Λουκίνας στο Gazzetta: «Μου έλεγαν ότι ο Ηρακλής με έκανε μάγκα, αλλά μετά πήγα στον Καραϊσκάκη Άρτας, όχι στη Λίβερπουλ»

Είναι δύσκολο να διαχειριστεί ένας ποδοσφαιριστής έναν υποβιβασμό. Έτσι δεν είναι;

Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά, το δύσκολο δεν είναι το πώς καταλήγει η σεζόν. Για να φτάσεις στον υποβιβασμό, έχει προηγηθεί μία χρονιά με πολλές ήττες, πολλά σκαμπανεβάσματα. Άρα γενικότερα είναι δύσκολο ένας αθλητής να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση. Εγώ σαν αρχηγός δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να διαχειριστώ τέσσερις σερί ήττες. Ένα τέτοιο σερί αρνητικών αποτελεσμάτων σε μία ομάδα φέρνει άσχημα συναισθήματα, κακή ψυχολογία.

Βγαίνεις βόλτα όταν έχεις τέσσερις ήττες, ακόμα και αν αγωνίζεσαι στην Καλλιθέα;

Αν είσαι Έλληνας δεν βγαίνεις, αν είσαι ξένος βγαίνεις. Για τους ξένους δεν υπάρχει αυτό, θα βγουν. Δεν είναι, όμως, θέμα του κόσμου που έχει πίσω της μία ομάδα. Είναι θέμα νοοτροπίας του ποδοσφαιριστή. Εγώ με μία ήττα δεν μπορώ να βγω 1-2 μέρες από το σπίτι. Πολλοί παίκτες, καλώς ή κακώς, δεν το βλέπουν έτσι. Πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι η δουλειά τους και είτε πάει, είτε δεν πάει καλά, κάνουν την ζωή τους. Για τους Έλληνες, δεν είναι έτσι.

Τι πιστεύεις ότι πληρώσατε και τελικώς υποβιβαστήκατε με την Καλλιθέα;

Πολύς κόσμος λέει ότι παίξαμε καλά. Το λένε και πολλά αποτελέσματα, ειδικά κόντρα στις μεγάλες ομάδες. Δεν χάσαμε στην έδρα μας από τους μεγάλους, πήραμε ισοπαλία στην Τούμπα. Σταθήκαμε, συνολικά, καλά απέναντι σε αυτές τις ομάδες. Από την άλλη, δεν πήραμε τους βαθμούς που έπρεπε κόντρα στις ομάδες με τις οποίες είχαμε τους ίδιους στόχους και αυτό το πληρώσαμε.

Πληρώσατε το γεγονός ότι παίξατε τους εντός έδρας αγώνες σας στη Λεωφόρο;

Ξεκάθαρα, ναι. Δεν μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι της ομάδας το έκαναν με κακή πρόθεση. Ήταν οι πρώτοι που ήθελαν η ομάδα να παίξει στο Ελ Πάσο. Θα ήταν εντελώς διαφορετική η κατάσταση. Το Ελ Πάσο είναι ένα πολύ ιστορικό γήπεδο και η φυσική έδρα της ομάδας. Η Καλλιθέα δεν έχει κόσμο σε όλη την Ελλάδα, έχει κυρίως στη γειτονιά της.

Η Καλλιθέα ήταν η πρώτη ομάδα σε κόκκινες κάρτες στο πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε. Αυτό μαρτυρά έλλειψη εμπειρίας ή μήπως και κακή αντιμετώπιση της ομάδας από τη διαιτησία;

Ναι, δείχνει και κακή αντιμετώπιση από τη διαιτησία. Ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που μας οδήγησαν στον υποβιβασμό. Το να τρως τόσες κόκκινες κάρτες δείχνει, όμως, ότι μας έλειψε η συγκέντρωση σε πολύ κρίσιμα παιχνίδια. Σίγουρα είναι και ατομικό το θέμα. Δεν φταίει η ομάδα ή ο προπονητής, πάντα, επειδή ένας παίκτης δέχεται κόκκινη.

Ας πάμε πίσω στον χρόνο. Πώς ξεκίνησες να παίζεις μπάλα;

Όπως εκατομμύρια παιδιά, έπαιζα μπάλα με ό,τι έβρισκα κάτω. Με κουκουνάρια, με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Με θυμάμαι ατελείωτες ώρες να παίζω ποδόσφαιρο. Δεν ήταν η εποχή μας όπως η σημερινή. Πηδάγαμε μάντρες για να παίξουμε. Έτσι ξεκίνησα, από μικρός είχα το ταλέντο. Και από μικρός ήξερα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής.

Στον Ολυμπιακό πως βρέθηκες;

Ξεκίνησα από τις ακαδημίες της Αγίας Παρασκευής, της μεγάλης «Σάντα», στην έκτη δημοτικού. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, δεν με άφηνε στην αρχή. Πήγαινα κρυφά για προπόνηση και με κάλυπτε η μάνα μου. Μετά, εξελίχθηκε, βέβαια, στον μεγαλύτερό μου θαυμαστή και υποστηρικτή. Είχα, λοιπόν, την τύχη να έχω προπονητή τον Μίλαν Πάβλοβιτς, ο οποίος τελείωνε το ποδόσφαιρο και ξεκινούσε ως προπονητής στις ακαδημίες. Είχε κάποιες γνωριμίες με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού και παίξαμε δύο φιλικά, ένα στου Ρέντη και ένα στην Αγία Παρασκευή. Σε αυτά, άρεσα στους ανθρώπους του Ολυμπιακού και πήγα για έναν χρόνο στο εφηβικό.

Σχολείο μεγάλο η ακαδημία του Ολυμπιακού;

Ήταν σχολείο, γιατί τώρα μπορώ να καταλάβω τι δεν έχουν τα περισσότερα παιδιά σήμερα. Άθελα μου, ίσως, έζησα τις δυσκολίες. Τα παιδιά, σήμερα, τα έχουν όλα εύκολα. Εγώ έμενα στην Αγία Παρασκευή και έπρεπε να είμαι κάθε μέρα στου Ρέντη. Έπαιρνα λεωφορείο, μετρό και ηλεκτρικό. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να αφήσουν τις δουλειές τους για να με πάνε κι εγώ φυσικά δεν μπορούσα να οδηγήσω. Για μένα αυτό ήταν ένα βήμα για να καταλάβω τις θυσίες που πρέπει να κάνει ένα παιδί για να πετύχει. Αυτό δεν το βλέπω στα παιδιά σήμερα. Εγώ αν ήθελα να διεκδικήσω τις πιθανότητές μου για να πετύχω, έπρεπε να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες που υπήρχαν. Κάθε μέρα μία ώρα πήγαινε και μία έλα. Θυμάμαι ότι από εκείνη την ομάδα που ήμασταν μαζί στον Ολυμπιακό, τα περισσότερα παιδιά δεν έπαιξαν ποτέ επαγγελματικά. Μόνο με τον Φετφατζίδη θυμάμαι να είμαστε μαζί.

Έβλεπες τις προπονήσεις της πρώτης ομάδας όταν τελείωνε η δική σου;

Όχι, γιατί δεν είχαμε την δυνατότητα. Ήμασταν σε ένα γήπεδο που δεν είχε πρόσβαση στο γήπεδο που έκανε προπόνηση η πρώτη ομάδα.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες σε αυτόν τον χρόνο που πέρασες στην ακαδημία του Ολυμπιακού;

Ότι το ποδόσφαιρο είναι δύσκολο. Μετά τον Ολυμπιακό γύρισα στην Αγία Παρασκευή, στην Δ’ Εθνική. Εκεί κατάλαβα ότι δεν έπαιζε ρόλο το ταλέντο, ταλέντο είχαμε όλοι. Έπρεπε να κάνεις και άλλα πράγματα για να πετύχεις. Έπρεπε να έχεις αφοσίωση, υπομονή και να δουλεύεις πολύ σκληρά.

Πότε έγινες επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;

Έγινα στα 17,5 μου, στην Γ’ Εθνική με την Αγία Παρασκευή. Ήταν η πρώτη χρονιά της Αγίας Παρασκευής στην Γ’ Εθνική. Είχα την τιμή να με καλέσει ο Αλέξης Αλεξίου στην Εθνική Νέων. Θυμάμαι ότι ήμασταν εγώ και ο Θανάσης Καραγκούνης από τον Φωκικό, τα μόνα παιδιά που προερχόμασταν από Γ’ Εθνική.

