«Γεννηθείς το 1999, με ένα πόδι από το 2014»

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος, μπαίνοντας στο Instagram account του Νίκου Παπαγγελή, του αθλητή που θα μας εκπροσωπήσει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στο άθλημα της ποδηλασίας.

Οι φωτογραφίες στο προφίλ του δείχνουν ένα νέο, χαμογελαστό και φρέσκο αγόρι, που έχει μεγάλη όρεξη να κατακτήσει τον κόσμο. Όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα παιδί 22 χρονών, δηλαδή, όπως εκείνος. Κι έτσι ακριβώς είναι από κοντά!

Ο Νίκος Παπαγγελής επισκέφθηκε τα γραφεία του Gazzetta για να απολαύσουμε ένα παιχνίδι του EURO στην LG OLED 65', η οποία, μεταξύ άλλων, διαθέτει την υπηρεσία Sports Alert που μετά την εγγραφή σου, σού στέλνει ειδοποιήσεις σχετικά με αποτελέσματα και ώρες έναρξης αγώνων, όπου κι αν βρίσκεσαι!

Λάτρης του ποδοσφαίρου από μικρό παιδί. Πριν προχωρήσει στον ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού, λόγω οστεοσαρκώματος, έπαιζε με την «στρογγυλή θεά» ανελλιπώς. Τα αδέρφια του συνεχίζουν ακόμα και σήμερα, ενώ εκείνος επέλεξε το ποδήλατο, το οποίο του δίνει «φτερά». Παρόλα αυτά, βρίσκει πάντα ένα καλό λόγο να δει μπάλα. Και τι καλύτερο από το Ευρωπαϊκό;

«Εννοείται ότι βλέπω μπάλα, φανατικά! Φροντίζω κι εγώ να υπάρχει το ιδανικό σκηνικό, όπως βλέπω ότι έχετε κάνει και εσείς», λέει με ένα χαμόγελο. «Οι μεγάλοι αγώνες, θέλουν και μεγάλες ίντσες, γι' αυτό έχω επιλέξει κι εγώ την κατάλληλη τηλεόραση, την LG OLED, με αυτοφωτιζόμενα pixels για να εμφανίζουν γρήγορη κίνηση στα αθλητικά», προσθέτει και συμφωνούμε απόλυτα μαζί του! Η εμπειρία είναι μοναδική!

«Ποια τρία πράγματα δεν λείπουν ποτέ από μια βραδιά ποδοσφαίρου για σένα;». Η απάντησή του άμεση. «Με καλή παρέα και την LG OLED, δεν νομίζω πως χρειάζονται και πολλά ακόμη!», αναφέρει χαμογελώντας. Ok, θα περιμέναμε να πει κανείς το «καλό φαγητό», αλλά λόγω της προετοιμασίας του για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες τον δικαιολογούμε!

«Βλέπω αρκετά μπάλα, ειδικά τα μεγάλα παιχνίδια, αλλά και γενικά». «Και ποιον υποστηρίζεις;», ρωτάω, περιμένοντας να ακούσω κάτι που θα με εκπλήξει. «ΑΓΓΛΙΑ! Μόνο Αγγλία!», λέει κατηγορηματικά και χωρίς πολλά - πολλά. «Α, είσαι κι εσύ από αυτούς που λένε "it's coming home", ε;», τού λέω και γελάει, με τον Κωνσταντίνο Κωλαΐτη να τον ενθαρρύνει «έτσι, έτσι!». Καημένα μου παιδιά, δεν ξέρατε...

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τού έδωσε χαρά και για έναν ακόμα λόγο. «Είναι πολύ ωραία που είδαμε και πάλι κόσμο στα γήπεδα! Εγώ πήγαινα και γήπεδο, οπότε είναι κάτι που μού έχει λείψει πολύ. Με τη διεξαγωγή του EURO, είχε και νόημα να βλέπεις τηλεόραση».

