• «Επαιζα με σπασμένα πλευρά, στέρνο και βαλβίδα καρδιάς για 70'...»
• «Χαραγμένη μέσα μου η 3μηνη διαμονή μου στο Ωνάσειο»
• «Ξαφνικά ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος»

Εδώ και 12 χρόνια ο Κλεάνθης Νότας έχει θάψει μέσα του την πιο επώδυνη περίοδο της ζωής του. Τη στιγμή που δέχτηκε μια κλωτσιά στο στήθος. Μια κλωτσιά στην καριέρα του, στην ζωή του!

Σήμερα στα 34 του ζει μια εντελώς διαφορετική ζωή φτιάχνοντας πίτσες στην Γερμανία.

Ο Κλεάνθης Νότας, γυρίζει τον χρόνο πίσω, σ' εκείνο το ματς Μεγαλόπολη-Σπάρτη στις 9/11 του 2008 και μέσω του Gazzetta Weekend Journal θυμάται την πιο άσχημη φάση της ζωής του.

Πως είναι η ζωή στην Γερμανία;

Η ζωή μου στη Γερμανία είναι ήρεμη, όλα κυλούν πολύ όμορφα και αρμονικά. Φυσικά, υπάρχει η αγωνία με τον κορονοϊό που πλήττει πλέον όλον τον κόσμο. Πριν ξεσπάσει η πανδημία δεν υπήρχε άγχος και στρες όπως με αυτό που υπάρχει στην Ελλάδας της κρίσης. Βέβαια, δεν υπάρχουν η διασκέδαση και οι ρυθμοί που έχουμε στην Ελλάδα - αν υπήρχε και αυτό εδώ, θα ήταν παράδεισος!

Με τι ασχολείσαι εκεί;

Έκανε μαγαζί ο νονός μου στο χώρο εστίασης (πιτσαρία), με ήθελε δίπλα του. Εγώ θα ήθελα μελλοντικά να ασχοληθώ μελλοντικά με αυτό το αντικείμενο και έτσι ήταν μια καλή αρχή αυτή η ευκαιρία ώστε να αποκτήσω τριβή με τον χώρο. Ο ρόλος μου είναι πιτσαδόρος και πολλές φορές φτιάχνοντας πίτσες μου περνάει από το μυαλό το ποσό απρόβλεπτη είναι η ζωή. Το πως ξεκίνησα από μικρό παιδί, τι δυνατότητες και στοιχεία αθλητή είχα αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια. Το μυαλό μου γυρίζει πίσω στο πως θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή μου, αν δεν είχα χτυπήσει αλλά στο τέλος λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έχω και συνεχίζω μπροστά!

Κάπου εδώ τον ρωτάω για τη στιγμή του ατυχήματος. Ακολούθησαν κι άλλες ερωτήσεις. Όμως, ο Κλεάνθης τα έλεγε όλα σαν παραμυθάκι. Γύριζε σε εκείνες τις μέρες, που δεν ήθελες να τον σταματήσεις. Γι' αυτό και η περιγραφή θα μπει όπως μου την είπε εκείνος. Χωρίς τις όποιες ερωτήσεις... Μου είπε εξ αρχής ότι αυτή η συνέντευξη δεν θα ολοκληρωθεί. Ποτέ δεν ολοκληρώνει την ιστορία αυτήν. Πάντα μπουκώνει και σταματάει. Αυτήν την φορά τα κατάφερε. Εξάλλου, ο ίδιος είναι «λιοντάρι», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του. Και σαν λιοντάρι, δεν θα μπορούσε να μην τελειώσει. Όχι αυτήν την φορά.

«Επαιζα με σπασμένα πλευρά, στέρνο και βαλβίδα καρδιάς για 70'...»

Θυμάμαι τα πάντα τόσο ζωντανά και καθαρά, που έρχονται μπροστά μου όλες οι εικόνες... Οι γιατροί, οι συμπαίκτες, τα δάκρυά τους όσο εγώ ήμουν πεσμένος στο έδαφος του γηπέδου. Πάνω μου όλοι έκλαιγαν και προσευχόντουσαν να μην έχω πάθει κακό γιατί για κάποιο χρονικό διάστημα δεν είχα αναπνοή. Θυμάμαι στα αποδυτήρια, στο ημίχρονο, όλοι οι συμπαίκτες καθόντουσαν στις θέσεις τους και εγώ στο πάτωμα κάτω ξαπλωμένος να υποφέρω από πόνους αλλά ήθελα να τελειώσω τον αγώνα.

Ποτέ δεν το έβαλα κάτω! Ήμουν νικητής, "λιοντάρι"... Αυτό με χαρακτήριζε σαν αθλητή πρώτα και μετά ως ποδοσφαιριστή. Επαιζα με σπασμένα πλευρά, σπασμένο στέρνο και βαλβίδα της καρδιάς για 70 λεπτά και δεν είχα ιδέα! Όσο έπαιζα ήμουν καλά και ένιωθα δυνατός. Ποτέ δεν ολοκληρώνω την ιστορία μου. Πάντα μπουκώνω και σταματώ γιατί έζησα πολύ δύσκολες στιγμές. Από το λεπτό που χτύπησα και μετά, άλλαξε η ζωή μου όλη, οπότε μου είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια εικόνες και στιγμές και αυτή τη στιγμή το προσπαθώ...

