• «Αισθάνομαι ωραία στο νερό, με έφτασε εκεί που δεν φανταζόμουν»
• «Η καραντίνα με "έριξε", αισιοδοξώ ότι όλα θα φτιάξουν»
• «Το "Μόνο Εγώ" είναι 100% αληθινό, δεν βρήκα κάτι να μού ταιριάζει στην τηλεόραση»
• «Έχω υπερένταση πριν βγω στη σκηνή, κάνω πάντα το σταυρό μου»
• «Σημαντική η πίστη, το ατύχημα με επαναπροσδιόρισε»
• «Στην Eurovision κάθε χώρα ψηφίζει με συμφέροντα και όχι με γούστα»
• «Περήφανος για το πτυχίο, προστατεύω την προσωπική μου ζωή»

Νερό...

Ένα στοιχείο της φύσης τόσο «απλό», τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο απαραίτητο για την επιβίωση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος.

Ένα στοιχείο, το οποίο για πολλούς είναι συνυφασμένο με παιδικά χρόνια στις παραλίες, με παρέες τα καλοκαίρια ή ακόμα και με τον αθλητισμό.

Ένα στοιχείο, στο οποίο, όταν «αφήνεσαι», με τα χέρια ανοιχτά και τον ήλιο να πέφτει στο πρόσωπό σου, έχοντας μακριά τις αρνητικές σκέψεις, νιώθεις ελεύθερος...

Κι όμως, πράγματα τόσο απλά, που τα θεωρούμε δεδομένα στην καθημερινότητά μας, μπορεί να τα χάσουμε, χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Ο Ηλίας Βρεττός δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού σίγουρα όλοι κάπου θα τον έχουν δει και, κυρίως, ακούσει. Σε ένα video clip στο YouTube, σε κάποιο νυχτερινό κέντρο ή συναυλία, ή την ώρα που αλλάζεις τους ραδιοφωνικούς σταθμούς στο αμάξι, κολλημένος/η στην κίνηση.

Με την τέχνη του - γιατί η μουσική και το τραγούδι τέχνη είναι - την οποία υπηρετεί εδώ και 11 χρόνια, θέλει να δημιουργεί στον άλλον συναισθήματα όμορφα κι αισιόδοξα. Όπως είναι κι ο ίδιος, δηλαδή. Κάτι που φαίνεται από το πρώτο κιόλας λεπτό της συνάντησης, για την συνέντευξη που έδωσε στο G-Weekend.

Πώς συνδέεται, λοιπόν, το τραγούδι με το νερό; Ο Ηλίας Βρεττός, ως παιδί κι έφηβος, ήταν αθλητής της κολύμβησης και του water polo. Είχε «φάει» με το... κουτάλι όλα τα κολυμβητήρια της Ελλάδας, όπως λέει, αλλά μαζί και τα... αυτιά των δικών του ανθρώπων!

Γι' αυτό, από μία καλοπροαίρετη «σπόντα», η μητέρα του τον έβαλε στο χώρο. Από τότε, μέχρι σήμερα, ο Ηλίας έχει «γράψει» πολλά χιλιόμετρα στο πεντάγραμμο, ενώ ακόμα και στην περίοδο της καραντίνας, βρήκε έναν ευφάνταστο τρόπο, υλοποιώντας μία ιδέα του αδερφού του, για να κρατήσει συντροφιά στον κόσμο μέσω του τελευταίου του single «Μόνο Εγώ», που κυκλοφόρησε από την Panik Platinum.

Α, να σημειώσουμε ότι ολοκλήρωσε και τις σπουδές του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, στο τμήμα του Marketing (του πήρε 17 χρόνια, αλλά το κατάφερε, συνεπώς όλοι μπορείτε!).

Όλα τα παραπάνω, μοιάζουν, και για πολλούς είναι, δεδομένα. Μέχρι το «κακό» να χτυπήσει την πόρτα...

Στις 19 Φεβρουαρίου 2018 το αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε, εξετράπη από το δρόμο του και προσέκρουσε σε ένα δέντρο, όταν ένα λευκό Ι.Χ. «πετάχτηκε» και ανέκοψε την πορεία του. Το όχημα έγινε σμπαράλια... Ομοίως και η λεκάνη του, όπως εξιστορεί με εμφανή τη συγκίνησή του.

Μετά από το τρίτο και πιο σοβαρό χειρουργείο στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, ξύπνησε, έστρεψε το βλέμμα του στον ήλιο και τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό του. Δυόμιση χρόνια μετά, ο ήλιος πέφτει πάνω του και ο Ηλίας έχει ένα πλατύ χαμόγελο, όπως φαίνεται και από τη φωτογράφιση, που έγινε στο κολυμβητήριο του Α.Ν.Ο.Γ., και κοιτάζει το μέλλον με αισιοδοξία και την αστείρευτη θετική του ενέργεια.

