Το ρουσφέτι και ο κλικαδόρος

Πριν ακόμα ξεκινήσει η βραδιά, και μάρτυράς μου οι ανταποκρίσεις μου εδώ στη Gazzetta (και στον Σπορ FM και στη Live Sport), χαρακτήριζα αυτόν τον αγώνα «τεστ χαρακτήρα» για την Εθνική ομάδα. Ούτε η βαθμολογική του σημασία ήταν άξια αναφοράς ούτε η σύγκριση με τους Κροάτες.

Ο αντίπαλος της ελληνικής ομάδας ήταν, απόψε, ο εαυτός της. Ο κακός εαυτός, που στοίχειωνε τις προσπάθειές της εδώ και εβδομάδες, σαν γκρίζο σύννεφο. Έκανε και σήμερα την εμφάνισή του, αλλά έφαγε μία σφαλιάρα που ήταν όλη δική του. Πώς θα τολμήσει τώρα να ξεμυτίσει ξανά;

Πλέον, δεν φοβάμαι τίποτε. Όπως περίμενα (ή μάλλον ήλπιζα), η Εθνική θα παρουσιαζόταν συγκεντρωμένη, αποφασιστική και τσακωμένη με την επιπολαιότητα. Ακόμα και στα 30-32 λεπτά της κυριαρχίας των Κροατών, η ελληνική ομάδα τα έκανε όλα σωστά!

Εάν αυτό σας ακούστηκε οξύμωρο, θυμηθείτε πόσες φορές τροφοδοτήθηκαν οι ψηλοί για να βγάλουν από την εξίσωση τις χερούκλες του Τόμιτς. Πόσο συχνά πήγε η μπάλα στο «ποστ», στους Πρίντεζη, Περπέρογλου και Αντετοκούνμπο. Πόσα από τα άστοχα περιφερειακά σουτ έγιναν υπό καλές προϋποθέσεις.

Η απροσεξία, η βιασύνη και η αφλογιστία δημιουργούσαν προβλήματα, αλλά η μέθοδος λειτουργούσε και το κουβάρι ξεκίνησε να ξετυλίγεται. Κοιτάξτε και τα ψιλά της στατιστικής αν δεν με πιστεύετε.

Η μάχη των ριμπάουντ τελείωσε με ελληνικό θρίαμβο, 40-30, μολονότι στο τέλος χάθηκαν δύο κρισιμα αμυντικά. Ο αριθμός των λαθών ήταν (όπως σας υποσχέθηκα από χθες) μονοψήφιος, μόλις 9. Το κλάσμα ασίστ προς λάθη έβγαλε 21/9, ενώ οι Κροάτες είχαν 10/10. Η άμυνα δέχθηκε μόνο 13 πόντους στην δ’ περίοδο, με μπροστάρη μάλιστα τον 11^ο παίκτη της ομάδας (Καϊμακόγλου).

Χθες ήταν ο 10^ος, , σήμερα ο 11^ος, !, μεθαύριο πιθανότατα ο 12ος! Ο πλουραλισμός της Εθνικές εξελίσσεται –όπως ελπίζαμε- σε πυρηνικό όπλο της ομάδας.

Ποιος θυμάται πια τον Αγραβάνη ή τον Γιάνκοβιτς; Όταν έχεις 12 παιχταράδες, δεν χρειάζεσαι απαραίτητα άγουρους ρολίστες.

Αρκεί οι παιχταράδες να εμφανιστούν συμβιβασμένοι με τον ρόλο τους. Όπως ο Καϊμακόγλου, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου που έπαιξε σκάρτα 5 λεπτά ή ο Μάντζαρης που μπήκε παγωμένος στο παρκέ και έβαλε 3/3 βολές όταν η μπάλα έκαιγε. Οφείλω ένα «μπράβο» σε όλους.

Για το φινάλε, θα συνομολογήσω κι εγώ τις δύο θεωρίες που εδώ και χρόνια κάνουν τον γύρο του διαδικτύου και των καφενείων, δηλητηριάζοντας –μαζί με πολλές άλλες- την ατμόσφαιρα της ομάδας και τη γλυκιά τούρτα που η Εθνική μας σερβίρει κάθε φθινόπωρο. Κουράστηκα λοιπόν να το αρνούμαι, οπότε το παραδέχομαι.

* Ναι, είναι αλήθεια ότι η Εθνική ομάδα παίζει καλύτερα χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη. Ο άνθρωπος είναι υπερτιμημένος, άχρηστος και κλικαδόρος. Εάν ήταν αυτός πέρυσι, θα φεύγαμε με 0-5 από τη Σεβίλλη και δεν θα παίζαμε ποτέ με τους Σέρβους. Είναι ανοησία αυτό που λένε οι άσχετοι, ότι με τον Σπανούλη στην ομάδα θα φτάναμε στους «8» του Μουντομπάσκετ. Ουδείς τον αναζήτησε σε εκείνο το ματς με τη Σερβία. Και σήμερα, άλλωστε, αρνητικός ήταν. Όταν η μπάλα ζύγιζε εκατό κιλά, αυτός κρύφτηκε. Όλες του οι πάσες πήγαν σε χέρια αντιπάλου. Τα τρίποντά του, στον γάμο του καραγκιόζη. Προτείνω μάλιστα να τον στείλουμε στην ευχή του θεού, να παίζει με τα 4 παιδάκια του, να μη του έχουμε και υποχρέωση. Αρκετά πια με τον ατζαμή.

* Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Νίκος Ζήσης παίζει με ρουσφέτι τόσα χρόνια στην Εθνική ομάδα. Είναι ο καλύτερος φίλος των δημοσιογράφων και ταυτόχρονα κόλλησε στον Σπανούλη για να τον έχει μέσον. Κάθε χρόνο είναι ο χειρότερος παίκτης, αλλά ο καλύτερος δημοσιοσχετίστας. Δεκαεπτά χρόνια τώρα, μας έχει τρελάνει στο τσατσιλίκι. Μέσα στα παιχνίδια κρύβεται και δεν παίρνει ποτέ πρωτοβουλία. Δεν ξέρει ούτε να σουτάρει ούτε να πασάρει ούτε να παίξει άμυνα. Έτσι και στο αποψινό ματς, τα έκανε σαλάτα και μετά κοιτούσε με τρόπο προς τα δημοσιογραφικά και έκλεινε τα μάτι στον Παπαδογιάννη και στον Σκουντή. Πότε θα απαλλαγούμε επιτέλους από αυτόν; Φέρνει και την οικογένειά του στο γήπεδο, μη τυχόν και χάσει η Βενετιά βελόνι. Επειδή είναι δηλαδή καλό παιδί, πρέπει να τον παντρευτούμε κι εμείς;

Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα. Ανυπομονώ να τελειώσει πια αυτό το παραμύθι της Εθνικής ομάδας, να ησυχάσουμε. Να αποκτήσουμε ξανά τον αθλητισμό που μας αξίζει.