• Φώτης Καρακούσης - Όλα συνεχίζουν όπως και στην καραντίνα
• Αλέξανδρος Στεργιόπουλος - «Τι ταινία θα δούμε σήμερα;»
• Κάτια Πετροπούλου - Περίπατοι στο... χωριό
• Κωνσταντίνος Κωλαΐτης - Δύο ώρες έξτρα ζωής (λέμε τώρα)
• Νίκος Ζέρβας - Μια καλή κουβέντα
• Σταύρος Σουντουλίδης - Οι ομορφιές της Θεσσαλονίκης
• Γιάννης Σερέτης - Θα μου λείψουν… όλα!
• Αλέξανδρος Λοθάνο - Κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια
• Δημήτρης Τομαράς - Η προσωρινή... ψύχωση με το 6 στο sms

Ταινίες, περίπατοι, μαγείρεμα, διάβασμα και ένα... μήνυμα στο 13033.

Περίπου δύο μήνες καραντίνας έφτασαν στο τέλος τους, αφού άρχισε η σταδιακή άρση των μέτρων και σιγά σιγά προσπαθούν όλοι να επιστρέψουν σε μια κανονικότητα.

Οκτώ συντάκτες του Gazzetta Weekend Journal γράφουν για αυτό που θα τους λείψει περισσότερο, από εκείνη την... εξωπραγματική πραγματικότητα.

Φώτης Καρακούσης - Όλα συνεχίζουν όπως και στην καραντίνα

Η αλήθεια είναι πως μόλις μου είπαν να γράψω τι θα μου λείψει περισσότερο από την καραντίνα, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό είναι απολύτως τίποτα. Κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα με πριν. Δουλειά, ταινίες με την οικογένεια και περπάτημα. Αν και στο τελευταίο, για να είμαι σωστός το χαίρομαι περισσότερο καθώς περπατάνε λιγότεροι, πηγαίνοντας πλέον στις πλατείες. Το μοναδικό που διαφέρει είναι το μήνυμα στο 13033, αλλά θα ήμουν λίγο περίεργος αν έλεγα πως μου λείπει αυτό.

Αλέξανδρος Στεργιόπουλος - «Τι ταινία θα δούμε σήμερα;»

Η δειλή επιστροφή στην κανονικότητα (;) απομακρύνει την περίοδο της καραντίνας. Όχι οριστικά βέβαια… Το “Μένουμε Σπίτι” είναι ακόμα έντονα αποτυπωμένο στη μνήμη. Αν υπάρχει κάτι που θα μου λείψει απ’ αυτή την περίοδο είναι οι… ταινίες! Κυρίως η διαδικασία επιλογής. Η σκέψη “τι ταινία θα δούμε σήμερα;” έγινε κομμάτι της ρουτίνας, της καραντίνας. Κάθε πρωί ψάξιμο, αναζήτηση και χαρά όταν έβρισκες αυτό που ήθελες. Τώρα, περιμένουμε τα θερινά σινεμά…

Κάτια Πετροπούλου - Περίπατοι στο... χωριό

Μετά την σταδιακή άρση των μέτρων και την πρώτη ημέρα που βγήκα έξω και είδα να επικρατεί πανικός, ένα είναι το σίγουρο: πως θα μου λείψει το περπάτημα στους... έρημους και απαλλαγμένους από φασαρία και μπινελίκια δρόμους. Τα σπρωξίματα (ω, ναι!) και οι κόρνες από τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά στην πολυσύχναστη Φιλολάου ήταν κάτι που δεν μου έλειψε καθόλου, όσο είχαμε καραντίνα, και σίγουρα μού χτύπησαν... καμπανάκια στο νευρικό μου σύστημα με το τέλος της. Οπότε, σίγουρα θα νοσταλγώ για πολύ ακόμα τους περιπάτους, ειδικά αργά το βράδυ, που θύμιζαν ότι είσαι σε κάποιο χωριό, και όχι σε πόλη.

Κωνσταντίνος Κωλαΐτης - Δύο ώρες έξτρα ζωής (λέμε τώρα)

Αναμφίβολα ένα από τα άσχημα που έχει μια δουλειά που δεν είναι… δίπλα στο σπίτι σου (δηλαδή το 99%), είναι ότι σου στερεί 1+ ώρες από το 24ωρο με τα πήγαινε-έλα. Το 8ωρο γινόταν 10ωρο, ο ύπνος λόγω της άβολης συνθήκης που λέγεται μετρό και ΜΜΜ γενικότερα απαιτούσε να ισοφαρίσει τις ώρες εργασίας κι έτσι σου έμενε ένα ποιοτικό 6ωρο στη μέρα. Και να το κάνεις τι, με τις μισές εκ των οποίων το ξημέρωμα, που η υπερένταση γίνεται ένα με την ψυχή σου; Αυτά, λοιπόν, ο κορονοϊός και το lockdown τα έκαναν παρελθόν. Όχι μόνιμα, μια γερή δόση βέβαια την πήραμε. Μπορεί, όμως, να εξοικονόμησα θεωρητικά δύο ώρες ζωής καθημερινά το τελευταίο δίμηνο, αλλά πρακτικά αν σπάσω τον «κουμπαρά» δεν θα βρω και κάποιο σπουδαίο μπουναμά. Δύο παραπάνω επεισόδια «Φιλαράκια» υπόθεση στην τελική. Κι αυτό είναι κάτι.

