O θρυλικός Μπολτ αποκλειστικά στο Gazzetta: «Να με θυμούνται όπως τους Τζόρνταν, Άλι, Μέσι και Ρονάλντο» (vid)

Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεσαι στην Ελλάδα, αλλά αυτή τη φορά είσαι για διαφορετικό σκοπό, όχι την Ολυμπιακή σου σκηνή, αλλά για τη συνεργασία σου με τη Hublot. Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για αυτή την εμπειρία;

Βρισκόμαστε στη Μύκονο για τα εγκαίνια μιας νέας μπουτίκ της Hublot. Την είδαμε ήδη και είναι εντυπωσιακή, είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος. Συνεργάζομαι με τη Hublot εδώ και 15–16 χρόνια ως πρεσβευτής και πάντα είναι χαρά μου να συμμετέχω σε ό,τι κάνουν. Κάθε φορά με ταξιδεύουν σε όμορφα μέρη, όπως αυτό, και το απολαμβάνω. Ανυπομονώ να δω και επίσημα το κατάστημα αύριο, πιστεύω ότι θα είναι φανταστικό.

Είναι πολύ όμορφο να σε βλέπουμε να αφήνεις σταδιακά τον στίβο και να ακολουθείς μια πιο επαγγελματική κατεύθυνση, αποκαλύπτοντας και άλλες πτυχές του εαυτού σου. Ήταν αυτός ένας από τους λόγους που ήθελες να συνεργαστείς με τη Hublot;

Απολύτως. Όταν σταματάς τον αθλητισμό, θέλεις να συνεργαστείς με σημαντικές εταιρείες που αντικατοπτρίζουν τις αξίες σου. Η Hublot είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο αναγνωρισμένες μάρκες παγκοσμίως. Είμαι υπερήφανος που αποτελώ μέρος αυτής της οικογένειας. Και είναι σημαντικό να δείχνεις και στους άλλους αθλητές ότι υπάρχουν πράγματα πέρα από τον στίβο, ότι μπορείς να κάνεις καριέρα και εκτός ανταγωνισμού.

Πριν προχωρήσουμε, δεν μπορώ να μην σε πάω λίγο πίσω στον στίβο. Ειδικά γιατί το ντεμπούτο σου στους Ολυμπιακούς έγινε εδώ στην Ελλάδα, στην Αθήνα, το 2004. Ποια είναι η ανάμνησή σου από εκείνη την εμπειρία; Είχες αντιληφθεί τότε το τι σε περίμενε;

«Όχι πραγματικά. Ήταν η πρώτη μου φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το μόνο που ένιωθα ήταν ενθουσιασμός. Ήμουν 18 χρονών και μόλις είχα καταφέρει να μπω στην εθνική ομάδα. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, όλα τα αθλήματα μαζί, αθλητές από όλο τον κόσμο, όλοι ζούσαμε στο Ολυμπιακό Χωριό. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, εντελώς νέα για μένα, και πραγματικά αξέχαστη».

Ως νεαρός, ταλαντούχος αθλητής με τεράστιες δυνατότητες, ήθελες να γίνεις ο καλύτερος. Θυμάσαι αν τότε υπήρχαν αθλητές, ίσως ακόμη και Έλληνες, που σ' ενέπνευσαν ή τους παρακολουθούσες με θαυμασμό;

Μεγαλώνοντας, οι πρώτοι μου ήρωες ήταν κυρίως Τζαμαϊκανοί. Εκείνη την περίοδο, ο Aσάφα Πάουελ είχε ξεκινήσει να κάνει αισθητή την παρουσία του και ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Πάντα θαύμαζα τον Ντον Κουαρί έναν θρύλο στα 200 μέτρα στην Τζαμάικα. Οι προπονητές μου μού έλεγαν να παραμείνω συγκεντρωμένος, να απολαμβάνω κάθε εμπειρία και να μην αγχώνομαι. Ήξεραν ότι ήταν δύσκολο, αλλά μου τόνιζαν πως το πιο σημαντικό σε εκείνη τη φάση ήταν να ζήσω τη στιγμή. Είχα περάσει μια δύσκολη σεζόν πριν τους Ολυμπιακούς, οπότε το γεγονός ότι κατάφερα να φτάσω εκεί ήταν ήδη μια μεγάλη επιτυχία για μένα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, όμως, επιστρέφεις στους Ολυμπιακούς και σπας παγκόσμια ρεκόρ. Τι άλλαξε μέσα σε εκείνο το διάστημα, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά; Τι χρειάστηκε να μεταμορφώσεις για να φτάσεις στο κορυφαίο επίπεδο;

