Το τέλος της Εθνικής

Στα 30 χρόνια που συμπληρώθηκαν από την ευλογημένη 14^η Ιουνίου 1987, η Εθνική μας έλαβε μέρος σε 16 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Έφτασε στην τετράδα 8 φορές, δηλαδή μία στις δύο, και κατέκτησε τέσσερα μετάλλια.

Άλλες 5 φορές, με πιο πρόσφατη τη φετινή, αποκλείστηκε στα προημιτελικά και τερμάτισε στην πρώτη οκτάδα. Μόλις σε 3 διοργανώσεις (1999, 2001, 2013) ξέμεινε από τη 9^η θέση και κάτω.

Το ψυχρό μάτι, ή μάλλον το ψυχρό μυαλό που θυμάται ότι ουδείς έχει συμβόλαιο με την επιτυχία (πόσο μάλλον μία διαλυμένη μικροσκοπική χώρα που κάνει τα πάντα λάθος εκτός από το μπάσκετ), θα διακρίνει ότι η Εθνική Ελλάδας είναι μία αδιαπραγμάτευτη σταθερά του ευρωπαϊκού στερεώματος, μία από τις ομάδες που βρίσκεται πάντοτε κοντά στην κορυφογραμμή.

Η Σερβία μπορεί να κατακτήσει αύριο το χρυσό μετάλλιο, αλλά θα είναι το πρώτο της σε μεγάλη διοργάνωση από το 2002. Η Σλοβενία θα ανεβεί για πρώτη φορά σε βάθρο.

Οι Γάλλοι πήραν φόρα τα προηγούμενα χρόνια, ώσπου φέτος έσπασαν το κεφάλι τους στον τοίχο, μαζί με τους Λιθουανούς. Οι Ιταλοί και οι Τούρκοι εξελίσσονται σε σύντομο ανέκδοτο.

Εάν εξαιρεθεί η κραταιά Ισπανία, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα με διαρκή παρουσία στην κορυφή την τελευταία 12ετία, πόσο μάλλον 30ετία.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι οι Ισπανοί ήταν οι μόνιμοι τεταρτοέκτοι των Εurobasket για δεκαετίες ολόκληρες, πριν ωριμάσει η γενιά των Γκασόλ, του Ναβάρο και των άλλων.

Aπό το 1983 μέχρι το 1999 έχουν να παρουσιάσουν μόνο το χάλκινο του 1991. Μεταξύ 1946 και 1973, ούτε ένα για δείγμα. Αλλά περισσότερα για τη «ρόχα» και το τέλος εποχής που βιώνει εδώ στην Κωνσταντινούπολη θα πούμε αύριο.

Ο ομφάλιος λώρος που συνδέει όλους τους θριάμβους και όλες τις αποτυχίες της ελληνικής Εθνικής τις τελευταίες 3 δεκαετίες δεν είναι φυσικά ο Γκάλης ή ο Γιαννάκης, αλλά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος.

Μπορεί να μη φόρεσε ποτέ τη φανέλα της, όπως τη φόρεσε π.χ. 20 φορές ο συνοδοιπόρος του στα έδρανα της FIBA Άρης Ζώης, αλλά μετρούσε ήδη κάμποσα χρόνια θητείας ως ισχυρός ανήρ της Ομοσπονδίας, όταν συντελέστηκε το έπος του 1987.

Εάν τα χρυσά μετάλλια της Αθήνας και του Βελιγραδίου μαζί με το ασημένιο της Σαϊτάμα ήταν το ζενίθ της διοίκησης Βασιλακόπουλου (δηλαδή του ίδιου), η Κωνσταντινούπολη του 2017 αποτέλεσε το ναδίρ της. Δηλαδή, του ίδιου.

Έγραφα, προχθές, για όλα όσα έγιναν πριν και κατά τη διάρκεια του Εurobasket, όλα όσα αποκλείεται να γραφτούν σε Μέσα που ταξίδεψαν στο Ελσίνκι και στην Πόλη με έξοδα της Ομοσπονδίας. Τον ρεπορτάζ έκανε αρκετό θόρυβο και χειροκροτήθηκε από ανθρώπους που αναπνέουν μπάσκετ.