Γιατί έχει μια δεύτερη ευκαιρία, που, όπως λέει, του την έδωσε ο Θεός...

«Αισθάνομαι ωραία στο νερό, με έφτασε εκεί που δεν φανταζόμουν»

Ηλία, πώς νιώθεις που βρέθηκες πάλι σε ένα μέρος (κολυμβητήριο), στο οποίο αφιέρωσες ένα μεγάλο μέρος των παιδικο-εφηβικών σου χρόνων;

Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει όλα μου τα παιδικά και εφηβικά χρόνια μετρώντας πλακάκια σε μια πισίνα! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από το νηπιαγωγείο μέχρι και την Γ' Λυκείου, τα πέρασα κολυμπώντας. Στην αρχή στην κολύμβηση και στη συνέχεια στην υδατοσφαίριση (water polo). Από την Γ' Λυκείου και μετά, δηλαδή εδώ και 19 χρόνια, δεν έχω ασχοληθεί ξανά με το άθλημα. Τουλάχιστον, όχι σε επίπεδο συστηματικής προπόνησης. Ερχόμενος στο κολυμβητήριο, λοιπόν, είναι πάρα πολλές οι αναμνήσεις, τα βιώματα... Παθαίνω ένα μεγάλο déjà vu, γιατί έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα με την ομάδα του Παλαιού Φαλήρου, στην οποία ήμουν τότε. Έχω κολυμπήσει κι έχω αγωνιστεί σχεδόν σε όλα τα κολυμβητήρια της χώρας και το κάθε μέρος πάντα κάτι μου θυμίζει. Ήταν μια μεγάλη περίοδος στη ζωή μου, που ο αθλητισμός και το υγρό στοιχείο έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Μπορώ να πω ότι αυτό, σε ένα επίπεδο, μού λείπει...

Το «μικρόβιο» αυτό πώς μπήκε; Σε έβαλαν οι γονείς σου στο άθλημα;

Ήμουν από τα παιδάκια, που από μωρό, όταν το πήγαιναν στην θάλασσα, δεν έβγαινε από το νερό! Είχα πολλή αγάπη για το υγρό στοιχείο, ήταν στο DNA μου, δεν εξηγείται αλλιώς! Και οι γονείς μου, βέβαια, αγαπούσαν πολύ την θάλασσα και παλιά περνούσαμε πολλές ώρες εκεί. Μεγαλώνοντας, ήταν σχεδόν μονόδρομος για μένα το να πάω στο κολυμβητήριο. Με πήγαν οι γονείς μου πριν το καταλάβω, αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε και το ζητούσα. Η αγάπη για το νερό έφτασε να γίνει πρωταθλητισμός, κλιμάκια, Εθνική Ομάδα και διάφορα άλλα, που ούτε μπορούσα να φανταστώ.

Είχες και διακρίσεις ή μετάλλια;

Ναι, με την ομάδα του Παλαιού Φαλήρου είχαμε βγει δυο φορές τρίτοι και μια φορά δεύτεροι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Είχα πάρει και μόρια, που με βοήθησαν αργότερα να μπω στο Πανεπιστήμιο. Ήταν ένα +10-15%, αν δεν κάνω λάθος, στην βαθμολογία. Ήμουν καλός μαθητής, αλλά και με την βοήθεια των μορίων, πέρασα σε μια πάρα πολύ καλή σχολή, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Με το νερό έχεις και τώρα καλή σχέση, από όσο έχω δει. Κάνει διάφορα sports, είσαι και από την Κύμη...

Λατρεύω το νερό! Έχω πολύ καλή υδροβιότητα, που λένε. Αισθάνομαι πολύ ωραία μέσα στο νερό. Κινούμαι πολύ άνετα κι είναι λογικό, αφού έχω περάσει ατελείωτες ώρες με αυτό. Απλά μού λείπει, λίγο έως πολύ κάποιες φορές, ο αθλητισμός. Γιατί πλέον το νερό για μένα έχει γίνει διασκέδαση, αναψυχή και χαλάρωση.

«Η καραντίνα με "έριξε", αισιοδοξώ ότι όλα θα φτιάξουν»

Πάμε και στο παρόν τώρα.... Βρίσκεσαι στο «Frangelico» με τον Χρήστο Μενιδιάτη, σωστά;