Το βασικό ήταν ότι άλλαξα προπονητή. Το 2005 ξεκίνησα να δουλεύω με τον Γκλεν Μιλς. Μαζί καταρτίσαμε ένα τριετές πλάνο, με στόχο τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Δεν ήταν εύκολο, ήμουν ακόμη νέος σε ηλικία και νοοτροπία, είχα και κάποιους τραυματισμούς, αλλά με τον καιρό καθίσαμε μαζί πολλές φορές, αναλύσαμε κάθε λεπτομέρεια, εντοπίσαμε τις αδυναμίες μου και δουλέψαμε στο πώς θα φτάσουμε πραγματικά στην κορυφή. Εκείνη η περίοδος ήταν κρίσιμη: με βοήθησε να ηρεμήσω και να καταλάβω τι ακριβώς χρειάζεται για να σταθείς στη «μεγάλη σκηνή».

Τέσσερα χρόνια μετά, ήσουν παγκόσμιας κλάσης. Πότε έγινε η αλλαγή στη νοοτροπία σου;

Νομίζω πως μια καίρια στιγμή στην καριέρα μου ήταν το 2007. Αγωνίστηκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ήταν καθοριστικό. Πίστευα πραγματικά ότι ήμουν έτοιμος, βρισκόμουν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Όμως στον τελικό έχασα από τον Tyson Gay. Όταν επέστρεψα, κάθισα με τον προπονητή μου και του είπα: «Νόμιζα ότι μπορούσα να το κερδίσω αυτό». Εκείνος με κοίταξε και μου είπε ξεκάθαρα: «Όχι ακόμα. Υπάρχουν ακόμα πράγματα που πρέπει να δουλέψεις. Δεν είσαι έτοιμος». Εκείνη τη στιγμή το πήρα απόφαση: το 2008 θα δώσω τα πάντα. Θα αφοσιωθώ πλήρως. Είχα αρχίσει να ωριμάζω και καταλάβαινα πια τι χρειάζεται για να φτάσεις στην κορυφή.

Θα ήθελα να σταθούμε σε αυτό. Πώς συνειδητοποίησες ότι έπρεπε να αλλάξεις νοοτροπία; Γιατί συχνά οι αθλητές δεν μιλούν αρκετά για τη δύναμη του μυαλού, σε σχέση με το σώμα.
Μεγάλωσα με πολύ ταλέντο, οπότε στην αρχή όλα μου φαίνονταν εύκολα. Κέρδιζα στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Νέων και Εφήβων και τα αντιμετώπιζα πιο χαλαρά. Ήταν διασκέδαση.

Όμως όταν πέρασα στο επίπεδο των ανδρών, κατάλαβα ότι ο ανταγωνισμός είναι εντελώς διαφορετικός. Εκεί, όλοι προπονούνται σκληρά. Είναι επαγγελματίες. Είναι δουλειά. Κι εγώ, ακόμα τότε, είχα τη νοοτροπία ενός παιδιού. Δεν είχα στόχους, ούτε ξεκάθαρο πλάνο για το πού ήθελα να φτάσω.Χρειάστηκε χρόνος και πολλή στήριξη από τους ανθρώπους γύρω μου, τον μάνατζερ μου, τον προπονητή μου, τους φίλους και την οικογένειά μου, για να καταλάβω ότι αν θέλεις να πετύχεις σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να κάνεις θυσίες, να είσαι συγκεντρωμένος, να έχεις πειθαρχία. Να είσαι πρόθυμος να αλλάξεις.

