Απόστολος Μαρτίνης στο Gazzetta: «Στον Ολυμπιακό δεν χάνεις!»

- Αρχικά έχουμε έρθει στις Υάδες. Θέλω να μου πεις γιατί διάλεξες αυτό το μέρος;

«Έρχομαι εδώ γιατί με ηρεμεί πολύ αυτό το μέρος. Είμαι ήρεμος».

- Πότε ξεκίνησες το ποδόσφαιρο και αν είχες δοκιμάσει άλλο άθλημα;

«Από μωρό παίζω ποδόσφαιρο. Δεν είχα δοκιμάσει κάτι άλλο ποτέ. Από μικρός μου άρεσε να παίζω και θυμάμαι ότι είχα πάει δοκιμαστικά στον Ολυμπιακό. Ήμουν 8 ετών και δεν υπήρχε τμήμα στην ηλικία μου. Οι πιο μικροί ήταν του 2000. Έκανα δοκιμαστικά, με πήραν και έμεινα για 10 χρόνια. Από μικρός μου άρεσε να είμαι focus στο ποδόσφαιρο».

- Τι σε έκανε να επιλέξεις το ποδόσφαιρο;

«Για να ξεκινήσεις το ποδόσφαιρο πρέπει να το έχεις και λίγο. Ήμουν υπερκινητικό παιδί γενικά οπότε οι γονείς μου με έβαλαν εκεί για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και εν τέλει εξελίχθηκε να το ακολουθήσω επαγγελματικά (γέλια)».

- Υποστήριζες τον Ολυμπιακό και πήγες στις ακαδημίες του;

«Σωστά, υποστήριζα τον Ολυμπιακό και έζησα ένα όνειρο που πολλά παιδιά θέλουν από μικρά να ζήσουν».

- Πίστευες ότι θα φτάσεις να γίνεις επαγγελματίας;

«Δεν το φανταζόμουν να σου πω την αλήθεια. Τα χρόνια περνούν γρήγορα όμως και από μωρό που μπήκα έφτασα στην πρώτη ομάδα. Ήταν ένα όνειρο για εμένα που έγινε πραγματικότητα».

- Έζησες τις εγκαταστάσεις του Ρέντη από μέσα και είδες και την εξέλιξη τους. Εξήγησε μου το επίπεδο αλλά και τις συνθήκες...

«Αυτός ο σύλλογος είναι η πιο μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα. Από εγκαταστάσεις είχε τα πάντα. Από γυμναστήρια, γήπεδα, διατροφολόγους, τα πάντα. Ακόμα και μικροί που ήμασταν πηγαίναμε και ταξίδια, παίζαμε και σε τουρνουά. Θυμάμαι στα 14 μου είχαμε πάει στο Κατάρ για να παίξουμε. Πηγαίναμε ταξίδια και απλά ζούσαμε το όνειρο. Ο Ολυμπιακός είναι μία ευρωπαϊκή ομάδα και σε υψηλό επίπεδο. Έχει ξεφύγει από τις άλλες και το βλέπεις τώρα τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει μεγάλες διαφορές από παλιά αλλά εξελίσσεται όπως εξελίσσεται και όλο το ποδόσφαιρο».

- Πιο έντονη ανάμνηση που έχεις όταν ήσουν μικρός;

«Αυτό το ταξίδι στο Κατάρ στα 14 μου. Πηγαίναμε και άλλα τα ταξίδια και εντός Ελλάδας όπως στη Ζάκυνθο, στην Κέρκυρα... πολλά ταξίδια και πολλά τουρνουά. Ήταν το κάτι άλλο. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο μικρός είναι ότι, επειδή προπονούμασταν βράδυ συνήθως, βλέπαμε όλους τους παίκτες της πρώτης ομάδας και θυμάμαι ότι παρακολουθούσα τον Μιραλάς και φτάσαμε να γίνουμε και συμπαίκτες κάποια στιγμή και αυτό ήταν μία πολύ όμορφη στιγμή για εμένα».