Είμαι στο «Frangelico» μαζί με τον Χρήστο Μενιδιάτη. Θεωρώ τον εαυτό μου από τους πολύ τυχερούς, που αυτή την περίοδο δουλεύουν κι έχουν μια επαγγελματική στέγη. Βγαίνοντας από την καραντίνα, έψαχνα τις ισορροπίες και την επανένταξη, όπως όλοι, στην πραγματικότητα. Χαίρομαι που δουλεύω, γιατί είναι κάτι που με βοήθησε πολύ. Αισθάνομαι και πάλι δημιουργικός. Πηγαίνουμε πάρα πολύ καλά στο μαγαζί, σε πολύ δύσκολες εποχές. Έχουμε κάνει ένα ομαδικό πρόγραμμα, έχουμε παραμερίσει πολύ τα «εγώ» μας με το Χρήστο, με τον οποίο ήμασταν φίλοι από πριν. Τολμώ να πω ότι είναι από τους ελάχιστους φίλους που έχω από το χώρο! Έχουμε φτιάξει ένα πρόγραμμα για τον κόσμο, για να περάσει καλά, κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι. Κι αυτό αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι δουλεύουμε και τρεις φορές την εβδομάδα: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο και βεβαίως σας περιμένουμε για όλη την καλοκαιρινή περίοδο που θα είμαστε εκεί!

Την καραντίνα πως τη βίωσες; Σε «τρόμαξε»;

Η αλήθεια είναι ότι η περίοδος της καραντίνας με είχε ρίξει αρκετά ψυχολογικά. Με είχε πάρει από κάτω, έβλεπα μια «μαυρίλα». Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος γενικά, κι επειδή έχω περάσει και πολύ δύσκολες στιγμές, ακόμα και τότε έβρισκα την αισιόδοξη πλευρά και στεκόμουν σε αυτή. Η καραντίνα, όμως, ήταν μια περίοδος που κατάφερε να με ρίξει ψυχολογικά. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το συγχωρήσω στον εαυτό μου. Έλεγα «εσύ που έχεις περάσει τόσα και τόσα και πράγματα πολύ πιο σοβαρά, είναι δυνατόν να στεναχωριέσαι τώρα με αυτό;». Την αιτία του προβληματισμού μου την εντόπισα, κυρίως, στο περιβάλλον μου. Υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα στους συνεργάτες μου και στους ανθρώπους, με τους οποίους δουλεύω, σε επίπεδο επιβίωσης. Έχω μάθει πάντα να φροντίζω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου, να κάνω πάντα το καλύτερο για την ομάδα μου κι ένιωθα ξαφνικά ότι τα χέρια μου είναι δεμένα και δεν μπορούσα να βοηθήσω σε οποιοδήποτε επίπεδο τους ανθρώπους που ήταν κοντά μου και με χρειάζονταν. Αυτό με ζόρισε πολύ...

Τα μπουζούκια, μετά την καραντίνα κι εν μέσω πανδημίας, πώς είναι; Τι διαφορές παρατηρείς; Βλέπεις τον κόσμο κάπως πιο «σφιγμένο»;

Είναι μια άλλη πραγματικότητα! Μετρώντας ήδη ένα μήνα στο μαγαζί, ακόμα ψάχνουμε τις ισορροπίες και τις λεπτές γραμμές. Δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλά «απαγορευτικά» στον πελάτη αυτή τη στιγμή. Κι όταν λες πολλά «μην» στον άλλον, δεν τον αφήνεις να διασκεδάσει. «Μην καπνίσεις», «μην φέρεις πάνω από έξι άτομα», «μην συνωστίζεσαι», «μην σηκωθείς από το τραπέζι σου», «μην χορέψεις», «μην πετάξεις λουλούδια στον τραγουδιστή», «μην πας να χαιρετίσεις τον διπλανό σου που τον ξέρεις»... Ο κόσμος είναι «μουδιασμένος» και ζει σε μια νέα πραγματικότητα, που δεν ξέρει ακριβώς πως να συμπεριφερθεί. Εμείς, ως τραγουδιστές, προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μέτρα και την τάξη, όσο αυτό περνάει από το χέρι μας, αλλά κυρίως το θέμα του συνωστισμού έχει να κάνει με την πειθαρχία του κόσμου. Το μαγαζί θα βάλει όσους πρέπει να βάλει, βάσει νόμου, αλλά από εκεί και πέρα, το να μην κάνει κάποιος όλα τα παραπάνω, είναι στο χέρι του. Δεν μπορείς να κάνεις το χωροφύλακα. Ψάχνουμε όλοι τη «χρυσή τομή», προσπαθώντας να περάσουμε καλά. Νομίζω πως μέχρι στιγμής, τα έχουμε καταφέρει.

