Οφείλω να ξεκινήσω με μία ομολογία. Η εδώ και χρόνια συμπάθειά μου για την Ατλέτικο έχει εξελιχθεί φέτος σε...έρωτα με την ομάδα που έχει παρουσιάσει ο Τσόλο Σιμεόνε (όπως συμβαίνει με πολλούς άλλωστε) κι επειδή πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που λειτούργησα ως οπαδός, απλώς ελπίζω η αντικειμενικότητα που - θέλω να πιστεύω πως - με χαρακτηρίζει επαγγελματικά, δεν θα πάει περίπατο όσο πλησιάζουμε στο τέλος της σεζόν. Αν πάει, ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το..φάουλ και ζητώ την κατανόησή σας. Άλλωστε μία τέτοια σεζόν όπως της φετινής Ατλέτικο έρχεται μια φορά στα 50 χρόνια...και άμα!

Ο πρώτος ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στην Ατλέτικο και την Τσέλσι ήταν – όπως αναμενόταν – μια άνοστη σούπα. Μία μάχη μεταξύ δύο αμυντικών ομάδων που βασίζονται κυρίως στην τακτική, όπου ήταν βέβαιο πως καμία δεν θα έπαιρνε κάποιο ρίσκο από τη στιγμή που υπάρχει και ρεβάνς. Το γεγονός όμως ότι παίχτηκε τόσο λίγο ποδόσφαιρο βαραίνει μόνο μία ομάδα. Την Τσέλσι. Ακόμη και για τα δεδομένα του Ζοσέ Μοουρίνιο, ελάχιστοι περίμεναν ότι θα κατέβαινε με τόσο αμυντικούς προσανατολισμούς και με αποκλειστικό στόχο το 0-0. Παίζοντας για να μη χάσει, ο Πορτογάλος τεχνικός δε ρίσκαρε ούτε στο ελάχιστο και κατεβάσε το περίφημο πούλμαν μπροστά από την εστία της ομάδας του (αυτό για το οποίο ο ίδιος είχε κατηγορήσει την εθνική μας στο Εuro 2004 θυμίζω...). Μόνο που η επιλογή του να μην ψάξει ούτε...κατά λάθος για ένα γκολ στη Μαδρίτη ίσως αποδειχθεί το μεγαλύτερο ρίσκο απ' όλα ενόψει της ρεβάνς.

Ο Μου θα δικαιωθεί αρκεί η ομάδα του να μπορέσει να υποστηρίξει την τακτική που ακολούθησε στο “Βιθέντε Καλντερόν” με μία επιβλητική εμφάνιση στη ρεβάνς του Λονδίνου και μία νίκη που θα της δώσει την πρόκριση στον τελικό. Έλα όμως που το να νικήσεις τη φετινή Ατλέτικο είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα σήμερα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο!

Δεν είμαι τόσο αφελής να περιμένω να απολαύσω θέαμα στα ημιτελικά ενός Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί η πίεση και η δίψα για την πρόκριση στο μεγάλο τελικό δεν αφήνουν περιθώρια για...τσαχπινιές. Όλοι όμως έχουν την απαίτηση να δουν κάτι καλύτερο από μια ομάδα του επιπέδου της Τσέλσι. Με έκπληξη άκουσα τα διθυραμβικά σχόλια για την αποτελεσματική άμυνα που έπαιξε και για το πως κατάφερε να μπλοκάρει το παιχνίδι της Ατλέτικο. Σαν μπροστά της να είχε κάποιο μεγαθήριο ή κάποια μηχανή των γκολ. Χωρίς υπερβολή, η Τσέλσι δυσκόλεψε την Ατλέτικο όσο τη δυσκολέψαν και η Χετάφε με την Έλτσε, δύο από τις πιο αδύναμες ομάδες της Λα Λίγκα. Τουλάχιστον αυτές έπαιξαν και λίγο ποδόσφαιρο.

