Η λεπτή κόκκινη ματωμένη γραμμή του Μασεράνο και οι... ουλές της Αργεντινής
Οι ατέλειες και τα ελαττώματα του μυαλού είναι σαν τα τραύματα στο σώμα. Ακόμα και κάθε πιθανή φροντίδα να έχει ληφθεί για να επουλωθούν, πάλι θα μείνουν ουλές. Είναι τα σημάδια που μένουν χαραγμένα σε κορμί και μυαλό, με τις πληγές να θυμίζουν το πέρασμα του χρόνου και το νου να καλύπτει τις ωδίνες, καθώς τις λιγοστεύει.
Κάπως έτσι είναι και ο ποδοσφαιρικός βίος των Αργεντινών. Απελπιστικά μαζοχιστικός, αυτοκαταστροφικός, η καλύτερη ευχή και η χειρότερη κατάρα, ένα θυελλώδες κοντράστ συναισθημάτων που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, εκτός από την πληγωμένη αγάπη για την Αλμπισελέστε. Εκεί, που το «don't cry for me Argentina», τραγουδιέται τελικά με μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα, μόνο που αυτή τη φορά ήταν δάκρυα χαράς.
Πώς ο οδυρμός των τελευταίων λεπτών μπορεί να μετατραπεί σε εξιλέωση στο τέλος; Το ματωμένο πρόσωπο του Χαβιέ Μασεράνο καθρεφτίζει όλη την πρόκριση της Αργεντινής στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Λένε πως κάθε κατάκτηση προκύπτει από το θάρρος, από την σκληρότητα που έχουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στην περίπτωση της Αργεντινής, αυτό που τους κυριεύει είναι η απερίγραπτη θέληση να τα βάζουν συνεχώς με το ομοίωμά τους: μια παράδοξη ανικανοποίητη ανάγκη. Αυτή η εγκεφαλική σύγχυση, που προκαλεί την πιο άνιση μάχη, με το μυαλό να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κόκκινες λεπτές γραμμές, προσπαθώντας επιδεικτικά να μην τις ξεπεράσει. Πρόκειται ίσως, για την αίσθηση που τους προσφέρει ο αυτοτραυματισμός, κάτι που ουδείς μπορεί να αντιληφθεί ως φυσιολογικό, αλλά για εκείνους είναι μια ψυχική ηρεμία, μια αγαλλίαση, ένας τρόπος για να νιώθουν πως είναι ακόμη ζωντανοί.
Το βαθύ τραύμα, που κοσμούσε για κάτι παραπάνω από 20 λεπτά το πρόσωπο του αρχηγού Μασεράνο, αντικατοπτρίζει την κοσμοθεωρία ενός ολόκληρου έθνους. Ένα κόψιμο που έσταζε αίμα αργά και βασανιστικά, όπως τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν αντίστροφα, υπό το φόβο ενός ντροπιαστικού και καταδικαστικού αποκλεισμού.
Ο «Χεφεσίτο» μέσα σε μια στιγμή, πέρασε αυτή την κόκκινη γραμμή και μετατράπηκε από εμβληματικός αρχηγός, σε έναν αχρείαστο και ξεπεσμένο αμυντικό χαφ που δεν έχει πια θέση στην Εθνική. Ήταν η ίδια στιγμή, που έδωσε τη δυνατότητα στον Μόουζες να φέρει το ματς στα ίσα, σκορπίζοντας «μαύρο» στα όνειρα των συμπατριωτών του και τις κατάρες να «ταξιδεύουν» περιπλανημένες μεταξύ Μπουένος Άιρες και Ρωσίας.
Με τα βρώμικα χέρια του να προσπαθούν να «διώξουν» τις ενοχλητικές ματωμένες ψιχάλες, σφίγγοντας τα δόντια για να μπορέσει να τεντώσει τα κουρασμένα πόδια του για ακόμη ένα αποτελεσματικό τάκλιν και το αίμα να του παγώνει το πρόσωπο, για να του θυμίζει πως η κλεψύδρα δεν έχει τελειώσει ακόμη, πως πρέπει να παλέψει μέχρι τέλους.
Αδιαφορώντας για τον πόνο, γνωρίζοντας πως η θλίψη πλησίαζε απειλητικά, σαν ένα συνονθύλευμα, με την κατακραυγή να έχει αφετηρία την ίδια του τη γενέτειρα. Ίσως, η πεποίθηση πως δεν αξίζει ένα τέτοιο «τέλος», η πίστη, η θέληση και το πείσμα, να τον οδήγησαν σε αυτό το τόσο συνηθισμένα ανεξήγητο πάθος. Σαν ολόκληρη η Αργεντινή να ένωσε τα ζαρωμένα χέρια της, προκειμένου ο Χαβιέ να μη γευτεί την πίκρα του αίματος και μαζί με αυτόν κι' εκείνοι. Η γκρίνια και η μουρμούρα μετατράπηκε σε ντελίριο πανηγυρισμών, σε εκστασιασμένες βραχνιασμένες φωνές, με την εξιλέωση να έρχεται να καλύψει την αβεβαιότητα.
Η Αργεντινή μοιάζει πως μέσω του θανάτου της παίρνει ζωή, βιώνοντας διαρκώς ένα επιτηδευμένο έμφραγμα, με τον απινιδωτή της να είναι το ποδόσφαιρο. Ο μόνος θεός που πιστεύει, η λέξη που υπάρχει σε κάθε της προσευχή, αυτό που της δίνει ένα μικρό παλμό ζωής, αλλά μοιάζει αρκετός για να αναπνεύσει. Μένει να φανεί, αν στους «16» με αντίπαλο τη Γαλλία, η ελπίδα που πήρε, θα την οδηγήσει σε χειρότερο κακό ή θα παρατείνει το «μαρτύριο» της.
Μετά το τέλος της αναμέτρησης με τη Νιγηρία, ο Λίο Μέσι παραδέχτηκε σε δημοσιογράφο, πως το γούρι που του είχε χαρίσει, τον συντρόφευε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αυτή η κόκκινη κορδέλα μοιάζει να ξεπήδησε από το πόδι του, σχηματίζοντας στο πρόσωπο του Μασεράνο μια ανοιχτή, κατακόκκινη πληγή. Ίσως αυτό τελικά, να ήταν το φυλαχτό ολόκληρης της Αργεντινής, μια κόκκινη γραμμή που χώριζε την απόλυτη αλεγκρία από το βαθύ και άπατο χάος.
* Η Ελενα Χαριτάκη είναι τελειόφοιτη του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ
