Πάμε και allez και come on!

Κάθε Κυριακή! Για την ακρίβεια any given Sunday. Αυτό έγραφα στους νικηφόρους ATP Finals στο Λονδίνο. Όταν για τους περισσότερους η Κυριακή θα είναι η ημέρα της οικογένειας και της ξεκούρασης, για τον Στέφανο Τσιτσιπά θα είναι η Μητέρα των Μαχών. Εκεί στο Παρίσι, στους Αγίους Τόπους των χωμάτινων maestri, των λευκών καπέλων και του γαλλικού κοινού.

Θα στέκεται απέναντι στην παλιά γενιά, στους πιο επιτυχημένους όλων των τενιστικών εποχών, στους πιο προικισμένους αθλητές που κράτησαν ρακέτα. Όλοι όμως από κάπου ξεκινούν κι ο Στέφανος θέλει να ξεκινήσει τη συλλογή των grand slams με τα θηρία παρόντα. Τίμιο.

Στον ημιτελικό νίκησε έναν από τους καλύτερους του κόσμου, έναν από τους πιο μαχητικούς τενίστες στο Tour. Ο Σάσα Ζβέρεφ Γερμανός γαρ σιγά μην δεν το πάλευε. Σιγά μην κερνούσε ένα εύκολο απογευματινό 3-0. Στο 3^ο και 4^ο set δεν έπαιξε ο Τσιτσιπάς τόσο άθλια, έπαιξε ο Ζβέρεφ εξαιρετικά. Πιεστικό service, καλύτερο παιχνίδι στο φιλέ, passing shots από το μάτι της βελόνας. Εννοείται χάλασε και το μυαλό του Στέφανου. «Κάνω ακριβώς ό,τι μου έχεις πει» φώναζε στον πατέρα και προπονητή του, «είσαι για τα πανηγύρια», φώναζε στον εαυτό του αλλά κάπου μέσα του πρέπει να είπε δυνατά αυτό που ακούσαμε και στα μικρόφωνα της τηλεοπτικής μετάδοσης. «Πάμε, ξύπνα».

Και ξύπνησε! Σέρβιρε στο 5^ο καλύτερα, πήρα την μπάλα όσο μπορούσε μακριά από το ακραίο forehand του Ζβέρεφ, τον σημάδεψε επίμονα στο backhand. Έχει κακό backhand ο Ζβέρεφ; Όχι βέβαια, ήταν όμως στον ημιτελικό πιο επιρρεπές στο λάθος από το forehand. Ο Στέφανος νίκησε έναν εξαιρετικό παίκτη με το μυαλό.

«Ο Τσιτσιπάς στο 5^ο set μπήκε πιο συγκεντρωμένος, με απόλυτο focus σε σχέση με τον αδερφό μου» δήλωσε από την άχαρη θέση του σχολιαστή για το Eurosport ο Μίσα Ζβέρεφ. «Τώρα ο Σάσα θα σκέφτεται πολύ αυτό το 5^ο set» Ο Στέφανος να δεις πόσες νύχτες θα έβλεπε τον εφιάλτη της ανατροπής από 2-0, σκέφτηκα εγώ. Ευτυχώς δεν χρειάζεται.

Ο Στέφανος χρειάζεται σε υπερθετικό βαθμό τον τίτλο την Κυριακή. Θα μου πείτε, «για νέο μας το λες» Ναι, είναι κάποιου είδους νέο να μην είναι ο Έλληνας αθλητής το απόλυτο outsider. Να μην είναι το φαβορί απέναντι στον Τζόκοβιτς μεν αλλά να έχει και μπόλικο βάρος προσδοκιών στους ώμους του. Δικών του προσδοκιών, όχι αυτά τα εθνοσωτήρια με τα «σηκώνει την Ελλάδα στις πλάτες του» και άλλα καιροσκοπικά. Πρωταθλητής και μάλιστα ατομικού αθλήματος είναι, πρώτα απ’ όλα είναι ο εαυτός του, η καριέρα του, η οικογένειά του, το box του. Οι υπόλοιποι ας χειροκροτούμε από μακριά κι αγαπημένοι.

Όσοι είδαν τον ημιτελικό Τζόκοβιτς – Ναδάλ αντιλαμβάνονται σε πόσο διαφορετικό επίπεδο είναι το τένις τους. Εξωγήινα χτυπήματα, υπεράνθρωπες αντοχές, μυαλά που σπανίζουν στην ιστορία του τένις. Στατιστικά αν το δούμε, δεν είναι κακό να απουσιάζει από τον Τελικό ο Mr 13 στους 13 RG finals. Το ταμπλό επίσης λέει ότι ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι ο νούμερο 1 στον κόσμο. Και είναι. Στα καλά νέα το πρόσφατο συναπάντημα των Βαλκάνιων πέρσι στον κλειστό ημιτελικό (3-2) και οι δυο νίκες του Στέφανου έναντι πέντε ηττών στις αναμετρήσεις τους. Στα ακόμα καλύτερα, η φετινή κατάσταση του Τσιτσιπά. Αν παίξει πολύ καλά κι ο Νόλε καταπληκτικά, respect στον Σέρβο.

Ποιοτικό service, αλλαγές ρυθμού, υπομονή από την baseline αλλά και πίστη όταν ανεβαίνει στο φιλέ. Το κυριότερο; Μυαλό. Και συγκέντρωση απόλυτη. Το άτιμο το “been there – done that” είναι μεγάλη προίκα μέσα στο court κι ο Νόλε διαθέτει τόνους παραστάσεων. Τόνους όμως! Είναι σημαντικό για τον Στέφανο να κάνει μια νίκη-δήλωση. "Είμαι εδώ. Όχι είμαι εδώ και περιμένω. Είμαι εδώ για να σε νικήσω" Δεν πάει να κλέψει το ματς. Πάει να κερδίσει. Γιατί είναι Κυριακή. Και στο τένις η δόξα έρχεται τις Κυριακές.