Σκέφτεσαι πώς θα είναι τα κέντρα το φθινόπωρο;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν αγχώνεται αυτή την περίοδο. Είμαστε μέσα σε ένα σύννεφο και δεν μπορούμε να δούμε έξω από αυτό. Ζούμε μέρα με τη μέρα, κάθε ημέρα είναι και κάτι διαφορετικό κι εμείς πρέπει κάθε φορά να προχωράμε, να συμβαδίζουμε και να συνετιζόμαστε, ανάλογα τις εξελίξεις. Η πανδημία μας «μηδένισε» και ξεκινήσαμε πάλι από την αρχή. Σίγουρα έχω άγχος για το τι θα συμβεί. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να απαγορευτούν πράγματα ή να βρεθεί το εμβόλιο και να γίνουν όλα καλύτερα. Θέλω να μείνω στο δεύτερο σενάριο, το αισιόδοξο και πιστεύω πως όλα θα φτιάξουν γρήγορα για όλους. Ελπίζω να έχουμε έναν όμορφο χειμώνα, κι όχι κάτι που να θυμίζει αυτά που ζήσαμε από τον Μάρτιο και μετά.

«Το "Μόνο Εγώ" είναι 100% αληθινό, δεν βρήκα κάτι να μού ταιριάζει στην τηλεόραση»

Τελευταίο σου τραγούδι είναι το «Μόνο Εγώ», που έχει ένα πολύ όμορφο και γλυκό video clip, το οποίο έχει γυριστεί με κόσμο που είναι στο σπίτι του, στο μαγαζί του ή κάπου αλλού, από την περίοδο της καραντίνας. Μίλησέ μου λίγο γι' αυτό.

Ήταν ιδέα του αδερφού μου του Δημήτρη! Με την Panik Platinum είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε να βγάλουμε ένα νέο τραγούδι μέσα στην καραντίνα. Επιλέχθηκε το «Μόνο Εγώ», το οποίο έχει ανεβαστική διάθεση. Δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνουν γυρίσματα, γιατί όλοι ήμασταν μέσα στα σπίτια μας, οπότε ψάχναμε λύση, για να δώσουμε εικόνα σε μια νέα πραγματικότητα, που ήμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα. Ο αδερφός μου είχε την ιδέα να μπούμε στο ίντερνετ, να παίξουμε το ακυκλοφόρητο τραγούδι σε κόσμο και να καταγράψουμε την αντίδρασή του. Αυτό που βλέπετε είναι 100% αληθινό και αυθόρμητο! Είναι αυτό που έγινε, όταν μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία κι ήταν πολύ απολαυστικό. Πέρασα πολύ καλά όταν το γυρίζαμε κι είναι ένα βίντεο που θα μου θυμίζει με ωραίο τρόπο την καραντίνα. Έχει χαμόγελο κι αισιοδοξία!

Για το φθινόπωρο ετοιμάζεις κάτι; Σκέφτεσαι από τώρα τα σχέδιά σου;

Είμαι εδώ και αρκετό καιρό στο στούντιο κι έχω μαζέψει αρκετό υλικό. Μπορώ να πω ότι είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Στις αρχές του φθινοπώρου θα κυκλοφορήσει καινούριο τραγούδι και video clip από την Panik Platinum. Δεν θα σας πω περισσότερα, γιατί ακόμα δεν έχει αποφασιστεί ποιο ακριβώς θα είναι και τι θα γίνει. Είμαστε σε ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσουμε να παραμείνουμε δημιουργικοί και πάντα θέλω να βγάζω καινούρια πράγματα, ανεξάρτητα των εξελίξεων και της στασιμότητας, που μπορεί να υπάρχει σε οποιονδήποτε τομέα. Προσπαθώ να εξελίσσομαι και να κάνω πράγματα πάντα. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και φέτος το χειμώνα. Αρκεί να έχουμε υγεία, γιατί αυτό είναι το προαπαιτούμενο! Το εύχομαι σε όλο τον κόσμο, αλλά και στον εαυτό μου, για να μπορώ να δημιουργήσω όλα αυτά που συζητάμε τώρα.

Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε στην τηλεόραση; Γιατί σύμφωνα και με τις πληροφορίες μου, έμαθα ότι έκανες δοκιμαστικό για την εκπομπή της Ιωάννας Μαλέσκου στον ΣΚΑΪ... Δεν ξέρω αν μπορείς να πεις κάτι κιόλας, πριν κάτι γίνει επίσημο...

Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς μού έχουν γίνει αρκετές τηλεοπτικές προτάσεις. Και φέτος δεν ήταν μόνο η συγκεκριμένη εκπομπή. Μού έγινε κρούση και από άλλα τηλεοπτικά project. Εγώ σε οποιοδήποτε κάλεσμα ή τέτοιου είδους πρόταση, πάντα κάνω ραντεβού, δοκιμάζω και πειραματίζομαι. Από εκεί και πέρα, όταν νιώσω ότι κάτι μού ταιριάζει και θέλω να το κάνω, θα το κάνω. Δεν νομίζω ότι για φέτος το χειμώνα βρήκα κάτι που μού ταίριαζε αυτή τη στιγμή, οπότε δεν νομίζω ότι σε επίπεδο παρουσίασης θα με δείτε κάπου φέτος. Βέβαια, έχω ανοιχτές ακόμα κάποιες κουβέντες, οπότε δεν μπορώ να είμαι απόλυτος. Παραμένω τραγουδιστής και σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα το οτιδήποτε που θα με «ανάγκαζε» να βάλω το τραγούδι σε δεύτερη μοίρα. Θέλω να έχω την ενέργειά μου σε αυτό.

