Το είχε σκεφτεί πολλές φορές. Ήταν τόσο εύκολο. Θα άνοιγε τον φάκελο και θα τα μάθαινε όλα! Πώς γίνεται κάτι τόσο σημαντικό να μένει αφύλαχτο και τόσο εύκολα προσβάσιμο; Δεν ήταν κουτσομπόλης, ούτε ήθελε να κάνει κακό σε κανέναν. Η περιέργεια τον προκαλούσε, η άνεση με την οποία οι ζωές απλώνονταν σε κρύα, ξύλινη επιφάνεια. Κάθε φορά που έβλεπε την αλληλογραφία παρατημένη στο ξύλο κάτω από τον πίνακα ανακοινώσεων ή πάνω στο χερούλι της πόρτας, έκανε την ίδια σκέψη: να ανοίξει όλους τους φακέλους. Το έβλεπε ως δοκιμασία. Δοκιμασία αντοχών, τήρησης ηθικών, κοινωνικών κανόνων, υπακοής στις προσταγές της ευγένειας και της καλής αγωγής. Δεν είχε διαφορές με τους γείτονες. Ήσυχος, δεν ενοχλούσε, δεν τον ενοχλούσαν. Όταν όμως έβλεπε μικρά και μεγάλα μυστικά μπροστά του, ανυπεράσπιστα, δεν μπορούσε να μην κάνει την κακή σκέψη. Ανοίγοντας έναν φάκελο μάθαινες τα πάντα για τον παραλήπτη του. Λίγο είναι αυτό; Του ερχόταν συχνά στο μυαλό η “Αμελί”, η γαλλική ταινία στην οποία η ηρωίδα κάποια στιγμή επεμβαίνει στην αλληλογραφία ενοίκου. Για καλό φυσικά. Κάτι τέτοιο ήθελε να κάνει κι αυτός, χωρίς όμως να μάθει πρώτα με άλλον τρόπο για τις ζωές των άλλων. Σκέφτηκε κάτι τρελό, θα ζητούσε από τον ταχυδρόμο να παραδώσει αυτός την αλληλογραφία!

Ο ταχυδρόμος δεν ήταν πάνω από 45 χρονών. Καμία σχέση με την εικόνα των ταινιών. Δεν περίμενε να τον δει με ποδήλατο, πηλίκιο, σήμα των ΕΛΤΑ στο πουκάμισο, υφασμάτινο γκρι παντελόνι, μαύρα, μαλακά, παπούτσια. Όχι. Το μόνο που είχε μείνει στο μυαλό του ήταν η καφέ, δερμάτινη τσάντα με τις πολλές θήκες. Ούτε αυτό όμως σώθηκε. Τώρα μηχανή μεσαίου κυβισμού, τζιν, αθλητικό παπούτσι και η αλληλογραφία δεμένη πίσω, στο σιδερένιο στήριγμα. Ούτε το ωράριο γλίτωσε. Οι φάκελοι παραδίδονταν μέχρι το μεσημέρι, αλλά σε τυχαία στιγμή. Μπορεί να ήταν πολύ πρωί, μπορεί να ήταν λίγο πριν τις 12, μπορεί και μετά τις τρεις. Αν ήθελε, λοιπόν, να πετύχει τον ταχυδρόμο, ή θα το άφηνε στην τύχη ή θα καθόταν στην είσοδο και θα τον περίμενε. Η τηλεργασία εξυπηρετούσε τον σκοπό του. Πήρε μαζί του το κινητό για να έχει επικοινωνία με τη δουλειά και κατέβηκε στην είσοδο. Ήταν 09:00 π.μ. Ευτυχώς δεν είχε περάσει. Κοίταξε την ξύλινη επιφάνεια και είδε πως ήταν άδεια. Όλοι είχαν πάρει την αλληλογραφία τους. Κάθισε στη σκάλα και περίμενε. Η οθόνη φώτιζε, ήχοι ειδοποίησης μηνυμάτων ακούγονταν, πληκτρολογούσε, τηλεφωνούσε. Πήρε καφέ από το ταχυφαγείο της γειτονιάς. Περίμενε. Σε μια ώρα κατέβηκε η κυρία Ευτέρπη από τον πρώτο. Δεν του έδωσε σημασία. Ένα ξερό “καλημέρα” του είπε και έφυγε. Μετά είδε τον Αντώνη που έμενε στον δεύτερο. Ερχόταν απ’ έξω. Λίγο πριν είχε τελειώσει τη βάρδια με ταξί. Μια ζωή βράδυ… Κατάκοπος και νυσταγμένος μπήκε και ίσα που τον πρόσεξε. Ευτυχώς δεν έμενε άπραγος. Το κινητό δεν σταματούσε να δουλεύει.

Αν και απασχολημένος δεν σταματούσε να σκέφτεται τη συνάντηση με τον ταχυδρόμο. Λίγο μετά τις 11:30 π.μ. είδε τη μηχανή του να σταματά. Κατέβηκε και πήρε την αλληλογραφία της οδού Χ 14. Άνοιξε τη μικρή πόρτα και έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας. “Καλημέρα. Θα ήθελα να μοιράσω εγώ την αλληλογραφία σήμερα”. Ο ταχυδρόμος τον κοίταξε με απορημένο, ενοχλημένο βλέμμα. “Άσε με άνθρωπε μου και έχω να παραδώσω κι άλλα”. Η είσοδος όμως έμεινε μπλοκαρισμένη. “Όχι, εγώ θα δώσω τους φακέλους σήμερα”. Το βλέμμα του αποφασιστικό, σχεδόν απειλητικό. “Μα, αυτή είναι η δουλειά μου. Άσε με σε παρακαλώ”. Η είσοδος έμενε κλειστή. “Ή μου δίνεις τους φακέλους ή θα λογαριαστούμε τώρα, οι δυο μας”. Ο ταχυδρόμος άκουσε την ήρεμη, ακύματη φωνή και υποχώρησε. Φοβήθηκε. Δεν πίστευε ότι φέρθηκε έτσι. Πήρε το δέμα με τους φακέλους. Ξεκίνησε να διαβάζει τις ζωές των άλλων. Έκλαψε, συγκινήθηκε, χαμογέλασε, προβληματίστηκε. Άφησε τους παραβιασμένους φακέλους στο ξύλο και ανέβηκε σπίτι του. Έτρεμε, η ανάσα του βαριά. Δεν θα το ξανάκανε γιατί κατάλαβε ότι η αλληλογραφία δεν χρειάζεται φύλαξη. Αν την ανοίξεις χωρίς να σου ανήκει μπορεί και να σε σκοτώσει! Ένας ταχυδρόμος αρκούσε.