Από την μύγα ξύγκι

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκαν δυο κανόνες που αφορούν τα ντέρμπι Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού. Ο πρώτος είναι ότι δεν υπάρχει αδιάφορο παιχνίδι μεταξύ των δύο «αιωνίων» ακόμη κι αν πρόκειται για αναμέτρηση ήσσονος βαθμολογικής σημασίας όπως αυτό που έγινε στο «Νίκος Γκάλης» και άνοιξε τον δεύτερο γύρο της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος. Ο δεύτερος είναι ότι ανέκαθεν δεν μετρούσε σε τι κατάσταση ή με τι ψυχολογία πηγαίνει να παίξει ο καθένας τους αυτά τα ματς, αλλά με ποια ψυχολογία φεύγει, πρωτίστως λόγω αποτελέσματος και δευτερευόντως του τρόπου που θα επιχειρήσει να αποκρυπτογραφήσει τα μηνύματα που μπορεί να του προσφέρει το κάθε παιχνίδι.

Για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός ήταν φανερό ότι μπήκε στο παρκέ με μια υπερβολική άνεση και σιγουριά που πίστευε ότι του εξασφάλιζαν οι τέσσερις σερί νίκες που είχαν προηγηθεί επί του Ολυμπιακού, εκ των οποίων οι δυο φετινές μέσα στο ΣΕΦ. Κάτι το γεγονός ότι είχε ουσιαστικά εξασφαλίσει το πλεονέκτημα της έδρας, κάτι ότι έπαιζε μπροστά στο κοινό του, με όσα πλεονεκτήματα αυτό μπορεί να συνεπάγεται και κυρίως η αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι και στα καλύτερά του, ήταν δεδομένα τα οποία υποσυνείδητα μπορεί και να τον έβαλαν σε μια διαδικασία να αισθάνεται περισσότερο εύρωστος απ’ όσο ήταν, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αυτή η προσέγγιση αποδείχθηκε πως ήταν μια παγίδα, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δικές του επιβαρύνσεις από τα συνεχή δύσκολα παιχνίδια, την ξαφνική απουσία του Θανάση Αντετοκούνμπο και την βεβαιότητα ότι η διάθεσή του δεν θα ήταν και τόσο εύθυμη, αν ο Νικ Καλάθης δεν είχε αρπάξει την νίκη μέσα από τα χέρια της Ζαλγκίρις, την προηγούμενη Πέμπτη.

Το πιο σημαντικό λοιπόν γι αυτόν, δεν είναι ότι νίκησε πάλι τον Ολυμπιακό, αλλά ότι τελικά τα κατάφερε, χωρίς να κάνει καλό παιχνίδι και κυρίως βρίσκοντας εναλλακτικούς τρόπους ενέργειας με αφετηρία την διαχείριση που έκανε ο προπονητής του, ο οποίος δεν κοουτσάρισε το παιχνίδι “by the book”.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Τσάβι Πασκουάλ θα έδειχνε τόσο ευέλικτος αν η φύση του παιχνιδιού, όπως την περιγράψαμε παραπάνω, δεν του πρόσφερε όλες αυτές τις ευκολίες ( ακόμη και την άνεση της ήττας) αλλά είναι δεδομένο ότι οι αποφάσεις που πήρε του βγήκαν. Δεν μπορούμε όμως να μην παρατηρήσουμε ότι κατά σύμπτωση και οι τέσσερις παίκτες που αποδείχθηκαν «κλειδιά» δεν είχαν ξεκινήσει στην βασική πεντάδα, αλλά ήρθαν από τον πάγκο. Το γεγονός λοιπόν ότι όσο πλησιάζαμε προς το τέλος του ματς ο κουρασμένος Παναθηναϊκός έδειχνε πιο φρέσκος από τον αποκαμωμένο Ολυμπιακό, είναι μια παράμετρος που αντανακλά κυρίως την δική του παρέμβαση.

Για παράδειγμα, ο Καταλανός, δεν έμεινε «κολλημένος» στον Νικ Καλάθη. Βλέποντάς τον να κάνει μια από τις χαμηλότερες φετινές πτήσεις του, τον περιόρισε σε 24 λεπτά συμμετοχής, τόσα όσα πήρε ο αναπληρωματικός του, ο Λούκας Λεκάβιτσιους, ο οποίος για μια ακόμη φορά τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Πριν είναι αργά, πήρε την μπάλα από τα χέρια του φυσικού ηγέτη του και την έδωσε στα χέρια του Λιθουανού ο οποίος με την ενέργεια που έβγαλε στο παρκέ συνέφερε τους συμπαίκτες του και έβαλε μπελά στους απέναντι.

Επίσης, ξέροντας ότι ο Πρίντεζης παραδοσιακά δυσκολεύεται και ταλαιπωρείται με τον Γκιστ και τον Σίνγλετον αλλά είναι πιθανό να προκαλεί δέος στον άγουρο Ντίνο Μήτογλου, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ρίξει τον μικρό στο παιχνίδι. Το έκανε όταν βρέθηκε στο παρκέ ο σχεδόν συνομήλικός του Κάιλ Γουίλτζερ, με τον οποίο ο διεθνής Έλληνας φόργουορντ μπορούσε να αισθανθεί πιο άνετα, ου μη και πλεονεκτικά αν συμφωνήσουμε ότι μέσα στα 8 λεπτά που αγωνίστηκε, όχι μόνο έβγαλε τις άμυνες που χρειάστηκε εμποδίζοντας το μακρινό σουτ που είναι το ατού του Καναδού, αλλά χτύπησε και πάνω στην αμυντική του αδυναμία πετυχαίνοντας 7 πολύτιμους πόντους σε σημείο που η ισορροπία ήταν ακόμη εύθραυστη, με αποτέλεσμα να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη.

Σε συνέχεια του ματς με την Μπαρτσελόνα, έδωσε πάλι την εντύπωση ότι έχει βρει την σωστή δόση αξιοποίησης του Ιαν Βουγιούκα, παίρνοντας από αυτόν μόνο τα πλεονεκτήματά του και κρύβοντας τις αδυναμίες του. Μέσα σε 7’ και 30’’ ο Έλληνας σέντερ είχε maximum επίδραση.

Από εκεί και πέρα, είναι σαφές ότι τον βοήθησε η κατακόρυφη επιθετική άνοδος του Ρίβερς στο δεύτερο ημίχρονο. Παρότι ξεκίνησε άστοχος, ήταν εκείνος που έμεινε στο παρκέ περισσότερο από τον καθέναν, γιατί αυτή τη φορά μάζεψε και 4 ριμπάουντ και μοίρασε περισσότερες ασίστ από τον Καλάθη, γιατί λόγω πρότερου βίου, η ερυθρόλευκη άμυνα είχε προσαρμοστεί πάνω του.

Στο δια ταύτα κι αν υπολογίσουμε ότι πολλοί παίκτες των «πρασίνων» δεν βρέθηκαν και στην καλύτερη μέρα τους, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στο συγκεκριμένο ματς ο προπονητής του Παναθηναϊκού «έβγαλε από την μύγα ξύγκι» κάτι που δυστυχώς (για τους προπονητές) ή ευτυχώς (για το σασπένς του παιχνιδιού) δεν εξαρτάται μόνο από τις δικές τους εμπνεύσεις – ιδέες αλλά από τον τρόπο που εκείνοι τους οποίους εμπιστεύονται καταφέρνουν να τις υλοποιήσουν.