Πριν μπω στο νοσοκομείο, πέρασα 4 μέρες στο σπίτι μου μόνος. Μετά το χτύπημα νόμιζα ότι αρρώστησα αλλά τελικά ο οργανισμός έδινε σημάδια ότι υπάρχει κάτι άλλο, πιο σοβαρό γιατί από τη γονατιά στο στήθος είχαν σπάσει τα πλευρά, το στέρνο και η βαλβίδα της καρδιάς. Για να φτάσω, λοιπόν, στο νοσοκομείο κάλεσα γιατρό την τρίτη μέρα μετά το χτύπημα. Έτσι, ήρθε στο σπίτι μου και με ακροάστηκε στο στήθος στο σημείο της καρδιάς. Μου λέει "έχεις φύσημα", του λέω "εγώ;"...

«Χαραγμένη μέσα μου η 3μηνη διαμονή μου στο Ωνάσειο»

Και κάπως έτσι, το πρωί, ένιωθα αδύναμος. Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο της Τρίπολης και εκεί έγινε η διάγνωση, ύστερα από 8 ώρες εξετάσεων, ότι έχω ρήξη μιτροειδούς βαλβίδας. Από 'κει και μετά ξεκίνησαν τα δύσκολα. Ακολούθησε η μεταφορά μου στο Ωνάσειο νοσοκομείο όπου παρέμεινα για 3 μήνες!

Η ιστορία του νοσοκομείου θα είναι χαραγμένη μέσα μου για πάντα, είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία που έχω ζήσει μέχρι σήμερα! Ακολούθησα για έναν μήνα θεραπευτική αγωγή γιατί τα πνευμόνια είχαν αιμάτωμα και έπρεπε να καθαρίσουν για να μπω στη λίστα για το χειρουργείο. Όταν ήρθε η ώρα για το χειρουργείο μάς ρωτήθηκε από τους γιατρούς αν θέλουμε να προσπαθήσουμε να σώσουμε την δική μου βαλβίδα και να μην προχωρήσουμε σε αντικατάστασή της με μεταλλική βαλβίδα από τιτάνιο. Αν τα κατάφερναν, θα υπήρχαν πιθανότητες να παίξω ξανά ποδόσφαιρο αλλά το ποσοστό επιτυχίας της επέμβασης ήταν μικρό (60%). Φυσικά και επέλεξα να δοκιμάσουν να σώσουν τη δική μου βαλβίδα γιατί ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο συγκεκριμένα ήταν η ζωή μου. Δεν μπορούσα έστω να φανταστώ τη ζωή μου έξω από τα γήπεδα.

Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως θα θέλαμε όλοι μας και η επέμβαση η πρώτη απέτυχε.

Εκεί υπήρχαν στιγμές στις οποίες δεν θέλω να αναφερθώ ξανά. Είναι πολύ προσωπικές, τις κρατάω για μένα και την οικογένειά μου. Ήδη τολμώ να αναφέρομαι σε όσα είχα αρνηθεί τόσα χρόνια.

«Ξαφνικά ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος»

Μετά από μια αποτυχημένη επέμβαση, σίγουρα υπάρχει απογοήτευση! Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει μέσα σου όταν ξέρεις ότι και η τελευταία ελπίδα να μπορέσεις να αγωνιστείς ξανά έχει χαθεί..

Μπήκα, λοιπόν, για δεύτερη επέμβαση μετά από λίγες μέρες για αντικατάσταση μεταλικής βαλβίδας και όλα πήγαν καλά. Ξαφνικά, μέσα μου ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος γιατί πολύ απλά ζούσα, έπαιρνα αναπνοή και θα μπορούσα να σηκωθώ ξανά στα πόδια μου. Ακόμη και σήμερα λέω το ποσό τυχερός ήμουν πάνω στην ατυχία μου που είμαι ζωντανός και δυνατός!

Μετά την έξοδο μου από το Ωνάσειο, ένιωθα ότι γεννήθηκα ξανά και το βιβλίο της ζωής μου είναι ξανά καθαρό και υπάρχουν λευκές σελίδες χαρτιού για να γράψω. Και έτσι έγινε! Γύρισα στους γονείς μου και μαζί με την βοήθειά τους ξεπεράσαμε τα προβλήματα μου...

Πότε δεν το ξεπέρασα το γεγονός μέσα μου - ακόμη και σήμερα το παλεύω καθημερινά. Δώδεκα χρόνια μετά και βλέπω πάρα πολύ συχνά όνειρα ότι παίζω ποδόσφαιρο... Πότε δεν σταμάτησα να σκέφτομαι το που θα ήμουν και το που είμαι σήμερα αλλά είπαμε "η ζωή είναι απρόβλεπτη".