23 Οκτωβρίου 1956, μια διαδήλωση φοιτητών έμελλε να βάλει τη σπίθα της επανάστασης στην Ουγγαρία. Η συγκέντρωση προσέλκυσε χιλιάδες κόσμο, που διαδήλωσαν στη Βουδαπέστη με πορεία προς το κτίριο του Κοινοβουλίου. Μια αντιπροσωπεία των φοιτητών, αφού εισέρχεται στο κτίριο του ραδιοφώνου, σε μια προσπάθεια να επιδώσει ψήφισμα με τις απαιτήσεις της, τέθηκε υπό κράτηση. Οι διαδηλωτές ζητούν την απελευθέρωση της αντιπροσωπείας, αλλά δέχονται πυροβολισμούς από το εσωτερικό του κτιρίου. Οι ειδήσεις διαδίδονται με ταχύτητα και ταραχές και βία ξεσπούν σε όλη την πρωτεύουσα της χώρας. Οι 20.000 φοιτητές είχαν… εκτοξευθεί σε 200.000 Ούγγρους, σημαίες της χώρας χωρίς το κομμουνιστικό σήμα και στις 9 το βράδυ της ίδιας ημέρας γκρεμίζεται το άγαλμα του Ιωσήφ Στάλιν, που χτίστηκε το 1951.

«Δεν γνωρίζαμε τι συνέβαινε, ήμασταν απομονωμένοι και δεν είχαμε ούτε ράδιο «Ακούσαμε πυροβολισμούς, και μετά από μερικές ημέρες ότι κατεδαφίστηκε το άγαλμα του Στάλιν, αλλά δεν είχαμε ιδέα για την τρομερή έκταση των γεγονότων στους δρόμους» θα πει έπειτα από πολλές δεκαετίες ο θρυλικός παίκτης του πόλο Ερβιν Ζαντόρ.

Η εξέγερση εξαπλώνεται ταχύτατα, χιλιάδες οργανώνονται σε παραστρατιωτικές ομάδες και η Κυβέρνηση πέφτει. Η νέα κυβέρνηση του Ίμρε Νάγκι διαλύει την Κρατική Αστυνομία και δηλώνει την πρόθεσή της να αποχωρήσει από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ παράλληλα δεσμεύεται για τη διεξαγωγή εκλογών με ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια. Ωστόσο, την επιστροφή του πρώην Πρωθυπουργού στην εξουσία πλήρωσαν με τη ζωή τους πάνω από εκατό άνθρωποι.

Μέσα σε λίγες ημέρες η αίσθηση της ηρεμίας επιστρέφει, η προηγούμενη Κυβέρνηση επέστρεψε στη Μόσχα, οι Σοβιετικοί είναι έτοιμοι να βρεθούν στο τραπέζι για μεταρρυθμίσεις. Λάθος! Μετά το διορισμό του ως πρωθυπουργού, ο Νάγκυ προσπάθησε να διαπραγματευτεί με την ΕΣΣΔ. Θα επιτύχει την απόσυρση των σοβιετικών στρατευμάτων στις 28 Οκτωβρίου. Την 1η Νοεμβρίου, η Ουγγαρία αποχωρεί από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και ο Νάγκυ διακηρύσσει την ουδετερότητα της χώρας. Στις 4 Νοεμβρίου τα άρματα του Κόκκινου Στρατού μπαίνουν ξανά στη Βουδαπέστη και τα σοβιετικά στρατεύματα ανοίγουν πυρ. Ο Νάγκι καταφεύγει στη γιουγκοσλαβική πρεσβεία.

Ο Γιάνος Κάνταρ, με τον οποίο ο Νάγκυ είχε αντικαταστήσει τον Γκέρο, ανακοινώνει τη δημιουργία μιας ουγγρικής επαναστατικής κυβέρνησης, των εργαζομένων και των αγροτών. Παράλληλα ανανεώνει τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ. Σχολαστικά προετοιμασμένη, η δεύτερη ρωσική επέμβαση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική από την πρώτη, με 200.000 άνδρες και 2.000 άρματα να εισβάλλουν στη χώρα. Για να διαφύγουν τη σύλληψη ή την απέλαση, 200.000 άνθρωποι αναζητούν καταφύγιο στη Δύση μέσω της Αυστρίας ή της Γιουγκοσλαβίας, περνώντας το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Οταν τα τανκς έμπαιναν στη Βουδαπέστη, η Εθνική της χώρας βρισκόταν σε ένα προπονητικό κέντρο μερικά χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Ηταν η επίσημη αγαπημένη της Ουγγαρίας, αφού τέσσερα χρόνια νωρίτερα στο Ελσίνκι είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα και ήταν έτοιμη να το επαναλάβει στην Αυστραλία. Ο στρατός θα τους μεταφέρει εσπευσμένα στην Τσεχοσλοβακία κι από εκεί να αρχίσει το ταξίδι της επιτυχίας «Θέλουμε να εκπροσωπήσετε μια ελεύθερη Ουγγαρία» έστειλε μήνυμα ο Ίμρε Νάγκι ο ηγέτης της επανάστασης. «Θυμάμαι όταν φτάσαμε στην Αυστραλία και τότε ενημερωθήκαμε για το τι γινόταν στην πατρίδα μας.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, είναι πως δε θα γυρνούσα ποτέ στην Ουγγαρία» τόνισε ο Ζάντορ. Η Μελβούρνη όμως έγινε η... νέα τους πατρίδα. Χιλιάδες πρόσφυγες σε μια ανεπανάληπτη υποδοχή! Μπορεί οι Μαγυάροι να μην ήξεραν την τύχη των οικογένειών τους, αλλά είχαν δίπλα τους συμπατριώτες και μαζί τους τοποθέτησαν στο Ολυμπιακό Χωριό τη δική τους σημαία, αυτή της ανεξαρτησίας. «Ημασταν σίγουροι για τους εαυτούς μας, ξέραμε πως με το χρυσό θα κάναμε υπερήφανη όλη την Ουγγαρία» είπε ο Ζάντορ. Οι Μαγυάροι μπήκαν δυνατά στο τουρνουά, διέλυσαν 6-1 τη Μεγάλη Βρετανία, συνέτριψαν 6-2 τις ΗΠΑ και στην επόμενη φάση δεν είχαν κανένα πρόβλημα να νικήσουν Ιταλία και Γερμανία με 4-0 και να φτάσουν στον ημιτελικό! Απέναντί τους η Σοβιετική Ενωση, σε ένα ματς που έμελλε να σημαδέψει για πάντα τον αθλητισμό. Οι Σοβιετικοί δεν είχαν μίσος, οργή σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους. Βέβαια, ακολουθούσαν τα χνάρια της Ουγγαλίας, αφού οι προπονήσεις τους γίνονταν στη Βουδαπέστη. «Κυριολεκτικά μας αντέγραφαν» τόνισε ο Μίκλος Μάρτιν, αλλά η Ουγγαρία είχε το... μυστικό στο σκουφάκι της.