Πότε ένιωσες, όμως, ότι μπορείς να ζήσεις από το ποδόσφαιρο;

Δεν έχω μεγαλώσει σε μία πλούσια οικογένεια και ευγνωμονώ τους γονείς μου για όσα μου έδωσαν. Παρ’ όλα αυτά, δεν είχα ποτέ την σκέψη να παίξω ποδόσφαιρο για να βγάλω λεφτά. Από την έκτη δημοτικού, όταν και έσπασα το χέρι μου και για τρεις μήνες δεν μπορούσα να γράψω, είχε τελειώσει μέσα μου το τι θέλω να κάνω. Ήξερα ότι θα παίξω ποδόσφαιρο, το λέω με το χέρι στην καρδιά. Δεν υπήρχε δεύτερη επιλογή για μένα.

Και ο Πανιώνιος πώς προέκυψε;

Ήταν το αποτέλεσμα της καλής χρονιάς στην Γ’ Εθνική και της κλήσης στην Εθνική Νέων. Ήρθε ο Πανιώνιος και κάποιες άλλες ομάδες της πρώτης κατηγορίας. Είχα τρελή επιθυμία να πάω στον Πανιώνιο. Είχα την τεράστια τιμή να έχω συμπαίκτες τον Ρεκόμπα, τον Εστογιανόφ, τον Τζαβέλλα, τον Μανιάτη, τον Κοντοέ, τον Σιόβα και τον Σάμαρη. Τώρα αυτή η ομάδα… θα έπαιρνε το πρωτάθλημα.

Θυμάσαι κάποια ιστορία από τις προπονήσεις με αυτούς τους παίκτες;

Ιστορίες πολλές. Ο Εστογιανόφ ήταν ο παίκτης που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όσα χρόνια παίζω ποδόσφαιρο. Ένας φανταστικός παίκτης, το κάτι άλλο. Θυμάμαι μία σέντρα που μου είχε κάνει σε ένα φιλικό, ήμουν ανάμεσα σε τρεις αντιπάλους και εκείνος απλά σήκωσε το κεφάλι και με βρήκε. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Μία άλλη ιστορία που θυμάμαι, είναι με τον Γιώργο Τζαβέλλα, τον φίλο μου. Του είχα κάνει «ποδιά» μία μέρα σε μία προπόνηση και μετά από ένα δευτερόλεπτο με έριξε κάτω και τα… είδα όλα. Ήταν η νοοτροπία του νικητή, που θαυμάζω. Την είχε ο Γιώργος και πολλά ακόμα παιδιά εκείνης της ομάδας. Σου έδειχνε ότι δεν μπορείς να τον περάσεις, ότι αφού ήταν εκεί, θα κέρδιζε εκείνος την μονομαχία. Δεν το έκανε με κακία, επειδή ήμουν μικρός. Όλα τα παιδιά ήταν πολύ κοντά σε εμάς τους μικρότερους.

Σου έλεγαν κάτι ή σου έδωσαν κάποια συμβουλή που να θυμάσαι; Ο Ρεκόμπα, για παράδειγμα;

Όχι ότι ήταν ντίβα, αλλά ήταν πιο απόμακρος. Δεν μιλούσε πολύ. Ο Εστογιανόφ από την άλλη ήταν, πάντα, πρώτος σε όλες τις πλάκες.

Έκανες ντεμπούτο με τον Γιώργο Παράσχο. Τι θυμάσαι;

Ένας φανταστικός άνθρωπος, πολύ καλός. Πίστευε στα πιτσιρίκια, ήθελε να τους δίνει ευκαιρίες. Ερχόταν σε όλα τα παιχνίδια των μικρών. Καλός προπονητής με πολλές γνώσεις. Μου έδωσε την ευκαιρία και τον ευχαριστώ.

Μετά;

Μετά ξεκίνησε το τουρ!

Πρώτη στάση του τουρ, η Καλλονή.

Πήγα δανεικός στην Καλλονή. Προφανώς δεν ήταν το όνειρό μου να φύγω από την Αθήνα και να πάω σε μία ομάδα της Μυτιλήνης. Όμως, ποτέ δεν μετάνιωσα για καμία από τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα, ανεξαρτήτου δυναμικότητας. Τις επιλογές τις έκανα με βάση το τι είχα εκείνη τη στιγμή στα χέρια μου και τι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα βήμα προς τα εμπρός. Το ότι πήγα στην Καλλονή, με βοήθησε για να συνεχίσω.