Ο κοινός παρονομαστής στα παρατράγουδα ήταν η τακτική της ΕΟΚ, πότε παρελκυστική, πότε αυτοαναφορική, πότε αυτοκαταστροφική (όπως με τους λεονταρισμούς προς το ΝΒΑ) και πάντοτε οπισθοδρομική.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που είδα την Εθνική τόσο έρημη και εγκαταλελειμμένη. Εάν πέτυχε κάτι στην Πόλη, που όλο και κάτι πέτυχε με το καταπληκτικό μπάσκετ που έπαιξε επί ενάμισυ ημίχρονο απέναντι σε Λιθουανούς και Ρώσους, το οφείλει αποκλειστικά στον εαυτό της.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης που αναπτύχθηκε μετά τις ήττες του Ελσίνκι και τη σφοδρή κριτική οδήγησε σε συσπείρωση ακόμα και τους πιο αλλοπαρμένους. Οι λίγοι που απέτυχαν να ακολουθήσουν ξεβράστηκαν σιγά σιγά από την ομάδα.

Ο Κώστας Μίσσας δεν ήταν ακατάλληλος για το πόστο του Ομοσπονδιακού προπονητή. Τον έκανε ακατάλληλο η ίδια η ΕΟΚ, με την απερίγραπτη κωλυσιεργία των μηνών που προηγήθηκαν.

Στα μάτια των παικτών και της κοινής γνώμης, ο Μίσσας δεν ήταν πια ο έμπειρος σοφός θείος, αλλά ο προπονητής που κατέβηκε από το ράφι επειδή ουδείς καταξιωμένος ήθελε να αναλάβει την Εθνική Ανδρών.

Εάν του είχε δοθεί το χρίσμα από τον περασμένο Σεπτέμβριο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και ο χρόνος προσαρμογής και προετοιμασίας άφθονος.

Εκτός αν η Ομοσπονδία ντρεπόταν να πει του Αντετοκούνμπο, ότι θα ερχόταν από το ΝΒΑ για να παίξει υπό τις οδηγίες ενός απόμαχου προπονητή…

Το δεύτερο μεγάλο σφάλμα της ΕΟΚ ήταν ότι έδωσε εν λευκώ τα κλειδιά της ομάδας στον Γιάννη, δίχως να ξεκαθαρίσει με σαφήνεια τη θέση της προς τους άλλους αθλητές.

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η κίνηση ήταν σωστή επί της ουσίας, αλλά οι σχετικοί χειρισμοί έγιναν από ανίκανα χέρια, που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρα.

Οι παίκτες επαναστάτησαν και στράβωσαν, όχι επειδή είδαν τον Αντετοκούνμπο να δίνει προτεραιότητα στις προσωπικές του υποχρεώσεις, αλλά επειδή το έμαθαν την τελευταία στιγμή.

Και δυσανασχέτησαν ακόμα περισσότερο, όταν πληροφορήθηκαν ότι η ΕΟΚ ήταν ενήμερη από μήνες για το ταξίδι στην Κίνα και από εβδομάδες για τον τραυματισμό του Γιάννη.

Υπήρχε στα πέριξ της ομάδας άνθρωπος ικανός να σβήσει το φυτίλι που σιγόκαιγε στο πρώτο μισό του Αυγούστου; Ούτε ένας, για δείγμα. Ούτε προπονητής ούτε μάνατζερ ούτε αρχηγός.

Το λιγότερο που όφειλε η ΕΟΚ να πράξει, ήταν να θωρακίσει τα αποδυτήρια με ισχυρές φωνές και σεβαστές προσωπικότητες κοινής αποδοχής.

Περιέργως, κυκλοφορούν ακόμα άνθρωποι που προσφέρονται να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Οι περισσότεροι, όμως, θέτουν ως απαράβατο όριο την αυτονομία, δηλαδή να μην έχουν στα πόδια τους τους αυλικούς του Βασιλακόπουλου.

Αλλά τότε ποιος θα ύψωνε ασπίδα προστασίας για την Ομοσπονδία μετά από τυχόν αποτυχία; Η ίδια ΕΟΚ που μετράει και το τελευταίο σέντσι και δηλώνει τιμία πλην πτωχή ξόδεψε και φέτος καμιά 20αριά χιλιάρικα για να ταξιδέψουν οι λεγόμενοι «τσαρτερίστας».

Οι πιο πιστοί από αυτούς ξεσπαθώνουν τώρα, υψώνοντας φυσικά τη σημαία της αντικειμενικότητας: «Πάλι ο Βασιλακόπουλος σας φταίει, ρε βαλτοί, ρε κηφήνες, ρε παλιάνθρωποι; Κάτω τα χέρια από τον πιο επιτυχημένο Έλληνα παράγοντα!»

Το τελευταίο θα πρέπει να θεωρηθεί σωστό. Ο Βασιλακόπουλος είναι, ιστορικά, η κορυφαία παραγοντική φιγούρα που αναδείχθηκε από το ελληνικό αθλητικό κίνημα.