Μπορείς, όμως, να φανταστείς τον εαυτό σου στη θέση του παρουσιαστή, να είσαι στο γυαλί;

Νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω. Αισθάνομαι ότι το έχω πλέον. Υπό συνθήκες, θα μου ταίριαζε, αλλά από την θεωρία στην πράξη πολλές φορές υπάρχει μεγάλη απόσταση. Κάποια στιγμή, μπορεί και να συμβεί.

«Έχω υπερένταση πριν βγω στη σκηνή, κάνω πάντα το σταυρό μου»

Πώς ήταν η πρώτη φορά που άκουσες τον εαυτό σου στο ραδιόφωνο; Πώς ένιωσες;

Ήταν πολύ συγκινητικό. Έκλαψα. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη στιγμή αυτή... Το πρώτο μου τραγούδι ήταν το «Κάνει Μοναξιά». Οδηγούσα, σταμάτησα στην άκρη και άρχισα να κλαίω... Ήταν σαν ψέμα... Ήταν ένα όνειρο, που έγινε πραγματικότητα. Οποιοδήποτε παιδάκι που ξεκινάει και τραγουδάει στο σπίτι του, στο μπάνιο του, με τις παρέες του, με τα συγκροτήματά του, ονειρεύεται αυτή την στιγμή. Όλοι όσοι τραγουδούν, θέλουν να κάνουν το δικό τους ρεπερτόριο, να ακούσουν τον εαυτό τους στο ραδιόφωνο. Όταν αυτό, λοιπόν, γίνεται, αισθάνεσαι εκείνη την στιγμή ότι κάτι έκανες! Κι εγώ εκείνη τη στιγμή έτσι ένιωσα.

Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια στο χώρο, όταν βγαίνεις στη σκηνή, έχεις άγχος;

Γενικά, δεν έχω άγχος. Έχω μια πολύ ωραία υπερένταση πριν βγω στη σκηνή (γέλια). Φέτος, όμως, στην πρεμιέρα του «Frangelico», είχα πολύ άγχος κι αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι είχα παραμείνει πολύ καιρό «ανενεργός». Είχα να βγω στη σκηνή 3,5 μήνες κι όλη αυτή η αποχή από την δουλειά μου, με έκανε να έχω ένα άγχος για το κατά πόσο θα μπορέσω να βρω γρήγορα τα πατήματά μου. Ε, δεν μου πήρε και πολύ τελικά, λίγα λεπτά ήταν (γέλια). Ήταν ωραία! Με έκανε να νιώσω ξανά παιδί αυτό, το είχα ξεχάσει πως είναι! Ξεκινούσα σε μαγαζιά, έκανα πρεμιέρες και δεν άλλαζε κάτι, είχε όλο μια ροή. Ξαφνικά, μπήκε μια παύση, όλο αυτό μας «μηδένισε» και πήγαμε από την αρχή.

Κάνεις κάτι συγκεκριμένο πριν βγεις στη σκηνή;

Το σταυρό μου. Πάντα. Έχω μια εικονίτσα στο καμαρίνι μου, που τη φιλάω. Επικαλούμαι την βοήθεια του Θεού και βγαίνω.

«Σημαντική η πίστη, το ατύχημα με επαναπροσδιόρισε»

Η αλήθεια είναι πως έχεις δείξει πολύ έντονα την πίστη σου στο Θεό. Νιώθεις ότι στη σημερινή κοινωνία μπορεί να το έχουμε «χάσει» λίγο αυτό;

Γενικά, υπάρχει μια κρίση αξιών στις ημέρες μας. Μέσα σε αυτές τις αξίες βρίσκεται και η θρησκεία. Όλα μηδενίζονται. Με τον «βομβαρδισμό» που δεχόμαστε από πληροφορίες, από τα social media, από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, όλοι χάνουμε την πραγματική ουσία της ζωής, όποια και να είναι αυτή για τον καθένα. Η πίστη για μένα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι ένας προσωπικός αγώνας, που καθημερινά πρέπει/ θέλω να είμαι όσο το δυνατόν γίνεται αντάξιος σε αυτόν. Ακόμα στην προσπάθεια είμαι, γιατί έχει μια διάρκεια όλο αυτό. Κάποιοι θέλουν να προσπαθήσουν περισσότερο, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι καθόλου. Εγώ μετά από το ατύχημα που είχα, θέλησα να το κάνω περισσότερο. Ελπίζω να το καταφέρω.

