Το μπάσκετ του... IQ πέθανε!
Από πού να αρχίσει κανείς κι από πού να πιαστεί. Αν η ελληνική ομάδα είχε μία σταθερά, που ήταν αναλλοίωτη με το πέρασμα των χρόνων, αυτή είχε να κάνει με την συνέπεια της στην άμυνα. Η απόδοση στα μετόπισθεν και η «επιθετική» αντιμετώπιση των ατού των αντιπάλων, ήταν παραδοσιακά ο τομέας στον οποίο όλοι ήξεραν ότι θα αγγίξουμε το «άριστα».
Στην πορεία, στα συν της «επίσημης αγαπημένης» προστέθηκαν οι εμπειρίες και οι υψηλές παραστάσεις των Ελλήνων διεθνών, που συνήθισαν να παίζουν στα Final 4, να διεκδικούν και να κατακτούν τον τίτλο της Euroleague. Μέσα σε όλη αυτήν περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έγινε κάτι σαν κοινός τόπος σε όλη την Ευρώπη, ότι πάσης φύσεως «προϊόν» του ελληνικού μπάσκετ, διακρίνεται για το μπασκετικό IQ του!
Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και οι τίτλοι και οι διακρίσεις μαζέψαμε, βασιζόμενοι σε όλα τα παραπάνω, ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι από το 2009 κι εντεύθεν, η Εθνική ομάδα «βολοδέρνει» μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας στις διεθνείς διοργανώσεις κι εμείς ακόμη «μετράμε» πόσες Ευρωλίγκες έχουν συνολικά στο ενεργητικό τους οι Έλληνες παίκτες…
Κακά τα ψέματα, η εποχή που οι ομάδες αξιολογούνται με το «know-how», το «been there done that» και το μπασκετικό IQ, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το σύγχρονο μπάσκετ βασίζεται περισσότερο πλέον στα αθλητικά προσόντα (δύναμη, έκρηξη, ταχύτητα κι αλτικότητα) και το αξιόπιστο μακρινό σουτ και πολύ λιγότερο στο μπασκετικό μυαλό, την αντίληψη του παιχνιδιού και την ευχέρεια στο σκοράρισμα.
Αυτά σαν πρόλογος και πάμε τώρα στο κυρίως θέμα, που έχει να κάνει φυσικά με την πρώτη μας ήττα (87-95 από τη Γαλλία) στο 40ο Eurobasket. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όποιος βλέπει μπάσκετ, δεν θα δυσκολεύτηκε να διακρίνει ότι οι «τρικολόρ» δεν είναι απλά δύο και τρεις ταχύτητες πιο γρήγοροι από μας, αλλά και ότι είναι η ομάδα με τα περισσότερα και τα πιο δύσκολα miss-match.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι έχει γίνει στο ματς, βρεθήκαμε να κυνηγάμε με την διαφορά μονίμως σε διψήφιο νούμερο. Οι τρύπες στην άμυνά μας από τα συνεχή splits αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για την επίθεση των παικτών του Κολέ, ενώ η αδυναμία μας να βρούμε λύσεις στο σκοράρισμα, σε καταστάσεις πέντε εναντίον πέντε, επιδείνωσε την ψυχολογία της ομάδας, που πήγε στα αποδυτήρια με παθητικό 55 πόντων και τους αντιπάλους σε απόσταση ασφαλείας (+19).
Η νευρικότητα και η απογοήτευση, έφερε έλλειψη καθαρού μυαλού και υπέρμετρο θυμό, που προκάλεσε απάθεια, τρεις αχρείαστες τεχνικές κι «επέτρεψε» συνολικά έξι (!) γκολ-φάουλ! Επίσης, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι δύο φορές (στο 13’ και το 23’), πήγαμε στο bonus των ελευθέρων βολών και η διαφορά αντί να πέσει σε μονοψήφιο νούμερο, έφτασε μέχρι και το -24 (47-71 στο 26’40”).
Στο μεταξύ, ο Κώστας Μίσσας έβαζε κι έβγαζε κόσμο, άλλαζε τις άμυνες (μέχρι και ζώνη έπαιξε για λίγο) σαν τα... πουκάμισα, μέχρι να βρει το σχήμα (Καλάθης, Σλούκας, Παπαπέτρου/Μάντζαρης, Πρίντεζης και Αντετοκούνμπο) με το οποίο, μπορούσε και να μειώσει το αμυντικό πρόβλημα και να βρει σκορ στην επίθεση (ο power-forward του Ολυμπιακού έπαιξε μόλις 7’ στο 1ο μέρος).
