H αγωνία των πληβείων

H βασίλισσα Ρεάλ προκρίθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, η Φενέρμπαχτσε τούμπαρε με άνεση το πλεονέκτημα που είχε προσωρινά περάσει στα χέρια της Ζαλγκίρις, η ΤΣΣΚΑ ετοιμάζεται να ξεπαστρέψει τη θρασύτατη Βασκόνια και το φιλοθέαμον κοινό ξανάπεσε για ύπνο καθησυχασμένο.

Δεν υπάρχει πια λόγος ανησυχίας. Οι Ισπανοί, οι Τούρκοι και οι Ρώσοι θα πιάσουν και φέτος το ετήσιο στασίδι τους στο final-4 για να διεκδικήσουν το στέμμα. Kάποιος να με ξυπνήσει στις 20 Μαϊου.

Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο βαρετό. Η Φενέρ μετράει 5 συνεχόμενες συμμετοχές σε final-4 και ήδη 3 σερί τελικούς. Η Ρεάλ θα παίξει ημιτελικό για 7^η φορά την τελευταία 9ετία. Η ΤΣΣΚΑ παίζει ανελλιπώς στο final-4 από το 2012 και έχει μόλις μία απουσία στα προηγούμενα 16 χρόνια.

Από τα τελευταία 20 εισιτήρια για το ραντεβού των κορυφαίων, τα 14 (μαζί με αυτό που θα σφραγίσει οσονούπω η ΤΣΣΚΑ) κατέληξαν στα χέρια τριών ομάδων. Το επόμενο βήμα είναι να προκρίνονται άνευ αγώνος. Δεν φταίνε φυσικά αυτές.

Από το 2015 και έπειτα, μόλις 5 μνηστήρες κατόρθωσαν να σπάσουν την πόρτα και να μπουκάρουν απρόσκλητες στο σαλόνι: η Βασκόνια, η Λοκομοτίβ Κουμπάν, η Ζαλγκίρις, μία από τις φετινές Εφές-Μπαρτσλόνα και δύο φορές ο Ολυμπιακός.

Στο Βερολίνο όπου είχαμε διπλή παρουσία αουτσάιντερ το 2016, μας φάνηκε ότι φυσούσε καθαρό αεράκι, μέχρι που έφτασαν οι ημιτελικοί για να διαλύσουν τις ψευδαισθήσεις. Έστω, in extremis.

Ο Ολυμπιακός υπήρξε η μοναδική ομάδα που απείλησε πραγματικά το κατεστημένο της περιόδου 2015-20 με τις δύο παρουσίες του σε τελικούς, αλλά νικήθηκε από τη δύναμη της έδρας, τόσο στη Μαδρίτη όσο και στην Κωνσταντινούπολη.

Ίσως να είχε καλύτερη τύχη σε κάποια ουδέτερη πόλη, πόσο μάλλον επί ελληνικού εδάφους. Η Wikipedia επιμένει ότι το final-4 του 2020 θα διεξαχθεί στην Αθήνα, αλλά το εγχείρημα έχει ατονήσει και φαίνεται ότι θα κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο.

Η Μακάμπι κατέκτησε τον τίτλο του 2014 στο Μιλάνο, αλλά έκτοτε κολυμπάει στη μετριότητα. Ο χλιαρός Παναθηναϊκός έχει να δει final-4 από το 2012. Οι Ιταλοί αγνοούνται, αφού η Αρμάνι αποδείχθηκε ανάξιος διάδοχος της Σιένα.

Η Μπαρτσελόνα έχασε τον προσανατολισμό της μετά τη φυγή του Πασκουάλ και αμφιβάλλω αν θα τον ξαναβρεί στους 1-2 αγώνες που υπολείπονται με την Εφές. Oι Σέρβοι και λοιποί Αδριατικοί απλώς συμπληρώνουν το σκηνικό.

Εάν υπάρχει μία κάποια πνοή στη φετινή διοργάνωση, αυτή οφείλεται στην ομάδα του εξαίρετου Εργκίν Αταμάν, ο οποίος μπορεί τον Μάιο να εξελιχθεί σε νέο Λάσο: ο «ταβερνιάρης» που βουλώνει στόματα.

Δεν νομίζω όμως ότι το κονγκλάβιο των σοφών ενθουσιάζεται με την εκτόξευση της Εφές. Το τούρκικο γρόσι δεν είναι πια τόσο ισχυρό και η δεύτερη ομάδα της Κωνσταντινούπολης δεν έχει ούτε λαϊκό έρεισμα ούτε ειδικό βάρος ούτε ιδιαίτερη δυναμική.

Ακόμα και αν φέτος κατακτήσει το τρόπαιο, που δεν αποκλείεται, το πιθανότερο είναι να επιστρέψει σύντομα η Εφές στην ataxie locomotrice της προηγούμενης 20ετίας. Αν χάσατε τον λογαριασμό, έχει να δει final-4 από τον καιρό της …Σουπρολίγκας (2001).

Επιπρόσθετα, οι δύο από τις τρεις ομάδες που γράφουν την πρόσφατη ιστορία έχουν μία αθεράπευτα νερόβραστη παρουσία στα final-4, με ελάχιστους φιλάθλους και έτι ελαχιστότερο παλμό.

