Ζούσε 30 χρόνια στη γειτονιά και ελάχιστοι τον ήξεραν, είχαν δει το πρόσωπο του. Οι γονείς του, πριν πεθάνουν, το έβλεπαν και δεν αντιδρούσαν. Τον κανάκευαν γι’ αυτό που ήταν, γι’ αυτό που έβλεπαν και γι’ αυτό που νόμιζαν ότι έβλεπαν. Τους έχασε λίγο μετά τα 40. Του άφησαν το σπίτι, δυάρι, λίγα χρέη και την ευχή τους. Σχεδιαστής ιστοσελίδων δήλωνε. Είχε φτιάξει καλή πελατεία και δόξα τω Θεώ όλα πήγαιναν καλά. Πλήρωσε τα χρέη, έκανε και ορισμένα μερεμέτια στο σπίτι. Το συντηρούσε, το φρόντισε, το αγαπούσε. Σκέφτηκε να κατεβάσει τους καθρέφτες, αλλά το μετάνιωσε. Ακόμη κι αυτόν στο μπάνιο. Τους άφησε για να μην «πληγώσει» το σπίτι, να μην ξεκολλήσει το δέρμα του. Δεν τους κοιτούσε και στο μπάνιο ήξερε πώς έπρεπε να πλύνει το πρόσωπο, ενώ το χτένισμα ήταν ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. Ζούσε 30 χρόνια σε μια συνοικία των Αθηνών. Δούλευε από το σπίτι και τις ελάχιστες φορές που έβγαινε έξω για επαγγελματικό λόγο φρόντιζε να καλύπτει το πρόσωπο με μάσκα. Στη γειτονιά του όμως, σε χώρους ψυχαγωγίας, εστίασης το απέφευγε. Η μάσκα θα τον έκανε δακτυλοδεικτούμενο. Τώρα όμως… Τώρα υπήρχε γενικό απαγορευτικό και μπορούσε –επιτέλους- να βγει έξω χωρίς να ανησυχεί. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ δύσκολη. Από το δημοτικό ως το λύκειο μόνο χλευασμός. Όχι εκφοβισμός. Όχι σωματική βία. Όχι. Μόνο χλευασμός. Το πρόβλημα εντοπιζόταν στα χείλη, στο άνω χείλος συγκεκριμένα. Σε ηλικία πέντε ετών είχε πέσει με το ποδήλατο. Στο χωριό. Προσπαθούσε να κάνει χωρίς βοηθητικές. Ο πατέρας του δεν πρόλαβε να πιάσει το τιμόνι. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε στην άκρη του πεζοδρομίου. Ευτυχώς δεν χτύπησε στο κεφάλι. Η ταχύτητα που είχε όμως και η γωνία τον σημάδεψαν στα χείλη. Το σχίσιμο ήταν βαθύ και μεγάλο. Έμοιαζε με το “λαγόχειλο”. Χρόνια αργότερα, κάποιος, από τους ελάχιστους που τον είχαν δει ακάλυπτο, του το είχε επισημάνει. Από περιέργεια το είχε ψάξει. Είχε μάθει πως είναι γενετική μορφολογική ανωμαλία που προκαλείται από την ατελή διαμόρφωση των μαλακών και σκληρών ιστών του στόματος κατά την ανάπτυξη του εμβρύου. Η λέξη ανωμαλία δεν τον ρώτησε και τρύπωσε στο μυαλό και τη συνείδηση του. Η ουλή υποχώρησε με τα χρόνια, αλλά το σημάδι της το άφησε. Σημαδεμένος προχώρησε στην παιδική, προεφηβική, εφηβική ηλικία. Στην ενήλικη ζωή δεν άλλαξε κάτι. Αν δεν τον σχολίαζαν ευθέως, το έκαναν πίσω από την πλάτη του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο κόσμος έδινε τόση σημασία σε μια ουλή; Γιατί έβγαζε κακία και μικροπρέπεια; Δεν είχε απαντήσεις, ούτε θάρρος να κυκλοφορήσει εκτός σπιτιού. Όταν το έκανε για να ψωνίσει και τον ρωτούσαν γιατί φορά μάσκα, έλεγε ότι φοβόταν τα μικρόβια. Πάλι τον κοιτούσαν περίεργα. Τώρα όμως με το απαγορευτικό είχε την ευκαιρία να βγει χωρίς φόβο. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Πληκτρολόγησε στο κινητό το αριθμό “6” με το ονοματεπώνυμο και τη διεύθυνση του. Το έστειλε και βγήκε για περπάτημα. Φορούσε μάσκα φυσικά. Κυριακή πρωί και ελάχιστοι κυκλοφορούσαν. Σταμάτησε στη μέση του δρόμου. Δεν ακουγόταν τίποτα. Η γειτονιά, η πόλη, λες και πενθούσε. Δεν στεναχωρήθηκε. Χαμογέλασε, το ευχαριστιόταν που μπορούσε να περπατήσει χωρίς να καραδοκεί ο κίνδυνος της προσβολής, της υποτίμησης. Έφτασε μέχρι την εκκλησία και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Ένιωθε ωραία. Ήθελε να πάει και στο ψιλικατζίδικο για τσιγάρα. Προχώρησε όταν έξω απ’ αυτό είδε πρώην συμμαθητή του. Ήταν απ’ αυτούς που τον κορόιδευαν συνέχεια. Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν. Η μάσκα δυσκόλευε την αναγνώριση, αλλά τα μάτια επιβεβαίωναν την ταυτότητα τους. Δεν μίλησαν. Ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας έβγαλε τη μάσκα και στάθηκε στον μεγάλο καθρέφτη. Πήγε πολύ κοντά σε αυτόν. Λες να με γνώρισε; Έφυγε απότομα, ένα δευτερόλεπτο πιο γρήγορα από το είδωλο του. Άγγιξε την ουλή του στο ασανσέρ και είπε ναι, με αναγνώρισε, έμενα τον γνωστό-άγνωστο...