Οι άριστοι και οι άχρηστοι

Aκολουθεί πολιτική διαφήμιση, αλλά ουχί πληρωμένη ούτε εγκάθετη. Οποιος είναι της σχολής «σκάσε και γράφε για μπάσκετ» ή της νοοτροπίας «δεν μας ενδιαφέρει η πολιτική, όλοι ίδιοι είναι», παρακαλείται να αλλάξει συχνότητα.

Δεν πρόκειται άλλωστε να σας πω τι να ψηφίσετε. Αυτό θα το βρείτε μόνοι σας, ελπίζω με πολλή περίσκεψη και μελέτη. Οι καιροί δεν επιτρέπουν επιπολαιότητες ούτε αδιαφορία ούτε ανοχή στην παρακμή.

Άλλο θέλω να γράψω εγώ, εδώ. Θα ήθελα να υπάρχει ένα κοινό ψηφοδέλτιο των κομμάτων για την επιλογή των 300 βουλευτών. Να μπορώ να ψηφίσω αυτόν που θεωρώ άξιο, χωρίς να στηρίξω απαραίτητα το κόμμα που τον φιλοξενεί. Να ξεδιαλέξω τους αρίστους από τους αχρήστους.

Το σκεφτόμουν χθες το βράδυ, καθώς άκουγα τον Βασίλη Κικίλια στην εκπομπή του Πρετεντέρη. Συμμετείχε σε στρογγυλό τραπέζι και μ’έκανε να αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει αυτός ο εκλεκτός άνθρωπος στο πλευρό του Σαμαρά, του Βορίδη, του Άδωνι, του Ντινόπουλου, του Γιακουμάτου, του Φαήλου, του Μπαλτάκου, του Χρύσανθου και των άλλων αρχιερέων της οπισθοδρομικής, μακαρθικής ακροδεξιάς.

Ο Κικίλιας σκέπτεται προοδευτικά, μιλάει σαν άνθρωπος, αποστρέφεται τις εξαλλοσύνες, είναι ευγενής, έχει μόρφωση και παιδεία, δεν μισεί κανέναν. Και δουλεύει σαν σκυλί.

Είναι πιθανότερο να βγει ο ήλιος από τη δύση, παρά να ρίξω την ψήφο μου στα κόμματα που συγκρότησαν την κυβέρνηση της ντροπής και του ευτελισμού. Ωστόσο, τον φίλο Βασίλη θα ήθελα να τον ψηφίσω. Μακάρι να εκλεγεί και να ακολουθήσουν κι άλλοι σαν κι αυτόν στο ταλαίπωρο Κοινοβούλιο.

Ο Μέμος Ιωάννου (B' Aθηνών) και ο Γιώργος Μαυρωτάς (Υπόλοιπο Αττικής) είναι υποψήφιοι με το Ποτάμι. Τους θέλω και τους δύο στη Βουλή. Φόρεσαν τη φανέλα και το σκουφάκι με το εθνόσημο και τίμησαν την Ελλάδα σε βαθμό πολλαπλάσιο από τον αντίστοιχο των γραβατοφορεμένων πολιτικάντηδων.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αν έφτανε η θητεία σε μία αθλητική Εθνική ομάδα, θα γεμίζαμε τη Βουλή με αστοιχείωτους Ζαγοράκηδες και Ανατολάκηδες – που ήδη ξεκινήσαμε να το κάνουμε, οι πάνσοφοι ψηφοφόροι αυτής της απίθανης χώρας.

Ο Μαυρωτάς είναι καθηγητής στο Πολυτεχνείο και τροφοδοτεί με φαιά ουσία την κοινωνία, είτε με τη διδασκαλία του στα αμφιθέατρα είτε με τα κείμενά του στο Protagon και αλλού. Ο Ιωάννου είναι ένας νηφάλιος εργάτης του αθλητισμού, αθόρυβος και φιλοσοφημένος όσο και στα χρόνια της μπασκετικής του καριέρας.

Το Ποτάμι μου φαίνεται αρκετά θολό και όχι ιδιαίτερο ελκυστικό για κολύμπι. Τον Γιώργο και τον Μέμο, όμως, θα τους ψήφιζα με πλήρη συνείδηση.