Ποια εικόνα έχεις στο μυαλό σου και περιγράφει τη σκληρότητα της Γ’ Εθνικής;

Χιλιάδες εικόνες, το έχω νιώσει στο πετσί μου. Τραγικά γήπεδα, τραγικά αποδυτήρια. Απίστευτες καταστάσεις σε ομάδες, να μας διώχνουν από τους ξενώνες που μέναμε και από τα εστιατόρια που τρώγαμε. Ο κόσμος μπορεί να πιστεύει ότι είμαστε όλοι οι ποδοσφαιριστές σαν τον Φορτούνη, σαν τον Μπακασέτα ή σαν τον Μάνταλο. Δεν είναι, όμως, έτσι. Δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε μόνο με αυτό το ποδόσφαιρο. Η Β’ Εθνική είναι η δεύτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και είναι επαγγελματική, χρειάζεται περισσότερη προσοχή.

Υπήρξε κάποια στιγμή μέσα σε αυτό το τουρ για το οποίο μίλησες προηγουμένως, στην οποία να σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Ούτε μία. Και έχω περάσει πάρα πολλά άσχημα, περισσότερα από τα καλά. Πέρασα τραυματισμό που με άφησε έξι μήνες έξω. Στην Αθήνα, που είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, επέστρεψα μετά από 12 χρόνια για την Καλλιθέα. Προφανώς και δεν ήθελα να φύγω από την Αθήνα. Επέλεγα τις ομάδες, όμως, με βάση το τι πίστευα ότι είναι καλύτερο για την καριέρα μου.

Καταλάβαινες τότε ότι η Καλλονή θα φτάσει ως και την πρώτη κατηγορία;

Είχαν πολλά λεφτά οι άνθρωποι. Αλλά, εκείνη τη χρονιά η Καλλονή έπαιζε στο χωριό, όχι στην πόλη της Μυτιλήνης. Μιλάμε για 40 λεπτά δρόμο. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έχει αυτήν την αξιοθαύμαστη πορεία.

Δύσκολος ο χειμώνας στο νησί;

Πολύ δύσκολος, ειδικά όταν είσαι 18 χρονών. Δεν ονειρεύτηκα να κάνω αυτήν την κίνηση, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.

Τι κρατάς πιο έντονα από το τις επόμενες στάσεις αυτού του τουρ, μέχρι την ώρα που πήγες στον Ηρακλή;

Ότι πάντα πίστευα σε αυτό που ο κόσμος είδε από μένα τα τελευταία τρία χρόνια. Ο λόγος που έκανα όσα έκανα, δεν ήταν ότι φοβόμουν. Για παράδειγμα με ρωτούσε πολύς κόσμος γιατί δεν έπαιξα στην πρώτη κατηγορία νωρίτερα. Γιατί πολύ απλά οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας δεν μου έδιναν ευκαιρίες ή δεν μου έδιναν χρόνο. Εγώ ήξερα τι μπορούσα να δώσω και σκεφτόμουν ότι «αφού δεν με θέλετε εσείς, εγώ θα παίξω εκεί που με θέλουν και θα καταφέρνω πράγματα για την καθημερινότητά μου». Επέλεξα, λοιπόν, να είμαι σε ομάδες της δεύτερης κατηγορίας που μου έδιναν την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσω.

Μέχρι και τον Ηρακλή, σε ποια φάση αισθάνθηκες περισσότερο πως αδικείσαι;

Δεν αισθανόμουν αδικία. Προφανώς όλοι οι αθλητές σε όλα τα αθλήματα θέλουν να παίζουν και πιστεύουν πως είναι οι καλύτεροι. Αδικία είναι να βάλεις δύο γκολ και μετά ο προπονητής να μην σε βάλει να παίξεις.

Θα παραπονεθείς σε μία τέτοια περίσταση;

Θα στενοχωρηθώ, ας μην γελιόμαστε. Ειδικά τώρα, όμως, δεν πρόκειται να παραπονεθώ.