Θυμάσαι ποια στιγμή σου έδωσε τη βεβαιότητα ότι δεν είσαι απλά ένας γρήγορος δρομέας, αλλά αθλητής παγκόσμιας κλάσης;

Νομίζω πάντα ήξερα ότι ήμουν καλός, αλλά δεν είχα καταλάβει πόσο μακριά μπορούσα να φτάσω. Αυτό άλλαξε με την ήττα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2007. Εκείνη τη μέρα, μετά τον αγώνα, ο προπονητής μου μου εξήγησε αναλυτικά γιατί δεν ήμουν ακόμα έτοιμος. Και του είπα: «ΟΚ, προπονητή. Από εδώ και πέρα, θα κάνω ό,τι χρειαστεί». Ήταν η στιγμή που άλλαξε η καριέρα μου.

Είσαι ένας αθλητής που αποπνέει αυτοπεποίθηση και σιγουριά, αλλά πίσω από τις κάμερες υπάρχουν στιγμές που δεν γνωρίζει ο κόσμος. Υπήρξε κάποια τέτοια στιγμή, ένα περιστατικό που έκανε τη διαφορά για σένα, που όμως κανείς δεν είδε;

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν τη δουλειά που γίνεται πίσω από τη σκηνή, εκτός κι αν βρίσκονται πολύ κοντά σου. Οι φίλαθλοι βλέπουν μόνο τον αγώνα, την επίδοση, το αποτέλεσμα. Από πολύ νωρίς όμως, έμαθα ότι δεν τρέχω για κανέναν άλλον, παρά μόνο για μένα.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν νεότερος, προσπαθούσα να ευχαριστήσω τους πάντες, τους φιλάθλους, την οικογένειά μου, τους προπονητές. Έλεγα συνεχώς «πρέπει να τους κάνω περήφανους». Όμως, δεν σκεφτόμουν ποτέ τον εαυτό μου. Δεν έλεγα «το κάνω για μένα». Μεγαλώνοντας, άρχισα να συνειδητοποιώ πως αν θέλω να γίνω πραγματικά σπουδαίος, πρέπει πρώτα να το θέλω εγώ, να το κάνω για μένα. Από τη στιγμή που το κατάλαβα, άρχισα να αγνοώ τον εξωτερικό θόρυβο και να επικεντρώνομαι σε αυτό που χρειάζεται να κάνω. Ακόμη και σε περιόδους τραυματισμού, έλεγα στον εαυτό μου: «Πάρε τον χρόνο σου, δούλεψε, και θα επιστρέψεις».

Αυτό που εντυπωσίαζε πάντα τον κόσμο ήταν πόσο χαλαρός έδειχνες πριν από κάθε αγώνα. Αυτό ήταν αποτέλεσμα προπόνησης, προσωπικότητας ή απλώς κάτι αυθόρμητο;

Ήταν απλά η προσωπικότητά μου. Πάντα ήμουν κάποιος που του άρεσε να διασκεδάζει, να χορεύει, να έχει θετική ενέργεια. Και επειδή αγαπούσα αυτό που έκανα, το έβγαζα φυσικά προς τα έξω. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι ο κόσμος το απολάμβανε. Οπότε σταδιακά αυτό έγινε κάτι μεγαλύτερο, πιο χαρακτηριστικό, αλλά πάντα αυθεντικό.

Πώς διατηρούσες όμως τη γραμμή ανάμεσα στο να διασκεδάζεις και στο να είσαι επαγγελματίας; Πού έβαζες τα όρια;

Για μένα, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Είμαι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, με όλα τα κομμάτια της προσωπικότητάς μου. Δεν προσπάθησα ποτέ να "παίξω ρόλο". Θυμάμαι, την πρώτη φορά που κέρδισα σε Ολυμπιακούς, χτύπησα το στήθος μου πριν τον τερματισμό και υπήρχαν αντιδράσεις, κάποιοι θεώρησαν τη χειρονομία υπερβολική. Ρώτησα τον κόσμο γύρω μου: «Σας προσέβαλε αυτό;» Και η απάντηση ήταν: «Αν ήμασταν στη θέση σου, θα κάναμε ακριβώς το ίδιο». Από τότε κατάλαβα πως μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, αρκεί να σέβομαι τους συναθλητές μου. Και πάντα φρόντιζα αυτό να φαίνεται.

