Ο Σάντρο Μοντέο, στο βιβλίο του για τον Ζοσέ Μουρίνιο, «Ο Εξωγήινος», ξεκινάει λέγοντας: «Όποιου οι γνώσεις περιορίζονται στο ποδόσφαιρο, δεν καταλαβαίνει τίποτε από ποδόσφαιρο». Ο ήρωας του εν λόγω έργου αποτελεί την απόλυτη σύγχρονη φιγούρα των πάγκων. Ως ένας προπονητής ροκ σταρ, με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία, άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε και προσεγγίζουμε το παιχνίδι στη σύγχρονη εποχή. Σαν άλλος Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, έδωσε ζωή σε Δράκους (Πόρτο), ανέστησε... μαρμαρωμένους βασιλιάδες (Ιντερ) κι απέδειξε πως όντας ένας σύγχρονος Μίδας (Ρεάλ , Τσέλσι και τώρα Γιουνάιτεντ) έβαλε τη δική του σφραγίδα, δίνοντας ζωή σε ιστορίες που άλλοτε θα συνέβαιναν μόνο στα παραμύθια. Τώρα, βρίσκεται μπροστά σε ακόμα μία, ίσως στην πιο τεράστια πρόκληση του. Μετά την απόλυση από τους Μπλε, ταξίδεψε στην κόλαση, όχι για να συναντήσει τον Άδη, αλλά να βρει τους Κόκκινους Διαβόλους, των οποίων η φωτιά άρχισε να σιγοσβήνει, μετά το τέλος του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Και το ερώτημα μετατρέπεται σε συζήτηση, στην οποία μέχρι στιγμής δεν υπάρχει απάντηση: Θα μπορέσει να ανάψει ξανά τη φωτιά της φούριας που είχε άλλοτε το «Ολντ Τράφορντ».

Κάπου εδώ όμως ο Ζοσέ σταματάει να αφηγείται το παραμύθι κι έρχεται να δοκιμαστεί σε άθλο, που ακόμα δεν ξέρει πώς θα τον πετύχει. Η Γιουνάιτεντ σε 139 χρόνια ζωής, μπορεί να έχει τα περισσότερα πρωταθλήματα από κάθε άλλο σύλλογο στην Αγγλία, αλλά αυτά είναι επίτευγμα τριών μόλις ανθρώπων. Ερνεστ Μάνγκναλ, Σερ Ματ Μπάσμπι και Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έδειξαν το μονοπάτι που αναζητά να βρει και να βαδίσει πάνω του και ο εκκεντρικός Πορτογάλος. Πέρσι, έκανε μία σχετικά καλή αρχή, μετά το στραπάτσο των Μόγιες, Φαν Χάαλ. Μπορεί να έμεινε μακριά από τον μεγάλο στόχο, μα έβαλε την ομάδα στο τρυπάκι των τίτλων. Πήρε τρεις κούπες, έδωσε χαρά, γέμισε το κοινό με πίστη.

Εάν τα βάλει κάποιος κάτω, θα πει: «Δεν βγαίνει». Κι όμως, αυτή είναι η ιστορία της Γιουνάιτεντ. Τελευταίος τίτλος το 2013. Τη χρονιά που ο Σερ Αλεξ αποφάσισε να φτύσει την τελευταία του τσίχλα ως προπονητής. Έκτοτε, οι δυο που δοκίμασαν να σηκώσουν το βάρος, στάθηκαν τουλάχιστον κατώτεροι των περιστάσεων. Ίσως να έφταιγε και το ανάστημα. Ποιος όμως θα μπορέσει θα δώσει τη σπίθα για να πάρουν φωτιά οι Κόκκινοι Διάβολοι; Σύμφωνα με τη διοίκηση, αυτός είναι μόνο ο ιδιότροπος Μουρίνιο. Συνήθως δεν παίρνει αμέσως το πρωτάθλημα. Το κάνει όμως με τη δεύτερη προσπάθεια. Κάτι που απέτυχε όμως να πράξει με την Γιουνάιτεντ.

