«Θα σου φέρω μακαρόνια με κιμά για να φας»

Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Όλοι μας θυμόμαστε ξαφνικά παιδιά και ήρωες, ξεχασμένους και ξεχασμένες του «ερασιτεχνικού» αθλητισμού. Τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία. Στο επίπεδο που ασκούν το κατά πολλούς «χόμπι» τους αυτοί οι πρωταθλητές, μόνο ερασιτέχνες δεν είναι. Αλλά στην Ελλάδα το έχουμε γενικά το κουσούρι να περιμένουμε επαγγελματικά αποτελέσματα μέσα σε άκρως ερασιτεχνικές συνθήκες. Γιατί να ξέφευγε ο αθλητισμός; Υψηλός ή χαμηλός. Επαγγελματικός ή ερασιτεχνικός.

Τα κλισέ ξεχειλίζουν κάθε χρονιά. Όπως και τα συγχαρίκια, τα hashtags, τα πρωτοσέλιδα των λίγων ωρών, τα «μας έκανες υπερήφανους», τα «αυτοί είναι τα πραγματικά πρότυπα». Ευχολόγια αυτοεπιβεβαίωσης από θεσμικούς και ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν την απόλυτη απουσία τους, τους υπόλοιπους έντεκα μήνες του χρόνου.

Κι αυτοί οι λίγοι που ασχολούνται, συχνά-πυκνά έχουν να αντιμετωπίσουν μέσα σε όλα και την χλεύη των υπολοίπων. «Έλα μωρέ τώρα». «Έλα σε παρακαλώ με τους πουθενάδες, προπονούνται δέκα χρόνια για να πηδήξουν τρεις φορές». «Ρε, έχει μπάλα ρε, ποιος ασχολείται τώρα;». Ισχύει, ελεύθερη αγορά έχουμε, με τους νόμους της θα παίξουμε. Ποιος ασχολείται τώρα…

Τελικά, αρκετός κόσμος. Πολύ περισσότερος απ’ όσο νομίζουμε ή πιστεύουμε. Στο ελληνικό twitter, η Στεφανίδη, ο Τεντόγλου και η Ντρισμπιώτη ήταν πρώτοι στα trends την ώρα που αγωνίζονταν. Θα μου πεις, είναι σοβαρό δείγμα αυτό, όταν άλλες μέρες τρεντάρουν τα My style rocks και τα gntm; Σοβαρό ή ασόβαρο, κάτι δείχνει. Έστω και για λίγες ώρες κάθε χρόνο, αυτά τα παιδιά παίρνουν την προβολή που τους αξίζει. Φτάνει; Όχι!

Έστω κι αυτό, όμως, το έχουν καταφέρει μόνοι τους. Αλήθεια, μόνοι τους. Με τους προπονητές τους που αγωνίζονται κάθε μέρα να τα βγάζουν πέρα. Με φυσιοθεραπευτές που φέρνουν στα γυμναστήρια μακαρόνια με κιμά των μαμάδων τους για να τρώνε οι αθλητές λίγο κρέας, όπως μου έλεγε πριν λίγους μήνες η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, όταν τη συνάντησα στην Καρδίτσα. Καταλαβαίνετε την απόγνωση που πρέπει να νιώθει ένας άνθρωπος για να φτάσει σε αυτό το σημείο; Και γιατί; Γι’ αυτά τα τρία άλματα, γι’ αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα, γι’ αυτή την πληθώρα των συναισθημάτων που θα αισθανθεί και ξέρει ότι ίσως δεν ξανανιώσει ποτέ ξανά στη ζωή του.

Το αντεπιχείρημα είναι πάντα το ίδιο: «Εδώ δεν έχουμε ρε φίλε λεφτά για νοσοκομεία και σχολεία, για γιατρούς και δασκάλους, θα τα μοιράζουμε σε βαδιστές και επικοντιστές;». Δεν θα γίνω ΓΑΠ να πω ότι «λεφτά υπάρχουν». Δεν βγάζω εγώ τον προϋπολογισμό του κράτους κι ευτυχώς μάλλον. Όλοι ξέρουμε, ότι ο αθλητισμός στην Ελλάδα λειτουργεί πάνω-κάτω όπως λειτουργούσε σε καθεστώτα προηγούμενων δεκαετιών: όταν θέλουμε να κάνουμε μόστρα (π.χ. όταν είναι να φιλοξενήσουμε Ολυμπιακούς Αγώνες), ξαφνικά οι κάνουλες ανοίγουν. Ξαφνικά όχι «λεφτά υπάρχουν», αλλά «λεφτά μοιράζονται δεξιά-αριστερά» και θέσεις σε Δημόσιο και Σώματα ανοίγονται εν μια νυκτί.