Όταν είσαι προετοιμασμένος και έχεις δουλέψει σκληρά, σου δίνει αυτοπεποίθηση. Αυτό με έκανε να νιώθω άνετα. Αυτή ήταν πάντα η βάση μου.

Αισθάνθηκες ποτέ πίεση να κρατήσεις αυτό το υψηλό επίπεδο; Το βάρος του “δεν επιτρέπεται να χάσεις”;

Σίγουρα υπήρχε πίεση, αλλά ποτέ δεν προερχόταν απ’ έξω. Ήταν πάντα εσωτερική. Μετά την πρώτη μου εμφάνιση στους Ολυμπιακούς, άκουγα συνεχώς: «Είναι θρύλος», «δεν έχει ξαναγίνει αυτό». Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι: «Είναι όντως έτσι; Το αξίζω;».

Μίλησα με τον προπονητή μου και μου είπε: «Αν θέλεις να θεωρείσαι σπουδαίος, πρέπει να το αποδείξεις ξανά και ξανά». Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αποφάσισα ότι κάθε φορά που ανεβαίνω στην πίστα, θα είμαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Όχι επειδή το περίμεναν οι άλλοι αλλά επειδή εγώ το απαιτούσα από τον εαυτό μου. Ήθελα να ξεχωρίσω. Ήθελα να γίνω κάτι παραπάνω από πρωταθλητής, να μείνω στην ιστορία.

Έχεις κατακτήσει τα πάντα, έχεις σπάσει κάθε ρεκόρ. Αλλά τώρα θέλω να το πάμε αλλιώς. Υπάρχει, πιστεύεις, κάποιος, ίσως ακόμα και μια νεότερη εκδοχή του εαυτού σου, που θα μπορούσε να σπάσει το μυθικό 9.58;

Δεν το βλέπω να συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Όχι τώρα. Φυσικά, τα ρεκόρ είναι για να σπάνε, αυτό δεν αλλάζει. Ο αθλητισμός εξελίσσεται συνεχώς και κάποια στιγμή θα εμφανιστεί κάποιος που θα το καταφέρει. Αλλά αν δούμε τι συμβαίνει σήμερα στο sprint, δεν πιστεύω πως υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιος που μπορεί να το πλησιάσει. Ίσως στο μέλλον.

Αν γυρνούσες πίσω, πιστεύεις ότι υπήρξε κάποια στιγμή που μπορούσες να είχες τρέξει ακόμη και λίγο πιο γρήγορα από το 9.58; Ένα χιλιοστό, ίσως;

Ναι, πιστεύω πως το 2012, αν όλα είχαν κυλήσει ιδανικά, ίσως να μπορούσα. Και το 2011 ήταν μια εξαιρετική χρονιά για μένα, θυμάμαι πως ήμουν σε εξαιρετική φόρμα. Δυστυχώς, τραυματίστηκα προς το τέλος της σεζόν. Ο προπονητής μου τότε είχε πει ότι μπορούσα να σπάσω ξανά το παγκόσμιο ρεκόρ, το πίστευε. Οπότε, αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός, εκείνη τη χρονιά ίσως το είχα καταφέρει. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις… αυτά είναι τα “αν” του αθλητισμού.

Από όλες τις επιτυχίες και τις διακρίσεις, υπάρχει κάποιος αγώνας που σημαίνει περισσότερα για σένα απ’ ό,τι οι υπόλοιποι;

Ναι, και ίσως σας εκπλήξει: ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, όταν ήμουν 15 ετών. Κέρδισα μπροστά στο κοινό της Τζαμάικα. Για μένα, το να αγωνίζεσαι και να νικάς μπροστά στον δικό σου κόσμο είναι από τα σπουδαιότερα συναισθήματα που μπορεί να ζήσει ένας αθλητής. Εκείνος ο αγώνας θα μου μείνει για πάντα.

Το ένιωθες πάντα ότι τρέχεις και για τη χώρα σου, όχι μόνο για σένα;

Απόλυτα. Η αγάπη μου για την Τζαμάικα είναι βαθιά. Είχα προτάσεις κατά καιρούς να αγωνιστώ αλλού, μου έλεγαν πως μπορούσα να φύγω, πως θα είχα καλύτερες ευκαιρίες. Όμως εγώ πάντα ένιωθα πως ανήκω εδώ. Είμαι πατριώτης. Η σημαία της Τζαμάικα δεν ήταν ποτέ για μένα απλά ένα σύμβολο, είναι μέρος του ποιος είμαι. Και αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ.

View this post on Instagram

A post shared by Usain St.Leo Bolt 🇯🇲 (@usainbolt)

Μιλήσαμε πολύ για τις νίκες και τις μεγάλες σου στιγμές. Όμως, μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές στην καριέρα σου ήταν ίσως εκείνη που δεν κέρδισες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017. Ήρθες τρίτος, αλλά παρέμεινες ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής. Τι θυμάσαι από εκείνον τον αγώνα;

Ναι, το θυμάμαι πολύ καθαρά. Ήταν ο τελευταίος μου αγώνας. Δεν κέρδισα, ήρθα τρίτος πίσω από δύο Αμερικανούς. Αλλά εκείνο το βράδυ, ένιωσα κάτι πολύ δυνατό: σεβασμό. Ο Τζάστιν Γκάτλιν, μόλις πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, γύρισε και μου έκανε μια βαθιά υπόκλιση. Αυτό για μένα σήμαινε τα πάντα. Μιλήσαμε γι’ αυτή τη στιγμή στο podcast του πρόσφατα. Του είπα πως τον σέβομαι απόλυτα γιατί ξέρω πόσο σκληρά δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια. Ανταγωνιζόμασταν για έξι σεζόν. Δεν ήταν πάντα εύκολες, αλλά πάντα έδινε τον καλύτερό του εαυτό.

Του είπα: «Είμαι χαρούμενος που κέρδισες εσύ και όχι ο νεαρός, ο Κόλμαν, που μόλις βγήκε από το κολέγιο». Με τον Τζάστιν είχαμε ιστορία. Αντίπαλοι, αλλά με σεβασμό.

Σε πείραξε που δεν έκλεισες την καριέρα σου με μια νίκη;

Όχι. Η ήττα σε έναν αγώνα δεν ακυρώνει αυτό που έχεις χτίσει σε μια ολόκληρη καριέρα. Αν με ένοιαζε μόνο η νίκη, δεν θα είχα αγωνιστεί καν εκείνη τη χρονιά.

Θυμάμαι πολύ καθαρά πριν το Παγκόσμιο, πήγα στον γιατρό μου για την καθιερωμένη εξέταση και μου είπε ξεκάθαρα: «Μην πας. Δεν είσαι έτοιμος. Θα τραυματιστείς». Ήξερε ότι το σώμα μου δεν ήταν πια στα καλύτερά του. Αλλά εγώ του απάντησα: «Είναι η τελευταία μου σεζόν. Έχω δώσει τον λόγο μου. Δεν μπορώ να κάνω πίσω».

Εκείνη τη χρονιά ήταν και πολύ δύσκολη για μένα συναισθηματικά. Έχασα έναν από τους πιο καλούς μου φίλους, τον Τζέρεμι Μέισον, στη μέση της σεζόν. Ήταν ένα χτύπημα που με λύγισε.

Σταμάτησα να προπονούμαι, έχασα ρυθμό, η προετοιμασία μου έμεινε πίσω. Αλλά ήξερα πως είχα κάνει μια υπόσχεση στον κόσμο – και για μένα, αυτή η υπόσχεση μετρούσε περισσότερο από μια ακόμα νίκη.

Μου δημιούργησες απορία με όσα είπες προηγουμένως. Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις; Ιδίως μετά τον θάνατο του φίλου σου;

Ναι, φυσικά. Υπήρξε μια στιγμή που ήθελα πραγματικά να σταματήσω. Ήταν λίγο πριν το τέλος της σεζόν, πριν από τους Ολυμπιακούς, και ήμουν ψυχολογικά εξαντλημένος. Είχα περάσει δύσκολα, ο χαμός του φίλου μου με είχε συντρίψει. Δεν είχα διάθεση ούτε να προπονηθώ, ούτε να συνεχίσω.

Αλλά οι άνθρωποι γύρω μου φίλοι, συνεργάτες, ο προπονητής μου μου έλεγαν: «Όχι, το Λονδίνο είναι το ιδανικό φινάλε. Είναι η μεγάλη σκηνή. Εκεί πρέπει να πεις το "αντίο"». Τελικά συμφώνησα:

«Εντάξει, θα το κάνω». Και έτσι αποφάσισα να τρέξω μόνο στα 100 μέτρα, ήταν εξ αρχής ο σχεδιασμός μου για την τελευταία χρονιά.

Μετά τον θάνατο του Τζέρεμι, σκέφτηκα ξανά να τα παρατήσω. Ήταν δύσκολο να συνεχίσω. Αλλά είχα δώσει τον λόγο μου σε πάρα πολλούς ανθρώπους και κυρίως στους φιλάθλους. Δεν είμαι άνθρωπος που αθετεί τις υποσχέσεις του. Όταν λέω ότι θα κάνω κάτι, το κάνω.

Οπότε πήρα την απόφαση, θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν και θα σταθώ στην αφετηρία για τελευταία φορά.

Δεν θέλω να το πω εγώ. Πες το εσύ: Φοβάσαι ποτέ να χάσεις;

Όχι. Η ήττα είναι κομμάτι της ζωής, όπως και του αθλητισμού. Πηγαίνεις σε έναν αγώνα και είτε θα κερδίσεις είτε όχι, έτσι είναι το παιχνίδι. Ο πρώτος μου προπονητής μού το είπε ξεκάθαρα:

«Πρέπει πρώτα να μάθεις να χάνεις, πριν μάθεις να κερδίζεις». Και είχε απόλυτο δίκιο.

Στην αρχή της καριέρας μου δεν ήμουν πάντα πρώτος. Αλλά μέσα από τις ήττες κατάλαβα τι έπρεπε να αλλάξω. Έμαθα να αναλύω τα λάθη μου, να βλέπω πού υστερούσα και να βελτιώνομαι. Αν χάσεις, δεν είναι το τέλος. Είναι μια ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη και να γίνεις καλύτερος.

Το σημαντικό είναι πώς θα αντιδράσεις στην ήττα. Όχι με απογοήτευση, όχι με άρνηση. Πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου: «Τι έκανα λάθος; Πώς μπορώ να το διορθώσω; Τι θα κάνω διαφορετικά την επόμενη φορά;» Αυτές είναι οι σωστές ερωτήσεις. Το να ρίχνεις την ευθύνη αλλού ή να αποθαρρύνεσαι δεν οδηγεί πουθενά.

Αν, για παράδειγμα, παίζεις μπάσκετ και δεν έχεις καλή απόδοση, μην το αφήσεις να περάσει έτσι. Δες τις επιλογές σου, τις κινήσεις σου, τη στάση σου στο παρκέ. Ήσουν αρκετά επιθετικός; Έκανες σωστές αποφάσεις; Μήπως χρειάζεσαι καλύτερη προετοιμασία; Αυτές είναι οι αναλύσεις που σε χτίζουν ως αθλητή.

Αυτός ο τρόπος σκέψης σε ακολουθεί και εκτός στίβου; Τον μεταδίδεις σε νεότερους αθλητές; Πιστεύεις ότι η νέα γενιά δίνει την απαραίτητη σημασία στη νοοτροπία, ή εστιάζει μόνο στο σώμα και την τεχνική;

Προσωπικά, προσπαθώ να ζω έτσι και στην καθημερινότητά μου. Είμαι σίγουρος για τις επιλογές μου, ακόμα και όταν δεν πάνε όλα όπως τα περίμενα. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για πολλούς νέους αθλητές σήμερα είναι ότι τους λείπει η αυτοπεποίθηση δεν πιστεύουν αρκετά στις ικανότητές τους.

Προσπαθώ να τους περάσω αυτό το μήνυμα, αλλά μπορείς να τους πεις μόνο μέχρι ένα σημείο. Η αυτοπεποίθηση δεν διδάσκεται μόνο με λόγια, πρέπει να τη χτίσουν μέσα τους, να τη ζήσουν. Αν την αποκτήσουν, όλα τα υπόλοιπα, η φυσική κατάσταση, η προπόνηση, οι επιδόσεις, θα ακολουθήσουν.

Για μένα, αυτό είναι το «κλειδί» όχι μόνο να δουλεύεις σκληρά, αλλά να πιστεύεις ότι αξίζεις να πετύχεις.

Νοσταλγείς καθόλου τις μέρες σου στους αγώνες; Σκέφτηκες ποτέ να επιστρέψεις ή είπες απλά «έκλεισε ο κύκλος»;

Όταν σταμάτησα, το είχα πάρει απόφαση. Ήταν οριστικό. Δεν είχα καμία σκέψη για επιστροφή. Αλλά όσο περνάει ο καιρός και βλέπω αγώνες, ειδικά τους Ολυμπιακούς, νιώθω μια νοσταλγία.

Μου λείπει η δράση, το να βρίσκομαι εκεί, να αγωνίζομαι. Βλέπω κάποιον να τρέχει και σκέφτομαι: «Εγώ εδώ θα είχα γυρίσει λίγο το σώμα μου», «εκεί θα είχα δώσει παραπάνω ώθηση». Δεν είναι κακή νοσταλγία, είναι απλώς φυσικό, όταν έχεις ζήσει κάτι τόσο έντονα.

Συνεχίζεις να αναλύεις τεχνικά τους αγώνες; Έχεις ακόμα αυτή τη «ματιά»;

Ναι, απόλυτα. Ειδικά όταν μιλάω με τον προπονητή μου και αυτό συμβαίνει συχνά. Πιάνουμε κουβέντα και του λέω: «Εκείνο το παιδί το έκανε καλά;» ή «αν το είχε εκτελέσει λίγο διαφορετικά, θα είχε καλύτερο χρόνο». Τώρα που σκέφτομαι να γίνω προπονητής, αρχίζω να μπαίνω πιο βαθιά σε αυτή τη διαδικασία. Είναι σαν φυσική αντίδραση να “σπάω” έναν αγώνα σε κομμάτια και να τον αναλύω. Και ναι, το να αγωνίζομαι μου λείπει.

Θα σε ενδιέφερε να γίνεις προπονητής στο μέλλον; Πολλοί θα ήθελαν να σε δουν και σε αυτόν τον ρόλο και γιατί όχι, ίσως και στην Ελλάδα.

Είναι κάτι που το σκέφτομαι, αλλά με επιφυλάξεις. Το πιο δύσκολο μέρος είναι η υπομονή. Βλέπω τον δικό μου προπονητή σήμερα και δεν είναι τόσο αυστηρός όσο παλιά. Μου εξήγησε ότι πλέον είναι πιο δύσκολο να δουλεύεις με νέους αθλητές θέλει τεράστια υπομονή και κατανόηση.

Και καθώς μεγαλώνω, το καταλαβαίνω όλο και περισσότερο, ειδικά τώρα που έχω παιδιά. Με τα παιδιά σου χρειάζεσαι υπομονή και αυτό σε εκπαιδεύει με τον δικό του τρόπο. Ίσως, όταν μεγαλώσω περισσότερο, να αποκτήσω κι εγώ αυτή την ηρεμία και να μπορώ να αναλάβω αυτόν τον ρόλο. Αλλά όχι ακόμα.

Μίλησες για τα παιδιά σου. Θα ήθελες να τους δεις στον στίβο ή στον αθλητισμό γενικά;

Ελπίζω τουλάχιστον ένα από τα παιδιά μου να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Δεν θα τα πιέσω ποτέ αυτό είναι σίγουρο. Αλλά θα ήθελα πολύ να το ζήσουμε μαζί. Αν κάποιο απ’ τα παιδιά
μου επιλέξει τον στίβο ή άλλο άθλημα, θα είναι μεγάλη χαρά για μένα. Μπορώ μόνο να ελπίζω!