Ο ίδιος, βέβαια, ενδέχεται να μην νιώσει τον παλμό του κοινού κατά την διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων, ωστόσο ανυπομονεί πολύ για τη μεγάλη διοργάνωση. Είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που θα βρεθεί σε ένα τόσο «τεράστιο» event. «Ξεκίνησα ποδηλασία το 2014, μετά από τον ακρωτηριασμό στο αριστερό μου πόδι, είχα οστεοσάρκωμα - ουσιαστικά καρκίνο», λέει αρχικά κι εξηγεί: «Το άρχισα σαν αποκατάσταση, για να χάσω κάποια κιλά και να μπω ξανά σιγά σιγά στον αθλητισμό. Από τότε, το πήρα πιο σοβαρά, γιατί μου άρεσε. Είχα πάντα, σαν όνειρο θυμάμαι, μια τέτοια συμμετοχή. Και πριν ακρωτηριαστώ, έβλεπα τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Από τη στιγμή που ακρωτηριάστηκα, ήταν ο Νο1 στόχος μου να συμμετέχω στους Παραολυμπιακούς. Από το 2016 είμαι στην Εθνική Ομάδα Ποδηλασίας Ατόμων με Αναπηρία. Κυνηγούσα την πρόκριση από το 2016, οριστικοποιήθηκε πριν από ένα μήνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που πήρα την 7η θέση στο αγώνισμα της ατομικής χρονομέτρησης και ουσιαστικά "κλείδωσα" τη συμμετοχή στο Τόκιο».

Η λέξη «άγχος», πάντως, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του. «Μπορώ να πω ότι δεν έχω καθόλου, γιατί στόχος μου ήταν η πρόκριση. Είμαι ένας από τους μικρότερους αθλητές στο άθλημα της ποδηλασίας στους Παραολυμπιακούς, οπότε μόνο και μόνο η συμμετοχή μου εκεί είναι κάτι "τεράστιο"! Ανυπομονώ να σταθώ στη γραμμή εκκίνησης, να τρέξω και να δώσω το 100% και αν είναι να έρθει το καλύτερο αποτέλεσμα, ας έρθει». «Θα έρθει κι εγώ θα είμαι ακριβώς εδώ, μπροστά από την LG OLED να σε στηρίζω από μακριά!», του λέω.

Ο Νίκος είχε πάντα δίπλα του ανθρώπους που δεν τον άφησαν στιγμή να «πέσει κάτω» και να τα παρατήσει. Και αν υπήρχαν στιγμές που το έκανε, εκείνοι τον σήκωναν και πάλι ψηλά. Πρώτη και καλύτερη η μητέρα του, η οποία «μας έτρεχε από μικρά σε αθλήματα! Δεν μας άφηνε! (γέλια). Έχω κάνει κολύμπι, μπάσκετ, καράτε... Έχω κάνει τα πάντα! Αλλά από μικρός, το πρώτο άθλημα, από τα 4-5 μου, ήταν το ποδόσφαιρο. Μέχρι και τον ακρωτηριασμό έπαιζα, όπως και τα αδέρφια μου, τα οποία συνεχίζουν ακόμα».

«Ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω, αμέσως μόλις τελείωνε η περίοδος με το χειρουργείο και την αποκατάσταση», αναφέρει σχετικά με την συνέχισή του στον αθλητισμό. «Ήταν και είναι αυτό που με γεμίζει και μου δίνει κίνητρο να ξυπνάω το πρωί, ξέροντας ότι έχω να κάνω προπόνηση, έχω να πάω σε διάφορα μέρη, σε αγώνες... Ήταν και μια διέξοδος για μένα».

Όσο για το πως κατέληξε στην ποδηλασία; «Ήταν το πρώτο που έκανα και με έκανε να νιώθω πιο ελεύθερος και γρήγορος!», υποστηρίζει με ενθουσιασμό! «Λόγω του ακρωτηριασμού, δεν μπορώ να τρέξω, οπότε ήταν ένα άθλημα, στο οποίο ένιωθα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Ένιωθα ότι μπορώ να πάω όπου θέλω, χωρίς κανέναν περιορισμό».

