«Άντε μωρή αδυναμία, πότε θα κόψουμε το τσιγάρο;», ακούστηκε η «απεγνωσμένη» φωνή της κολλητής μου, Ελένης, την ώρα που απολαμβάναμε το κρασί μας.

«Το βλέπεις αυτό εδώ;», της είπα, δείχνοντας το τσιγάρο που είχα αρχίσει να κάνω ήδη. «Ένα εδώ κι ένα ακόμα τελευταίο που έμεινε στο πακέτο και αυτό ήταν. Δεν ξανακάνω».

«Ναι, καλά! Σιγά μη το κόψεις εσύ», ακούστηκε ο Δημήτρης. «Σοβαρά. Αφού λέω τέλος, τέλος». Έπρεπε να ήταν σίγουρα η τρίτη φορά που το έλεγα αυτό τα τελευταία χρόνια. Αλλά τότε ένιωθα πως ήρθε η ώρα.

Ήταν ένα βράδυ προς τα τέλη Μαΐου - αρχές Ιουνίου του 2019. Κανονικά θα έπρεπε να θυμάμαι μια τόσο κομβική ημερομηνία, αλλά η αλήθεια είναι πως η μνήμη μου δεν με βοηθά κάποιες φορές. Αυτό, βέβαια, μικρή σημασία είχε μπροστά σε μια απόφαση... ζωής!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν παρέα με ένα πακέτο. Ok, από τα 18 μου για να είμαι ακριβής, που τελείωσα το σχολείο και πέρασα φοιτήτρια. Μέχρι τότε, δεν είχα διανοηθεί να κάνω ποτέ ολόκληρο τσιγάρο, από τις «ενοχές» ότι πήγαινα ακόμα σχολείο και δεν ήταν σωστό. Να μην κρύβομαι και πίσω από το δάχτυλό μου, τις τζουρίτσες μου τις έκανα, αλλά όπως και να 'χει δεν το ευχαριστιέσαι όταν νιώθεις ότι κάνεις κάτι «κακό» και μπορεί κάποιος να σε πιάσει.

Φοιτήτρια, όμως, το πράγμα... χειροτέρεψε. Το ένα πακέτο την εβδομάδα κατάντησε στο τρίτο έτος να γίνει περίπου δύο την ημέρα. Για την ακρίβεια, ένα όλη την ημέρα και άλλο το βράδυ με τα ξενύχτια, τη δουλειά και τη διασκέδαση με φίλους.

Το τσιγάρο είχε γίνει... προέκταση του χεριού μου. Ήταν το ξέσπασμά μου. Η «γιατρειά» στο άγχος μου και η συντροφιά στο διάβασμα της εξετάστικής. Η καλοπέραση με τους φίλους μου και η εκτόνωση των ανησυχιών μου. Κάθε τι που με απασχολούσαι γινόταν τζούρα και καπνός. Υπήρχε ένα διάστημα που με είχε προβληματίσει αρκετά το πόσο πολύ κάπνιζα για τη μικρή μου ηλικία, αλλά συνέχιζα. Δεν ήμουν έτοιμη να το αποχωριστώ.

Γυρνώντας στην Αθήνα, αυτό που κατάφερα ήταν να το ελαττώσω κάπως. Στο σπίτι γενικότερα δεν κάπνιζα, εκτός από εξαιρέσεις, γιατί δεν μου άρεσε να μυρίζει ο χώρος. Έξω, όμως, το μισό πακέτο το βράδυ ήταν σχεδόν στανταράκι.

Μέχρι που ήρθε η στιγμή που έπιασα δουλειά στο gazzetta.gr (ω, ναι καλό μου site, με βοήθησες και τώρα το μαθαίνεις). Σε μια δουλειά που δεν ξέρεις ποτέ τι ώρα θα «σκάσει» τι και πρέπει να είσαι κάπως alert, εγώ ήμουν και παραπάνω από όσο πρέπει, γιατί δεν ήθελα να μου ξεφεύγει τίποτα.

Στα παλιά γραφεία μας, λοιπόν, για να καπνίσεις, έπρεπε να βγεις έξω στην είσοδο. Εκτός από το γεγονός ότι τους χειμώνες δεν ήταν καθόλου απόλαυση αυτό, γιατί έπρεπε να είσαι σαν «κρεμμύδι», για να γλιτώσεις το κρύο, το χέρι σου που κρατούσες το τσιγάρο γινόταν... παγάκι. Συν το άγχος να μην συμβεί τίποτα, όσο εσύ κάνεις τις τζούρες σου και μιλάς με τους συναδέλφους σου, ε, δεν ήθελε και πολύ...

