“Πόσο θα ήθελα να ξαναπαίξω κρυφτό παιδί μου! Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν”. Το παιδί είχε κλείσει τα 50 και αυτή πλησίαζε τα 85. Τον είχαν πάρει απόφαση, θα έμεναν μαζί μέχρι τέλους. Ο πατέρας είχε πεθάνει τρία χρονιά πριν, στον ύπνο του. Γιος και μητέρα ζούσαν ήσυχα. Αυτός κλητήρας σε τράπεζα και αυτή συνταξιούχος νηπιαγωγός. Το διαμέρισμα το ξεχρέωσαν πριν πέντε χρόνια. Αισιοδοξούσαν και φαντάζονταν το μέλλον χαρούμενο. Ο γιος μετά από δύο άτυχους γάμους, χωρίς παιδιά, το πήρε απόφαση να μείνει εργένης. Ο πατέρας του ήθελε να κάνει τα ταξίδια που δεν μπόρεσε και η μητέρα του να μάθει τα μυστικά των νέων τεχνολογιών. Όταν σκέφτεσαι όμως το μέλλον, είναι σαν να προκαλείς την τύχη σου. Έτσι, πρώτα η καρδιά του πατέρα σταμάτησε στις 03:30 τα ξημερώματα. Μετά ήρθε το τρέμουλο στα χέρια της μητέρας και η αστάθεια στο βλέμμα. Δεν μπορούσε να ασχολείται άλλο με τα “τεχνολογικά μαραφέτια”, όπως τα έλεγε. Και ο γιος, μοναχοπαίδι, αναγκάστηκε να προσλάβει νοσοκόμα να προσέχει τη μητέρα όσο αυτός δούλευε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η μητέρα ήταν να ακούει το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, περισσότερο την τελευταία. Όταν άκουσε για το εμβόλιο του κορονοϊού θυμήθηκε το αγαπημένο της παιχνίδι. “Ξεκινά η επιχείρηση Ξελευθερία”, έλεγε και χαμογελούσε με ικανοποίηση.

Όταν την άκουγε να του ζητά να παίξει κρυφτό, στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει. Την έβαζε να του διηγείται τα παιδικά της χρόνια και τις φορές που είχε παίξει κρυφτό. Μετά εκείνη δεν ήθελε. Βαριόταν. Θύμωνε. Πραγματικά της άρεσε το κρυφτό. Το σκέφτηκε καλά και της πρότεινε να παίξουν οι δυο τους. Μα πώς; απόρησε εκείνη. Εδώ, στο σπίτι μας. Δεν είναι μεγάλο, αλλά θα γίνουμε ξανά παιδιά, της απάντησε. Όταν άκουσε το “παιδιά” χαμογέλασε και θυμήθηκε το “φτου ξελευθερία!”. Έπαιξαν αρκετές φορές κρυφτό. Ο γιος κρύφτηκε στα πιο απίθανα μέρη του σπιτιού. Στην ντουλάπα, κάτω από το τραπέζι στο μπαλκόνι, πίσω από γλάστρες, έβαζε μαξιλάρια στο κρεβάτι να φαίνεται ότι είναι από κάτω… Πάντα τον έβρισκε και πάντα έλεγε το “φτου ξελευθερία!” με χαρά μικρού παιδιού. Μετά όμως δεν υπήρχε ενδιαφέρον. Κουράστηκαν. Η μητέρα όμως συνέχιζε να θέλει να παίξει κρυφτό. Τσακωμοί, εξηγήσεις, ηρεμία και πάλι τσακωμοί. Όταν είδε στην τηλεόραση να κάνουν το εμβόλιο για τον κορονοϊό φώναξε “φτου ξελευθερία!”. Τον ρώτησε πότε θα κάνει το εμβόλιο. Της εξήγησε ότι θα το κάνει σύντομα λόγω ηλικίας. Ησύχασε και αποφάσισε να κάνει υπομονή. Τώρα είχε ξεκινήσει και η αστάθεια στο βάδισμα.

Έπρεπε να πάει σούπερ μάρκετ. Ειδοποίησε τη νοσοκόμα. Είχε βραδιάσει. Επιστρέφοντας με τα ψώνια είδε στη μικρή πλατεία λίγο πριν το σπίτι του παιδιά μαζεμένα. Ήταν ηλικίας 10 έως 12 ετών. Κατάλαβε ότι έπαιζαν κρυφτό Κάθισε για λίγο στο παγκάκι και τα παρακολούθησε. Δεν σκέφτηκε ότι είχαν μαζευτεί πάνω από εννιά. Δεν σκέφτηκε να καλέσει την αστυνομία. Δεν σκέφτηκε πώς τα άφησαν οι γονείς τους. Σκέφτηκε μόνο ότι ήθελε να το πει στη μητέρα του. Μαμά, τα παιδιά κάτω παίζουν κρυφτό θα της έλεγε. Θα τη χαροποιούσε σκέφτηκε. Άκουσε πολλές φορές το “φτου ξελευθερία!”. Σκέφτηκε τα πράγματα που είχε στις σακούλες και σηκώθηκε. Λίγο πριν φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας παρατήρησε το δέντρο που βρισκόταν στο κέντρο της πλατείας. Κάτι ήταν καρφωμένο πάνω του. Πήγε πιο κοντά και είδε ότι ήταν σύριγγα. Τον πλησίασε ένα από τα παιδιά και τον ρώτησε Κύριε, γιατί την καρφώσανε στο δέντρο; Πριν απαντήσει, το παιδί είχε την απάντηση. Του κάνανε το εμβόλιο για τον κορονοϊό είπε και έφυγε. Πρόλαβε να δει στα μάτια του ότι ήξερε τι σύριγγα ήταν. Περπάτησε πιο γρήγορα. Έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Έβγαλε τα κλειδιά του και πριν ανοίξει στάθηκε λίγο. Δεν θα έλεγε τίποτα στη μητέρα του. Ήρθα μητέρα. Όλα καλά; Πόσες μέρες μένουν ακόμη μέχρι να κάνεις το εμβόλιο; Πριν τακτοποιήσει τα πράγματα είδε την μπλε λάμψη του φάρου του περιπολικού. Το κρυφτό είχε σταματήσει.