Συνοδοιπόρος του ο προπονητής του, Γιώργος Βαρβεράκης. Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο περνάει πολλές ώρες την ημέρα και δεν τον άφησε σε... χλωρό κλαρί ούτε στη διάρκεια της καραντίνας. «Δεν σταμάτησα ποτέ να κάνω προπόνηση. Είχαμε και τις σχετικές άδειες από το Κράτος για να προπονούμαστε και στο ποδηλατοδρόμιο και στο δρόμο. Είχα τον στόχο του Τόκιο και δούλευα μόνο γι' αυτό. Όταν αναβλήθηκαν οι Αγώνες πέρυσι, αναθεωρήσαμε τους στόχους μας, αλλά η προπόνηση δεν σταμάτησε ποτέ. Μπορώ να πω ότι η καραντίνα εμένα με βόλεψε (γέλια), γιατί είχα περισσότερο χρόνο και αφοσιώθηκα περισσότερο στην προπόνησή μου».

«Και πού ταξιδεύει το μυαλό σου πάνω στο ποδήλατο;», ρωτάω με περιέργεια. «Να σου πω την αλήθεια, όταν είμαι πάνω στο ποδήλατο, είναι μια σχέση αγάπης - μίσους», λέει και γελάει δυνατά. «Δεν είναι ότι παίρνω το ποδήλατο και πάω για βόλτα, αλλά κάνω προπόνηση. Πονάς πάνω στο ποδήλατο. Κάποιες φορές μπορεί να μην περνάς ωραία, οπότε σκέφτομαι μόνο το να βγει η προπόνηση, ώστε να προοδεύσω και να γίνομαι καλύτερος μέρα με τη μέρα».

Οι προκλήσεις, ωστόσο, πολλές για ένα νέο παιδί που αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε ένα άθλημα, του οποίου η απήχηση στη χώρα μας είναι μικρότερη από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. «Σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Τα υπόλοιπα αθλήματα δεν έχουν ουσιαστικά την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν αθλητές. Πόσω μάλλον, όταν ξεκινάει κάποιος μικρός αθλητής, χωρίς καμία βοήθεια. Όλη η διαδικασία του αθλητισμού, όταν είσαι 100% εκεί, χρειάζεται χρήματα και στήριξη σε όλους τους τομείς. Για τα ταξίδια σου, τους αγώνες σου, την προετοιμασία σου, τη διατροφή σου, για όλα. Εγώ είμαι τυχερός, γιατί έχω κάποιους χορηγούς που με στηρίζουν και χωρίς αυτούς ουσιαστικά, δεν θα είχα καταφέρει, αυτά που έχω καταφέρει, να είμαι τώρα ένα βήμα πριν το Τόκιο».

Ο Νίκος, όταν δεν κάνει προπονήσεις στην κλειστή πίστα του ΟΑΚΑ, θα βρίσκεται στην σχολή του τα πρωινά, αφού σπουδάζει στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Ειδάλλως, θα βγαίνει για προπονήσεις στο δρόμο. Άλλωστε, και το αγώνισμα που θα πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο δρόμο θα είναι. Κι όπως τονίζει «θέλει μεγάλη προσοχή», καθώς στη χώρα μας δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Ο ίδιος είχε και μια δυσάρεστη εμπειρία πέρυσι τον Σεπτέμβριο, όταν τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο. «Έγινε πριν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αρτιμελών, που θα έτρεχα. Με χτύπησε ένα αυτοκίνητο στο δρόμο, λίγο μετά τον Άγιο Κοσμά. Είχα κάποια σπασίματα στη λεκάνη κι έμεινα για περίπου ένα μήνα εκτός, αλλά όλα καλά. Επανήλθα κι επέστρεψα ακόμα πιο δυνατός!». Ε, ναι. Είμαι πεπεισμένη πια ότι αυτό το παιδί δεν «μασάει» με τίποτα!