Στον Ηρακλή πως βρέθηκες;

Την προηγούμενη χρονιά ήμουν στον ΑΟ Χανίων. Κάναμε μία εξαιρετική πορεία και για ένα γκολ δεν παίξαμε στο μπαράζ. Έπαιξε ο Ολυμπιακός Βόλου μπαράζ με την Ξάνθη από την πρώτη κατηγορία. Είχα βάλει 9 γκολ και μέσω του αείμνηστου Παύλου Μυροφορίδη, ήρθε η πρόταση από τον Ηρακλή. Τότε στον Ηρακλή ήταν ο Νίκος Παπαδόπουλος, για τον οποίο χαίρομαι πάρα πολύ για όσα κάνει τώρα. Ήξερα ότι στον Ηρακλή θα ήμουν δεύτερος – τρίτος στην ιεραρχία. Πρώτος ήταν ο Περόνε, είχαμε μία φανταστική φουρνιά παικτών. Ο Μπουκουβάλας, ο Μπαρτολίνι, ο Ρομάνο, ο Πορτουλίδης. Είχαμε φτιάξει έναν φανταστικό κορμό, χωρίς η ομάδα να έχει άδεια. Οι τρεις χρονιές στον Ηρακλή για μένα ήταν το μεγαλύτερο σχολείο, τα χρόνια που με ωρίμασαν όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως άνθρωπο.

Στον Ηρακλή σε άγχωσε η πίεση της μεγάλης ομάδας;

Είχαμε την ευτυχία η ομάδα να είναι φανταστικά δομημένη από τον προπονητή. Δεν είχαμε στραβά αποτελέσματα, η ομάδα πήγε καλά από την αρχή. Σε αυτό το επίπεδο, αν κάτι πάει καλά από την αρχή, δημιουργείται καλή αύρα και αυτή μπορεί να σε απογειώσει. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να στραβώσει πολύ το πράγμα. Ήμασταν τυχεροί που πήγαμε πολύ καλά από την αρχή.

Βίωνες το αίσθημα της αδικίας που έχει ο κόσμος του Ηρακλή για όσα έχει περάσει ο σύλλογος;

Την αισθανόμουν και την αισθάνομαι ακόμα την αδικία. Αυτή η ομάδα δεν έπεσε. Σωθήκαμε στο γήπεδο. Καταλαβαίνω τώρα που η Καλλιθέα έπεσε, πως είναι να σώζεσαι αγωνιστικά και να πέφτεις εξωαγωνιστικά. Αυτό είχε επιπτώσεις για όλους, βρέθηκαν όλοι χωρίς δουλειά.

Σκεφτόσασταν τότε ότι κάποιοι δεν ήθελαν τον Ηρακλή στη Superleague;

Προφανώς.

Τι θυμάσαι από τον Σάββα Παντελίδη;

Ο Σάββας Παντελίδης ήρθε σε μία χρονική στιγμή που η ομάδα είχε αρχίσει να έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και άλλαξε τη ρότα της.

Τι λέει ένας προπονητής στους παίκτες του για να τους κρατήσει συγκεντρωμένους μέσα σε τόσο μεγάλα οικονομικά προβλήματα;

Δεν χρειάζεται να πει κάτι, αρκεί η στάση του ανθρώπου που ηγείται της ομάδας, για να σε εμπνεύσει. Η σοβαρότητα, η δουλειά και μετά τα λόγια. Το θετικό ήταν ότι ήμασταν ένας κορμός παικτών που ήμασταν χρόνια μαζί, αγαπούσαμε την ομάδα και ήμασταν δεμένοι.

Ποια ιστορία θυμάσαι από τον Ηρακλή που να σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;

Την πρώτη μου χρονιά, στα 23 μου, υπήρχαν στιγμές που έβγαινα έξω και ένιωθα ότι ήμουν σε μεγάλη ομάδα. Με σταματούσαν στον δρόμο για φωτογραφίες. Στη Θεσσαλονίκη δεν είναι όπως στην Αθήνα, δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο εκτός από ΠΑΟΚ, Άρη και Ηρακλή. Σκέφτηκα για πρώτη φορά «ωπ, τι γίνεται εδώ;». Έζησα άνοδο, βγήκα πρώτος σκόρερ ενώ ξεκίνησα τρίτος στην ιεραρχία, έμεινα απλήρωτος, μετά ήρθε και ο υποβιβασμός. Όλα αυτά, τα νιώθεις σαν να είναι πολύ παραπάνω από τρία χρόνια το χρονικό διάστημα.

Το θέμα των χρημάτων που, τελικώς, σε οδήγησε και στα δικαστήρια πως το διαχειρίστηκες;

Ήταν δύσκολα, όπως για κάθε εργαζόμενο όταν πηγαίνει στη δουλειά από την οποία ζει αυτός και η οικογένειά του και δεν πληρώνεται αθροιστικά για έναν χρόνο.

