H φετινή Premier League ήταν έργο... Πεπ και όχι του Άλφρεντ Χίτσκοκ!

«Η νίκη βοηθά πάντα στο να είσαι καλύτερος. Η ψυχική ανάκαμψη είναι ότι καλύτερο». Ο Πεπ Γκουαρδιόλα ξέρει ένα με δυο πράγματα για τη νίκη και όταν μιλάει καλό είναι να τον ακούμε.

«Το έχω πει πολλές φορές στους παίκτες μου αυτό. 'Ναι είσαι κουρασμένος. Το ξέρω'. Όμως εάν θέλεις να είσαι στη θέση που πρέπει τότε μπορείς να βγάλεις μία απίστευτη ενέργεια που δεν πίστευες ότι είχες ή έχεις», σημειώνει ακόμα.

Εάν κάποιοι παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι αισθάνονται κουρασμένοι, κάνουν καλή δουλειά για να το κρύψουν αυτό. Και φαινομενικά δείχνουν να έχουν και να βγάζουν πιο πολλή ενέργεια προς στο τέλος της σεζόν παρά στην αρχή της. Η Σίτι στέφθηκε Πρωταθλήτρια στη Premier League για τρίτη διαδοχική σεζόν. Είχε φτάσει στις 12 νίκες στη σειρά στο Πρωτάθλημα και σε ένα αήττητο σερί 24 αγώνων σε όλες τις διοργανώσεις. Και δεν είναι μόνο αυτό. Με τους τελικούς του Κυπέλλου Αγγλίας και του Champions League στον ορίζοντα έχει μία τεράστια ευκαιρία για ένα ιστορικό τρεμπλ.

Κάποιοι αμφισβήτησαν την ικανότητα της Σίτι να διατηρήσει τον ίδιο ρυθμό με την Άρσεναλ. Σαφώς και ο Γκουαρδιόλα το πήρε προσωπικά. «Εάν η Άρσεναλ είχε διατηρήσει τον ίδιο ρυθμό με το πρώτο κομμάτι της σεζόν και συνέχιζε να κάνει ό,τι είχε κάνει, δεν θα ήταν δυνατό να την πιάσει καμία ομάδα», είχε πει ο Καταλανός. «Όμως έχασε κάποιους πόντους και όταν αυτό συνέβη εμείς ήμασταν εκεί», εξήγησε μετά.

Η Σίτι είδε τη διαφορά της με την Άρσεναλ να μειώνεται και μετά… hold my beer. Μια Σίτι που είχε αήττητο 16 αγώνων στην Premier από τον Φλεβάρη και μετά.
Το ερώτημα είναι: πόσο επιδραστικός ή όχι ήταν ο Γκουρδιόλα σε σχέση και με τις προηγούμενες σεζόν;

Είναι ενδιαφέρον ότι το μοτίβο του νικηφόρου σερί του 2022-23 μοιάζει πολύ με αυτό της χρονιάς του 2018-19, όπου 14 συνεχόμενες νίκες κράτησαν τη Λίβερπουλ σε απόσταση... αναπνοής με τη Σίτι τελικά να τελειώνει τη σεζόν με 98 βαθμούς για να πάρει το Πρωτάθλημα. Ο Κλοπ πίεσε με παρόμοιο τρόπο τον Γκουαρδιόλα την περασμένη σεζόν. Η Σίτι όμως δεν έχασε από τις 19 Φλεβάρη και μετά. Και έμελλε να σφραγίσει στην τελευταία αγωνιστική το Πρωτάθλημα. Το 2019-20 η ομάδα είχε επηρεαστεί από τραυματισμούς, υπήρξε μετά η πανδημία και η Σίτι άρχισε να παραπαίει αγωνιστικά έναν χρόνο πριν πάρει τίτλο το 2020-21.