Εκεί που άρχισα με τρία - τέσσερα τσιγάρα στο οκτάωρο, αριθμός ελαττώθηκε στο ένα! Επίτευγμα για μένα! Τόσο πολύ, που κάποιες φορές που τελείωνα τη βάρδια, αναρωτιόμουν «σήμερα έκανες μόνο ένα τσιγάρο και δεν “αναζήτησες” άλλο. Μήπως ήρθε η ώρα να το κόψεις;».

Κάπου εδώ να σημειώσω ότι πριν το gazzetta.gr, όταν ήμουν στον ΣΠΟΡ FM και λίγο πριν κάνω την... μετάβαση, με είχε πιάσει ένας απίστευτος βήχας. Από αυτούς που σου λένε οι φίλοι σου «πω πω Κάτια, σαν κ$%όγερος κάνεις!» (μαντέψτε ποιος δεν έχει βήχα πια!).

Εγώ άφηνα στην άκρη το πείραγμα και απλά σκεφτόμουν «ρε λες να φταίει τόσο πολύ το τσιγάρο;». Είχα κάνει μια μικρή προσπάθεια τότε να το κόψω, αλλά χωρίς επιτυχία. Μόλις το άρχισα ξανά, όμως, να κι ο βήχας παρέα. «Ε, εντάξει, θα περάσει», έλεγα.

Και γυρνάμε ξανά στο ένα τσιγάρο το οκτάωρο. Σκέφτηκα πως αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνω την αρχή που ήθελα. Άργησα, βέβαια, λίγο, αλλά τα κατάφερα. Άλλωστε, κι αυτό το ένα τσιγάρο, με το άγχος που είχα εγώ να είμαι πίσω στο γραφείο μου να κάνω την δουλειά μου, δεν αποτελούσε ούτε εκτόνωση, ούτε απόλαυση, αλλά πιο πολύ βάρος.

Μέχρι που έφτασα - χωρίς να το καταλάβω; - να μην κάνω καθόλου. Και δεν με απασχολούσε. Δεν με ένοιαζε. Και κάποιες φορές όταν έβγαινα έξω για ποτό κι έκανα, έλεγα από μέσα μου «τι το κάνεις; Αφού καταφέρνεις και μένεις στην δουλειά χωρίς αυτό, εδώ δεν μπορείς;».

Οι κουβέντες με τη φίλη μου την Ελένη πολλές. Κι όλο η ίδια πρόταση «πότε θα το κόψουμε;». Βλέπετε, όταν μια γυναίκα μεγαλώνει, αρχίζει να σκέφτεται και το μετά. Την στιγμή που θα μείνει έγκυος. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Θέλετε να σας πω τι άλλαξε για μένα προς το καλύτερο;

Η πρώτη φορά που ανέβηκα τις σκάλες του μετρό και δεν αγκομαχούσα! Ήταν ένας μικρός άθλος για μένα! Η ανάσα μου δεν «πιανόταν» πια. Κι αυτό κάπου στους ένα - δυο μήνες! Η αντοχή βελτιώνεται πολύ (αλλά ok, αν δεν γυμνάζεσαι κιόλας, τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά και όχι θεαματικά). Η γεύση μου άλλαξε. Ένιωθα ότι γεύομαι περισσότερο και καλύτερα αυτό που έτρωγα. Γενικότερα, υπάρχουν αλλαγές και τις βλέπεις στον εαυτό σου. Και κάθε τι που ανακαλύπτεις, σε κάνει να νιώθεις πιο σίγουρος για την σωστή σου απόφαση.

Το τσιγάρο, επίσης, μού έδωσε και κίνητρο να κόψω και τη ζάχαρη από τον καφέ. Αφού κατάφερα αυτό, δεν μπορώ να πιω τον καφέ μου σκέτο; Έλα τώρα, σε παρακαλώ! Βέβαια, για να τα λέμε και όλα, η όρεξη ανοίγει. Πολύ! Και χωρίς να το καταλάβεις. Αυτό που λένε «αν κόψεις το τσιγάρο, παχαίνεις»; Ε, ισχύει. Και προσθέστε σε αυτό και δυο lockdown! Ε, δεν θέλει και πολύ...

