Μπαρτζώκας καλεί Σλούκα, όβερ!

Σαν εξωτερικός παρατηρητής, μια που προφανώς δεν την έχω κάνει τη δουλειά, το να είσαι προπονητής σε ανταγωνιστική ομάδα Euroleague, πρέπει να είναι από τις δυσκολότερες θέσεις στον επαγγελματικό αθλητισμό. Το ρόστερ πρέπει να είναι μεγάλο, τα αγωνιστικά λεπτά είναι συγκεκριμένα και οι πέντε που πατούν παρκέ, σταθερά πέντε.

Ένα από τα πιο πετυχημένα project του μπασκετικού Ολυμπιακού ήταν οπωσδήποτε το φετινό με μελανό σημείο, αλλά πολύ έντονο, το χαμένο Final 4 του Κάουνας. Δεν μπορεί όμως να μην πιστωθεί η καλή δουλειά στον coach Μπαρτζώκα, του οποίου το προπονητικό ισοζύγιο ήταν όπως το ρεκόρ του Ράφα Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός. Συντριπτικά θετικό.

Από την άλλη βέβαια επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής κι επειδή το βίωσα στα ελάχιστα μέτρα μπροστά μου, αν δεν ήταν η προσωπικότητα και το ταλέντο του Κώστα Σλούκα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο Ολυμπιακός να μην ταξίδευε ποτέ στην Λιθουανία. “Κλειδωμένος” από τη σύνθετη άμυνα που έστησε ο Δημήτρης Ιτούδης με μια νέα ομάδα της Φενέρ στα χέρια του και σημαδεύοντας σε αδυναμίες των ερυθρόλευκων, που κανείς ως τότε δεν είχε αναδείξει συστηματικά, ο Ολυμπιακός κινδύνεψε σοβαρά, να πνιγεί στον Βόσπορο.

Το σωσίβιο, η σωστική λέμβος και το βαπόρι που τελικά τον έσωσαν είχαν το ίδιο όνομα: Κώστας Σλούκας. Φυσικά για το τελευταίο τρίποντο αλλά πρωτίστως για τη συνολική αδιανόητη εμφάνισή του στο Game 3. Σας το λέω ειλικρινά, όσο κι αν είχε σημαντικές πιθανότητες ο Ολυμπιακός να σπάσει την έδρα της Φενέρ στο Game 4, η δουλειά είχε σχεδόν γίνει, ο ναυαγός ήταν κάτω από την επιφάνεια του νερού. Ο Σλούκας τον άρπαξε βιαίως από τα μαλλιά και τον έσωσε με τσαμπουκά.

Στην περίπτωση λοιπόν που ο Ολυμπιακός επέστρεφε άπραγος στον Πειραιά, ένας κύκλος εσωστρέφειας θα άνοιγε. Ίσως όχι καταστροφικής, αλλά την ελληνική την οπαδική την γκρίνια την ξέρουμε χρόνια τώρα. Τις ακραίες της εκδηλώσεις επίσης. Ελάχιστοι θα πίστωναν την πρόοδο, οι πολλοί θα χρέωναν την οδυνηρή ήττα. Δεν θα ήταν αξιοκρατικό αλλά θα συνέβαινε.

Πάντα είχα και έχω την πεποίθηση ότι η καλή πεντάδα δεν ξεκινά, ολοκληρώνει τους αγώνες. Το πόσο απαραίτητος είσαι, φαίνεται στο τελευταίο δεκάλεπτο, όχι στον συνολικό πίνακα του χρόνου συμμετοχής. Ο coach Μπαρτζώκας ήταν πολύ συγκεκριμένος με το rotation, ίσως τόσο συγκεκριμένος που γινόταν προβλέψιμος, όμως θεωρώ, πως τον Κώστα Σλούκα τον διαχειρίστηκε σωστά. Με βάση το μπάσκετ που ήθελε να παρουσιάσει, με αμυντική προτεραιότητα, πολλές extra πάσες και παιχνίδι στο “βαμμένο”, τα λεπτά του Κώστα Σλούκα έπρεπε να είναι συγκεκριμένα και τοποθετημένα σε χρονικά σημεία καθορισμένα. Γνώμη μου.

Θα είχε δικαίωμα να διαφωνεί ο Κώστας Σλούκας; Φυσικά! Γιατί θα μπορούσε να είναι παραγωγικός και να απογειώσει την περιφέρεια οποιουδήποτε ανταγωνιστή του Ολυμπιακού. Το συμβόλαιό του όμως ήταν ερυθρόλευκο.

Όλες οι παραπάνω διαφορετικές προσεγγίσεις θα μπορούσαν να υπάρχουν και να μην είναι τοξικές, αν υπήρχε κι επικοινωνία. Αν δηλαδή δεν αφήνονταν πράγματα να εννοηθούν και η εκτίμηση κι ο σεβασμός ήταν συναισθήματα υφέρποντα κι όχι εκπεφρασμένα.

Ξαναγυρνώ στην αρχή του κειμένου και το επαναλαμβάνω. “ Το να είσαι προπονητής σε ανταγωνιστική ομάδα Euroleague, πρέπει να είναι από τις δυσκολότερες θέσεις στον επαγγελματικό αθλητισμό.” Μόνο που απαγορεύεται στον προπονητή να διαθέτει “Εγώ”. Πόσο μάλλον “Υπερεγώ”. Ακόμα κι ο Γιάννης Ιωαννίδης, το μεγαλύτερο προπονητικό “Εγώ” του ελληνικού μπάσκετ, ήταν τακτικιστής στις συγκρούσεις του.

Τελικά νομίζω πως το μεγαλύτερο ζήτημα μεταξύ Γιώργου Μπαρτζώκα και Κώστα Σλούκα δεν είναι αγωνιστικό αλλά επικοινωνιακό. Και πρέπει να βρουν έναν τρόπο να επικοινωνήσουν, με πρωτοβουλία του coach πιστεύω. Με σεβασμό στη μεταξύ τους σχέση μπορούν να συμφωνήσουν, ότι διαφωνούν και πάλι να είναι παραγωγικοί για τον Ολυμπιακό. Στο κάτω κάτω όπως σωστά έχει πει ο coach των Ερυθρόλευκων, η ομάδα δεν ανήκει ούτε στον ίδιο ούτε σε έναν super star, όπως ο Σλούκας. Οι πρωτοβουλίες ανήκουν στη Διοίκηση. Και νωρίτερα ή αργότερα πρέπει να τις δούμε, ίσως μόλις καταλήξει η υπόθεση Βεζένκοφ, που έχω την αίσθηση, πως θα συνεχίσει στον Πειραιά.