Η Μάντσεστερ ακόμα και όταν έχανε είχε φτιάξει τέτοιο σερί νικών ώστε να έχει το περιθώριο αυτό των βαθμολογικών απωλειών. «Στην Premier όταν φτάνεις προς το τέλος κοιτάς το εξής: να μην είσαι πολύ μακριά από την κορυφή του πρωταθλήματος και να μην τα παρατάς. Μα ποτέ να μην τα παρατάς. Κάνε αυτό που πρέπει και περίμενε».

Ένα σχόλιο που υποτιμήθηκε από αρκετούς αλλά από έναν προπονητή με καινοτομίες στην τακτική και όχι μόνο. Για έναν τεχνικό που έχει φτιάξει ένα σύνολο στη Σίτι με μοναδικό ατού να συνδυάζει το νικηφόρο σερί με τα χαρακτηριστικά της. Με σερί που δεν είχαν ποτέ ανάλογο προηγούμενο από τότε που ο Καταλανός έφτασε στην Αγγλία από την Μπάγερν Μονάχου.

Ο τοπ παίκτης αυτής της... μηχανής του Γκουρδιόλα είναι ο Ντε Μπρόινε. Λειτουργεί σχεδόν πάντα σε ένα επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους. Και είναι και ένας χαρισματικός παίκτης με συνέπεια και ποιότητα. Εστιάζοντας στους τελευταίους 10 αγώνες των σεζόν της Premier League, ο Ντε Μπρόινε ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της Σίτι τα τελευταία πέντε χρόνια, προσφέροντας 16 γκολ χωρίς πέναλτι και 16 ασίστ σε 2.445 λεπτά, κάτι περισσότερο από 27 πλήρη παιχνίδια. Με συμβολή και με την Άρσεναλ και με καθοριστική ασίστ με την Άστον Βίλα. Με καίριες ενέργειες για την κατάκτηση Πρωταθλημάτων.

Kαι φέτος ο Βέλγος είναι ο μόνος παίκτης που συνεισφέρει περισσότερα από ένα γκολ ανά παιχνίδι (στο τέλος της σεζόν). Γενικότερα ο Ντε Μπρόινε εάν δούμε την υπόλοιπη σεζόν έχει κατά μέσο όρο ένα γκολ ή μία ασίστ κάθε 121 λεπτά.

«Μου αρέσει όταν φωνάζουμε ο ένας στον άλλον», είχε πει ο Γκουαρδιόλα αφού η ομάδα του συνέτριψε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League μετά τις... φωνές που υπήρξαν με τον Βέλγο διεθνή: «Μου αρέσει αυτή η ενέργεια. Αυτή η ζωντάνια. Δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν το βλέπεις αλλά υπάρχουν τόσες φορές που μου φωνάζει στο γήπεδο ή στο προπονητικό μας κέντρο. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Μετά από αυτό, γίνεται ο καλύτερος του αγώνα».

Ο Ντε Μπρόινε δεν είναι ο μόνος παίκτης της Σίτι που ανεβαίνει αγωνιστικά στο δεύτερο μισό μίας χρονιάς. Είναι ο Γκουντογκάν, ένας ακόμα χαφ. Με δύο γκολ κόντρα στη Λιντς και μετά άλλα δύο με την Έβερτον στο επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος. Το ένα εκ των δύο ήταν απλά εξαιρετικό. Στα τελευταία 10 παιχνίδια των τελευταίων πέντε σεζόν, ο Γκουντογκάν σκόραρε 11 φορές με τον συντελεστή του στα xGoals να πηγαίνει από το 7,3 στο 3,7. Ο Γκουντογκάν δεν έχει μόνο τις πολύ καλές κινήσεις στο γήπεδο αλλά έχει και το ανάλογο timing.

Η Σίτι πήρε το Πρωτάθλημα την περασμένη σεζόν με ένα γκολ από ασίστ του Ντε Μπρόινε και το γκολ του Γκουντογκάν στο 81ο λεπτό του 38ου ματς του Πρωταθλήματος. Τους τελευταίους 2 μήνες οι 2 αυτοί παίκτες είχαν συμβολή σε 13 γκολ δίνοντας τη μεγάλη ώθηση στη Σίτι. Ποδοσφαιρικά είναι απλά... αδίστακτοι, όπως και όλη η ομάδα τους - και ο Γκουαρδιόλα δεν θα ήθελε ποτέ κάτι διαφορετικό.