- Πώς ήταν αυτό το συναίσθημα;

«Ήταν τεράστιο για εμένα. Δεν το πίστευα. Ήμουν 9 ετών και τον έβλεπα από έξω και του φώναζα να βγάλουμε απλά μία φωτογραφία και μετά από λίγα χρόνια αλλάζαμε μαζί στα αποδυτήρια και ήμασταν μέσα στο ίδιο γήπεδο. Είναι κάτι πολύ μεγάλο. Το ίδιο ίσχυε και για τον Αβράαμ Παπαδόπουλο. Μας είχε στείλει η ομάδα για μία διαφήμιση στο Καραϊσκάκης όταν ήμουν 9 χρόνων με εκείνον και μετά φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε συμπαίκτες. Συγκλονιστικό πραγματικά».

- Γενικά ποιον θαύμαζες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο;

«Είχα πάντα ως είδωλο τον Κριστιάνο Ρονάλντο λόγω της δουλειάς. Βλέπεις ότι σε αυτή την ηλικία που έχει φτάσει είναι στο επίπεδο που είναι και για εμένα είναι το τοπ. Τον ακολουθώ από μικρός».

- Από την πρώτη ομάδα ποιους θαύμαζες;

«Μιραλάς σίγουρα, ο Χολέμπας που ήμασταν και συμπαίκτες μετά. Ο Χολέμπας λίγο παραπάνω γιατί ήταν και στη θέση μου. Μου άρεσε πάρα πολύ... ο τύπος δεν υπάρχει. Ακόμα και στα 36 του που ήρθε στον Ολυμπιακό, ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Μεγάλη παιχτάρα!».

- Έχεις υπάρξει και ball boy σε πολλά παιχνίδια. Ποιο παιχνίδι έζησες πιο έντονα;

«Είχα πάει σε πολλά παιχνίδια. Πιο έντονα έχω ζήσει το 3-1 με τον Παναθηναϊκό γιατί έβρεχε και εκείνη τη μέρα ήμασταν όλοι στην τσίτα, ήταν φοβερό. Έχω ζήσει και άλλα έντονα παιχνίδια. Το ματς με τη Ριέκα που νικήσαμε στο τέλος στα προκριματικά του Champions League και με τον ΠΑΟΚ. Έχω ζήσει φουλ την ατμόσφαιρα του Καραϊσκάκης, δεν υπάρχει πραγματικά».

- Περίμενες ότι αυτό που έβλεπες ως ball boy κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα;

«Όχι, όχι. Δεν το είχα φανταστεί καν. Έκανα ντεμπούτο με τον Άρη Αβάτου σε ένα ματς κυπέλλου και είχα δίπλα μου τον Νικολάου, ο οποίος επίσης ήταν παιδί της ακαδημίας, για εμένα ήταν άλλο πράγμα. Ο Νικολάου ένα χρόνο πριν είχε βάλει το γκολ στο Καμπ Νου με την Μπαρτσελόνα και τον είχα συμπαίκτη. Έπαιζαν αρκετοί της Ακαδημίας σε εκείνο το ματς. Δεν το περίμενα ότι θα φτάσω στην πρώτη ομάδα, απλά έπαιζα γιατί το ευχαριστιόμουν. Και ο Μάρτινς, τον οποίο ευχαριστώ πάρα πολύ, με έβαλε να παίξω 90 λεπτά και με έπαιρνε και αποστολές».

- Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να το ακολουθήσεις επαγγελματικά το ποδόσφαιρο;

«Θα σου πω κάτι που είναι αστείο όμως τότε δεν ήταν. Όταν πήγα στην πρώτη ομάδα για προπονήσεις ήταν εκεί ο Ελαμπντελαουί, ο οποίος με έχει βοηθήσει και μου είχε δώσει κάτι παπούτσια του για τους τελικούς τότε. Επειδή ήμουν παιδί, 15 ετών, είχα παπούτσια με σχάρα ή πλαστικές τάπες. Και μου έδωσε τα δικά του για να παίξω και όταν ανέβηκα στην πρώτη ομάδα, του είπα για εκείνα τα παπούτσια και το θυμόταν. Λοιπόν, στην πρώτη προπόνηση, με έχει βάλει αριστερό εξτρέμ και σε μία φάση φεύγω στον χώρο και μου κάνει ένα τζαρτζάρισμα ο Ομάρ και μου... κόπηκε η ανάσα. Κυριολεκτικά. Και είπα μέσα μου, δεν θα ξανακουμπήσω ποτέ (γέλια). Αλλά το συνηθίζεις. Μεγαλώνεις, δουλεύεις, προσαρμόζεσαι. Ήταν αστείο αλλά με σόκαρε. Ήταν σαν να μου λέει ότι πρέπει να δουλέψεις και άλλο για να παίξεις σε αυτό το επίπεδο».