Και μετά τον υποβιβασμό του Ηρακλή, τι ακολούθησε για σένα;

Μετά τον Ηρακλή, ομάδα βρήκα στις 28 Σεπτεμβρίου, ενώ το πρωτάθλημα είχε τελειώσει από τον Μάιο. Όλοι μου έλεγαν «ο Ηρακλής σε έκανε μάγκα», αλλά μετά πήγα στον Καραϊσκάκη Άρτας, όχι στη Λίβερπουλ. Άρα, πώς με έκανε μάγκα; Οι μήνες που μεσολάβησαν ήταν πάρα πολύ δύσκολοι.

Τι έγινε σε εκείνο το χρονικό διάστημα;

Στην μεταβατική περίοδο ξεκίνησα με γυμναστή, μέχρι να βρω ομάδα. Κάποια στιγμή στα τέλη Ιουλίου σκέφτηκα ότι ήθελα να παίξω και λίγο ποδόσφαιρο. Καλά τα βάρη και τα τρεξίματα, αλλά έπρεπε να κλωτσήσω και λίγο μπάλα. Δεν ήξερα τι να κάνω και έτσι αποφάσισα να πάω να κάνω κάποιες προπονήσεις με την Αγία Παρασκευή. Μίλησα με τον προπονητή, τον Μίλτο Γκόφα και πήγα. Πήγαινα για προπόνηση στις 8 το πρωί και με ρωτούσαν τα παιδιά «τι κάνεις εδώ πρωινιάτικα;». Κάποια στιγμή μετά από μέρες, ενώ έκανα προπόνηση έρχεται ένα παιδί και μου λέει «εσύ δεν είσαι ο Λουκίνας που έπαιζε με τον Ηρακλή στην Α’ Εθνική, πως κατάντησες εδώ;». «’Αστα να πάνε», του απάντησα. Ο καιρός περνούσε κι εγώ δεν έβρισκα αυτό που ήθελα, οπότε πήγα σε άλλη μία ομάδα για να κάνω προπονήσεις. Γ’ Εθνική αυτή η ομάδα, τότε. Κάποια στιγμή με έπιασε ο προπονητής αυτής της ομάδας και μου είπε «Γιάννη πες μας πόσα θέλεις για να παίξεις εδώ». Τους απάντησα «δεν υπάρχει περίπτωση». Είχα φτάσει σε ένα σημείο που ομάδες του τοπικού πίστευαν ότι στο τέλος θα με καταφέρουν και θα κλείσω σε αυτές. Έδινα αυτήν την εντύπωση. Τελικώς, βρέθηκε η ευκαιρία του Καραϊσκάκη Άρτας. Αν και πάλι, όλοι μου οι φίλοι μου έλεγαν «τι πας να κάνεις εκεί;». Σκεφτόμουν, όμως, ότι θα έχω παιχνίδια μπροστά μου για να κερδίσω και πάλι όσα είχα χάσει.

Στον ΠΑΣ Γιάννινα τι δεν πήγε καλά;

Όταν παίζεις στον Καραϊσκάκη και έρχεται ο ΠΑΣ Γιάννινα τον Μάιο, δεν μπορείς να το σκεφτείς πολύ. Έτσι υπέγραψα πολύ νωρίς, αλλά από την πρώτη κιόλας μέρα της προετοιμασίας κατάλαβα ότι η ομάδα ήθελε να με διώξει.

Γιατί;

Ήταν η χρονιά που έπεσε η ομάδα. Προπονητής ήταν ο Γιάννης Πετράκης, που μαζί με τον Γιώργο Παράσχο στον οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, είναι από τους ανθρώπους που σέβομαι απεριόριστα. Ένας άνθρωπος που ενώ δεν ήμουν στις επιλογές του, του βγάζω το καπέλο για τη στάση του. Για τον χαρακτήρα του, για τον σεβασμό που ενέπνεε. Είχαν πάρει αρκετούς παίκτες στη θέση μου, ήταν ο Αθανασιάδης, ο Λεό, ο Παμλίδης, μετά ήρθε και ο Μάνος. Έκανα ντεμπούτο σε έναν αγώνα Κυπέλλου, αλλά δεν πήρα άλλες ευκαιρίες.