Η σεζόν ολοκληρώθηκε με μια γλυκόπικρη γεύση, αλλά ήταν μια βόλτα που πολλοί θα θυμούνται ως μια από τις καλύτερες του συλλόγου από τότε που μετακόμισε στο Emirates Stadium. Μια πραγματική πρόκληση τίτλου, που έφερε τη δεύτερη θέση και ζωντάνεψε ξανά τα όνειρα για επιστροφή στην κορυφή. Η Άρσεναλ περιμένει τώρα την πρώτη της παρουσία στο Champions League από το 2016-17 με τον πυρήνα της ομάδας της να είναι μια ομάδα νέων, ταλαντούχων και ωριμασμένων παικτών που πρόκειται να είναι μαζί για το άμεσο μέλλον.

Η Άρσεναλ κατέρρευσε οκτώ στροφές πριν το τέλος, αλλά ποιος μπορεί να ξεχάσει τα προηγούμενα 30 παιχνίδια. Σχεδόν όλοι οι φίλοι της ομάδας θεωρούν πως η σεζόν του Αρτέτα ήταν συντριπτικά θετική. Μερικές από τις ιδέες που προσπάθησε να εφαρμόσει τα προηγούμενα χρόνια τελικά έγιναν πραγματικότητα και μπόρεσε να μάθει από τις αποτυχίες του παρελθόντος — κυρίως βοηθώντας να αλλάξει η νοοτροπία της ομάδας και του συλλόγου. Η Άρσεναλ έκανε τόσα σωστά βήματα αυτή τη σεζόν. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ήταν ότι δεν έπαιξε απλώς καλό ποδόσφαιρο, αλλά το έκανε με τρόπο που θύμιζε παλιές ομάδες της Άρσεναλ, με την ποιότητα του παιχνιδιού της να ξεχειλίζει.

Η απογοήτευση προέρχεται από το γεγονός πως λύγισε από την πίεση της μάχης του τίτλου, αλλά αυτή η σεζόν έδωσε στην Άρσεναλ μια καλύτερη βάση από ό,τι θα μπορούσαν να φανταστούν οι περισσότεροι το περασμένο καλοκαίρι. Τώρα είναι ώρα να χτίσει πάνω σε αυτό.

«Για πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν 10 χρόνια, οι λέξεις μπορούν να γραφτούν και να εκτυπωθούν σε βαθμό σιγουριάς: όχι ότι η Γιουνάιτεντ επέστρεψε, αλλά ότι είναι καθ' οδόν προς την κορυφή, έχοντας επιτέλους τον κατάλληλο άνθρωπο στο τιμόνι», τονίζαμε τον Φεβρουάριο.

Μετά την κατάκτηση του League Cup, ο ενθουσιασμός των φίλων της Γιουνάιτεντ «πλημμύρισε» τα social media και όλοι ήταν σίγουροι πως ακόμα και φέτος μπορεί η Μάντσεστερ να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. H αλήθεια είναι πως η Γιουνάιτεντ δεν είχε το υλικό για την κούπα, δεν ήταν πνευματικά έτοιμη για έναν τέτοιο άθλο και όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν, οι Γκλέιζερς δεν έκαναν την υπέρβαση για να γεμίσουν το ρόστερ. Η Μάντσεστερ πήρε το εισιτήριο για την επιστροφή στο Champions League και μαζί τη δυνατότητα να κάνει μεταγραφές για την επόμενη χρονιά. Άλλωστε, ο Ολλανδός ήταν ξεκάθαρος: «Θέλουμε καλούς παίκτες για να διεκδικήσουμε τρόπαια».