Μιας και αναφέρθηκες στο ατύχημά σου. Σε δύσκολες περιόδους ή καταστάσεις που περνάμε, μπορεί να νιώθουμε ότι μιλάμε με το Θεό. Εσύ το έκανες αυτό;

Αισθάνθηκα το «άγγιγμά» του. Ότι υπήρξε θεϊκή παρέμβαση και δεν έγινε το μοιραίο εκείνη την ημέρα. Οπότε, όταν το αισθανθείς αυτό, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Όλα παίρνουν άλλη διάσταση μετά. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Ευχαριστώ το Θεό που δεν με πήρε εκείνη την ημέρα και μού έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Προσπαθώ να την αξιοποιήσω, όσο γίνεται περισσότερο, στο να γίνω καλύτερος άνθρωπος, γιατί αυτό είναι που μένει στο τέλος. Όλα τα υπόλοιπα είναι παροδικά, περαστικά και μάταια. Τα υλικά αγαθά, η δόξα, τα χρήματα που όλοι τα κυνηγάμε καθημερινά, κι εγώ μαζί, είναι μάταια σε σχέση με τον πνευματικό αγώνα που πρέπει να δώσουμε στο να γίνουμε λίγο καλύτεροι. Να μην κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, όσο γίνεται να βοηθάμε. Αυτό είναι πιο ουσιαστικό. Κι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να είναι πιο πλούσιος πνευματικά, είναι πολύ πιο πλούσιος ουσιαστικά, από τον πιο πλούσιο οικονομικά άνθρωπο στη Γη.

Δεν ξέρω αν παρακολουθούσες τα media το διάστημα του ατυχήματός σου και τι επικρατούσε. Επειδή, και να μην το ήθελες, το έβλεπες μπροστά σου... Εγώ ένιωσα ότι υπήρχε μια κάποια «ανθρωποφαγία» αν θες... «Τι έκανε ο Βρεττός; Με ποιον ήταν; Τι έγινε;». Κάθε μέρα να βρούμε και κάτι καινούριο... Κι εσύ είχες αντιδράσει πολύ όμορφα και κομψά τότε, που είχα δει και δηλώσεις σου, ενώ θα μπορούσες και να ξεσπάσεις...

Εγώ αισθάνθηκα ότι τα media μου συμπεριφέρθηκαν όμορφα σε αυτή μου την περιπέτεια. Ενδιαφέρον έδειξαν. Ούτε ιδιαίτερη «κιτρινίλα» έπεσε, ούτε διαστρέβλωση πραγματικότητας. Εισέπραξα πολλή αγάπη από τον κόσμο και από τα media, εκείνη την περίοδο, κάτι που μού έδωσε και πολλή δύναμη στον αγώνα που είχα να κάνω. Δεν το ένιωσα αυτό της «ανθρωποφαγίας». Σίγουρα, το πρόβλημα πάντα «πουλάει» περισσότερο από κάτι καλό. Οπότε, όταν κάτι «περίεργο» συμβαίνει, αυτό τραβάει τα βλέμματα. Εγώ ένιωσα ότι τα βλέμματα ήρθαν πάνω μου με έναν ωραίο τρόπο και με βοήθησε αυτό. Δεν είχα λόγο να αντιδράσω ή να τσαντιστώ. Πήρα δύναμη.

Μετά από δύο χρόνια και κάτι, πια, υπήρξε μέρα που να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, να χαμογελάσεις και να πεις «Ηλία, τα κατάφερες!».

Έκανα τρία χειρουργεία... Το τελευταίο, που ήταν και αυτό της λεκάνης, η οποία ήταν σμπαράλια, ήταν ένα χειρουργείο, στο οποίο έμπαινα, ανήμερα των γενεθλίων της μητέρας μου... Ήταν ένα χειρουργείο που έμπαινα και δεν ήξερα αν θα βγω, κυριολεκτικά. Ήταν πολύ δύσκολο κι είχα χάσει πολύ αίμα... Όταν βγήκα, ξύπνησα και μού είπαν οι γιατροί ότι πήγε πάρα πολύ καλά - γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή, όταν ρωτούσα «τι θα γίνει;», όλοι μού έλεγαν «κάτσε να σε εγχειρήσουμε και θα σου πούμε». Θα ξαναπερπατήσω; «Κάτσε να δούμε»... Θα ζήσω; «Κάτσε να δούμε»... Θα κουτσαίνω; «Κάτσε να δούμε»... Μού είπαν ότι πήγε πολύ καλά και κατά πάσα πιθανότητα θα επανέλθω γενικώς σε ένα μεγάλο ποσοστό. Θυμάμαι ότι ξύπνησα το επόμενο πρωί, κοίταξα τον ήλιο και άρχισα να κλαίω... Μόνο και μόνο που ήμουν ζωντανός... Είχε ξημερώσει μια μέρα και μού είχε φύγει ένα τόσο μεγάλο άγχος! Και μιλάμε για μία ημέρα, στην οποία είχα μπροστά μου έναν τεράστιο αγώνα, αυτόν της αποκατάστασης, που είναι ακόμα πιο δύσκολος στην πράξη, από τα ίδια τα χειρουργεία. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Πολύ συγκινητικό ήταν και το πρώτο μου live, που έγινε μετά από έξι μήνες. Το «Φώναξέ Με» βγήκε κι έκανε τεράστια επιτυχία, την στιγμή που εγώ καθόμουν το κρεβάτι... Ήταν μια περίοδος πολύ μυστήρια, πολύ έντονη για μένα, που σίγουρα με επαναπροσδιόρισε και θα έχω να τη θυμάμαι.

