Η μυστική συνάντηση και οι ελληνικές ομάδες

Στη μυστική συνάντηση των “7” που συντελέστηκε πριν από λίγες μέρες επί ελληνικού εδάφους υπάρχουν δυο παράμετροι που δύσκολα παραβλέπει κάποιος.

Η πρώτη είναι ότι οι ομάδες εκπροσωπήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους και όχι από παράγοντες επιφορτισμένους με το καθήκον της αντιπροσώπευσης, γεγονός που καταγράφει την σπουδαιότητα της συνάντησης και η δεύτερη ότι για πρώτη φορά σημειώνεται σύμπραξη των δυο μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ για ζητήματα που αφορούν στην μεγάλη διασυλλογική ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Είχα γράψει εδώ και καιρό για την αναγκαιότητα ενός κοινού μετώπου από μεριάς ελληνικών ομάδων με σκοπό την διασφάλιση των συμφερόντων τους και κατ επέκταση των συμφερόντων του ελληνικού μπάσκετ. Γιατί το ελληνικό μπάσκετ εκπροσωπούν κι αυτό ουσιαστικά πρεσβεύουν. Είχαν, έχουν και θα έχουν ανάγκη αυτό το μέτωπο οι ομάδες μας ώστε να περνάνε τις θέσεις τους , τις ενστάσεις τους , τις ανησυχίες τους και επίσης να συσπειρώνουν γύρω από τις προτάσεις και τις πρωτοβουλίες τους ομάδες άλλων χωρών που ενδεχομένως να συμφωνούσαν με την οπτική τους και την φιλοσοφία τους.

Η έλλειψη κοινής στάσης όλο αυτό το διάστημα δημιούργησε προβλήματα στις ομάδες μας, σε πολλούς τομείς ανεξάρτητα αν οι επιτυχίες τους επέτρεπαν να εθελοτυφλούν, κάποια από αυτά συγκυριακά ξεπεράστηκαν, κάποια άλλα εξίσου σημαντικά-και δεν είναι μόνο η διαιτησία - έμεναν να λιμνάζουν με αποτέλεσμα οι σύλλογοι μας να κολλήσουν στα αβαθή όταν αυτά εμφανίστηκαν εκ νέου στις νέες συνθήκες που διαμόρφωσε η διοργάνωση. Ανεξάρτητα λοιπόν από το γεγονός της μυστικής συνάντησης των 7 ομάδων η σύμπραξη , η συνεργασία των δυο ελληνικών ομάδων επιβάλλονταν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο με των συσχετισμό των δυνάμεων στην διοργάνωση να έχει αλλάξει δραματικά γι’ αυτές.

Η βαθμολογία της Ευρολίγκας δεν λέει ψέματα. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε στη 12η θέση ο Παναθηναϊκός ακόμα πιο χαμηλά στη 16η. Αναμενόμενο όσο και αν κάποιοι αδυνατούν να το χωνέψουν αρνούμενοι να αποδεχθούν τα νέα δεδομένα. Το είχα γράψει σ΄αυτή την γωνιά πριν από τέσσερα χρόνια , στο τελευταίο φαιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης , τότε που οι ερυθρόλευκοι διέλυσαν την λογική των προγνωστικών και βρέθηκαν στον μεγάλο τελικό, πως θα περάσουν χρόνια για να ξαναδούμε ομάδα από τη χώρα , όχι μόνο να διεκδικεί τίτλο αλλά να συμμετέχει στην τελική τετράδα.

Η ψαλίδα ανάμεσα στις κραταιές οικονομικά ομάδες , πιο σωστά συλλόγους και στις υπόλοιπες είχε αρχίσει να ανοίγει και όλα έδειχναν για όσους είχαν το καθαρό μυαλό και την φρόνηση να το δουν , πως χρόνο με τον χρόνο η απόσταση αυτή θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο.

Όπερ και εγένετο!

Οι ομάδες μας , οι δικοί μας μπασκετικοί οργανισμοί ζώντας μέσα στο σύννεφο του μεγαλοϊδεατισμού που τις διακατείχε , αρνούνταν να δουν την νέα μέρα που ξημέρωνε και αρκούνταν να απολαμβάνουν το μεγαλείο από περασμένα ηλιοβασιλέματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο άρχισαν να αντιληφθούν το προφανές. Ότι ο κύκλος των ομάδων έχει κλείσει οριστικά και αμετάκλητα , ανεξάρτητα από ποια αφετηρία ξεκινούσε η κάθε ομάδα ξεχωριστά και πως όφειλαν να οργανώσουν το άνοιγμα ενός νέου κύκλου , βασισμένοι πλέον σε άλλα δεδομένα και φυσικά πάνω σε άλλη φιλοσοφία απ’ αυτή που τους οδήγησε στο κοντινό παρελθόν σε τίτλους και διακρίσεις.