Η βάση για να χτιστεί κάτι καλό υπάρχει, αλλά τα πρότυπα πρέπει να ανέβουν, οι απαιτήσεις πρέπει να αυξηθούν. Ο Τεν Χαγκ ήταν ρεαλιστής, ήξερε τι είχε στα χέρια του και με αυτό πορεύτηκε στη μάχη. Πρόοδος υπήρξε, αλλά και… κοιλιά όταν οι φιλοδοξίες μεγάλωσαν. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Γιουνάιτεντ έπεφτε σε λήθαργο και η κουβέντα για την καταρρέουσα αυτοκρατορία φούντωνε. Το «Ολντ Τράφορντ» δεν ήταν θέατρο των ονείρων: Αναταραχή στις εξέδρες, μια σπάνια αίσθηση δυσλειτουργίας στον αγωνιστικό χώρο, με νεαρούς σταρ, όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο μην πείθουν.

Από τη στιγμή που ο Φέργκιουσον αποσύρθηκε το 2013 και η αυτοκρατορία όντως κατέρρευσε. Nαι, όλοι κοιτάζουμε τον σύλλογο με διαφορετική οπτική και… αντί να αντισταθούμε στην παρόρμηση να διαγράψουμε τη Γιουνάιτεντ, έγινε το αντίθετο: μην παρασυρθούμε στο να πιστέψουμε ότι η Γιουνάιτεντ επέστρεψε. Βέβαια, το κύμα αισιοδοξίας είναι δυνατό κι ένας νέος τεχνικός, ο Ερικ Τεν Χαγκ έδωσε στους φίλους της ομάδας, αυτά που δεν είχε δώσει ο Λουίς Φαν Χάαλ, ο Ζοσέ Μουρίνιο και ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Και τον Νοέμβριο του 2015 η Μάντσεστερ είχε βρεθεί στην κορυφή και τότε οι συζητήσεις για τίτλο είχαν φουντώσει, όμως μπαίνοντας στο καλοκαίρι του 2023, μπορεί κανείς να πει με… σιγουριά, πως αυτή η ομάδα έχει μέλλον!

Στη 19η θέση, στον... γκρεμό προς την Championship. Εκεί βρισκόταν η Νιουκάστλ, όταν ο Έντι Χάου παρέλαβε τα ηνία της. Περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, οι Καρακάξες ονειρεύονται όπως ποτέ άλλοτε, έχοντας επιστρέψει στο Champions League μετά από 20 ολόκληρα χρόνια. Πολλοί περίμεναν με υπομονή να τις δουν να «σκάνε», να κατρακυλούν από την πρώτη τετράδα της βαθμολογίας.

Μα η σοβαρή... κοιλιά δεν ήρθε ποτέ για την ομάδα από το Τάινσαϊντ, η οποία βήμα-βήμα εμφανιζόταν όλο και καλύτερη όλο και πιο διψασμένη για αυτή την τεράστια και πρόωρη - με βάση το χρονοδιάγραμμα των στόχων της - επιτυχία. Τα ερωτηματικά γύρω από το ιδιοκτησιακό καθεστώς της είναι πολλά και χρίζουν συζήτησης, όμως τα όσα συνέβησαν στο χορτάρι είναι κάτι διαφορετικό. Το «St' James's» καθ'όλη τη διάρκεια της σεζόν έβραζε σαν ασπρόμαυρο ηφαίστειο, η λάβα του οποίου έπρωχνε την ομάδα προς τα... αστέρια.

Αποφασιστικότητα, καλοστημένο ρόστερ, χωρίς υπέρογκες - ακόμα - επενδύσεις και προπονητής που πήρε κάτι παραπάνω από το 100% κάθε ποδοσφαιριστή του. Άμεσο παιχνίδι, γεμάτο δύναμη και ένταση, δύσκολα αντιμετωπίσιμο. Δύσκολα ξεχωρίζει κάποιος ως MVP. Ο Μπρούνο Γκιμαράες έκανε φοβερή σεζόν, το ίδιο και ο Τρίπιερ, ο Γουίλσον ή ο Πόουπ, αλλά σε αυτή τη Νιουκάστλ, η συνολική δύναμη ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά. Κάπως έτσι μπόρεσε να κάνει ταχύτατα το βήμα παραπάνω σε αυτή τη νέα της εποχή. Κι όμως, το πλασάρισμα στην πρώτη τετράδα της Premier League δείχνει να είναι μόνο ο πρώτος σταθμός στο ταξίδι της Νιουκάστλ, του εκπληκτικού Έντι Χάου και του συγκεκριμένου συνόλου παικτών.