Αν τυχόν τον συναντήσετε ποτέ, καλύτερα να αποφύγετε τις κλισέ ατάκες τύπου «μαχητής της ζωής», «ήρωας» και τα σχετικά, καθώς είναι κάτι που... απεχθάνεται! «Δεν μου αρέσει για παράδειγμα να με λένε "μαχητή της ζωής" ή οτιδήποτε, γιατί δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι "μεγάλο". Κάνω ό,τι κάνει ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι αθλητής κι έχει κάποιους στόχους και προσπαθεί να τους πραγματοποιήσει». Παρόλα αυτά, «στα social media ειδικά, πολύς κόσμος βλέπει αυτό που κάνω και το θεωρεί κάτι πολύ σπουδαίο. Υπάρχουν σίγουρα πολλά μηνύματα θαυμασμού, υπάρχουν άτομα που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις και δυσκολίες, είτε προβλήματα υγείας είτε αναπηρίας, και μου λένε ότι τους δίνω κίνητρο. Κι αυτό με κάνει χαρούμενο».

«Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί;», τον ρωτάω, αναφέροντας πως κάποιοι άνθρωποι που έχουν «μανία» με τις «ταμπέλες», πολλές φορές κάνουν λόγο για «άτομα με ειδικές ανάγκες». Τελείως αφιλτράριστα και πολύ ώριμα, απαντάει: «Είναι ένα κομμάτι το οποίο με στενοχωρεί ιδιαίτερα όταν το ακούω. Νευριάζω. Εγώ προσπαθώ να περάσω στους άλλους ότι αυτό το "άτομο με ειδικές ανάγκες" δεν υπάρχει, γιατί ό,τι ανάγκη έχω εγώ, έχει και κάποιο άτομο που δεν έχει αναπηρία. Έχουμε ακριβώς τις ίδιες ανάγκες. Το ότι έχεις μια αναπηρία δεν σε κάνει ούτε ξεχωριστό, ούτε διαφορετικό, ούτε τίποτα. Έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ανάγκες για ζωή, για την καθημερινότητά μας, για όλα».

Βέβαια, όλη αυτή η... σύγχυση θεωρεί ότι προέρχεται, επειδή ο κόσμος δεν έχει έρθει σε επαφή με την αναπηρία και επειδή δεν έχει «εκπαιδευτεί» και μορφωθεί σχετικά με αυτό. Ο ίδιος, μαζί με άλλους αθλητές, φροντίζει να πηγαίνει σε σχολεία, ώστε να ενημερώνονται οι νέες γενιές γύρω από το θέμα. «Είναι κάτι που λείπει στην Ελλάδα και το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που πάμε στα σχολεία και μας βλέπουν τα παιδιά με τα πρόσθετα μέλη και τα αμαξίδια. Είναι πολύ διστακτικά στο να σε προσεγγίσουν και να σου μιλήσουν. Σε κοιτούν περίεργα. Όταν, όμως, τους μιλήσεις και τους εξηγήσεις κάποια πράγματα, σε αντιμετωπίσουν όπως τους συμμαθητές τους. Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει η επαφή των παιδιών, ειδικά στις μικρές ηλικίες, με την αναπηρία, έτσι ώστε να εξοικειωθούν και να μην υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις που υπάρχουν από τις μεγαλύτερες ηλικίες».