Καθώς βρισκόμαστε στην Ελλάδα, θα ήθελα πολύ να σε ρωτήσω: όταν παρακολουθείς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπάρχει κάποιος αθλητής δεν χρειάζεται να είναι στα 100 μέτρα, μπορεί να είναι σε οποιοδήποτε άθλημα που σε έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα; Θα το πω απλά: έχουμε μερικούς εξαιρετικούς αθλητές. Δεν θέλω να σε πιέσω να απαντήσεις αν δεν θέλεις, απλώς θεωρώ ότι αξίζει να προσπαθήσω να μάθω τη γνώμη σου.

Για μένα προσωπικά, ναι, ο Noah Lyles ξεχωρίζει. Με εντυπωσιάζει η αυτοπεποίθηση που αποπνέει, κάτι που εκτιμώ βαθύτατα.

Νομίζω πως έχεις ιδιαίτερη σχέση με το θέμα της αυτοπεποίθησης. Κοίτα, αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι θα γίνει ένας από τους κορυφαίους γιατί δεν απλώς γνωρίζει ή μαντεύει, αλλά πραγματικά πιστεύει ότι θα νικήσει, ακόμα κι αν δεν θεωρείται ο καλύτερος στον αγώνα. Η πίστη είναι το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα. Ο προπονητής μου συνήθιζε να λέει πως αν πας στη γραμμή εκκίνησης χωρίς να νιώθεις ότι μπορείς να κερδίσεις, τότε μάλλον δεν θα κερδίσεις. Είναι αλήθεια. Πρέπει να πας με την πεποίθηση ότι θα νικήσεις, ανεξάρτητα από το πόσο δυνατός είναι ο αντίπαλος ή η ομάδα του. Και ο Noah πιστεύει πάντα σε αυτό. Αυτό μου αρέσει πολύ, γιατί κάπως βλέπω και τον εαυτό μου σε αυτόν αλλά με έναν πιο σίγουρο τρόπο. Είναι λίγο πιο δυνατός σε αυτό το κομμάτι.

Τώρα που μιλάμε για αυτοπεποίθηση, και γνωρίζουμε πως έχεις τελειώσει με τον στίβο, σε έχουμε δει να ασχολείσαι και με τη μουσική, αλλά και λίγο με το ποδόσφαιρο. Όμως, ας γυρίσουμε στη συνεργασία μας. Θα ήθελα να μου πεις τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις «ναι» στη Hublot; Είναι αυτή η μάρκα με την οποία θέλεις να ταυτιστείς, επειδή συνδέεται με τον χρόνο, με την ταχύτητα; Έχει κάτι προσωπικό για σένα;

Ο χρόνος, φυσικά, είναι πάντα σημαντικός παράγοντας. Αλλά στην αρχή, με μια μάρκα που τότε ήταν ακόμα νέα, νιώσαμε ότι είχαμε την ίδια ενέργεια. Η Hublot αναπτυσσόταν γρήγορα και έκανε τα σωστά βήματα. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε συνεργαστεί πολύ στενά, ειδικά επειδή πάντα στηρίζουν τη φιλανθρωπική μου δράση και αυτό για μένα είναι τεράστια υπόθεση. Ως μάρκα, έχουν κάνει πολλά για την κοινότητα και τον κόσμο. Είμαι χαρούμενος που ταυτίζομαι με μια εταιρεία που έχει το ίδιο όραμα με μένα αυτό που θέλουμε και εμείς να πετύχουμε.

Τι θες να μείνει από τον Γιουσέιν Μπολτ;

Για μένα, ο στόχος είναι όταν μιλάνε για μεγάλους αθλητές, να είμαι πάντα μέσα σ' αυτήν τη συζήτηση. Είναι κάτι για το οποίο δουλεύω σκληρά και το επιδιώκω μ' όλη μου τη δύναμη. Θέλω η κληρονομιά μου να είναι τέτοια, ώστε όταν αναφέρονται σε θρύλους όπως οι Μοχάμεντ Άλι, Μάικλ Τζόρνταν, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μέσι... όλους αυτούς τους μεγάλους του αθλητισμού να είμαι κι εγώ μέσα σ' αυτήν τη λίστα. Αυτή είναι η κληρονομιά που προσπαθώ να αφήσω, να με θυμούνται πάντα ανάμεσα στους κορυφαίους.