Σου εξήγησαν ποτέ ποια ήταν η λογική του να σε υπογράψουν;

Δεν μετανιώνω, γιατί, προφανώς, δεν ήξερα τι θα συμβεί. Δεν μου εξήγησαν τίποτα πέρα από το ότι δεν ήμουν στις επιλογές του προπονητή. Επειδή κατάλαβα ότι είναι άδικη η Α’ Εθνική, σκέφτηκα ότι θα παίζω στην Β’ Εθνική στις ομάδες που πρωταγωνιστούν.

Ο Γιάννης Πετράκης είναι ένας άνθρωπος που κερδίζει τον σεβασμό σου και μόνο ακούγοντάς τον να μιλάει στην τηλεόραση. Είναι έτσι και με τους ποδοσφαιριστές του;

Ξεκάθαρα. Σας το λέω εγώ, που δεν ήμουν στις επιλογές του. Δεν τον κακολογώ. Εκείνη τη στιγμή έκρινε ότι δεν μπορούσα να βοηθήσω. Η συμπεριφορά του, όμως, απέναντί μου, ήταν φανταστική. Θυμάμαι μια φορά που είχα αρρωστήσει και με είχε πάρει αμέσως τηλέφωνο για να δει πώς είμαι. Τον είδα κάποιες φορές τώρα που εγώ ήμουν πια στην Καλλιθέα και συγκινήθηκα. Χρειάζεται το ποδόσφαιρο μας, τέτοιους ανθρώπους.

Αν ο Παπαδόπουλος και ο Πετράκης ήταν ξένοι, θα είχαν κάνει μεγαλύτερη καριέρα στην Ελλάδα;

Ο Νίκος Παπαδόπουλος αξίζει την ευκαιρία του σε μία από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες. Με τη στήριξη που θα είχε ένας ξένος προπονητής.

Στον Πλατανιά πως ήταν τα πράγματα;

Ήξερα ότι ο Πλατανιάς ήταν μία πάρα πολύ καλή ομάδα για να βρίσκεται ένας ποδοσφαιριστής. Είναι από τις ομάδες με τις οποίες δέθηκα και θα έχω πάντα στην καρδιά μου. Μία φανταστική πόλη, στην οποία έχω περάσει υπέροχες στιγμές. Και ζήσαμε και το φοβερό μπαράζ με τον ΟΦΗ, στο οποίο για λίγα δευτερόλεπτα δεν καταφέραμε να ανέβουμε.

Τι θυμάσαι από εκείνο το ματς;

Θυμάμαι το κοντράστ των συναισθημάτων. Για ένα δευτερόλεπτο χάθηκε μία άνοδος. Όλοι του ΟΦΗ έκλαιγαν από χαρά. Ο Ναμπί που έβαλε το φάουλ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, επειδή έπαιζε στην Αγγλία πριν τον ΟΦΗ και εκεί είχε ήδη καταργηθεί το εκτός έδρας γκολ, στο μυαλό του είχε ότι με το 2-2 το ματς θα πήγαινε στην παράταση. Οπότε αποφάσισε να ρισκάρει και να δοκιμάσει να εκτελέσει το φάουλ απευθείας. Έγιναν τα πάντα για να πάει η μπάλα στα δίχτυα και να έρθει αυτό το αποτέλεσμα.

Ομάδα χωρίς κόσμο, όμως, ο Πλατανιάς. Μπορούν τελικά αυτές οι ομάδες να επιβιώσουν μέσα στον χρόνο;

Και ναι και όχι. Πολλές ομάδες με κόσμο, δεν μπορούν, επίσης, να επιβιώσουν. Οι ποδοσφαιριστές είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε να παίζουμε μπροστά σε κόσμο. Όμως, το πιο σημαντικό είναι οι ομάδες να είναι υγιείς. Ο Πλατανιάς ήταν πολλά χρόνια στην πρώτη κατηγορία. Τεράστιες ομάδες με κόσμο δεν έχουν εμφανιστεί στην πρώτη κατηγορία για 20 ή 30 χρόνια. Η ιστορία από μόνη της, δεν μου λέει κάτι.

Εκ του αποτελέσματος, όμως, δεν φάνηκε ότι ήταν ομάδα εξαρτώμενη από τους «μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου;

Για μένα αυτές οι ομάδες εξαρτώνται περισσότερο από τους προέδρους τους. Ο Ηρακλής, ο Άρης ή ο ΟΦΗ, είναι ομάδες που θα είναι στην πρώτη κατηγορία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Στον Πλατανιά βρέθηκε ο Μαθιουλάκης που είχε χρήματα και πήγε καλά. Όταν κουράστηκε, ο Πλατανιάς εξαφανίστηκε. Αν, λοιπόν, αυτός που βάζει τα λεφτά πει «κουράστηκα», το πράγμα τελείωσε.