Όταν αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα , τότε αυτή βρίσκει τρόπο να σε προσγειώσει ανώμαλα. Όσο και αν επιμένουν κάποιοι, ότι το μπάτζετ δεν “παίζει” μπάσκετ, τώρα είναι αναγκασμένοι θέλουν δεν θέλουν να αναθεωρήσουν. Τώρα παίζει μπάσκετ και αυτό ήταν κάτι που το επεδίωξαν οι ισχυροί οικονομικά σύλλογοι. Για να το γράψω όσο πιο αλά γίνεται , αυτή ήταν από ένα χρονικό σημείο και μετά η βασική τους επιδίωξη γνωρίζοντας πως στο οικονομικό πεδίο οι περισσότερες ομάδες θα ήταν αδύνατον να ακολουθήσουν!

Όταν στην διοργάνωση έχεις μια ντουζίνα αγώνων σε διαβολοεβδομάδες και απαιτείται το ρόστερ σου να ανοίξει με δώδεκα αθλητές πρώτης γραμμής ώστε να ανταποκριθείς στις νέες απαιτήσεις, φυσικό και επόμενο οι ομάδες που δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να το πράξουν να μένουν από ...καύσιμα στην διάρκεια του μαραθωνίου.

Αν τώρα κάποιοι αρνητές της πραγματικότητας επικαλεστούν εξαιρέσεις , αυτές, εκτός από το να επιβεβαιώνουν τον κανόνα όπως κάθε μορφή εξαίρεσης, όφειλαν την ύπαρξη τους στο γεγονός ότι εκμεταλλεύτηκαν συγκυρίες , που πάντα θα υπάρχουν και όχι στο γεγονός ότι τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει. Στην επόμενη μέρα οι ομάδες μας έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν μια άνιση μάχη.

Μια μάχη ανάμεσα σε δυο οργανισμούς που διοικούνται από δυο οικογένειες επιχειρηματιών που έδωσαν στο παρελθόν τα ρέστα τους ώστε οι ομάδες τους να παραμείνουν ανταγωνιστικές και σε ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ που διαθέτουν στο τμήμα μπάσκετ όσα χρήματα χρειάζονται για να παραμείνει ανταγωνιστικό.

Δυο ΚΑΕ απέναντι σε κραταιούς συλλόγους όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα , η ΤΣΚΑ , η Μπάγερν που έρχεται πλέον με φόρα , η Ζενίτ , η Φενέρ , η Μακάμπι ,αλλά και μεγάλες πολυεθνικές που στηρίζουν ομάδες όπως η Εφές , ή η Αρμάνι , αλλά και άλλες ομάδες με χοντρό πορτοφόλι , όπως η Χίμκι και η Βιλερμπάν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν κρίνεται απαραίτητο ακόμη και στο παρά ένα η δημιουργία μια ενιαίας κοινής γραμμής των ελληνικών ομάδων με σκοπό να αναβαθμίσουν τον ρόλο τους στη διοργάνωση σε επίπεδο παραγόντων αλλά και αγωνιστικό πριν ακόμα η ψαλίδα ανοίξει και άλλο εις βάρος τους με αποτέλεσμα η βλάβη να θεωρείται πλέον ανήκεστη! Ευχής έργον ότι τώρα τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους συμμερίζονται ομάδες με παράδοση στον θεσμό , κραταιές οικονομικά , με δυναμική σε όλα τα επίπεδα που δύσκολα παραβλέπεται.

Και προφανώς οι προβληματισμοί τους είναι πολυεπίπεδοι και δεν έχουν να κάνουν μόνο με ένα τομέα. Αυτόν πχ της διαιτησίας που πολλοί σημειώνουν. Έχουν να κάνουν με τα οικονομικά δεδομένα , με τα έσοδα , τους χορηγούς , τα τηλεοπτικά δικαιώματα , ακόμα και με το πρόγραμμα διεξαγωγής των αγώνων.

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ομάδων μας σ’ αυτή τη συμμαχία που οι πληροφορίες θέλουν να μεγαλώνει σε επίπεδο συμμετοχής συλλόγων , μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικός όσον αφορά το μέλλον τους στη διοργάνωση αν συνοδευτεί μάλιστα με τον σωστό προγραμματισμό στο άνοιγμα του νέου κύκλου που επιχειρούν οι ομάδες μας όσον αφορά το αγωνιστικό πρόσωπο.

Τέλος καλό είναι να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αφού στηρίζεται κυρίως στην συνύπαρξη και αγαστή συνεργασία μετόχων και όχι στις νόρμες και τους κανόνες μιας ομοσπονδίας.

Και όταν η πλειοψηφία των ιδιοκτητών των ομάδων με κλειστά συμβόλαια αμφισβητεί την συνολική λειτουργία της διοργάνωσης , τότε εύκολα ή δύσκολα οι ισορροπίες αλλάζουν. Η αντίδραση εξάλλου του εκτελεστικού διευθυντή να καλέσει έκτακτο συμβούλιο μετόχων στα τέλη του μήνα δείχνει ότι η κίνηση δεν πέρασε στα ψιλά.

Μια κομβική περίοδος για την Ευρωλίγκα μετά το πέρας των 20 χρόνων από την σύσταση της την οποία οφείλουν να εκμεταλλευτούν σε όλα τα επίπεδα οι ομάδες μας ώστε να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος.