Από που να αρχίσεις... Πάντα είναι δύσκολο. Πάντα θα είναι δύσκολο. Παγκόσμια ημέρα για την σκλήρυνση κατά πλάκας (Κυριακή 30/5).

Τρεις ζόρικες λέξεις. Τρεις λέξεις που μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή. Άλλες φορές αργά. Κάποιες γοργά.

Όταν τις άκουσα για πρώτη φορά, πιτσιρικά ακόμα, αισθάνθηκα σαν... χάνος. Δεν θέλησα να το ψάξω. Τότε δεν υπήρχε το... googlαρισμα.

Δεν αφορούσε εμένα. Όχι προσωπικά. Αλλά (τελικά) άμεσα.

Αλλά μη νομίζετε. Όποιος έχει αυτή την ασθένεια, τη νέα... μόδα της εποχής, δεν είναι ο μόνος που επηρεάζεται. Συμβαίνει και στου τριγύρω του.

Και ταυτόχρονα, έχει τη... μαγική ικανότητα να απομακρύνει τους άλλους, τους υγιής.

Άλλοι αντέχουν. Μάχονται. Αντιστέκονται. Και φροντίζουν να χαμογελούν κάθε ημέρα που ξυπνούν. Επειδή είναι εκεί.

Μα τίποτα πια δεν (θα) είναι το ίδιο. Τα νευρά ενός ανθρώπινου οργανισμού δεν είναι... παιχνίδι. Δεν τα βάζει κανένας μαζί του.

Μπορεί να ξεκινήσει με ένα μούδιασμα. Πρωτόγνωρη κόπωση. Και πού μπορεί να καταλήξει; Δεν χρειάζονται εξηγήσεις, το έχετε καταλάβει το έργο…

Είναι μία ακόμη καταραμένη αρρώστια. Από τις πολλές που έχουμε «κληρονομήσει» από τον δρόμο ζωής. Άγχος, πίεση, δουλειά, μικρός ελεύθερος χρόνος. Και... μπουμ! Δεν θέλει και και πολύ.

Η σκλήρυνση δεν υποχωρεί. Μόνο περιορίζεται. Και όχι για πάντα.

Από μικρός λάτρευα να παρατηρώ τους άλλους. Τις κινήσεις τους, τη συμπεριφορά τους. Το έκανα και όταν έμαθα τα μαντάτα. Κάπως έτσι έμαθα τι μπορεί να κάνει η σκλήρυνση σε έναν άνθρωπο.

Ακόμη το μαθαίνω.

Αυτό που έβλεπα δεν μου άρεσε. Όσο περνούν τα χρόνια η... αντιπάθειά μου μεγάλωσε. Ακόμα μεγαλώνει.

Δεν μου αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο που λατρεύω να αλλάζει. Να βασανίζεται. Να ταλαιπωρείται. Να μη μπορεί να ακολουθήσει τον ίδιο ρυθμό ζωής.

Να μου… λείπει.

Αρρώστια της εποχής μας!

Οι ειδικοί έχουν καταλήξει ότι το άγχος και η πίεση ευθύνονται για το... ξύπνημα της σκλήρυνσης σε έναν ανθρώπινο οργανισμό.

Όταν αποφάσισα να γράψω για πρώτη φορά για τη μητέρα μου, όταν ο Ντέιβιντ Μπλατ αποφάσισε να μοιραστεί το δικό του πρόβλημα, αρκετοί φίλοι με πλησίασαν.

Τότε ήταν που μου μίλησαν για το δικό τους (είτε των συγγενών τους) πρόβλημα. Ομολογώ ότι δεν το ήξερα. Που να το ξέρω άλλωστε; Ξέρετε, η κοινωνία μας είναι περίεργη. Είναι αυτό που ανέφερα παραπάνω. Τα προβλήματα είναι... καλά, αρκεί να μην είναι δικά μας. Και όσοι τα έχουν, επιλέγουν να τα κρατήσουν μέσα τους. Για να μην... λένε οι άλλοι. ;Aστους να λένε, είναι η δική μου (μικρή) συμβουλή.

Πολλοί ασθενείς (από διάφορες αρρώστιες) βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ναι, δεν μπορούν να κάνουν ό,τι και πριν. Αλλά και ο περίγυρός τους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) τους γυρίζει την πλάτη.

Ακόμη και οι σύζυγοι τρομάζουν τόσο, που εγκαταλείπουν το καράβι. Πρώτοι και καλύτεροι.

Εκείνη η κίνηση του Μπλατ μπορεί να έδωσε τη δύναμη σε αρκετούς. Και απέδειξε ότι μία ασθένεια δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κοιτάζει τη φήμη, ούτε τα πορτοφόλια. Έτσι και αλλιώς, απέναντι σε κάτι τέτοιο, όλοι είμαστε ίσοι.

O Αντώνης Ανδρέας Μαρκάκος είναι ένα από τα πιο τρανά παραδείγματα ανθρώπων που δεν το έβαλαν κάτω. Είχε μιλήσει στο gazzetta.gr για τη σκλήρυνση, τη ζωή του που άλλαξε και την ορειβασία που τον κάνει να ζει από την αρχή.

«Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι η αναζήτηση του “γιατί”, δεν θα με φτάσει κάπου. Ειδικά στη σκλήρυνση δεν βρίσκεις απάντηση. Δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει λόγος να ρωτάω, γιατί σε εμένα. Τώρα είμαι ΟΚ.

Το έχω αποδεχτεί, προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι καλά. Ήμουν ένας άνθρωπος που δεν είχα μέτρο σε κάποια πράγματα, θα μπορούσαν να είμαι στα βουνά από το πρωί μέχρι το βράδυ, αν κάνω ορειβασία, ποδήλατο. Τώρα πια ακούω το σώμα μου, όταν μου λέει ότι πρέπει να ξεκουραστώ, το κάνω», είχε πει χαρακτηριστικά.

Είναι από τους τυχερούς. Η μητέρα μου δεν ήταν. Την κατέβαλε. Ευτυχώς σιγά σιγά. Για άλλους θα υπάρχει πάντα ελπίδα. Αρκεί να θυμάστε να χαμογελάτε. Είναι δύσκολο, το ξέρω. Αλλά μόνο αυτό μπορεί να... κερδίσει αυτή την αρρώστια.