Σωστός... ο Ράιτ!

Έχοντας συνεχώς δίπλα μου Άγγλους που μεταξύ του Μπιορντάλεν (κορυφαίος εν ενεργεία αθλητής των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων), του Πλιούσενκο και των λοιπών θρύλων των αθλημάτων πάγου και χιονιού, έχουν διαρκώς ανοιχτό ένα live streaming για να βλέπουν από Γιούναιτεντ μέχρι και ...Κρίσταλ Πάλλας, είναι δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις για μπάσκετ. Η «κατηφόρα», σε μία πολύ απαιτητική τηλεοπτική παραγωγή, είναι εύκολο να σε παρασύρει κάποιες φορές και να πιστέψεις εδώ, στο Σότσι, ότι το μπάσκετ είναι άθλημα περιθωριακό. Που φυσικά δεν είναι! Οι Χειμερινοί Ολυμπιακού Αγώνες βρίσκονται στο απώγειό τους και ασφαλώς στην Ελλάδα το παίζουμε ...Τζαμαϊκανοί, αλλά ο κόσμος των χειμερινών σπορ είναι τεράστιος, με πολυπληθές κοινό, ενδιαφέρον κι αγάπη για τα σπορ, που είτε το θες, είτε όχι, συνδυάζονται με την ποιότητα ζωής και τη φύση!

Ακόμα και το Ice Hockey, για να το λατρέψεις, πρέπει να βρεθείς σε μία λίμνη, να αντέχεις το κρύο και να παίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να βρεθείς στα πολυτελή κλειστά γήπεδα, όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι με μανία για το πακ και το μπαστούνι, όπως έχουμε εμείς για την μπάλα και το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Μεταξύ των αμέτρητων ωρών στο Κέρλινγκ (είναι αστείο να το βλέπεις, ναι, αλλά δεν το ονομάζουν τυχαία «Σκάκι του πάγου»), το Biathlon (άθλημα που προέρχεται από στρατιωτική δραστηριότητα στις αρχές του αιώνα), το Αλπικό Σκι και το Figure Skating, έφτασαν κι εδώ τα νέα της ήττας από τη Μάλαγα και για τη μεταγραφή του Ζακ Ράιτ στον Παναθηναϊκό.

Ο Αμερικάνος δεν θα λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα των πράσινων, ούτε θα τους απογειώσει. Αν όμως, κατά τη γνώμη μου, έλειπε κάτι, ήταν τα στοιχεία του παιχνιδιού που φέρνει ο Ράιτ στα πλάνα του Πεδουλάκη. Όταν το ρεπορτάζ ανέφερε ότι ο Παναθηναϊκός αναζητά γκαρντ, επέμενα ότι η τρύπα των πρωταθλητών δεν βρίσκεται στην περιφέρεια, αλλά στο παιχνίδι κοντά στο καλάθι. Θα σκεφτείτε: «Μα τι λες; Ο Ράιτ γκαρντ είναι!». Σωστά, πολύ σωστά! Με μία πολύ ουσιαστικά διαφορά όμως! Είναι ίσως από τα λιγοστά γκαρντ στην Ευρώπη που (τουλάχιστον όσο έπαιζε στην Ελλάδα) έδειξαν εξαιρετική προσαρμογή και αφομοίωση στις νέες απαιτήσεις του παιχνιδιού, βάζοντας στο ρεπερτόριό του την κίνηση κοντά στο καλάθι από το λόου ποστ. Με την κληρονομιά που του άφησε ο Στέργιος Κουφός, ο Ράιτ έκανε τεράστια άλματα στην καριέρα του κι από το Ρέθυμνο έφτασε να παίζει στην Ευρωλίγκα και δεν έχει καμία σημασία ποια ήταν η πορεία της Μπάμπεργκ, ούτε αν έπαιξε καλά ή άσχημα εκεί. Σημασία έχει ότι ο Ράιτ, εκτός από εξαιρετικός πικ εν ρολ παίκτης, είναι κι αυτός που μπορεί να προσφέρει νέα διάσταση στην ανάπτυξη του Παναθηναϊκού, από τον οποίο δε λείπει ο δημιουργός, αλλά αυτός που θα δημιουργήσει από το λόου ποστ.

Άρα υπήρχαν δύο επιλογές: Ή θα έπρεπε να αποκτηθεί ψηλός (που ήταν και η δική μου άποψη), ή ένας γκαρντ που θα είχε την ικανότητα να πλησιάσει στο καλάθι. Υπ' αυτή την έννοια ο Ράιτ μοιάζει ιδανικός, όχι όμως και αυτός που θα απογειώσει το χωρίς φτερά πια πράσινο αεροσκάφος. Το σημερινό πρόβλημα του Παναθηναϊκού, έχει αναλυθεί από αυτές τις γραμμές από την πρώτη μέρα τη σεζόν. Είναι μεν η δημιουργία, αλλά όχι αυτή που έρχεται από την περιφέρεια, μα κοντά στο καλάθι. Την οποία δεν πρόσφεραν ούτε ο Μπατίστ, ούτε ο Γκιστ, ούτε ο Λάσμε, ούτε ο Λουκάς. Υπ'αυτή την έννοια, όσο σούπερ κι αν είναι ο Διαμαντίδης (που δεν είναι), όσο καλός κι αν είναι ο Κάρι (που δεν είναι δημιουργός), ή ο Ούκιτς (που δεν έχει προσαρμοστεί), η ανάπτυξη του Πανθηναϊκού θα ήταν μονότονη και μονοδιάστατη. Ο Ράιτ φέρνει κάτι διαφορετικό. Αρκεί ο Πεδουλάκης να επιμείνει σε αυτό, να ρισκάρει ίσως κάποιες φορές και να το πιστέψει. Διότι στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε μεγάλη υπομονή με παιδιά που δεν κουβαλούν βαριά ονόματα.