Το Βόρειο Μπράμπαντ είναι ο τόπος καταγωγής ενός εκ των κορυφαίων σέντερ φορ της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Εκεί γεννήθηκε, σαν σήμερα, το 1976, ο Ρούτγκερους Γιοχάνες Μαρτίνους Φαν Νίστελρόι. Λίγοι ξέρουν πως το «Ρουντ», με το οποίο τον μάθαμε, είναι ψευδώνυμο.

Ξεκίνημα από «χαμηλά», βλέψεις στον «ουρανό»

Η Ντεν Μπος ήταν η πρώτη ομάδα για την οποία αγωνίστηκε ως επαγγελματίας, τη σεζόν 1993 - 1994 σε ηλικία 17 ετών. Σε τρεις σεζόν τα 20 γκολ σε 71 συμμετοχές αποτέλεσαν το διαβατήριο του για το πρώτο δυναμικό άλμα της καριέρας του. Η εκτελεστική του δεινότητα και οι ποικίλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούσε να ολοκληρώνει τις φάσεις έδειχναν άμα τη εμφανίσει του πως θα χώραγε στα μεγάλα σαλόνια. Αν και μονοκόμματο σουλούπι, η τεχνική του βελτιωνόταν ολοένα και περισσότερο.

Η Χέρενφεϊν απέκτησε τα δικαιώματα του, όμως δεν μπόρεσε να τον κρατήσει παραπάνω από μια σεζόν. Με 16 γκολ σε πρωτάθλημα και κύπελλο, σε 31 συμμετοχές, «τράβηξε» το βλέμμα της Αϊτχόφεν πάνω του. Ήδη το σώμα του είχε αρχίσει να διαμορφώνεται κατάλληλα και να μπαίνει στην κατηγορία των «ανδρών». Το 1998 μεταγράφηκε στην ομάδα με την οποία έμελλε να κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του και να βάλει το όνομα του στο μυαλό των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης.

Από το 1998 μέχρι το 2001 είναι κάτοικος του Phillips Stadion και με τα «ερυθρόλευκα» της PSV διαλύει πολλά ρεκόρ και σημειώνει εντυπωσιακά κατορθώματα. 38 γκολ σε 46 αγωνιστικές την πρώτη σεζόν, 32 γκολ σε 33 (!) τη δεύτερη, πλέον όποιος παρακολουθούσε την Ερεντιβίζε ήξερε το όνομα του. Εκεί όμως ο «εφιάλτης» που δυνάστευσε - τρόπον τίνα - την καριέρα του στο υψηλότερο επίπεδο, οι τραυματισμοί του, εμφανίζονται και τον τρομάζουν.

Το «καταρραμένο» γόνατο και η μάχη

Ήδη από το καλοκαίρι του 2000 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έρχεται σε συμφωνία με την Αϊτχόφεν για τη μεταγραφή του στο Νησί. Το γόνατο του όμως τον «προδίδει» λίγο πριν ολοκληρωθεί το deal. Μένει για αρκετό καιρό μακριά απ' την αγωνιστική δράση, λόγω ρήξης χιαστών. Ο Φαν Νίστελροϊ δουλεύει όμως σκληρά για να επιστρέψει στο χορτάρι και να ολοκληρώσει ό,τι φάνηκε να μένει στη μέση. Με 2 γκολ σε 10 συμμετοχές, η σεζόν '00 - '01 δεν μπορεί να συγκριθεί με τις προηγούμενες, όμως ο Σερ Άλεξ δεν τον έχει ξεχάσει.

Ό,τι δεν έγινε το προηγούμενο καλοκαίρι πραγματοποιείται το 2001 και η πρωταθλήτρια Αγγλίας αποκτά τον «Ρουντ» έναντι 19.000.000 λιρών. Υγιής πλέον, ξεκινάει άμεσα την απόσβεση, με 23 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ και άλλα 10 στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι καταλυτικός στην ανάδειξη της Γιουνάιτεντ σε πρωταθλήτρια Αγγλίας. Η επόμενη - επίσης γεμάτη σε εμφανίσεις - χρονιά, έχει 25 και 14 αντίστοιχα.

Απ' τη λατρεία και την αποδοχή...

Το 2002 λατρεύεται απ' τους οπαδούς σαν θεός. Εκείνοι τον αναδεικνύουν αγαπημένο τους παίκτη κι εκείνος δηλώνει: «Θέλω να είμαι ο τέλειος επιθετικός για τη Μάντσεστερ. Θέλω να συνδυάσω τα τέλεια χαρακτηριστικά ενός επιθετικού κι ενός δεκαριού, να είμαι δηλαδή και εκτελεστής και δημιουργός». Το 2003 αναδεικνύεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πρώτος σκόρερ του Τσάμπιονς Λιγκ, παίκτης της χρονιάς στην Πρέμιερ Λιγκ, επιθετικός της χρονιάς από την UEFA, ενώ με την ομάδα του κατακτά το Κύπελλο Αγγλίας και το Κομιούνιτι Σιλντ. Μέχρι το 2006 μετρά συνολικά σε πέντε σεζόν 150 τέρματα σε 219 εμφανίσεις. Όσο όμως τα χρόνια περνούν, τόσο φθείρεται η σχέση του με τον «μέντορα» του, τον Φέργκιουσόν.