«Υπάρχουν, βέβαια, και αρκετοί θεωρώ που από το φόβο τους μην πουν κάτι λάθος, εκφράζονται κάπως... ατσούμπαλα», του λέω και συμπληρώνει «Ναι, σωστό, σωστό! Το πιστεύω πολύ αυτό. Αλλά είναι από αυτό που σου λέω. Επειδή ο κόσμος δεν έχει έρθει σε επαφή με την αναπηρία. Και να θέλει να σου πει κάτι καλό, "κολλάει", γιατί φοβάται μην σε φέρει σε δύσκολη θέση, ενώ όλα τα άτομα με αναπηρία είναι εντάξει με τον εαυτό τους και ίσα ίσα τους αρέσει να τους βλέπει ο κόσμος και να τους ρωτάει πράγματα, για να μαθαίνουν όλοι και να υπάρχει μια εξέλιξη μέσα από αυτό το κομμάτι».

Fast forward από το 2014 στο 2021, ο Νίκος έχει ξεπεράσει αρκετά εμπόδια και κάθε φορά βάζει κι ένα «τικ» στη λίστα του. Ακόμα κι ο ίδιος εντυπωσιάζεται από τον εαυτό του - κι έχει ακόμα χρόνια ολόκληρα μπροστά του! «Αυτό είναι κάτι που το σκεφτόμουν, όταν πήρα την πρόκριση για το Τόκιο και γύρισα σπίτι. Είχαν μαζευτεί όλοι οι φίλοι μου και μου έκαναν μια τεράστια υποδοχή! Θυμήθηκα τον εαυτό μου που ήμουν πριν από 7 χρόνια, στο νοσοκομείο μία ημέρα πριν από τον ακρωτηριασμό, που η ζωή μου φαινόταν ένα "βουνό". Δεν ήξερα τι θα κάνω, πως θα είμαι, πως θα ανταπεξέλθω, πως θα κάνω τα πράγματα που έκανα πριν. Βλέποντας όλη αυτή την πορεία και όλα αυτά που έχω ακόμα να διανύσω, για να πετύχω τους στόχους μου - γιατί ακόμα δεν έχω πετύχει τίποτα από αυτά που θέλω να κάνω - είναι εντυπωσιακό! Είναι αυτό που μου δίνει κίνητρο να ξυπνάω κάθε μέρα, να γίνομαι καλύτερος, να ανακαλύπτω νέα πράγματα και να ξεπερνάω τα όριά μου κάθε μέρα».

«Και αλήθεια... Τι θα έλεγε ο 22χρονος Νίκος τώρα σε εκείνο το 15χρονο παιδί;». «Θα του έδειχνα τον σεβασμό μου! Θα του έλεγα "μπράβο ρε μάγκα"!», και χαμογελάει κοκκινίζοντας, δείχνοντας, ταυτόχρονα περηφάνια, ενθουσιασμό και ικανοποίηση. «Αν αύριο μου έλεγε κάποιος ότι "θα περάσεις αυτά που πέρασες", θα έλεγα "δεν υπάρχει περίπτωση"! Λέω "δεν υπάρχει, τι έκανε ο τύπος"! Γι' αυτό, όταν το σκέφτομαι ώρες ώρες, λέω "μπράβο μου" γι' αυτά που ξεπέρασα κι έχω καταφέρει».

Δεν κρατιέμαι και μετά το παιχνίδι και τη συζήτησή μας κάνω μια... παράκαμψη. Βάζω στην LG OLED 65' το YouTube. Τραγούδι; «Δεν τα παρατάμε ποτέ». Πρωταγωνιστής; Ο ίδιος. Ένας στίχος παίζει στο μυαλό μου διαρκώς. «Όλα αυτά που φοβάμαι, είναι αυτά που στο τέλος με φτάνουν ψηλά». «Νομίζω σε αντιπροσωπεύει...», του λέω κι απαντάει «Πάρα πολύ! Και γι' αυτό επέλεξα να παίξω στο video clip του Ηλία (σ.σ. Μπόγδανου), που είναι και φιλαράκι. Είναι πραγματικά ένας από τους στίχους που έχω στο μυαλό μου κάθε μέρα και με αντιπροσωπεύουν ως χαρακτήρα».

Photo credits: Δώρα Δημητρίου, Χρήστος Λώλος, Ιώ Καλoγιαννάκου