Κάποια ωραία ιστορία από τον Πλατανιά;

Το σοκ μετά το μπαράζ με τον ΟΦΗ ήταν μεγάλο. Πολλοί παίκτες είχαν προτάσεις και έφυγαν. Η επόμενη χρονιά δεν πήγε καλά. Θυμάμαι ότι ήταν η χρονιά του Covid, το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής τελείωσε άδοξα και αρχίσαμε να βλέπουμε τη διάλυση να έρχεται. Δεν φανταζόμασταν ότι η ομάδα θα φτάσει τόσο χαμηλά, αλλά έβλεπα ότι ο πρόεδρος δεν είχε άλλο διάθεση.

Μετά ήρθε η Βέροια.

Η Βέροια ήρθε σαν μία ομάδα πολύ καλή για να πρωταγωνιστήσει στην Β’ Εθνική μετά από μία απόφαση που είχε βγει. Μέσα σε ένα βράδυ, όμως, μάθαμε ότι η ομάδα θα παίξει στη Football League. Ήταν ένα σοκ για όλους μας. Προς τιμήν τους οι ιδιοκτήτες μας διατήρησαν όλους με τα οικονομικά δεδομένα που είχαμε συμφωνήσει.

Και μετά στην Καλαμάτα.

Ενώ ήμουν στην Καλαμάτα, είχε μπει στο μυαλό μου η σκέψη της επιστροφής στην Αθήνα. Μαθαίναμε ότι η Καλλιθέα είχε ξεκινήσει ένα πολύ καλό πρότζεκτ. Ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ και ήθελα να το ζήσω.

Εκ του αποτελέσματος, αυτά τα τρία χρόνια ήταν αυτό που είχες φανταστεί και αυτό για το οποίο προσπάθησες;

Νιώθω δικαιωμένος. Μπορεί να υπήρχε ένα καλό πρότζεκτ στην Καλλιθέα, αλλά δεν ξέραμε πού θα βγάλει. Όσα οραματίστηκαν οι άνθρωποι, έγιναν πραγματικότητα.

Ιστορία από την Καλλιθέα;

Όταν βγήκαμε δεύτεροι και αποτύχαμε, για έναν βαθμό, είπα στους ανθρώπους της ομάδας ότι «κοιμάμαι ήδη και σκέφτομαι ότι σε έναν χρόνο θα σηκώνω το πρωτάθλημα». Και αυτό, ακριβώς, έγινε. Μεσολάβησε ένας πολύ δύσκολος χρόνος με πολλές νίκες, αλλά και σκαμπανεβάσματα. Και όταν υπάρχει μόνο ένας αδιαπραγμάτευτος στόχος, τα δύσκολα είναι πολύ δύσκολα. Αυτό, όμως, που είπα στους ανθρώπους της ομάδας, έγινε πράξη. Αυτή για μένα ήταν η μεγαλύτερη στιγμή. Ως αρχηγός σήκωσα το πρωτάθλημα με μία ομάδα που είχε 18 χρόνια να ανέβει. Είμαι πολύ περήφανος που έγραψα το όνομά μου σε αυτήν τη σελίδα της ιστορίας.

Κλείνοντας, από όλα τα χρόνια της καριέρας σου, ποιο ματς θα ήθελες να παίξεις και ποιο γκολ θα ήθελες να ξαναζήσεις;

Το γκολ που θα ήθελα να ξαναζήσω είναι αυτό με τον ΠΑΟΚ. Για όλους τους λόγους. Δεν ήταν μόνο ότι ήταν ένα ωραίο γκολ. Ήταν buzzer beater, είχα μπει αλλαγή στο 82’ και παίζαμε με τους πρωταθλητές. Όλη την εβδομάδα ο κόσμος έλεγε ότι επειδή ο Βόλος έπαιζε στη Λαμία, η διαφορά μας θα αυξανόταν και θα είχαν απομακρυνθεί. Το ματς που θυμάμαι περισσότερο ήταν ένα με τη φανέλα του Ηρακλή κόντρα στην ΑΕΛ όταν ήμασταν στην Β’ Εθνική. Μου είχε βγάλει σέντρα ο Πασάς και είχα σκοράρει.