Πέρυσι, η ασύλληπτη σεζόν της την είδε στο... νήμα να χάνει τόσο το πρωτάθλημα όσο και το Champions League, αφήνοντας πίσω της μια γλυκόπικρη γεύση. Φέτος ωστόσο, η Λίβερπουλ φρόντισε να αφήσει στους φίλους της κυρίως πίκρα.

Από την αρχή φαινόταν πως οι Ρεντς θα βαδίσουν σε μια μεταβατική περίοδο, πως θα προσπαθήσουν να διαφοροποιηθούν και να δημιουργήσουν την καινούρια έκδοσή τους. Μα ίσως αυτή την... ελεύθερη πτώση να μην την περίμενε κανείς. Σε αντίθεση με τη σεζόν 2020-21, όταν η ομάδα του Κλοπ βυθίστηκε σε ένα δίμηνο κακών εμφανίσεων και αποτελεσμάτων, η φετινή χρονιά ήταν σαν μια σκοτείνη λεωφόρος με λιγοστές εκλάμψεις, όπως η νίκη απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι ή η επτάρα κόντρα στη Γιουνάιτεντ.

Η Λίβερπουλ «πληγώθηκε» από την επιλογή της να μην ενισχυθεί στη μεσαία γραμμή και για καιρό έδειξε εξαντλημένη, εγκλωβισμένη στην ταυτότητα της έντασης και της πίεσης, την οποία ωστόσο δεν μπορούσε να υπηρετήσει. Ακόμα κι έτσι, οι Ρεντς, χάρη στο τρομερό σερί τους στην τελική ευθεία της Premier League, έχασαν την τετράδα δύο αγωνιστικές πριν το τέλος, κατρακυλώντας για πρώτη φορά στο Europa League επί εποχής Κλοπ. Η ελεύθερη πτώση έφερε την απώλεια του στόχου του Champions League, όμως η Λίβερπουλ εν τέλει βρήκε μια ισορροπία που μπορεί, μαζί με το επερχόμενο rebuild του καλοκαιριού, να τη φέρει ξανά στην κορυφή. Για τους Ρεντς του Κλοπ η σεζόν δεν ήταν επιτυχημένη, όμως το μέλλον σίγουρα φαντάζει πιο φωτεινό.

Η φετινή Premier League «χτύπησε» το λεγόμενο Big-6 όσο λίγες σεζόν τα τελευταία χρόνια, υπενθυμίζοντας πως το όνομα ή τα χρήματα δεν σημαίνουν τίποτα χωρίς πλάνο, χωρίς σχεδιασμό. Και οι Τότεναμ και Τσέλσι είναι οι τρανότερες αποδείξεις επ'αυτού. Οι Σπερς και οι Μπλε έκαναν... εγκλήματα και τα πλήρωσαν, μένοντας εκτός Ευρώπης.

Οι μεν έφτασαν στα άκρα μια σχέση που δεν οδηγούσε πουθενά, αυτή με τον Αντόνιο Κόντε τη στιγμή που ακόμα προσπαθούν να ισορροπήσουν στη μετά-Ποτσετίνο εποχή, να ανοίξουν έναν νέο κύκλο και οι δε έπραξαν αντίθετα με την παραμικρή ποδοσφαιρική λογική. Η Τσέλσι με τον Μπόελι στο τιμόνι ξόδεψε περίπου μισό δις σε μεταγραφές, άλλαξε τέσσερις προπονητές και κατάφερε να μείνει στη 12η θέση της βαθμολογίας, σε μια ιστορική αποτυχία.