Και έτσι οι haters έσπευσαν πανταχόθεν να τον φάνε. Τον έφτασαν σχεδόν μέχρι το «πατάκι» της εξώπορτας. Αλλά δεν έφυγε. Ανανέωσε πριν λίγες μέρες, και σχεδιάζει την αντεπίθεση του. Πώς λοιπόν να τον διώξουν; Ή καλύτερα, πώς να τον αφήσουν να φύγει; Στην πρώτη σεζόν έφερε ασημικά. Το ένα μάλιστα με ευρωπαϊκό μέταλλο. Φέτος τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Για αυτό άλλωστε γίνεται και όλη η συζήτηση. Οι αποτυχίες δεν τον πτόησαν, λες και γνωρίζει και εφαρμόζει επαρκώς την έκφραση του Λάο Τσε που ορίζει ότι «Η αποτυχία είναι το θεμέλιο της ευτυχίας και το μέσο με το οποίο την πετυχαίνουμε». Ο Ζοσέ έχει τον τρόπο ακόμα και μέσα από την αποτυχία να κερδίσει. Αλλωστε, πώς να αμφισβητήσεις εκείνον που έχει για δικό του το καλύτερο ποσοστό νικών στην ιστορία ΟΛΩΝ των προπονητών του συλλόγου;

Ακόμα κι εάν στήνει λεωφορεία και εισπράττει αρνητικά σχόλια, εκείνος ξέρει ότι κερδίζει. Και σίγουρα αυτό θέλουν αρχικά οι ιδιοκτήτες. Ενδόμυχα και οι φίλαθλοι. Άλλωστε δεν θα ήταν το «κατενάτσιο» περιβόητο και για την επιτυχία του. Καλό το «Jogo Bonito» του Πεπ στην άλλη όχθη της πόλης, μα ο Ζοσέ έχει τον δικό του τρόπο. Με αυτόν έμαθε να παίρνει όσα θέλει και με αυτόν θα συνεχίσει, όπως όρισε η διοίκηση. Αντέχει κι έχει κότσια. Το πρωτάθλημα θα πάει στο Μάντσεστερ, αλλά όχι στην κόκκινη γωνία. Εχει πάρει δρόμο προς τη γαλάζια. Και με τρόπο εμφατικό μάλιστα καθώς η Σίτι του άσπονδου συνάδελφου σπάει όλα τα ρεκόρ και σκοπεύει να κάνει θρύψαλα κάθε άλλο, έχοντας το πόδι στο γκάζι, δίχως σκέψη να το αφήσει.

Πολλοί λοιπόν και εκ των έσω οι επικριτές. Ούτε όμως εδώ κλοτσάει. Με την πένα στο χέρι τη στιγμή που υπέγραφε στο νέο του συμβόλαιο, και λίγο αργότερα όταν έσφιγγε το χέρι του Εντ Γούντγουορντ, διευθύνοντος συμβούλου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τοποθετούσε το «φίμωτρο» στα στόματα που τολμούσαν να τον αμφισβήτησαν. Τι κι αν η κριτική ερχόταν από το στόμα του θρύλου Πολ Σκόουλς; Η αμφισβήτηση από τον Γκάρι Νέβιλ ή τα χτυπήματα μέσω του τύπου από τον άλλοτε σκληρό της άμυνας, Ρίο Φέρντιναντ; Το δυσκολότερο και η πρόκληση ταυτόχρονα είναι να πείσει τη μάζα. Τον λαό της Γιουνάιτεντ που τον κριτικάρει, πότε δίκαια και πότε άδικα, με κάθε ευκαιρία.

Ο Ζοσέ, πεισματάρης και ιδιότροπος, δουλευταράς, ψυχολόγος κι αψυχολόγητος, κατάφερε να πετύχει πράγματα που άλλοι δεν τόλμησαν να ονειρευτούν. Σιχαίνεται την ήττα και πάει κόντρα σε όλους και σε όλα. Κατάφερε να διαψεύσει ακόμη και τον «Αλάνθαστο» Αϊνστάιν αναφορικά με την περίφημη εξίσωση της επιτυχίας που ορίζει: «Αν το Α είναι η επιτυχία, τότε ο μαθηματικός τύπος είναι Α=Χ+Υ+Ζ, όπου Χ ίσον δουλειά, Υ ίσον χαίρεσαι το παιχνίδι και Ζ ίσον να κρατάς το στόμα σου κλειστό», αφού το στόμα του δεν έμαθε να το «ράβει» ποτέ. Το αν θα τα καταφέρει «Εκλεκτός» και σε αυτόν τον άθλο, η ιστορία θα μας το δείξει. Υπομονή λοιπόν, για να μάθουμε εάν ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι πράγματι η ιδανική επιλογή για το παρόν και το μέλλον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μέχρι τώρα πάντως οι απόψεις είναι αντιφατικές...

* Ο Στέφανος Κλιάφας είναι σπουδαστής του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