Για τον Παναθηναϊκό των παιδιών

Ενώ έχω γράψει και πει πολλές φορές ότι αγαπώ τον Παναθηναϊκό από μικρό παιδί, από τότε που ο αγαπημένος και φευγάτος πια θείος Νίκος με πήρε από το χέρι και πήγαμε στη Λεωφόρο, σπανίως γράφω (ελπίζω) οπαδικά άρθρα ή τουλάχιστον κείμενα που να αποπνέουν φανατισμό. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγαλύτερος, καλύτερος, σπουδαιότερος σύλλογος, όλα αυτά ισχύουν όμως για μένα.

Τα αντίστοιχα πιστεύει για τον Ολυμπιακό ο αδερφός μου (μη ρωτάτε πως συνέβη αυτό), οι φίλοι μου για ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρη, Ηρακλή και καλά κάνουν! Δεν είμαι μεγάλος fan της πολυμετοχικότητας σε επαγγελματικά (ο Θεός να τα κάνει) σωματεία που ισορροπούν μεταξύ ευεργετημάτων για ψηφοθηρικούς λόγους της κάθε κυβέρνησης και της «τρέλας» του κάθε επενδυτή που καμουφλάρει κάθε λογής επιχειρηματικές ή πολιτικές ή και τα δύο επιδιώξεις. Είμαι όμως οπαδός της συμμετοχικότητας σε Αθλητικούς Συλλόγους που επιτελούν τον κοινωνικό σκοπό τους.

Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει η ΧΑΝΘ. Είναι πολλά περισσότερα από ένα αθλητικό σωματείο, είναι όμως και τέτοιο και μάλιστα η μήτρα του μπάσκετ στη χώρα μας. Δεν παράγει φανατικούς οπαδούς παρ’ όλο που πολλά παιδιά και θερμόαιμοι έφηβοι περνούν καθημερινά τις πόρτες της για εκπαιδευτικά προγράμματα , για προπονήσεις αθλημάτων, για ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Τι συμβαίνει και στις κερκίδες του κλειστού της ΧΑΝΘ δεν φωλιάζει η βία; Η απάντηση είναι, δεν την θέλει και δεν την επιτρέπει κανείς.

Πάνω σε αυτό το πρότυπο οι κυψέλες του Παναθηναϊκού Α.Ο. πρέπει να γεμίσουν παιδιά, να γεμίσουν υγεία. Παιδιά που θα αθληθούν, που θα περάσουν τις ομορφότερες στιγμές τους εκεί, άσχετα με το πόσα θα καταλήξουν επαγγελματίες αθλητές και ακριβοπληρωμένοι Πρωταθλητές. Αυτά λογικά θα είναι ελάχιστα. Θα διαιωνίσουν όμως το καλό όνομα του Συλλόγου και το συναισθηματικό δέσιμο μαζί του. Στον Ερασιτέχνη θα γράφουν τα παιδιά τους και γονείς σαν και μένα που έχω κόψει το γήπεδο μαχαίρι γιατί δεν θέλω να βρίσω τη μάνα κανενός ούτε να ακούω να βρίζουν τη δική μου μάνα.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω χρειάζεται Συμμετοχή. Πλήθος κόσμου υπάρχει. Απλά αφήνουμε τη φασαρία των λίγων και τους τραμπουκισμούς των ελάχιστων να υπερκαλύπτουν τη δική μας σιωπή. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, σε όλες τις ομάδες.

Μου έστειλε μήνυμα ένας οργανωμένος οπαδός του Παναθηναϊκού στο inbox, ένας άνθρωπος που στο παρελθόν έχουμε ψιλοδιαφωνήσει για την αναγκαιότητα ύπαρξης του συνδεσμιακού κινήματος. Έχουμε διαφωνήσει χωρίς να βριστούμε κι αυτό χρήζει αναφοράς στην κοινότητα του ελληνικού facebook το 2020. Μου γράφει: «Καλημέρα Χρήστο, έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν, είμαι στην Αθήνα οπαδός του Παναθηναϊκού κ μαζί με κάποια άλλα άτομα έχουμε δημιουργήσει μια καμπάνια για το καλό του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Είμαστε όλοι ενεργοί με τον ερασιτέχνη τουλάχιστον 15 χρόνια κ έχουμε γνώση για αρκετά θέματα. Στόχος μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο να συνδράμει οικονομικά ώστε να ενισχυθούν για επίπεδο πρωταθλητισμού, κάποια απ’ τα λεγόμενα "μικρά" τμήματα του συλλόγου μας θα θέλαμε τη βοήθεια σου στην προώθηση αυτής της κίνησης, είτε με ένα άρθρο σου στο gazzetta, είτε με μια ανάρτηση σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ώστε να διαδοθεί αυτή η προσπάθεια …»

Την πρωτοβουλία τους τη βρίσκετε στο Facebook με το όνομα «Σύλλογος πιο Μεγάλος» κι αν σας εκφράζει ο τρόπος που σκέφτονται σας προτρέπω να τη στηρίξετε. Σε κάθε περίπτωση το μέλλον του Παναθηναϊκού Α.Ο. είναι υπόθεση των πολλών, των χιλιάδων φίλων του και δε γίνεται να συνδέεται και να εξαρτάται μόνο από ευεργέτες. Αν υπάρχουν και τέτοιοι καλοδεχούμενοι, αλλά οι εξαρτήσεις φέρνουν μόνο αβέβαια και απρόβλεπτα αποτελέσματα. Αν οι πολλοί γίνουμε μέλη στον Ερασιτέχνη αυτός μπορεί να ανθίσει. Η ανθοφορία φέρνει και νίκες και ήττες, η μεγαλύτερη νίκη όμως είναι τα χιλιάδες παιδιά που θα μπορέσουν να φορούν τη φανέλα με το Τριφύλλι στο στήθος. Και για να τα στέλνουμε στο γήπεδο χωρίς το άγχος και το φόβο της βίας, όταν αγωνίζονται απέναντι σε παιδιά με το δαφνοστεφανωμένο έφηβο ή το δικέφαλο στο στήθος πρέπει απλά να είμαστε εκεί. Παρόντες.