-παίκτη, είναι να βρει ομάδα που παίζει στην Euroleague,αν δεν τα καταφέρει να κοιτάξει το Eurocup και μετά να αναζητήσει έναν προορισμό που προσφέρει περισσότερα χρήματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις παικτών που προτιμάνε, είτε συνδυαστικά είτε ανεξάρτητα, την «κουρτίνα με το χρήμα», χωρίς να τους ενδιαφέρει η παραπάνω ιεράρχηση. Ο καθένας με τον χαρακτήρα, τις ανάγκες και την ηλικία του.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις η δουλειά του «τριφυλλιού» θα γίνει πολύ δύσκολη, αν αποφασίσει να υλοποιήσει την απειλή του και να φύγει από την Euroleague. Θα στοιχίσει διπλά και τριπλά και από οικονομικής πλευράς στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο αλλά και από απόψεως πρεστίζ στο κλαμπ αν απουσιάσει από την διοργάνωση στην οποία συμμετέχει η ελίτ. Όπως φυσικά θα στοιχίσει και στην διοργάνωση να χάσει ένα τόσο ισχυρό brand name, των έξη τροπαίων την τελευταία 25ετία.

Η ομάδα που ήταν δεύτερη στα εισιτήρια πίσω από την Ζαλγκίρις στην κανονική περίοδο, δύσκολα θα μπορεί να μαζεύει τόσο κόσμο στο γήπεδο παίζοντας με αντιπάλους που προσπαθούν να βρουν ή να επαναπροσδιορίσουν μια θέση στον μπασκετικό χάρτη.

Από την άλλη, εφόσον ο ιδιοκτήτης θέτει τόσο ξεκάθαρα θέμα αρχής, ίσως είναι καλύτερα να ζήσει αυτή την εμπειρία και να υποστεί τις συνέπειες, από το να τρώει όλο το χειμώνα σε αντιπαραθέσεις και καβγάδες. Ο καθένας έχει το σύστημα αξιών, αλλά αναλαμβάνει και την ευθύνη των αποφάσεων που παίρνει. Πάντως, αν κάποιος νιώθει ότι αδικείται συστηματικά του υπενθυμίζω το αγαπημένο ρητό που ήταν γραμμένο στον τοίχο των αποδυτηρίων μιας ομάδας της κοντινής περιφέρειας: το άδικο κανόνας, το δίκαιο αγώνας. Το μόνο πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι ο καθένας ορίζει το δίκαιο και το άδικο αυθαίρετα και κατά περίσταση και χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη του ένα άλλο που λέει ότι «ρόδα είναι και γυρίζει».

Προς το παρόν, όντως έχει ενδιαφέρον, από μπασκετικής πλευράς, η επιλογή της εξάδας που θα κάνει ο Πασκουάλ για να πορευτεί στην συνέχεια και το τέλος του ελληνικού πρωταθλήματος στην προσπάθεια για την διατήρηση των κεκτημένων. Όντως πρέπει να θεωρούνται σίγουροι οι Γκιστ, Σινγκλετον, Τζέιμς και ο υγιής Ρίβερς, ενώ τις μικρότερες πιθανότητες να διεκδικήσει θέση μοιάζει να έχει ο Πέιν.

Αλλά και στον Ολυμπιακό τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Όχι τόσο από πλευράς αποτελεσμάτων, που συμπεριλαμβάνουν την απώλεια του κυπέλλου στον τελικό με την ΑΕΚ (κυρίως), τον πειστικό αποκλεισμό από την Ζαλγκίρις στα play offs της Euroleague και παρά το πλεονέκτημα έδρας, όσο από πλευράς εικόνας και ανοικτών μετώπων. Το πιο σημαντικό θέμα, το οποίο περισσότερο έχει περάσει από τις στήλες των πολιτικών εφημερίδων και λιγότερο των αθλητικών, έχει να κάνει με το μπάτζετ που θα διατεθεί από την οικογένεια Αγγελόπουλου, με την ευρύτερη έννοια. Από εκεί και πέρα είναι πρώτη φορά που αμφισβητείται τόσο έντονα η παραμονή του κόουτς Γιάννη Σφαιρόπουλου μετά από μια πετυχημένη (από πλευράς αποτελεσμάτων) τετραετία στο τιμόνι. Γι αυτό το θέμα που τίθεται κατά κόρον, τον τελευταίο καιρό, δεν έχει σχέση με τα αποτελέσματα από την συνολικότερη μπασκετική προσέγγιση, η οποία συμπεριλαμβάνει τον τρόπο επιλογής, ένταξης, αξιοποίησης των ξένων παικτών που φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν αποκτούνται με προοπτική να κάνουν την διαφορά, αλλά να συμπληρώσουν τον ελληνικό κορμό. Αποτέλεσμα όλης αυτής της πολιτικής είναι οι περισσότεροι να φεύγουν ή να θέλουν να φύγουν στενοχωρημένοι από τη διαχείρισή τους (χρόνος συμμετοχής, ρόλοι). Ακόμη και το θέμα των πολλών τραυματισμών πολλές φορές, εκτός από τις περιπτώσεις ατυχίας, ακουμπά σε αυτή την ουσιώδη παράμετρο. Η ομάδα είναι μία και στον Ολυμπιακό, τα τελευταία χρόνια το δίπολο Ελληνικός κορμός – ξένοι μετατρέπεται και με την συνδρομή των media που ως γνωστόν μπορούν να γίνουν σκληρότερα στους εύκολους στόχους, με κάποιο αόρατο αλλά τόσο ξεκάθαρο τρόπο σε εχθρικό μέτωπο. Τόσο κατά την διάρκεια της σεζόν με απεικόνιση στο στυλ του μπάσκετ που παίζει, όσο και κατά την στιγμή της αποτίμησης.

Όλα αυτά, σε χοντρές γραμμές είναι βασικά θέματα που απασχολούν τόσο τον Παναθηναϊκό, όσο και τον Ολυμπιακό και δείχνουν να ξεπερνάνε μακροπρόθεσμα και σε ένταση την αναμφισβήτητη ικανοποίηση που θα προσφέρει-στον έναν από τους δυο- η κατάκτηση του τίτλου.