- Είχες παίξει και στο UEFA Youth League κόντρα σε μεγάλα κλαμπ όπως η Τότεναμ, η Μπάγερν Μονάχου και ο Ερυθρός Αστέρας. Στη δεύτερη ήταν και ο Ζόσουα Ζίρκζε που τώρα αγωνίζεται στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πες μου πρώτα για εκείνον και μετά για τις ομοιότητες ή τις διαφορές που έχουν οι ακαδημίες των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων και του Ολυμπιακού.

«Ο τύπος είναι εξωγήινος. Κάνει τη διαφορά ακόμα και τώρα και φαίνεται. Τότε στα 17 του ήταν όπως και τώρα. Ήταν ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής. Θυμάμαι χάναμε 3-0 ή 4-0, είχε κάνει χατ-τρικ και τον είχε βγάλει ο προπονητής, να τον ξεκουράσει. Στο δεύτερο παιχνίδι δεν τον έβαλε καν. Είναι πραγματικά εξωγήινος. Οι επαφές με την μπάλα, το μυαλό, το σώμα του που είναι τόσο ανεπτυγμένος... Η δουλειά που γίνεται στο εξωτερικό είναι απίστευτη. Και εδώ θέλω να σου πω αυτό που ανέφερα και πριν. Ο Ολυμπιακός είναι κοντά στα αυτά τα κλαμπ και δεν έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες».

- Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει ως φιλοσοφία στις ακαδημίες του Ολυμπιακού;

«Θα σου πω. Στον Ολυμπιακό δεν χάνεις. Ακόμα και στην κακή μέρα δεν θα χάσεις. Αυτό το έχω μάθει και όσα έχω ζήσει τα οφείλω στον τρόπο που με... μεγάλωσε ο Ολυμπιακός. Μαθαίνεις στα πάντα στην ομάδα. Μαθαίνεις το μέταλλο του νικητή. Είναι αυτό το μέταλλο του νικητή που σου μαθαίνουν, είναι το κάτι άλλο. Παίζαμε κόντρα στην Κ17 του Παναθηναϊκού που είχε πολλούς ταλαντούχους παίκτες και παρότι χάναμε μέχρι το 90', ισοφαρίσαμε και νικήσαμε στα πέναλτι. Αυτό το μέταλλο και αυτό το δίνει η ομάδα. Δεν το μαθαίνεις μόνος σου».

- Έχεις κάποιον προπονητή που ξεχώρισες από τον Ολυμπιακό;

«Έχω περάσει από πολλούς καλούς προπονητές. Ο Βασίλης Νάνος ήταν ο πρώτος μου προπονητής και μετά είχα Μαυρογενίδη, Τοπολιάτη, Πάντο, Νικοπολίδη... αυτοί οι άνθρωποι είναι... σχολείο για εμένα. Προσπαθούν να σου περάσουν αυτό που έχουν ζήσει αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον θα έλεγα τον Τοπολιάτης γιατί έμαθα πάρα πολλά δίπλα του όπως και με τον Τάσο Θέο. Εξαιρετικός και εκείνος».

- Οι γονείς σου σε βοήθησαν σε αυτή την εξέλιξη μέσα από το ποδόσφαιρο;

«Επειδή ήμουν πολύ ατίθασο παιδί, έκανα σε εισαγωγικά ότι ήθελα. Ειδικά όταν μπήκα στον Ολυμπιακό, ακολουθούσα κατά λέξη τις οδηγίες από την ακαδημία και είχαν καταλάβει ότι ήθελα να έχω το ποδόσφαιρο τη ζωή μου. Με στήριξαν πάρα πολύ σε όλο αυτό το ταξίδι. Ήταν και είναι δίπλα μου».