Μπορεί να αργήσαμε χαρακτηριστικά, αλλά όταν πιέσαμε και μπάλες (10) καταφέραμε να κλέψουμε και εύκολα καλάθια πετύχαμε και μακρινά σουτ βάλαμε και ψυχολογία βρήκαμε. Κοινώς, σύμφωνοι, υστερούμε σε πολλούς τομείς απέναντι στους Γάλλους, δεν διαθέτουμε τα αθλητικά κορμιά που έχουν οι περισσότερες ομάδες, αλλά τα 13 τελευταία λεπτά της αναμέτρησης μας διδάσκουν ότι τα μειονεκτήματά μας δεν μπορούν να «κουκουλωθούν», αν δεν έχουμε το μάξιμουμ της συγκέντρωση και της σωστής πνευματικής προσέγγισης από το ζέσταμα κι όχι από το τζάμπολ!
Για να βάλουμε και κάποιους αριθμούς στην εξίσωση, αν πριν από το ματς λέγαμε στον ομοσπονδιακό τεχνικό ότι θα σουτάραμε με 71% στα δίποντα, θα κάναμε 10 κλεψίματα (έναντι 5 των Γάλλων), θα είχαμε 19 ασίστ/10 λάθη και θα σκοράραμε 87 πόντους, τότε να ‘στε σίγουροι ότι ο coach δεν θα ήθελε να ακούσει τίποτε περισσότερο. Θα «αγόραζε» αυτά τα δεδομένα και θα ήταν σίγουρος ότι η νίκη θα ήταν στο τσεπάκι.
Που να φανταστεί ότι οι 95 πόντοι που δεχτήκαμε, θα αποτελούσε αρνητικό ρεκόρ 16ετίας! Η τελευταία φορά που η άμυνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος επέτρεψε περισσότερους πόντους, χρονολογείται από το Eurobasket του 2001 στην Τουρκία (Αντάλεια), όταν χάσαμε από τους Ρώσους με 106-81 (01/09). Μην ξεχνάμε, όμως, ότι η Γαλλία δεν είναι πλέον του χεριού μας και ότι η απόλυτη κυριαρχία των 26 χρόνων (από το 1983 έως το 2009 μετρήσαμε ένα σερί 15-0) ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Πλέον μετράμε τρεις σερί ήττες και η τελευταία, ήταν ένα πρώτης τάξεως μάθημα για τη συνέχεια.
Έτσι όπως εξελίσσεται ο όμιλός μας, άλλωστε, δεν αποκλείεται να προκύψει τριπλή ή ακόμη και τετραπλή ισοβαθμία. Ειδικότερα αν εμείς, μπορέσουμε να νικήσουμε την Σλοβενία. Με την άνετη νίκη της επί της Ισλανδίας, η Πολωνία εξασφάλισε την αποφυγή της τελευταίας θέσης και το δικαίωμα να διατηρεί βλέψεις πρόκρισης. Στην επόμενη φάση θα πρέπει βρίσκεται ήδη, η επόμενη αντίπαλός μας, που έβγαλε το πρόγραμμα των δύο πρώτων ημερών με ισάριθμες νίκες επί των Πολωνών και των Φινλανδών.
Οι γηπεδούχοι έφτασαν κοντά στο 2/2, αλλά ο τραυματισμός του εκπληκτικού Λάουρι Μαρκάνεν (μ.ο. 23,0π. & 7,0ρ.) στην τελευταία φάση (ειδικότερα αν αποδειχθεί αρκετά σοβαρός για να τον θέσει νοκ-άουτ από τη συνέχεια του τουρνουά), δεν αποκλείεται να τους βάλει σε μπελάδες, στην περίπτωση που δεν καταφέρουν να νικήσουν την Πολωνία.
Από τους υπόλοιπους ομίλους, ξεχώρισε το ηχηρό 2/2 της Ρωσίας, που μετά την γηπεδούχο Τουρκία, νίκησε και την Σερβία. Στον ίδιο απολογισμό βρίσκεται η Ισπανία (έριξε +37 της Τσεχίας), η Ιταλία (δεν ζορίστηκε με την Ουκρανία), η Γερμανία (νίκησε καθαρά την Γεωργία) και η Κροατία (υπέταξε εύκολα τη Ρουμανία).
Σε ατομικό επίπεδο, ξεχώρισαν ο Πορζίνγκις (27π. & 6ρ.) με τον Τίμμα (27π. & 7ρ.) από την επιβλητική νίκη της Λετονίας επί του Βελγίου, η νέα “20άρα” του Σβεντ (22π. & 4ρ.), το νέο show του Ντράγκιτς (29π. & 5ασ.) και των συμπαικτών στους Ατλάντα Χόκς, Σρούντερ (23π.) και Μπελινέλι (26π. με 6/12 τριπ.) και φυσικά ο επιβλητικός Πάου Γκασόλ (26π. & 8ρ. με 9/10 σουτ). Πέντε στους επτά δηλαδή, από το ΝΒΑ…