...στην κόντρα με τον Φέργκιουσον

Από την αυτοβιογραφία του Σκωτσέζου γίνεται γνωστό πως ο Ολλανδός τον έβρισε κατά τη διάρκεια του τελικού του Κάρλινγκ Καπ με τη Γουίγκαν. Η συμπεριφορά αυτή ήρθε να «δέσει» με τα προβλήματα που προκαλούσε ο Φαν Νίστελροϊ κατά τη διάρκεια ολόκληρης της τελευταίας σεζόν. Τιμωρήθηκε «σιωπηλά», παρακολουθώντας τα επόμενα έξι παιγνίδια απ' τον πάγκο. Κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος τσακώθηκε με τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην προπόνηση, κριτικάροντας τον ατομισμό του Πορτογάλου και λέγοντας του «αν θες να συνεχίσεις να κλαις, να πας στον πατέρα σου, όχι εδώ».

Όπως παραδέχτηκε αργότερα, «ήταν δίκαιο το ότι με έδιωξε. Ο Φέργκιουσον βάζει πάνω απ' όλους και απ' όλα το συμφέρον της ομάδας, δεν τον ενδιαφέρουν τα ονόματα. Ανεξάρτητα απ' ότι έγινε, τον σέβομαι. Έχει την ικανότητα να παίρνει το 100% από τον καθέναν, σαν παίκτη και σαν άνθρωπο. Δεν μου ήταν ευχάριστο που έφυγα απ' την ομάδα, όμως το δέχτηκα». Δυο χρόνια μετά λέγεται πως τον πήρε τηλέφωνο για να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι διεμήφθη, ενώ το 2012 βρέθηκε στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του «Φέργκι» έξω απ' το Ολντ Τράφορντ.

Τα «λευκα» της «βασίλισσας»

Η Μάντσεστερ εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι του 2006 είχε πει το «ναι» στα 11 εκατ. λίρες της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Ολλανδός φόρεσε τη φανέλα των «μερέγχες» και οι περισσότεροι πίστεψαν πως οι μέρες δόξας του Ολντ Τράφορντ θα μεταφέρονταν στο Μπερναμπέου.

Η πραγματικότητα ήταν κάπως διαφορετική. Αναμφίβολα το ξεκίνημα ήταν εντυπωσιακό, αφού στις δυο πρώτες του χρονιές σημείωσε 53 γκολ, ενώ κατέκτησε μονομιάς το «Πιτσίτσι», το έπαθλο του πρώτου σκόρερ στη Λα Λίγκα. Απ' το 2008 όμως ξεκίνησε η ολοένα και μειούμενη απόδοση, με τους εφιάλτες του τραυματισμού να κρατούν τον «Ρουντ» μακριά απ' τον καλό του εαυτό.

Το Νοέμβριο του 2008 παθαίνει ρήξη μηνίσκου στο δεξί γόνατο. Υποβάλλεται σε ολική αρθροσκόπηση και μεταμόσχευση μηνίσκου, χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν. Επανέρχεται αντικαθιστώντας τον - άρτι αφιχθέντα στη Μαδρίτη - Κριστιάνο Ρονάλντο, όμως παθαίνει θλάση στον τετρακέφαλο. Καμία αποθεραπεία δεν είναι πια απλή υπόθεση για τον Ρουντ, που χάνει εκ νέου εξι εβδομάδες.

Η «κάτω βόλτα»

Ήδη το κορμί του είχε βαρύνει αρκετά, ένεκα και της ηλικίας. Είχε φτάσει πια τα 32 και έδειχνε πως έλειπε κάτι απ' τη «χρυσόσκονη» του παρελθόντος. Λύνει τη συνεργασία του με τη Ρεάλ και το Αμβούργο τον αποκτά στα μέσα της σεζόν 2009 - 2010 με συμβόλαιο 18 μηνών. Τα καταφέρνει καλά στους πρώτους 6 μήνες (7 γκολ / 18 αγώνες), όμως η επόμενη σεζόν αναδεικνύει τις δυσκολίες, κόντρα στις οποίες δίνει μάχες και πετυχαίνει 10 γκολ συνολικά, χωρίς όμως πολλές συμμετοχές ως βασικός και δίχως πρωταγωνιστικό ρόλο. Απ' τον Απρίλιο, κόντρα στο Ανόβερο, τραυματίζεται στη γάμπα και χάνει το υπόλοιπο της σεζόν και - αναπόφευκτα- του συμβολαίου του.