Τα κιλά, όμως, χάνονται, όπως χάνεται κι η επιθυμία γι' αυτό, όταν το αποφασίσεις. Να πάμε και στο μεγάλο crash test; Πρώτο «κανονικό» ξενύχτι, από την στιγμή που έχεις λίγες ημέρες που το έχεις κόψει. Πώς μένεις... ζωντανή σε αυτό το παιχνίδι; Πώς περνάει ο χρόνος από τις δέκα το βράδυ έως τις έξι το πρωί, χωρίς λίγη νικοτίνη; Ζορίζεσαι, αλλά περνάει.

Εγώ στην προκειμένη, έσφιγγα δόντια και χέρια. Μύριζα τον καπνό κι έλεγα «τι ψυχή έχει ένα μόνο; Έξω είμαι να διασκεδάσω. Πόσο καιρό έχω να βγω; Τι θα πειράξει ένα; Αφού αύριο δεν θα ξανακάνω». Ήξερα, όμως, πως αν λυγίσω σε αυτό το κομβικό σημείο - γιατί κομβικότατο φαινόταν - δεν θα υπήρχε επιστροφή. Θα ήταν μια ακόμα αποτυχημένη μου προσπάθεια να το αφήσω μακριά. «Κάτια, αν κάνεις τώρα ένα, θα κάνεις και αύριο και μεθαύριο. Άσε αυτό το διάολο πια. Όσο έκανες, έκανες τόσα χρόνια. Κι έκανες και με το παραπάνω», έλεγα στον εαυτό μου, όσο οι άλλοι χόρευαν και τραγουδούσαν.

Το επόμενο μεγάλο crash test ήταν περίπου έξι μήνες μετά. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν τέλη Οκτωβρίου. Σε καφέ με μια φίλη που είχα να δω χρόνια ολόκληρα. Λέγε λέγε, κουβέντα στην κουβέντα, ο καπνός της σε κάποια φάση μπήκε στο ρουθούνι μου τόσο «γλυκά», ο καφές είχε γίνει κρασί κι εγώ έλεγα «πόσο πολύ θέλω να κάνω ένα!». Πραγματικά, το ήθελα πολύ. Και μετά από τόσο καιρό, έλεγα τι πειράζει; Ένα τώρα κι από αύριο κανένα. Αλλά όχι! Δεν μου το επέτρεπα. Η μεγάλη προσπάθεια που είχα ξεκινήσει ήταν στα μισά της. Δεν έπρεπε να τη χαλάσω. Έτσι, το έριξα στο κρασί και ξεχάστηκα!

Τώρα πια, λέω πως έχω δυο χρόνια «καθαρή» και το χαίρομαι! Είναι η περηφάνεια μου, το επίτευγμά μου! Και αν είχα λίγο μυαλό μέσα στο κεφάλι μου δεν θα το άρχιζα ποτέ. Ή θα το είχα κόψει νωρίτερα. Αλλά όπως και να έχει, το έκανα και μπράβο μου (που λέει και μια ψυχή).

Πώς είμαι τώρα πια; Έχω γίνει η «σπαστική» της παρέας! Αυτή, που λέει στους άλλους να το κόψουν. Ειδικά σε αυτούς που ξεγελούν τον εαυτό τους και λένε πως κάνουν ηλεκτρονικό τσιγάρο, για να το σταματήσουν (μαντέψτε ποιοι κάνουν ΚΑΙ κανονικό τσιγάρο και ποιοι δεν το έχουν κόψει ακόμα - Ναι, σας κράζω κι από εδώ αγαπημένοι μου φίλοι <3). Έχω γίνει αυτή που λέει «πάρε το τσιγάρο μακριά μου, βάλε το τασάκι από εκεί, μην το φυσσάς πάνω μου» κι όλες αυτές τις ατάκες που δεν θέλει να ακούει ένας καπνιστής (ούτε εγώ ήθελα).

Πλέον, δεν μπορώ ούτε να το μυρίζω. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει! Κι εύχομαι μια ημέρα ούτε εσείς να μην μπορείτε να το μυρίσετε και να κάνετε πράξη μια απόφαση ζωής!

* 31 Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος