Αρης: Το ταξίδι που δεν έγινε ποτέ

Μπορεί να αποτελεί προϊόν διαστροφής, αλλά συνηθίζω να υπολογίζω κάθε χρονιά βάσει της ημερομηνίας έναρξης μιας αγωνιστικής περιόδου και όχι την πρώτη μέρα του χρόνου.

Εκείνη η σεζόν (1998-99) λοιπόν ξεκίνησε με δυσάρεστους οιωνούς τους οποίους (ως προληπτικός) προφανώς θα έπρεπε να λάβω υπόψη και να αποκρυπτογραφήσω. Με ένα ταξίδι που αποφασίστηκε ξημερώματα μιας καλοκαιρινής μέρας και άρχισε λίγα λεπτά μετά, δίχως δεύτερη φορεσιά και με τη συντροφιά ενός φωτογράφου με το παρατσούκλι «νεκροθάφτης», καθώς συνήθιζε να καλύπτει τις κηδείες για την εφημερίδα «Μακεδονία-Θεσσαλονίκη».

Και που να φανταζόταν τότε ο Νάσος Γαλακτερός, με τον οποίον καυγαδίσαμε στο ξενοδοχείο της αποστολής του Άρη, όταν είδε απέναντί του έναν πιτσιρικά να είχε εισχωρήσει στο… άβατο της ομάδας, ότι ήταν άυπνος και χιλιοταλαιπωρημένος για να τους προλάβει. Τότε βέβαια η δημοσιογραφία είχε άλλη μορφή, ομοίως και το ρεπορτάζ.

Λίγους μήνες μετά, με κολλαρισμένο το διαβατήριο και τη βαλίτσα στο χέρι, ο ίδιος πιτσιρικάς, ετοιμαζόταν για να χιονισμένο Λουλέο της Σουηδίας, με την προσδοκία ότι θα αντικρίσει (και) το Βόρειο Σέλας καθώς ο αγώνας με την άσημη Πλάνια ήταν η αφορμή που χρειαζόταν.

Έλα όμως που για τον ίδιο ματαιώθηκε εκείνο το ταξίδι λόγω ξαφνικής αλλαγής σχεδίου. Για να φτάσουμε στα τέλη του Γενάρη και στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (1999).

Αντί της συνηθισμένης αποστολής με μετάβαση στον τόπο διεξαγωγής της τελικής φάσης του Κυπέλλου την παραμονή των αγώνων, η επιλογή του ταξιδιού ανήμερα των ημιτελικών αγώνων αποδείχθηκε κακή. Η ραγδαία επιδείνωση των καιρικών συνθηκών στη Θεσσαλονίκη (αρχικά) προκάλεσε πολύωρη καθυστέρηση της προγραμματισμένης (για το πρωί) πτήσης.

Η ιδέα ενοικίασης αυτοκινήτου για παν ενδεχόμενο επίσης απορρίφθηκε λόγω της αίσθησης ότι το αεροπλάνο θα πετούσε, αλλά αυτό δεν απογειώθηκε ποτέ. Έμεινε το πλουσιότατο πρωινό στο αεροδρόμιο το οποίο δεν κόστισε λίγο, καθώς τα 5.000 δραχμές για εκείνη την εποχή δεν ήταν λίγα λεφτά.

Κι έτσι φεύγοντας από το αεροδρόμιο με προορισμό τα γραφεία της εφημερίδας και όχι το ΣΕΦ το στομάχι ήταν βαρύ, όσο κι αυτό του Άρη μετά από εκείνον τον ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ.

Εκείνο το εμφατικό 83-50 του Δικεφάλου επί του Άρη στοιχειοθέτησε τη (μέχρι τότε) μεγαλύτερη διαφορά στη σύγχρονη ιστορία των αναμετρήσεων των δύο ομάδων. Ο Άρης τον είχε κερδίσει 88-56 με τα μαγικά του Ρόι Τάρπλεϊ τον Οκτώβρη του 1992 και ο ΠΑΟΚ είχε απαντήσει με το δικό του 70-102 στα Playoffs της σεζόν 1995-96.

Εκείνο το διάστημα, ο Άρης ήταν σε πραγματική τρικυμία. Το μυαλό του δεν ήταν στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας αλλά στις προαποφασισμένες αλλαγές παικτών με τον ερχομό των Ράντι Ουάιτ, Μάρτιν Μιούρσεπ.

Την προπαραμονή του ημιτελικού ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, ο Γκάρι Γκράντ, έκανε… σπαγγάτο (θαρρώ στο κλειστό του Παπάγου) στην τελευταία προπόνηση της ομάδας, αποκόμισε θλάση τρίτου βαθμού και η καριέρα του τους «κίτρινους» έκλεισε με τον πλέον άδοξο τρόπο. Παιχνίδια της τύχης αλλά ήταν από τις ελάχιστες (εν Ελλάδι) βραδιές του Αμερικανού που δεν είχε βολτάρει.

Γοητευμένος με τη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης και με γνωστό club στο Καραμπουρνάκι, εκεί ξημεροβραδιαζόταν, δίχως όμως την κατανάλωση αλκοόλ. Χωρίς τον «στρατηγό» του (όπως ήταν το παρατσούκλι του) ο Άρης έχασε τη μάχη δίχως… μάχη και βυθίστηκε στο κλίμα εσωστρέφειας το οποίο οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο.

Αυτός αναδύθηκε στην πραγματική μορφή του στις αρχές του Απρίλη (1999) στον δεύτερο ημιτελικό αγώνα με τη Βαλένθια για το Κύπελλο Σαπόρτα. Νωρίτερα στη σεζόν είχε φερθεί άδικα στον Σούλη Μαρκόπουλο με την αντικατάστασή του από τον Σβι Σερφ και το «χαράμι» τον τιμώρησε καθώς εκείνο το βράδυ στο Nick Galis Hall η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτε και οι Ισπανοί κέρδισαν για δεύτερη φορά (50-58) μετά την πρώτη στο σπίτι τους. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε, το σύνθημα που δονούσε το Παλέ ήταν… «ο λαός του Άρη ήταν εδώ κι σεις παλιο@@@ στα…@@ τα δυο».

Ως γνήσιο παλικάρι, ο Γιώργος Σιγάλας έκανε ένα βήμα μπροστά, στάθηκε κάτω από τους οργανωμένους οπαδούς και χτυπώντας το στήθος του προσπάθησε να απορροφήσει όλη την ένταση και το μπινελίκι και κάπως έτσι, μέσα από το αρχικό μίσος, αναπτύχθηκε η αγάπη η οποία έναν χρόνο μετά οδήγησε σ’ ένα συναινετικό, τίμιο και αντρίκιο διαζύγιο.

Εκεί η χρονιά κατέληξε με την υπόθεση ντόπινγκ, στις αίθουσες των δικαστηρίων και του ΑΣΕΑΔ, την απώλεια της 3^ης θέσης και ουσιαστικά την αποχώρηση του Δημήτρη Κοντομηνά από την ομάδα μπάσκετ.