- Πάμε στην πρώτη σου μέρα στην πρώτη ομάδα. Από την στιγμή στα αποδυτήρια μέχρι την προπόνηση

«Στα αποδυτήρια μπαίνεις και κάθεσαι σε μία γωνία και δεν μιλάς (γέλια). Θυμάμαι δίπλα μου ήταν ο Προτό και από την άλλη ο Μποτία. Δεν μιλάς και πολύ. Ήμουν 17 ετών τότε. Αλλά δεν είχα θέμα. Είχα απλά το άγχος όταν βγήκαμε για την προπόνηση αλλά μέχρι εκεί. Οι διαφορές της ακαδημίας με την πρώτη ομάδα είναι στο γήπεδο. Έξω από το γήπεδο θα σε αγκαλιάσουν όλοι και θα σε προσέξουν. Μέσα στο γήπεδο όπως δεν υπάρχει η διαφορά. Και στα σώματα αλλά και στην ταχύτητα της μπάλας. Παίζαμε κορόιδο και ήμουν συνέχεια μέσα (γέλια). Δεν έβλεπες την μπάλα. Όταν έμεινα μόνιμα, με βοήθησε ο Φορτούνης που ήμασταν και ίδιο δωμάτιο».

- Ίδιο δωμάτιο; Άρα τον έζησες τον Φορτούνη...

«Είναι απίστευτος άνθρωπος. Πολύ γέλιο. Με είχε από κοντά. Είχαμε ταιριάξει πολύ. Μέσα στο γήπεδο δεν υπάρχει. Αλήθεια είναι εξωπραγματικός. Μου έδινε και εμένα συμβουλές και όταν είσαι πιτσιρικάς, έχεις ανάγκη να ακούσεις έναν καλό λόγο αλλά ο Φορτούνης μου έλεγε συνέχεια να μπαίνω δυνατά. Επειδή οι διαφορές είναι τεράστιες, πρέπει να μάθεις να μπαίνεις δυνατά. Μου έλεγε ότι δεν έχει σημασία αν είναι πιο δυνατός ο άλλος. Πρέπει να μπαίνω με ψυχή, να πηγαίνω δυνατά και να βγάζω σωστές σέντρες. Ότι χρειάζεται για να με ξεχωρίσει ο προπονητής».

- Στην ακαδημία ήσουν και με τον Τζολάκη που τώρα πρωταγωνιστεί στην πρώτη ομάδα. Τι είχες ξεχωρίσει σε εκείνον;

«Ο τύπος ήταν του στυλ "εγώ θα μπω και θα παίξω". Δούλευε, το πάλεψε και τα κατάφερε. Πολύ γέλιο σαν παιδί φυσικά. Το πίστευε, δούλεψε και του βγήκε. Το πιο σημαντικό για εμένα είναι ότι όσο περισσότερο δουλεύεις, δεν χάνεσαι. Θα δικαιωθείς».

- Ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν εκείνος που σου έδωσε το ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα. Εμείς τον βλέπαμε από την άκρη του πάγκου στα ματς. Εσύ τι είδες πίσω από την πόρτα των αποδυτηρίων;

«Για εμένα αυτός ο άνθρωπος δεν μου χαρίστηκε ποτέ. Μου άνοιξε την πόρτα στην πρώτη ομάδα και τον ευχαριστώ πάρα πολύ αλλά έλεγε ότι θα δουλέψω και θα παίξω. Τότε στη θέση μου στους άνδρες ήταν ο Κούτρης και ο Τσιμίκας. Δύο εξαιρετικοί παίκτες και εγώ από πίσω. Αλλά με βοήθησαν πάρα πολύ και με συμβούλευαν πολύ. Τώρα όσον αφορά τον Μαρτίνς. Ήθελε να είμαστε στην ώρα μας πάντα. Θυμάμαι ότι έλεγε συνέχεια μπράβο και αυτό που σου έλεγε, αυτό ήταν. Εννοείται σε έκραζε όταν έκανες λάθος αλλά με βελτίωσε πάρα πολύ. Ήθελε να με δουλέψει στο αμυντικό κομμάτι και εξελίχθηκα χάρη σε εκείνον. Είχε πέσει από πάνω μας στους μικρούς κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο στην Ελλάδα. Βγάλε τον Ολυμπιακό γιατί εκεί πάντα δούλευαν τους μικρούς. Γι' αυτό δεν μου κάνει εντύπωση η τωρινή εξέλιξη των μικρών».

