Μάικ Κουρής στο Gazzetta: «Tο μπάσκετ είναι η ζωή μας, ξεχνάμε τα προβλήματά μας»

• Μία οικογένεια
• «Στο ματς με τη ΦΕΑ υπήρχαν φίλαθλοί μας που έκλαιγαν»

Τον φωνάζουν Μάικ. Του έμεινε από τα χρόνια που έπαιζε μπάσκετ. Το συνήθισε. Και το γουστάρει. Η σκούφια του βαστάει και από την Αυστραλία και οι εκάστοτε συμπαίκτες του, είτε γιατί τους άρεσε, είτε γιατί ήθελαν να τον ξεχωρίζουν από τους άλλους Μιχάληδες, τον φώναζαν Μάικ.

Το συμπάθησε και ο ίδιος. «Καλησπέρα, είμαι ο Μάικ Κουρής», λέει από τότε όταν συστήνεται. Μόνο που ο Μάικ μεγάλωσε. Και πλέον, τον αποκαλούν (και) κόουτς.

Ο Μάικ Κουρής έχει αναλάβει μία δύσκολη αποστολή. Στην μπασκετική συνοικία των στρατηγών. Ποιος δεν θυμάται τον Παπάγου να παίζει στην Α1; Στο περίφημο «Σαλούν»...

Ο Κουρής και η ομάδα του, η οποία αγωνίζεται στη Β' Εθνική, έχει στα χέρια της ένα «χρυσό» εισιτήριο. Για την άνοδο στην Α2!

Ο Κουρής ως παίκτης έχει πάρει τρεις ανόδους από τη Β' Εθνική στην Α2. Και πλέον θέλει να το κάνει και ως προπονητής.

Και ας μην ήταν αυτός ο στόχος της ομάδας στην αρχή της σεζόν, όπως συνηθίζει να λέει. Μα πλέον δεν το πιστεύει, αφού ο στόχος άλλαξε. Μεγάλωσε μαζί με την ομάδα.

«Δεν πηγαίναμε για την άνοδο Έχουμε πριμ παραμονής στις συμφωνίες μας. Είναι μία περίεργη σεζόν, μετά από δύο χρόνια χωρίς μπάσκετ. Δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα είναι οι παίκτες. Και ο Παπάγου κάθε χρόνο κοιτάει πρώτα σωθεί, πριν γίνει οτιδήποτε άλλο.

Ακόμη θυμάμαι μία ιστορία. Στον πρώτο γύρο, απέναντι στη ΦΕΑ, μπορούσαμε να κάνουμε fair play στην τελευταία επίθεση, αλλά εγώ είπα στους παίκτες μου να πάνε για το καλάθι. Στο τέλος ζήτησα συγνώμη από τον κόουτς Καρατζά, του εξήγησα ότι πιστεύω πως κάθε διαφορά μετράει στο τέλος. Τότε με εκείνη τη νίκη βρεθήκαμε στην 1η θέση, αλλά εγώ του είπα ότι θέλουμε να σωθούμε. Κανείς δεν ξέρει που θα είναι στο τέλος, πρώτα να σωθούμε και να τα πάμε όσο καλύτερα μπορούμε. Μετά από λίγο καιρό βρεθήκαμε στην πρώτη πεντάδα των φαβορί. Δεν το λέω εγώ, αλλά όσοι μας έβλεπαν να παίζουμε. Έτσι και αλλιώς, από την αρχή ήθελα να ξέρω το διαθέσιμο μπάτζετ, για να φτιάξω ομάδα, με πιτσιρικάδες που έχουν θέληση», εξήγησε ο Κουρής στο Gazzetta.

Μία οικογένεια

Ο Κουρής έχει στο ρόστερ της ομάδας παίκτες που κάποτε ήταν αντίπαλοί του. Τον ξέρουν από την καλή και απ' την ανάποδη. Σε μία προπόνηση, αποφάσισαν να αλλάξουν άθλημα. Και η επιλογή του ποδοσφαίρου ήταν εύκολη. Σε μία φάση, και μετά από μία (χωρίς σκοπιμότητα) αγκωνιά του κόουτς, ένας παλιός αντίπαλος του (και νυν παίκτης του) ο Νίκος Τσούτσος άρχισε να φωνάζει: «Έτσι έπαιζε και μπάσκετ, με τους αγκώνες...».