Νίκος Ζέρβας - Μια καλή κουβέντα

Περίπου μια εβδομάδα μετά την έναρξη της καραντίνας, η επιεικώς μέτρια, μαγειρική μου με ανάγκασε να κάνω ένα βήμα που δεν ήμουν καθόλου σίγουρος μέχρι τότε αν έπρεπε να κάνω. Να παραγγείλω. Θα έπρεπε να απολυμάνω τη σακούλα; Και το πλαστικό πιάτο που είχε μέσα το φαγητό; Μάλλον δε θα έπρεπε να έρθω καθόλου σε επαφή με τον ντελιβερά. Το ρίσκο μάλλον άγνωστο, αλλά η μαγειρική μου δεν βελτιωνόταν οπότε... Το φαγητό άργησε μια ώρα και όταν έφτασε, ένας καλοσυνάτος κύριος, γύρω στα 60, ήταν στη πόρτα μου. «Συγνώμη για τη καθυστέρηση, έπεσε δουλειά» μου είπε ευγενικά. «Δε πειράζει... Μάλλον υπάρχουν και άλλοι που δε ξέρουν να μαγειρεύουν» του απάντησα κάπως ένοχα. «Ο, τι μπορούμε κάνουμε όλοι. Υπομονή θα το περάσουμε και αυτό παλικάρι μου. Καλό βράδυ» μου είπε χαμογελώντας γυρίζοντας για να φύγει. «Καλή συνέχεια» απάντησα έχοντας στο μυαλό μου, ότι πριν λίγα λεπτά σκεφτόμουν πως δεν θα έπρεπε να έρθω σε επαφή με τον άνθρωπο που θα μου χτύπαγε τη πόρτα. Ειλικρινά αυτή ήταν η στιγμή που μου έδωσε τη περισσότερη θετική ενέργεια όλο αυτό το διάστημα. Ένας άνθρωπος που δε σε γνωρίζει, μετά από ώρες εργασίας και κούρασης, να σου λέει μια καλή κουβέντα για να σε ενθαρρύνει και μαζί να ενθαρρύνει και τον εαυτό του. Γιατί κατά κάποιο τρόπο παλεύετε μαζί. Είστε στην ίδια ομάδα. Στη καραντίνα σίγουρα κοιμηθήκαμε λίγο παραπάνω, σίγουρα είδαμε μερικές σειρές παραπάνω και παίξαμε μερικά video games παραπάνω. Αν όμως αποκομίσαμε κάτι που πραγματικά άξιζε ήταν ότι σε μια δύσκολη κατάσταση σταθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλο για να τη ξεπεράσουμε. Με ένα μήνυμα στο Messenger, ένα tag σε ένα story στο Instagram ή σε δύο κουβέντες στο τηλέφωνο. Έστω και από απόσταση. Αυτό μακάρι να μην μας λείψει όταν η ρουτίνα ξαναέρθει.

Σταύρος Σουντουλίδης - Οι ομορφιές της Θεσσαλονίκης

Το 6 στο SMS και η καθημερινή βόλτα με την παρέα. Η επιστροφή στην κανονικότητα και στην εργασία για τους φίλους μου, με άφησε όνο κι έρημο να εξερευνώ τις ομορφιές της Θεσσαλονίκης. Γιατί, όπου κι αν κατοικείς, υπάρχουν δεκάδες μέρη που είτε δεν έχεις πατήσει ποτέ το πόδι σου, είτε έχεις χρόνια να ξαναβρεθείς. Η περίοδος της καραντίνας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα ταξίδι στο χρόνο. Να ξαναβρεθείς στην παλιά γειτονιά, εκεί όπου μεγάλωσες, εκεί όπου πρωτό περπάτησες, να δεις από κοντά περιοχές γεμάτες συμβολισμούς και αναμνήσεις. Αν μου έλειψε κάτι είναι αυτό. Σιγά - σιγά επιστρέψαμε στους ρυθμούς μας, κλείσαμε και πάλι τα ντουλάπια με τις παλιές (ασπρόμαυρες) φωτογραφίες, απλά μας έμειναν οι εικόνες από τις ουρές έξω απ’ όλα σχεδόν τα καταστήματα, να μας θυμίζει ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και θα αλλάξουν στις ζωές μας. Πάντως, η Θεσσαλονίκη παραμένει μαγευτική και μετά την καραντίνα...

Γιάννης Σερέτης - Θα μου λείψουν… όλα!