- Έζησες και την φιέστα του πρωταθλήματος με την πρώτη ομάδα, τότε που κάνατε τη βόλτα με το πούλμαν. Τι είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό;

«Μπορεί να μην είχε κόσμο το γήπεδο αλλά μετά το πούλμαν στη βόλτα στο Πασαλιμάνι. Δεν το πίστευα αυτό που ζούσα. Ήταν 10 χιλιάδες οπαδοί και πανηγύριζαν. Ήταν συγκλονιστικό».

- Ήταν σαν όνειρο;

«Το όνειρο είναι λίγο για να το χαρακτηρίσω. Είχαμε παίξει με τον ΟΦΗ στην προτελευταία αγωνιστική. Δεν το πίστευα. Όταν είπε στο μεγάφωνο το όνομά μου, δεν το πίστευα. Έλεγα μόνος μου: "εγώ είμαι αυτός;". Το έζησα όσο δεν πήγαινε όλο αυτό. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που έζησα».

- Έχεις κάποια ιστορία από τη φιέστα που σε «σημάδεψε»;

«Γυρνάω μετά τη φιέστα, ήταν ο παππούς μου και με περίμενε. Κατεβαίνω από το αμάξι, βγάζω το μετάλλιο, βγάζω και τη φανέλα και του τα δίνω και μπαίνω ξανά στο αμάξι με το σορτσάκι τις ψηλές κάλτσες και τις παντόφλες και φεύγω. Δεν το πίστευα. Το έζησε έντονα ο παππούς».

- Γιατί σε εκείνον;

«Το έδωσα γιατί είναι Ολυμπιακός από το 1972 και έχει διαρκείας κάθε χρόνο. Με πήγαινε στο γήπεδο από τότε που ήμουν μωρό, στην 14 και μετά του το έπαιρνε και εγώ και πήγαινα. Επειδή είναι Ολυμπιακός το χάρηκε πάρα πολύ. Δεν το πίστευε όταν πήρα το πρωτάθλημα. Ήταν μοναδικό».

- Ήσουν στην αποστολή στη ρεβάνς αγώνα με τη Γουλβς για το Europa League. Περιέγραψε μου αυτή την εμπειρία.

«Είχα κόβιντ τότε. Πήγαμε στην Αγγλία, στο ξενοδοχείο δικό μου δωμάτιο αλλά για εμένα ήταν τεράστια υπόθεση. Κάναμε προπόνηση στο Μολινό και ήταν συγκλονιστικό γιατί δύο μήνες πριν το έβλεπα στην τηλεόραση και εκεί έπαιζε η Άρσεναλ, η Σίτι και τώρα πατούσα εγώ. Το μόνο στενάχωρο ήταν που δεν είχε κόσμο στις εξέδρες».

- Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνο το ματς;

«Θυμάμαι τον Ποντένσε που είχε πάει στη Γουλβς. Μόλις αποκλειστήκαμε, ήμασταν πολύ στεναχωρημένοι όλοι μας και στο ξενοδοχείο όταν γυρίσαμε, ήταν ένας τύπος με κίτρινα ανάμεσα μας. Ήταν ο Ποντένσε και καθόταν μαζί μας. Ήμασταν πολύ στεναχωρημένοι γενικά γιατί αξίζαμε να περάσουμε. Τους είχαμε πατήσει και το θυμάμαι το παιχνίδι. Έλεγα ότι δεν γίνεται να μείνουμε εκτός. Θυμάμαι ότι καπάκι μετά το παιχνίδι θα πετάγαμε στη Γερμανία για να παίξουμε με τη Σεβίλλη σε ουδέτερη έδρα. Στο τσακ δεν έγινε, θα ήθελα να το ζήσω αλλά έζησα το πρωτάθλημα».