Ο Κώστας Πετρόπουλος (φωτο από το 2001) υπήρξε προπονητής της Εθνικής ομάδας μπάσκετ και κορυφαίος μπασκετμπολίστας, πριν ακόμη ανάψουν τα λαμπερά φώτα. Εάν υπάρχει άνθρωπος με περισσότερο ήθος εκεί έξω, θα ήθελα να τον γνωρίσω και να του δώσω την αδελφή μου (αν και την είδε πρώτος άλλος).

Μολονότι δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα κοινά, ο Πετρόπουλος συμφώνησε να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε μη εκλόγιμη θέση. Δεν πρόκειται να ψηφίσω ΚΚΕ, για προφανείς και ευνόητους λόγους, μολονότι ανήκω στην ευρύτερη Αριστερά. Απλώς ζω σε διαφορετικό πλανήτη από τους ξεχασμένους στον προηγούμενο αιώνα συντρόφους.

Τον «Νουρέγιεφ» του μπάσκετ, όμως, θα έστρωνα κόκκινο χαλί για να τον βάλω στη Βουλή, εάν ήταν στο χέρι μου.

Είναι κι άλλοι, πολλοί άλλοι. Για ανθρώπους του αθλητισμού μιλώ. Του μπάσκετ, αλλά όχι μόνο του μπάσκετ.

Δεν νομίζω ότι ο Πύρρος Δήμας έχασε πόντους στην κοινοβουλευτική του θητεία, μολονότι απέκτησε το στίγμα ότι «ψήφισε κι αυτός τα μνημόνια». Τον ξέρω καλά και θα τον ψήφιζα χωρίς δισταγμό, αλλά όχι ως υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ. Εδυσε για τα καλά, ο ήλιος ο πράσινος.

Τον Κζίστοφ Βαζέχα δεν τον γνωρίζω προσωπικά (αντίθετα με τους προηγούμενους), αλλά θα ήθελα να τον δω στα έδρανα, ακόμα και για λόγους συμβολικούς: ο επιτυχημένος, ενταγμένος, νόμιμος μετανάστης που κέρδισε με το σπαθί του μία περίοπτη θέση στην κοινωνία της μισαλλόδοξης και ρατσίζουσας Ελλάδας, καθώς και την αναγνώριση των αντιπάλων του.

Αλλά πώς να πάει το χέρι στο ψηφοδέλτιο του Καμμένου και των ψεκασμένων του;

Γι’αυτό σας λέω, θα ήθελα να ψηφίσω τους εκλεκτούς και τους άριστους της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς να με περιορίζει ο –μερικές φορές αναπόφευκτος- αρραβώνας τους με πολιτικά κόμματα που καλά καλά ούτε οι ίδιοι υποστηρίζουν.

Προσπαθείτε να μου πείτε ότι ο Βασίλης Κικίλιας είναι δεξιός; Σταματήστε γιατί θα βάλω τις φωνές. Ο Κώστας Πετρόπουλος πιστεύει στον Σταλινισμό; Γελώ και μόνο που το σκέφτομαι.

Εάν μπορούσε ο πολίτης να επιλέξει τους εκπροσώπους του χωρίς να παγιδευτεί μέσα σε μονολιθικά κομματικά ψηφοδέλτια, η Βουλή θα ήταν ένα πολύ πιο γόνιμο πεδίο αντιπαράθεσης και παραγωγής.

Εκτός των άλλων, υπάρχουν και δυνάμει πολιτευτές που αδυνατούν να ευθυγραμμιστούν με οποιοδήποτε κόμμα. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτοί είναι οι καλύτεροι Ελληνες. Καταδικασμένοι, ωστόσο, να μείνουν για πάντα εκτός Κοινοβουλίου, όπως ο sui generis Γιάννης Μπουτάρης, που μακάρι να υπήρχε τρόπος να τον κλωνοποιήσουμε.

Ισως έτσι να είναι καλύτερα για τους ίδιους, να μένουν έξω από το μεγάλο σπίτι της Πλατείας Συντάγματος, αλλά όχι για την άμοιρη Ελλάδα.