Δεν υπάρχει κάτι που δεν θα μου λείψει από την περίοδο της καραντίνας. Διότι ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα τα ξαναβρώ στον βαθμό που τα είχα μέχρι – να 'μαστε όλοι καλά – που θα βγω στη σύνταξη! Τι να διαλέξω; Το μαγείρεμα; Τη «σκούπα - μάπα - εμπλοκή»; Το διάβασμα; Τις ταινίες; Τις βιντεοκλήσεις; Τις φόρμες αντί των τζιν; Την περισυλλογή; Την ηρεμία; Την αγκαλιά; Το μπαλκόνι με τα λουλούδια μας; Το μπαλκόνι στην τηλε-εργασία; Το μπαλκόνι τη βραδιά της Ανάστασης; Το μπαλκόνι… όπως και να’ ναι με τη θέα στον Σαρωνικό; Το Zoom; Tην επικοινωνία με τόσους και τόσους ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό; Την… εκδρομή στη μαμά ή στην ανιψιά; Τις κυριακάτικες - «πάμε μέχρι το ζαχαροπλαστείο» πρωινές βόλτες; Τις συζητήσεις και την αγωνία για την εργασία και το «τι θα γίνει;» με τους συναδέλφους σε εφημερίδες και websites; Τη συνειδητοποίηση του «σε τι εποχή ζούμε» και του «τι θα γινόταν χωρίς κινητά και internet αν αυτό μας τύχαινε το 80’;. Όλα, μα όλα, θα μου λείψουν. Oλα, από λίγο το καθένα. Αισθήματα, σκέψεις, συνήθειες. Όλα από την περίοδο του κορονοϊού, εκτός από τον κορονοϊό.

Αλέξανδρος Λοθάνο - Κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια

Είμαι παιδί της πόλης, 150%. Μέχρι τα δώδεκά μου μεγάλωσα στην Βαρκελώνη και από τότε είμαι κάτοικος Αθηνών. Και μπορεί να με ενοχλούν πολλά από τα δεινά της πόλης (θόρυβος, κίνηση, βρωμιά και πάει λέγοντας), αλλά δεν θα μπορούσα να τα αλλάξω για τα καλά του χωριού (ηρεμία, ανεμελιά, καθαρός αέρας) για μεγάλο διάστημα.
Παρ' όλα αυτά, στην διάρκεια της καραντίνας, απολάμβανα να βγαίνω έξω (ξέρετε, με μήνυμα στο κινητό κλπ.) και να ακούω καθαρά το κελάηδισμα των πουλιών, κάτι που πλέον δεν γίνεται, αφού ο θόρυβος των αυτοκινήτων και των κλάξον, καλύπτουν τα πάντα.
Όχι, τις προηγούμενες εβδομάδες δεν είχε... μετακομίσει το χωριό στην πόλη, αλλά την ένιωσα για λίγο πιο ανθρώπινη, πιο... κατοικήσιμη. Το κελάηδισμα των πουλιών στην Αθήνα, τα δελφίνια στα καθαρά νερά της Βενετίας ή οι βόλτες που έκανε μια οικογένεια παπιών στους δρόμους του Λονδίνου, μου υπενθύμισαν απλά ότι εγώ, όπως και εσείς, είμαστε «καλεσμένοι» σε αυτόν τον πλανήτη. Και παρ' ότι έχουμε προνόμια που σπανίζουν για καλεσμένο, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να τον πληγώνουμε με χίλιους και έναν τρόπους. Τόσο αχάριστοι είμαστε.

Δημήτρης Τομαράς - Η προσωρινή... ψύχωση με το 6 στο sms

Οι άνθρωποι εκτός όλων των άλλων είμαστε και οι συνήθειές μας και η ψυχολογία που διαμορφώνουμε ανάλογα με τις καταστάσεις, τις συνθήκες αλλά και τις δυσκολίες. Είναι αυτό που λέμε η δύναμη της συνήθειας. Με δεδομένο ότι προσωπικά προσαρμόστηκα αρκετά εύκολα στην κατάσταση της... καραντίνας χωρίς να κάνω... τρελές αλλαγές στο καθημερινό πρόγραμμά μου (εντάξει ναι αυξήθηκαν για τα καλά οι τηλεδιασκέψεις που κρατάνε μέχρι και σήμερα) η άρση των μέτρων με βρήκε να μου... λείπει (έστω προσωρινά) το... νούμερο 6 στο sms (στον γνωστό πενταψήφιο αριθμό που στέλναμε όλοι μας). Ξέρετε αυτός ο αριθμός που στέλναμε για τη βόλτα μας στον ελληνικό ήλιο (όποτε είχε ήλιο εκείνο το διάστημα διότι υπήρχαν και μέρες με βροχές και κακό καιρό).

Η πρώτη ημέρα χωρίς τα νέα μέτρα με βρήκε λοιπόν να μου... λείπει αυτό το μήνυμα που έστελνα στο 6. Σαν μία μικρή... ψύχωση (;). Πιθανότατα από την συνήθεια της διαδικασίας. Μία συνήθεια που έπρεπε να κρατήσει για αρκετό καιρό ως γνωστόν. Για όσους μπορεί να ανησυχούν το ξεπέρασα (όλα καλά λοιπόν).