Και όσο οι δύο Λονδρέζοι πάσχιζαν να ξυπνήσουν από τους εφιάλτες τους, η Μπράιτον και η Άστον Βίλα δικαιώνονταν πλήρως για τη δουλειά τους και έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Ντε Τσέρμπι και Έμερι ανέλαβαν μεσούσης της σεζόν, για διαφορετικούς λόγους, και οδήγησαν τις δυο ομάδες-εκπλήξεις στην Ευρώπη. Οι υπέροχοι Γλάροι έπαιξαν φανταστικό ποδόσφαιρο και για πρώτη φορά στην ιστορία τους τερμάτισαν στην 6η θέση, ενώ οι Χωριάτες την τελευταία αγωνιστική κέρδισαν επάξια την 7η. Δύο σύλλογοι ικανοί να δώσουν... μαθήματα λειτουργίας στην Τότεναμ και την Τσέλσι, που ανταμείφθηκαν πλήρως για τις επιλογές και τις στάσεις τους, φτάνοντας στο όνειρο.

Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή η κούρσα της σωτηρίας μαγνήτισε τα βλέμματα στο Νησί, υπήρξε πιο συναρπαστική από ποτέ, καθώς σε αυτήν βρέθηκαν μπλεγμένες ιδιαίτερα ποιοτικές ομάδες, όπως η Γουέστ Χαμ, η Λέστερ ή η Νότιγχαμ.

Η Φόρεστ, ένα εντελώς νέο σύνολο, φυσιολογικά άργησε αλλά βρήκε τη χημεία της στο κατάλληλο χρονικό σημείο, ενώ οι επενδύσεις της αποδείχθηκαν κομβικές για μια όχι και τόσο αγχωτική παραμονή αλλά και για το μέλλον της. Ούτως ή άλλως, οι Ρεντς στοχεύουν τώρα που επέστρεψαν να εδραιωθούν στην Premier League και η αλήθεια είναι πως οι βάσεις του οράματος έχουν ήδη τεθεί.

Η Γουέστ Χαμ με την εμπειρία της βρήκε την έξοδο από τον λαβύρινθο ενώ η Μπόρνμουθ, προς έκπληξη πολλών, έμεινε άνετα στα σαλόνια.

Σε μια τόσο ανταγωνιστική λίγκα όμως, η... μπάλα δεν θα μπορούσε να μην πάρει κάποια ομάδα με ποιότητα. Η Σαουθάμπτον είδε τον κύκλο της στην κορυφαία κατηγορία να κλείνει μετά από μια δεκαετία και μαζί της στην Championship θα επιστρέψουν η Λιντς και η Λέστερ.

Επτά χρόνια μετά το μαγικό πρωτάθλημα, οι Αλεπούδες των Βάρντι, Μάντισον, Τίλεμανς και των υπολοίπων αποχαιρέτησαν την κορυφαία κατηγορία, πληρώνοντας το τίμημα των χρόνιων κακών επιλογών. Το παραμύθι τελείωσε για τη Λέστερ και πλέον καλείται να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, απαραίτητο για την... αντεπίθεση. Από την πλευρά της, η Λιντς δεν μπόρεσε ποτέ να αντικαταστήσει τον Μαρσέλο Μπιέλσα και τρια χρόνια μετά κατρακύλησε και πάλι στην Championship.

Κερδισμένη από αυτά τα δύο «αντίο» βγήκε η Έβερτον, η οποία την τελευταία αγωνιστική απέφυγε ένα ιστορικό κάζο, εξασφαλίζοντας πως θα συνεχίσει να βρίσκεται στην κορυφαία κατηγορία για 73η διαδοχική σεζόν. Το «αύριό» της ωστόσο δείχνει μετέωρο.

Άλλωστε, αυτή είναι η ομορφιά της Premier League. Η απρόβλεπτη φύση της εκτός από το όμορφο ποδόσφαιρο. Και μετά το τέλος μιας τρελής χρονιάς, ένα είναι σίγουρο: Οι πάντες μετρούν αντίστροφα για τη νέα σεζόν, για νέες ιστορίες και συγκινήσεις.