6 Δεκμβρίου 1956, την ημέρα της μάχης παίκτες και τεχνική ηγεσία δε μπήκαν ποτέ στην πισίνα για χαλάρωμα, αφού έφτιαξαν το δικό τους σχέδιο. Τα... συστήματα θα πήγαιναν περίπατο, οι Σοβιετικοί άλλωστε γνώριζαν τα πάντα γι αυτούς. «Ξέραμε πως δεν πηγαίναμε σε έναν απλό αγώνα, έπρεπει να τους εκνευρίσουμε, να τους κάνουμε να χάσουν τη συγκέντρωσή τους» τόνιζε ο Ζάντορ. Ετσι κι έγινε... Ξύλο μέσα κι έξω από την πισίνα, μπουνιές, με τον αρχήγο, Ντέζο Γκιαρμάτι να χτυπά... δολοφονικά έναν Ρώσο αντίπαλο και να σηκώνει τη γροθιά του προς το εκστασιασμένο πλήθος. Περισσότεροι από 5000 φίλοι των Μαγυάρων αποθέωναν την ομάδα τους που βρισκόταν ήδη μπροστά στο σκορ με δυο τέρματα. «Από το πρώτο λεπτό τους προκαλέσαμε, τους προσβάλλαμε τις οικογένειές τους. Τους τσαντίσαμε, έχασαν τον έλεγχο και είχαμε το παιχνίδια στα χέρια μας.

Η Ουγγαρία δεν είχε κανένα πρόβλημα να φτάσει στο 4-0 και να εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον τελικό (την επόμενη πήρε το χρυσό με το 2-1 επί της Γιουγκοσλαβίας). Ωστόσο, ένα λεπτό πριν το τέλος η πισίνα - ρινγκ έφτασε στο σημείο μηδέν. Ο Βαλεντίν Προκόποβ έβγαλε νοκ άουτ τον Ζαντόρ. «Είσαι χαμένος, όπως και η μητέρα σου... Χαμένοι» του φώναζε ο Ούγγρος, ο οποίος έκανε το λάθος να γυρίσει προς τον διαιτητή. Ο Σοβιετικός προσβεβλημένος βρήκε την ευκαιρία να του δώσει ένα τρομερό ντιρέκτ και να του ανοίξει το πρόσωπο «Είδα 44 αστέρια και αίμα στην πισίνα...». τόνισε ο Ζάντορ. Η ματωμένη φιγούρα πέρασε στην ιστορία και αποτυπώνεται ως «Blood in the Water».

Το 2006 και με τη συμπλήρωση 50 ετών ο ο Κουεντίν Ταραντίνο έκανε την παραγωγή ενός μοναδικού ντοκιμαντέρ «Freedom’s Fury». Αφηγητής ο Μαρκ Σπιτς, ο οποίος είχε προπονητή τον Ερβιν Ζάντορ. Κανείς δεν ξεχνά τη συνάντηση οκτών Ούγγρων και πέντε Σοβιετικών. Το μίσος και η οργή είχε μείνει στην πισίνα της Μελβούρνης. Ο σκηνοθέτης Κόλιν Γκρέι είχε πει: «Οι ομάδες ήταν θύματα μιας λανθασμένης πολιτικής ιδεολογίας. Εξάλλου, ξαναβρέθηκαν σαν άνθρωποι, συνάδελφοι και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο»

Εξήντα χρόνια μετά τον θρίαμβο των Ούγγρων κατά των Σοβιετικών στη Μελβούρνη, ο Ψυχρός Πόλεμος είναι παρελθόν, η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει, και η Ουγγαρία είναι μια εντελώς διαφορετική χώρα. Εξήντα χρόνια έχουν περάσει, το πιο διάσημο αγώνα υδατοσφαίρισης δεν θα ξεχαστεί ποτέ...