«Στην Eurovision κάθε χώρα ψηφίζει με συμφέροντα και όχι με γούστα»

Ας φύγουμε από τα άσχημα, πλην διδακτικά, και πάμε σε κάτι άλλο πιο όμορφο. Διάβασα ότι το 2004 η μητέρα σου σε δήλωσε στο διαγωνισμό «Eurostar», μέσα από τον οποίο βγαίνει ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Eurovision (τότε), χωρίς να το ξέρεις. Πες μου την ιστορία.

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω δεν είμαι fan της Eurovision (γέλια). Ούτε έχω κανένα καημό να εκπροσωπήσω τη χώρα μου σε αυτό το διαγωνισμό. Ήταν ένα τηλεοπτικό show που γινόταν τότε κι εντελώς συγκυριακά, η μητέρα μου δήλωσε συμμετοχή για μένα, να πάω, να διαγωνιστώ, να δούμε «αν»... Επειδή τραγουδούσα όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι - κι είχαν κουραστεί μάλλον να με ακούν - σου λένε κάτσε να ακούσει κάνας άνθρωπος το παιδί μου, μπας και δουν κάτι (γέλια). Εγώ δεν είχα το θάρρος να το κάνω από μόνος μου. Έτυχε να είναι αυτή η εκπομπή. Αυτός ο διαγωνισμός, χωρίς να με κάνει καθόλου γνωστό - γιατί δεν είχε και τηλεθέαση - ήταν ο λόγος για να πιστέψω στις δυνάμεις μου. Πέρασα στην τελική φάση, μέσα από χιλιάδες άτομα, με είδαν άνθρωποι του χώρου, μού μίλησαν με όμορφα λόγια, γι' αυτό που έκανα τότε, το οποίο ήταν και πολύ «άγουρο». Υπήρχε η πρώτη ύλη, αλλά ακόμα ήμουν παιδάκι. Ήταν η αρχή της όλης κατάστασης, οπότε την ευγνωμονώ την μαμά μου γι' αυτό. Αν δεν το είχε κάνει, μπορεί και να μην είχαν γίνει όλα αυτά.

Δηλαδή, αν σου γινόταν πρόταση τώρα και έβρισκες ένα κομμάτι που να σου ταιριάζει και να σε αντιπροσωπεύεις, δεν θα πήγαινες;

Δεν είναι κάτι που είναι εντός της προβληματικής μου, αλλά ποτέ μην λες ποτέ φυσικά! Αν είχα κάποιο τραγούδι και αν έκρινα ότι μπορεί να πάει καλά και αν είχα διάθεση να μπω σε αυτή τη διαδικασία, μπορεί και να το έκανα. Γενικά, σιχαίνομαι την αναξιοκρατία. Πιστεύω ότι είναι ένας καλλιτεχνικός, τραγουδιστικός διαγωνισμός που διέπεται από πλήρη αναξιοκρατία. Κάθε χώρα ψηφίζει ανάλογα με συμφέροντα και όχι με γούστα. Μού φαίνεται ένα «πανηγυράκι», που το αποτέλεσμα δεν έχει και τόση βαρύτητα. Αν ήταν κάτι αξιοκρατικό, ίσως και να το έβλεπα και πιο «ζεστά». Σαν show ωραίο είναι, το παρακολουθώ. Να μπω στη διαδικασία να διαγωνιστώ σε κάτι που είναι «βρώμικο», δεν έχει να μου πει κάτι αυτή τη στιγμή.