Είναι κι αυτό σωστό; Όχι. Ως συνήθως, η αλήθεια κρύβεται κάπου στην μέση. Για την ακρίβεια, η αλήθεια κρύβεται στο ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε, δεν έχουμε και ούτε πρόκειται να αποκτήσουμε στο εγγύς μέλλον αθλητική κουλτούρα. Δεν είμαστε λάτρεις του αθλητισμού, είμαστε ξεκάθαρα και αποκλειστικά λάτρεις της νίκης. Της φουστανέλας. Του βάθρου.

Ποσώς μας ενδιαφέρουν τα οφέλη μιας πραγματικά αθλητικοκεντρικής κουλτούρας στην κοινωνία μας. Τα παιδιά δεν πρέπει να παίζουν, πρέπει να κερδίζουν. Οι «ερασιτέχνες» που κατεβαίνουν σε διεθνείς διοργανώσεις, αν δεν ανέβουν στο βάθρο, έκαναν μια τρύπα στο νερό. Και τι έγινε που π.χ. η Δήμητρα Γναφάκη έκανε δύο συνεχόμενα ατομικά ρεκόρ στα 400 μέτρα με εμπόδια στο Ευρωπαϊκό του Μονάχου; «Τελικό πήγε; Μετάλλιο έφερε; Όχι; Και γιατί να την πληρώνω εγώ;».

Αυτή είναι η νοοτροπία μας. Και δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν δεν έχει μια μπάλα να την κλωτσάμε ή να την πετάμε, αν δεν υπάρχουν δαφνοστεφανωμένοι ή τριφύλλια ή δικέφαλοι, δεν είναι αθλητισμός. Ή δεν είναι αθλητισμός, για να ασχολούμαστε παραπάνω από όσο θα μας πάρει να γράψουμε ένα tweet. Έκανε μεταγραφάρα ο πρόεδρος; Αυτό ενδιαφέρει.

Κι αυτά τα παιδιά, «τα παιδάκια που κρύβουν βαθιά στην ψυχή τους την αδιαφορία, το κόμπλεξ, τον εκφοβισμό και την ασχετοσύνη που αντιμετωπίζουν» όπως έγραψε ο Θάνος Σαρρής, θα συνεχίσουν. Γιατί; Γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν. Γιατί έχουν πάψει να ελπίζουν σε κάτι παραπάνω από αυτά που τους προσφέρουμε. Γιατί το κάνουν για τους εαυτούς τους, όπως τόσο υπέροχα δήλωσε ο Μίλτος Τεντόγλου. Για να το αφιερώσουν σ’ αυτούς, στον κόπο τους, στην αγάπη τους, στην καύλα τους, στα όνειρά τους.

Το μόνο που τους μένει στο τέλος, είναι ότι μια χώρα τους ξέρει με το μικρό τους. Η Κατερίνα, ο Μίλτος, ο Λευτέρης, ο Μανόλο, η Άννα, η Αντιγόνη, ο Απόστολος, ο Κριστιάν και όλοι οι υπόλοιποι μικρότεροι και μεγαλύτεροι ήρωες ξέρουν ότι θα βγουν στο δρόμο και θα τους φωνάξουν με το όνομά τους. Γιατί οι ήρωες μπορεί να μην κερδίζουν αυτό που πραγματικά αξίζουν, αλλά χτίζουν την υστεροφημία τους. Και ξέρετε τι έλεγαν και τι έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για την υστεροφημία, έτσι;

Υ.Γ.: Στην κεντρική φωτογραφία υπάρχει και ο Γιάννης. Προφανώς, είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση, όσον αφορά τις απολαβές. Μέχρι εκεί, όμως. Στα υπόλοιπα, δεν διαφέρει καθόλου απ’ τους υπόλοιπους. Εκτός κι αν δεν καταλαβαίνετε, ότι ο Μίλτος ή η Κατερίνα ή ο Λευτέρης είναι οι Γιάννηδες των αθλημάτων τους. Για τον Γιάννη, όμως, θα τα πούμε σε λίγο καιρό. Για τις τρεις υπέροχες εβδομάδες που θα ζήσουμε πλάι στην #my_national_team σε Μιλάνο και Βερολίνο.