Κρίνεται περιττός στο λιμάνι της Βόρειας Γερμανίας και καταλήγει ξανά στη ζεστασιά της Ισπανίας και στη Μάλαγα, που αρχίζει και ξοδεύει αφειδώς, συγκεντρώνοντας αρκετούς παίκτες με «βαριά» ονόματα στην επένδυση που ξεκινά. Εκεί τον υποδέχονται 15.000 φίλοι της ομάδας, ελπίζοντας να δουν από κοντά τον παλιό καλό Ρουντ. Φευ. Τα 4 γκολ σε 28 αγώνες δεν είναι αριθμοί στους οποίους είχε συνηθίσει, ενώ ο πολύς καιρός που πέρασε στα χειρουργικά τραπέζια και στα φυσιοθεραπευτήρια έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του. Σε ηλικία 36 ετών πια, ανακοινώνει την απόσυρση του απ' τους αγωνιστικούς χώρους. Ένα τέλος, που όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε σε συνέντευξη του στο Sport1, είχε δει να έρχεται καιρό πριν.

Έως και σήμερα παραμένει 4ος σκόρερ στην ιστορία του Champions League με 56 γκολ σε 73 ματς (μ.ο 0.77 γκολ/ αγώνα), θέση στην οποία αναμένεται να μείνει για καιρό ακόμα. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της σεζόν σε τρία διαφορετικά πρωταθλήματα (ολλανδικό, αγγλικό, ισπανικό).

Εθνική ομάδα: μπορούσε και καλύτερα

Με τα χρώματα των «οράνιε» ντεμπούταρε σε ένα φιλικό με τη Γερμανία το Νοέμβριο του 1998. Απουσίασε από το EURO 2000 λόγω του τραυματισμού που του στέρησε τη μεταγραφή στη Γιουνάιτεντ. Στο Μουντιάλ του 2002 η Ολλανδία δεν κατάφερε να προκριθεί, οπότε η πρώτη του εμφάνιση σε μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική έγινε στο EURO 2004, όταν, μαζί με τον Μίλαν Μπάρος ήταν οι μόνοι παίκτες που σκόραραν σε όλα τα παιγνίδια των ομίλων.

Ο Φαν Μπάστεν τον άφησε εκτός από ένα ματς των προκριματικών του EURO 2008 κόντρα στην Ιρλανδία και ο Φαν Νίστελροϊ του το «ανταπέδωσε», όταν λίγους μήνες αργότερα αρνήθηκε την πρόσκληση του για τα παιγνίδια με τη Λευκορωσία. Η ένταση ανάμεσα τους οδήγησε τον Ρουντ να ανακοινώσει την αποχώρηση του απ' την Εθνική στις 27 Ιανουαρίου 2007. Τότε, με παρέμβαση του Έντβιν Φαν ντερ Σάαρ, οι δυο άνδρες βρέθηκαν για να λύσουν τις διαφορές τους. Στο πρώτο του ματς μετά τη διευθέτηση της παρεξήγησης, ο Φαν Νίστελροϊ μπαίνει στον αγώνα με τη Βουλγαρία και σκοράρει.

Τα πράγματα όμως δεν αλλάζουν ούτε ενόψει του Μουντιάλ 2010, όταν ο Μπερτ Φαν Μάρβαϊκ αφήνει εκτός προεπιλογής τον Ολλανδό. Εκείνος ανακοινώνει - ξανά - την αποχώρηση του απ' την Εθνική, για να ξεκινήσει νέος γύρος συζητήσεων μέχρι να λυθεί η νέα δυσθυμία με τον νέο προπονητή του. Τελικά επανέρχεται, σκοράρει σε κάποια ματς των προκριματικών του EURO 2012, όμως δεν αργεί η στιγμή της αποχώρησης. Στο τέλος, ελαφρώς υποκριτικά και για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, δηλώνει πως «είναι κάτι το μοναδικό να φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο»... Σε 70 αγώνες συνολικά, σημειώνει 35 γκολ.

Ποικιλία στο σκοράρισμα, η απόδειξη του «ενστίκτου» του γκολτζή, «μανούρες» με τους προπονητές, άφθονοι τραυματισμοί, πολλή δουλειά, αγαπημένος πολλών στις ομάδες που αγωνίστηκε. Σε κάθε περίπτωση, για τους ποδοσφαιρόφιλους αποτελεί ένα λόγο για να ανατρέχει με νοσταλγία στο παρελθόν... Χρόνια πολλά Ρουντ!