Παράλληλα, έχει πίσω του μία προσωπική διαδρομή και ένα πολιτικό στίγμα που αντέχει ακόμα και τσουνάμι ιλύος, όπως η γελοιότητα του Φεβρουαρίου περί …ρατσισμού.

Ωστόσο, είναι ο ίδιος Βασιλακόπουλος που φέτος άφησε ακυβέρνητη, απροστάτευτη και ανάδελφη την Εθνική ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε.

«Δεν χρειαζόμαστε προπονητή αλλά έχουμε παίκτες», μέχρι που πάψαμε να έχουμε και παίκτες. «Είμαστε δίπλα στην ομάδα», μέχρι που πήραμε το αεροπλάνο και την εγκαταλείψαμε, για να αποφύγουμε τις ενοχλητικές ερωτήσεις, τα επικριτικά βλέμματα και τις σπόντες των παικτών μετά από το ορατό στραπάτσο.

Και η επόμενη μέρα; Ο διάδοχος του Μίσσα; «Σύντομα θα έχουμε εξελίξεις», δήλωσε ο Τσαγκρώνης. Το ίδιο έλεγαν οι Ομοσπονδιάρχες και πέρυσι τέτοιες μέρες, μετά το διαζύγιο με τον Κατσικάρη.

Καλού κακού, παίξτε ένα εικοσαρικάκι ότι τον Νοέμβριο θα κοουτσάρει πάλι ο Μίσσας. Ή ίσως ο ίδιος ο Βασιλακόπουλος, που υπήρξε και προπονητής στα νιάτα του.

Η Εθνική του Νοεμβρίου και των μηνών που ακολουθούν δεν θα έχει παίκτες από το ΝΒΑ και από τη Euroleague. Θα μοιάζει πολύ με μικτή Άρη, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Πριν προφτάσω να γράψω ότι πρώτο βιολί της θα είναι ο Χαραλαμπόπουλος, μπήκε και αυτός στο χειρουργείο.

Δεν ξέρω τι είδους πανστρατιά μπορεί να κηρυχθεί και ποιος θα είναι μπροστάρης, αλλά διαισθάνομαι ότι τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ 2019 είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της ομάδας.

Εάν αυτή αποκλειστεί, που είναι και το πιθανότερο, μπορεί να εξαφανιστεί από το χάρτη για 3 ή και για περισσότερα χρόνια, αφού η συμμετοχή της στο Ολυμπιακό τουρνουά του 2020 και στο Ευρωμπάσκετ του 2021 θα βρεθεί στον αέρα.

Ενδιαφέρεται κανείς ή να κλειδώσω τελευταίος το λουκέτο και να ψάλω τον επικήδειο;

Μήπως είναι ώρα να δοθεί σε κάποια δοκιμασμένα πρόσωπα κύρους η ευθύνη για μακρόπνοο, τετραετή προγραμματισμό και ριζοσπαστική αναδόμηση;

Εκτός των άλλων, θα χρειαστεί και διαρκής συνεννόηση με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, μήπως και δοθεί άδεια σε κάποιους παίκτες να ενισχύουν την Εθνική ακόμα και τον χειμώνα.

Ποιος θα τηλεφωνήσει αύριο στους Αγγελόπουλους για να ζητήσει «σε ένδειξη καλής συνεργασίας» π.χ. τον Αγραβάνη; Ο Βασιλακόπουλος; Ή μήπως το βελούδινο σφυρί;

Ας είναι και έμμισθη η θέση του γενικού δερβέναγα. Στον 21^ο αιώνα ζούμε. Προτιμότερο, νομίζω, να είναι πλήρους απασχόλησης ο νέος «κομισάριος», παρά ο νέος προπονητής.

Με αυτόματο πιλότο και με γηραιούς βλαχοδήμαρχους δεν θα δούμε ποτέ προκοπή και θα καταντήσουμε ποδόσφαιρο.

Άλλωστε δεν θα χρειαστεί τσάρτερ κονδυλοφόρων το επόμενο καλοκαίρι, οπότε θα περισσέψουν κάποια ψιλά στο μείον ταμείον…

Φοβάμαι, ότι αν δεν σαλπίσουν οι τα φαιά φορούντες αντεπίθεση και ανασυγκρότηση από σήμερα κιόλας, το Ευρωμπάσκετ 2017 θα είναι το τέλος της «επίσημης αγαπημένης».

Και η ληξιαρχική πράξη θανάτου θα φέρει την ίδια υπογραφή που είχαν οι θρίαμβοι και οι αποτυχίες της τελευταίας 30ετίας.