«Περήφανος για το πτυχίο, προστατεύω την προσωπική μου ζωή»

Κάτι άλλο τώρα, πήρες πτυχίο από την ΑΣΟΕΕ στο Marketing. Πώς τα συνδύασες;

Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό (γέλια). Είναι αυτό που σου έλεγα, ότι σε περιόδους πολύ δύσκολες για μένα, έψαχνα να βρω τη θετική πλευρά. Οπότε, όταν χτύπησα, θεώρησα ότι ήταν μιας μοναδικής φύσεως ευκαιρία, μιας και δεν δούλευα και δεν είχα άλλες υποχρεώσεις, να κάτσω να διαβάσω, να περάσω αυτά τα 8 μαθήματα που μού είχαν μείνει και τα «έσερνα» 10 χρόνια! Το πτυχίο το πήρα στο 17ο έτος μου ως φοιτητής. Δέκα χρόνια το είχα αφήσει τελείως το Πανεπιστήμιο. Δεν πήγαινα, δεν υπήρχε καν, ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου... Ξαφνικά, εκεί που ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, σακατεμένος, σμπαραλιασμένος, μετά τα χειρουργεία, σε έναν καθημερινό αγώνα με φυσιοθεραπείες, αποφάσισα να κάτσω να προσπαθήσω. Ήταν κάτι πολύ δύσκολο και γι' αυτό σου λέω ότι είμαι περήφανος, επειδή κάθισα, σε όλη αυτή την κατάσταση που ήμουν, να διαβάσω, να ψάξω ύλη, να βρω καθηγητές, να πηγαίνω κουτσός με τις πατερίτσες στο αμφιθέατρο, να δίνω μαθήματα... Ξεπέρασα τον εαυτό μου κι έκλεισα την πιο μεγάλη ανειλημμένη υποχρέωση που είχα στη ζωή μου κι έκανα και την μαμά μου περήφανη, γιατί ήταν ο καημός της να πάρω πτυχίο. Το έχω κορνιζάρει τώρα στο διάδρομο, το βλέπω κάθε μέρα και μια χαρά είμαστε (γέλια).

Έχεις σκεφτεί να το αξιοποιήσεις κάπως; Δεν ξέρω αν έχεις χρησιμοποιήσει και τις γνώσεις σου σε κάποια επιχείρηση που μπορεί να έχεις...

Έχω επιχειρήσεις. Δραστηριοποιούμαι και σε διάφορα πράγματα. Ένα από αυτά είναι και το «Θ Salon» με το Θοδωρή Γκιώνη, που είναι στην Ερμού. Είναι ένας άνθρωπος πολύ πετυχημένος και γνωστός στο χώρο του. Πηγαίνει και πολύ καλά. Το πτυχίο του Marketing δεν έχω βρει τρόπο να το αξιοποιήσω, αλλά κάποιες μακρινές σκέψεις τις έχω. Αυτή τη στιγμή άμεσα στον ορίζοντα δεν βλέπω κάτι.

Το συνηθίζεις ποτέ ότι είσαι ένα γνωστό πρόσωπο και ασχολούνται μαζί σου; Για παράδειγμα, την προσωπική τους ζωή πολλοί άνθρωποι θέλουν να την κρατούν δική τους, μακριά από όλους, αλλά επειδή είσαι δημόσιο πρόσωπο, αναγκαστικά κάτι θα βγει στη φόρα.

Έχω ακούσει τόσα πολλά για την προσωπική μου ζωή, που πραγματικά έχω πάθει πια ανοσία. Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί πολύ έντονα σε κάποιες περιόδους στο στόχαστρο της δημοσιότητας για τα προσωπικά τους. Ήταν κάτι που ποτέ δεν με ευχαριστούσε, ποτέ δεν το επεδίωκα και όταν συνέβαινε, επισκίαζε τη δουλειά μου. Και όταν κάτι επισκιάζει τη δουλειά μου, δεν το θέλω κοντά μου. Γι' αυτό, έχω αποφασίσει τα τελευταία χρόνια, όσο γίνεται και περνάει από το χέρι μου, να προστατεύω την προσωπική μου ζωή. Αν είναι κάτι να διαρρεύσει, θα διαρρεύσει. Κάνουμε αυτή τη δουλειά, γιατί θέλουμε να απασχολούμε τον κόσμο, οπότε το θεωρώ λίγο αστείο να προσπαθείς να γίνεις γνωστός και όταν γίνεσαι, να κυκλοφορείς μετά με καπέλο και μαύρα γυαλιά. Προσπαθώ να βλέπω τα θετικά της αναγνωρισιμότητας. Φυσικά υπάρχουν και αρνητικά, αλλά είμαι χαρούμενος για ό,τι μου συμβαίνει. Μετά από έντεκα χρόνια δισκογραφίας, έχω βρει πια τον τρόπο να την διαχειρίζομαι.

Φωτογράφιση: Παύλος Σφενδυλάκης
Κεντρική φωτογραφία: Άννα-Μαρία Καλογεράκη
Επεξεργασία εικόνας: Χρήστος Λώλος
Ευχαριστούμε θερμά τον Α.Ν.Ο.Γ., τον Τάσο Παπαναστασίου και τους προπονητές για την χρησιμοποίηση του κολυμβητηρίου (Διαδόχου Παύλου 42, Γλυφάδα) για τις ανάγκες της φωτογράφισης.