Η εικόνα θυμίζει οικογένεια. Αυτό ψάχνει και ο Κουρής. Αυτές ήταν οι μπασκετικές καταβολές του. «Ήμουν τυχερός που ξεκίνησα την καριέρα μου στη Νίκαια. Όλοι οι προπονητές μου ήταν όλοι καθηγητές ΤΕΦΑΑ, πραγματικοί δάσκαλοι, ο Πολάτογλου, ο Τοσκούνογλου, Ραφτόπουλος, Ταυρόπουλος. Πήρα πάρα πολλά απ' αυτούς, είχαν πρόγραμμα, είχαν φιλοσοφία. Απέκτησα τη νοοτροπία τους, την τακτική τους, τη μεθοδολογία.

Θα πρέπει να ευχαριστήσω τόσο τον βοηθό μου, τον Μαρινό Κωνσταντή, όσο και τον γυμναστή της ομάδας, τον Παναγιώτη Σουργιά, οι οποίοι έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά. Εγώ είμαι σαν τον μάνατζερ, διαχειρίζομαι πράγματα και καταστάσεις», είπε ο Κουρής. Και πρόσθεσε για τη δυσκολία που έχει η φετινή σεζόν: «Ερχόμαστε από δύο χρόνια με τους αθλητές να είναι αγύμναστοι, με παραπανίσια κιλά. Όταν τους βλέπω κουρασμένους, ξέρω να τους χειρίζομαι από την εμπειρία μου ως παίκτης, τους λέω ότι η κούραση είναι εγκεφαλική. Εχω κερδίσει τρεις φορές την άνοδο από τη Β' Εθνική στην Α2, με τον Ιωνικό, τον Ηλυσιακό και με τον Ιωνικό Λαμίας. Και τις τρεις φορές ήμασταν οικογένεια. Αυτό θέλω. Φαίνεται από τους πανηγυρισμούς μας και όσα δείχνουμε στο παρκέ. Σε ένα ματς, όπου βάλαμε τον Μαράκη να αγωνιστεί, ο οποίος μεν δεν είχε εμπειρία από ντέρμπι στη Β' Εθνική, αλλά δε, έχει χρόνο συμμετοχής φέτος, ο έμπειρος Σολωμός, απ' τον πάγκο στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, του έδινε συμβουλές πως να παίξει, του έλεγε "δεν πειράζει" όταν έκανε ένα λάθος».

«Στο ματς με τη ΦΕΑ υπήρχαν φίλαθλοί μας που έκλαιγαν»

Μετά από τόσα χρόνια ως παίκτης, δεν είναι εύκολο να... σκοτώσεις τον παίκτη. Ούτε να απαρνηθείς τα αποδυτήρια. Ο Κουρής έχει τη λύση. «Το μπάσκετ είναι για όλους μας μία έξοδος, με όσα έχουν γίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Με αυτό ξεχνάμε τα προβλήματα μας. Είναι η ζωή μας. Μου λείπουν τα αποδυτήρια, ο χαβαλές, η πλάκα που γίνεται σε αυτά. Μερικές φορές ανεβαίνω να πάρω μία... τζούρα και φεύγω, αφού οι παίκτες μου λένε τι κάνω εκεί».

Η οικογένεια του Παπάγου θέλει την άνοδο. Και ας μην την κυνηγούσε από την αρχή. Πλέον αρκούν πέντε νίκες στα έξι ματς που απομένουν. Με τη ΦΕΑ που ακολουθεί τα χνάρια του Παπάγου να έχει επτά ματς ακόμη. Και να αναζητεί το απόλυτο! «Δεν πετάμε στα σύννεφα», λέει ο Κουρής. Και περιμένει τον παράγοντα έδρα.

Το θρυλικό «Σαλούν» ας είναι καλά και ας έχει υποστεί η ομάδα δύο εντός έδρας ήττες (σ.σ.: έχει μία εκτός). Ο κόσμος έχει αρχίσει να επιστρέφει στο γήπεδο. Ακόμη και σε μεσοβδόμαδα ματς. «Ήρθε αρκετός κόσμος στα Φιλαδέλφεια να μας στηρίξει, μας έκανε να αισθανθούμε στο Σαλούν. Ο κόσμος εκτιμά το ωραίο μπάσκετ που παίζουμε. Στην έδρα μας σκοράρουμε 85-90 πόντους. Το σημαντικό είναι πως ο κόσμος γύρισε. Και εμείς θέλουμε να τον κρατήσουμε.

Στο ματς με τη ΦΕΑ υπήρχαν φίλαθλοί μας που έκλαιγαν, όταν γυρίσαμε το ματς από διαφορά 19 πόντων. Κάποιοι με χαιρετούν και δεν τους γνωρίζω. Ήταν χρόνια με την ομάδα, έμεινα μακριά της, αλλά τώρα γύρισαν».