- Θα ήθελα να μου πεις και λίγα λόγια για τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Κυρίως για την επιρροή του όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα.

«Αρχικά αγαπάει πάρα πολύ την ομάδα. Είναι η ζωή του ο Ολυμπιακός. Από τη μέρα που ήρθε, ο Ολυμπιακός εκτοξεύθηκε 100 επίπεδα πάνω. Ήταν ήδη ψηλά αλλά μαζί του ανέβηκε πάρα πολύ. Το ευρωπαϊκό ποιος θα το περίμενε; Είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Είναι πολύ απαιτητικός άνθρωπος επειδή ζει και αναπνέει για τον Ολυμπιακό. Είναι λογικό γιατί όταν αγαπάς τόσο πολύ κάτι δικό σου, θες όσοι δουλεύουν εκεί να είναι στο 100% σωστοί. Να δίνουν το μέγιστο».

- Ποια ήταν η καλύτερη σου εμπειρία;

«Με το πρωτάθλημα. Ήταν τεράστιο για εμένα και το όνειρο που είχα από μωρό, όπως και κάθε παιδί με την ομάδα του, έγινε πραγματικότητα».

- Ήταν δύσκολο να φύγεις;

«Ναι ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Είχα μεγαλώσει στον Ρέντη. Από το να δέσω τα κορδόνια μου που λένε. Ήταν δύσκολο για εμένα».

- Μετά είχες ένα μικρό πέρασμα από τον Άρη. Τι ήταν αυτό που ξεχώρισες εκεί;

«Ο Άρης είναι μία πολύ μεγάλη ομάδα. Έχει ένα πολύ δυνατό λαό. Ανατριχιάζεις ότι όταν μπαίνεις στο Βικελίδης από την ατμόσφαιρα. Ο κόσμος ζει για τον σύλλογο και είναι πολύ παθιασμένοι».

- Μετά επιστρέφεις στην Αθήνα. Ήταν δύσκολο να επιλέξεις να πας στον Παναθηναϊκό μετά από δέκα χρόνια στον Ολυμπιακό;

«Το είδα τελείως επαγγελματικά και για τη δική μου εξέλιξη. Δεν πήρα την ευκαιρία αλλά η αλήθεια είναι πως κανένας μας από εκείνη την ομάδα δεν πήρε, δεν ήμουν μόνο εγώ. Είδαμε όμως ότι κάποια παιδιά που δεν πήραν ευκαιρίες όπως οι Καλοσκάμης, Αθανασακόπουλος, Ταβάρες, Κυριόπουλος διέπρεψαν και αυτό είναι το σημαντικό, να μην τα παρατάς»

- Δώσε μου ένα προφίλ για τον Καλοσκάμη τώρα που πήρε τη μεταγραφή στην ΑΕΚ.

«Είναι πολύ δουλευταράς. Ερχόταν με το ταπεράκι στην προπόνηση για να φάει τη συγκεκριμένη δόση που έπρεπε. Είναι πολύ επαγγελματίας. Δεν προπονούνταν επειδή δεν είχε ανανεώσει με τον Παναθηναϊκό, δεν έμπαινε αποστολές, τίποτα. Ήταν όμως καλός παίκτης και δικαίως πήγε στην ΑΕΚ. Το απέδειξε φέτος τι αξίζει. Είχε θέληση για δουλειά και παρά την αποχή, έδειξε την αξία του με τον Ατρόμητο».

- Είχες προλάβει και τον Βαγιαννίδη...

«Πολύ καλός παίκτης. Εξελίσσεται απίστευτα και το βλέπετε. Είναι ταπεινό και εξαιρετικό παιδί».