Η Ρεάλ κουβαλάει κάθε χρόνο καμιά 200αριά άτομα, αρκεί να μην έχει ποδόσφαιρο εκείνο το Σαββατοκύριακο, οπότε ο αριθμός γίνεται διψήφιος. Η ΤΣΣΚΑ φέρνει μαζί της όσο κόσμο χωράει στις περισσευούμενες θέσεις του τσάρτερ και μια χούφτα παραλήδες που κάνουν λεζάντα δίπλα σε αιθέριες υπάρξεις στα VIP.

Η Φενέρ έχει πολύ κόσμο, φανατισμένο μάλιστα, αλλά δανεικό εξ ολοκλήρου από το ποδόσφαιρο, της συνομοταξίας «είδα κούπα και μπήκα».

Για το ελληνικό μοντέλο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, αφού το όλο στερέωμα συντηρείται εδώ και 1,5 δεκαετία από την τρέλα δύο οικογενειών, σαν γαλατικό χωριό, αλλά με γεμάτα πουγγιά.

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ χρειάζεται περισσότερες Ζαλγκίρις, Μακάμπι, Βασκόνια, ομάδες με μπασκετικό κοινό, υγεία, αλλά και οικονομική ευρωστία.

Η όποια πείρα μου με κάνει να πιστεύω ότι οι κρυμμένοι λαγοί βρίσκονται σε έδαφος γερμανικό, γαλλικό, ιταλικό ίσως, ακόμα και ανατολικοευρωπαϊκό (πλην Ρωσίας).

Είναι τελείως παράλογο και άκυρο να παίζει στην Εuroleague η Νταρουσάφακα ή η Γκραν Κανάρια ή και η Χίμκι και να βρίσκονται εκτός μεγέθη όπως η Μπάγερν (έστω για μία χρονιά), η Άλμπα και η Βιλερμπάν.

Αλλά οι ιθύνοντες φαίνονται παρασυρμένοι σε ένα μπαράζ πανηγυρισμών και σε μία λογική επεκτατισμού, αδιαφορώντας για τα σαθρά θεμέλια και για την υπόκωφη γκρίνια.

Τη χρονιά που η Ρεάλ κατέκτησε το ευρωπαϊκό τρόπαιο, πέρυσι για να μη ψάχνετε, είχε χασούρα 22 εκατομμυρίων ευρώ. H Euroleague υποτίθεται ότι ακολουθεί το επιχειρηματικό μοντέλο, ωστόσο όλες οι εταιρίες της χάνουν χρήματα.

Όταν υποχωρούν τα φουσκονέρια, μένουν στον αφρό οι λίγες που αντέχουν την κούρσα των εξοπλισμών. Ακόμα και οι δικές μας ομάδες φαίνεται ότι βρίσκονται σε πορεία κατάρρευσης, είτε οικονομικής είτε αγωνιστικής.

Ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να κρατηθεί στην κορυφογραμμή με μαγικά και με λαχεία, αλλά δεν είναι κάθε μέρα του αη-Βασίλη και του αη-Γιώργη. Στον Παναθηναϊκό προσπαθούν εφτά χρόνια τώρα να γυρίσουν τον χρόνο πίσω για να αποτρέψουν το φευγιό του Ομπράντοβιτς.

Η επόμενη σεζόν θα βρει την Εuroleague με την αρίδα της απλωμένη από τις αρχές Οκτωβρίου έως τις αρχές Ιουνίου. Και δεν πά’ να γκρινιάζουν οι Λίγκες, οι Ομοσπονδίες και οι Φίμπες.

Αλλά πόσες από τις 18 ομάδες θα είναι μάχιμες, ποιες θα κοιτάξουν στα μάτια ή έστω στο σαγόνι της Big-3 και πόσες θα γίνουν έρμαιο μανατζαραίων και στοιχηματζήδων τις τελευταίες 4-5 αγωνιστικές;

Η ποιοτική στάθμη έπεσε κατακόρυφα φέτος, με αποτέλεσμα να τρυπώσουν στα πλέι-οφ και να πλησιάζουν την τετράδα ομάδες που άλλες χρονιές θα βολόδερναν γύρω στη 12η θέση.

Ο σκορπισμένος Παναθηναϊκός του Δεκεμβρίου μπήκε στα προημιτελικά τσαλαπατώντας βαριεστημένους και αδιάφορους, ενώ ο σχεδόν διαλυμένος Ολυμπιακός του Μαρτίου δεν μπορούσε να νικήσει ούτε τους βαριεστημένους και αδιάφορους.

Τα ερωτήματα είναι πολλά και βασανιστικά, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει ανησυχία στο ρετιρέ για την αγωνία των πληβείων. Μόνο θριαμβολογίες και μεγαλόπνοες εξαγγελίες ακούγονται από το αρχηγείο.

Θα πρέπει ίσως να γίνουμε και εμείς πληβείοι, για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος και τη δυσοίωνη καμπύλη των εξελίξεων. Η διαρκής επαφή με την κορυφή μας κάνει και αλλοιθωρίζουμε.

Εάν η νέα σεζόν ξεκινήσει με κλυδωνισμούς και τα Χριστούγεννα βρουν τους «κοκκινοπράσινους» στο 4-10, οι κακομαθημένοι οπαδοί θα το γυρίσουν με μαθηματική ακρίβεια στο κλωτσοσκούφι και στο γυναικείο πόλο.

Και δύο φορές τον χρόνο θα περιμένουν τις αφίξεις από Σερβία, για τα ετήσια ραντεβού ποδοσφαιρικού θανάτου.