Κι ερχόμαστε στην Ατλέτικο. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όση εντύπωση και αν έχει κάνει φέτος η ομάδα του Σιμεόνε, όσο θαυμασμό και αν έχει προκαλέσει παγκοσμίως, ελάχιστοι είναι αυτοί που την έχουν παρακολουθήσει αρκετά ώστε να την καταλάβουν πραγματικά. Η Ατλέτικο δεν είναι η ομάδα που έπνιξε την Μπαρτσελόνα στο πρώτο ημίχρονο της ρεβάνς του προηγούμενου γύρου, με φουλ επίθεση και πίεση σε όλο το γήπεδο. Μπορεί να το κάνει και αυτό, ειδικά σε ματς ειδικών συνθηκών όπως αυτό κόντρα σε μία τόσο ιδιαίτερη ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα. Δεν είναι όμως αυτό το στυλ της.

Αυτή η ανάγκη προέκυψε από την υποχρέωση να κερδίζει όλα τα παιχνίδια της από τη στιγμή που έχει φτάσει τόσο κοντά στο θαύμα, στο πρωτάθλημα και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν ήταν όμως ποτέ η ομάδα που θα έπαιζε επίθεση και ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν ήταν ποτέ ομάδα φτιαγμένη για να ξεκλειδώνει καλά οργανωμένες ή μαζικές άμυνες. Και τώρα που είναι αναγκασμένη να το κάνει, σε συνδυασμό και με την κούραση που αναπόφευκτα βγάζει από τη στιγμή που έχει βασιστεί όλη τη σεζόν σε 13-14 παίκτες, είναι πολύ λογικό οι νίκες της να είναι στο μισό – μηδέν. Και όσο συνεχίζει να βρίσκει αυτό το...μισό γκολ παραμένει ζωντατή. Είτε μέσω του Ντιέγο Κόστα είτε μέσω των στημένων φάσεων. Και γι' αυτό θα ταξιδέψει στο Λονδίνο με την πεποίθηση ότι ένα γκολ θα το βγάλει.

Το 0-0 του πρώτου αγώνα επιτρέπει στην Ατλέτικο να κάνει στο “Στάμφορντ Μπριτζ” το παιχνίδι που της ταιριάζει. Να αφήσει το γήπεδο και την κατοχή στην Τσέλσι, να παίξει με αντεπιθέσεις και αν χρειαστεί να κάνει τα ξεσπάσματα με την πίεση σε όλο το γήπεδο που αιφνιδιάζουν και αποσυντονίζουν τον αντίπαλο της. Έτσι όπως το βλέπω, οι ροχιμπλάνκος έχουν φέρει το ζευγάρι στα μέτρα τους. Γι' αυτό και απορώ με τον φαβοριτισμό που δίνουν πολλοί στην Τσέλσι στην υπόθεση πρόκριση. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που θα έχει και τις απουσίες των Τσεχ, Λάμπαρντ, Όμπι Μίκελ και πιθανότατα του Τέρι (η Ατλέτικο έχασε λόγω καρτών τον Γκάμπι).

Η φετινή Τσέλσι δεν με έχει πείσει ότι το έχει μέσα της να βγάλει ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι και η Ατλέτικο σίγουρα δεν είναι ομάδα που θα χάσει εύκολα. Αν τα καταφέρει ο Μοουρίνιο, θα έχει κερδίσει ξανά με το σπαθί του τον τίτλο του master mind των πάγκων. Ακόμα και αν ισχύει πάντως στατιστικά αυτό το 70%-30% υπέρ της ομάδας που παίρνει λευκή ισοπαλία εκτός έδρας στο πρώτο ματς, στο συγκεκριμένο ζευγάρι δε βλέπω να υπάρχει κανένα τέτοιο προβάδισμα. Η πρόκριση παραμένει 50-50 και θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Όπως το περιμέναμε άλλωστε.