- Τι είχε συμβεί πραγματικά σ' εκείνο το viral σκηνικό με τον Φουρτάδο και το πούλμαν;

«(γέλια). Ήταν ένα παιχνίδι κόντρα στον Γιούχτα στην Κρήτη. Έχουμε χάσει, ήμασταν στεναχωρημένοι και καθόμασταν διάσπαρτα έξω από το γήπεδο. Ο Φουρτάδο μιλούσε στο τηλέφωνο. Μπαίνουμε στο πούλμαν και δεν ξέρω, δεν μέτρησαν σωστά και ξεκινήσαμε. Τον έβλεπες από πίσω να κουνάει τα χέρια, σταμάτησε το πούλμαν και ανέβηκε. Ήταν πολύ αστείο και όταν ανέβηκε στο πούλμαν γελάγαμε πάρα πολύ».

- Τι πήγε στραβά;

«Μετά από ένα σημείο, προσωπικά εγώ, κατάλαβα ότι δεν... πήγαινε. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό. Εγώ από την πλευρά μου, ήμουν 100% μέχρι την τελευταία μέρα. Θα ρίξω το μεγαλύτερο φταίξιμο σε εμάς τους παίκτες».

- Πάμε στο κομμάτι της Μάλτας. Γιατί επέλεξε να παίξεις εκεί;

«Με ήθελε πολύ εκείνη η ομάδα. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι έξω από την Ελλάδα. Ήταν πρώτη κατηγορία και αν διακριθεί θα βγει Ευρώπη. Καταλήξαμε να πάρουμε το κύπελλο και βγήκαμε και Ευρώπη. Ήθελα να δω τις δυνατότητες μου. Είχε θετικό πρόσημο αυτό το πέρασμα».

- Πώς είναι σαν πρωτάθλημα;

«Είναι ανταγωνιστικό. Έχει πολύ δύναμη και... ξύλο. Το μόνο κακό είναι ότι δεν έχουν VAR και το κλωτσίδι πάει.. σύννεφο. Έχουν και κάποιους ποιοτικούς παίκτες όμως και έχουν και πολύ ωραία γήπεδο, προσεγμένα».

- Ο κόσμος πώς ζει το ποδόσφαιρο εκεί;

«Επειδή είναι μικροί χώρο, κοντά στο εκατομμύριο, ζουν πολύ έντονα το ποδόσφαιρο. Μόλις κερδίσαμε το κύπελλο, γυρίσαμε στην πόλη και ήμασταν στο πούλμαν και είχε μαζευτεί κόσμος και το γιόρταζε. Μέχρι το πρωί».

- Αυτό το πέρασμα από τη Μάλτα σε τι σε βοήθησε;

«Πήρα εμπειρία, πήρα λεπτά συμμετοχής σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, πήρα την εμπειρία του εξωτερικού και να βγαίνεις από το comfort zone. Η ζωή είναι πολύ ωραία εκεί, έχει ωραία καθημερινότητα, καλό καιρό και γενικά πέρασα καλά».

- Πήρες τον αριθμό «22». Γιατί το επέλεξες;

«Το 22 στην Μάλτα το πήρα γιατί μιλούσα με τη μάνα μου, ήταν διαθέσιμο το 22 και το 25 και ήθελα κάτω από το 30. Τη ρώτησα ποιο να πάρω και μου λέει: "Πάρε το 22 γιατί με αυτό πήγες στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού". Έτσι το διάλεξα. Το είχα στην Κ19 το 22 και τότε με πήρε ο Μαρτίνς στην πρώτη ομάδα».

- Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είχες είτε σε προπονήσεις με την πρώτη ομάδα είτε σε επαγγελματικό επίπεδο;

«Ο Ποντένσε. Δεν σταμάταγε. Δυνατός πολύ, τεχνίτης, γυρνούσε από εδώ, γυρνούσε από εκεί. Και ο Ελαμπντελαουί φυσικά. Οδοστρωτήρας».

- Η δυσκολότερη ομάδα σε επίπεδο ακαδημιών που αντιμετώπισες;

«Ο ΠΑΟΚ θα πω. Είχα πετύχει τη φουρνιά με Μιχαϊλίδη, Τσιγγάρα, Λύρατζη, Τσαούση».

- Τέλος, τι σημαίνει για εσένα ο Ολυμπιακός;

«Ο Ολυμπιακός για εμένα είναι το μέρος που μεγάλωσα και έμαθα τα πάντα ως αθλητής και ως άνθρωπος»