Πόλεμος στην Ουκρανία: Ποδοσφαιρική επανάσταση υπό τον ήχο των σειρήνων!

Ήταν 5 το πρωί και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στην Τουρκική Ριβιέρα, ο Γιαν Οσάντσι δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Αυτός και οι συμπαίκτες του βρίσκονταν λίγες μέρες σε ένα προπονητικό κέντρο με ζεστό καιρό, καθώς ο σύλλογός τους, η Αλίανς Λίποβα, προσπαθούσε να ενισχύσει την προσπάθειά της για άνοδο στην Premier League της Ουκρανίας. Μια μέρα έντονης προπόνησης ήταν μπροστά, αλλά εκείνο το πρωί, της 24ης Φεβρουαρίου, το μυαλό του ήταν αλλού.

Τις προηγούμενες ημέρες, υπήρχαν ανησυχητικές αναφορές για αυξανόμενες εντάσεις στην Ουκρανία, με ρωσικά στρατεύματα και τανκς να κινούνται στην περιοχή του Ντονμπάς σε αυτό που ο Βλαντιμίρ Πούτιν δυσοίωνα αποκάλεσε «ειρηνευτική αποστολή». Ο Γιαν ανησυχούσε. Έπιασε το τηλέφωνό του, το άνοιξε και έλεγξε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Ίσως ένιωσα κάτι», λέει. Εκεί στην οθόνη του, που εμφανίζονταν η μία μετά την άλλη τρομακτική είδηση «Βομβαρδισμοί και εκρήξεις στο Κίεβο, την Οδησσό και την πόλη των γονιών του, το Χάρκοβο».

Είχε ξεκινήσει ο πόλεμος. συνέβαινε. Και η ζωή δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια, γι' αυτό και πέντε μήνες αργότερα, αυτός και η κοπέλα του, η Αλίνα , νιώθουν ανακούφιση που βρίσκονται μακριά από τον πόλεμο. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, από επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, με τα μάτια του στραμμένα στην άνοδο στην κορυφαία κατηγορία της Ουκρανίας, έγινε πρόσφυγας. Μαζί με τις υπολείμματα των βομβών θάφτηκε και ο αθλητισμός στην Ουκρανία. Δεκάδες παίκτες έγιναν πρόσφυγες, ενώ οι Ουκρανοί έμειναν στη χώρα τους να βοηθήσουν σε όποιο ρόλο τους ζητούνταν.

Η Ρωσία σφυροκοπούσε, η Ουκρανία αμυνόταν και κανείς παίκτης δεν μπορούσε να φανταστεί από τον Φεβρουάριο κι έπειτα πως θα πατούσε ξανά γήπεδο. Αλλωστε, πολλά βομβαρδίστηκαν, άλλα χρησίμευσαν ως βάσεις και άλλα ως νοσοκομεία. Κι όμως, το ποδόσφαιρο είναι όρθιο, στη σέντρα, στα ραδιόφωνα και στο μυαλό όλων των Ουκρανών. Είναι ένα διαφορετικό όπλο, ειρηνικό, αυτό που περιφρονεί τον αντίπαλο και του... φωνάζει «Δε φοβόμαστε, η ζωή συνεχίζεται».

Κι ας διακόπτονται τα ματς υπό τον ήχο των σειρήνων, κι ας μπαίνουν οι παίκτες στα καταφύγια. Θα επιστρέψουν και θα στείλουν το μήνυμά τους. Στη μέρα της Ανεξαρτησίας, η Ουκρανία βρήκε τον τρόπο να κάμψει κι άλλο το ηθικό των Ρώσων, μπάλα στο Κίεβο! Η πρωτεύουσα, το Λβιβ, το Ουζχόροντ, το Τέρνοπιλ και Ρίβνε υποδέχονται την έναρξη μιας νέας ποδοσφαιρικής σεζόν σε μια πράξη περιφρόνησης και κοινωνικής ανασυγκρότησης που φαινόταν αδιανόητη. Καλή αρχή κι ευχή όλων, ο κόσμος να επιστρέψει σύντομα και στα γήπεδα της Ουκρανίας.

Γράφουν οι Πολύδωρος Παπαδόπουλος - Νίκος Κικίδης

Ετσι έγινε το όνειρο πραγματικότητα!

«Δόξα στην Ουκρανία! Σήμερα είναι η 170η ημέρα της ηρωικής αντίστασης του ουκρανικού έθνους στη ρωσική στρατιωτική εισβολή» είναι το εισαγωγικό σημείωμα στην ιστοσελίδα της Σαχτάρ Ντόνετσκ. Το κείμενο 522 λέξεων απαριθμεί την τοποθεσία και την έκταση των «εχθρικών βομβαρδισμών και αεροπορικών επιδρομών» και είναι η καθημερινή ενημέρωση από το Υπουργείο Άμυνας της Ουκρανίας. Ολα αυτά σε μια ποδοσφαιρική ιστοσελίδα. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει η χώρα, αν και από τη μεσημέρι της Τρίτης, τα χαμόγελα επιστρέφουν. Τα βλέμματα εκατομμυρίων κατοίκων ήταν στον Γιάροσλαβ Γκόλικ, έναν Ουκρανό στρατιώτη, ο οποίος βγήκε από τη σήραγγα του Ολυμπιακού Σταδίου κουτσαίνοντας για να κάνει την πρώτη σέντρα έπειτα την 24η Φεβρουαρίου.

Ο Ουκρανός στρατιώτης επέζησε από την πολιορκία της Μαριούπολης, αφήνει πίσω του όλα τα φρικτά που συνάντησε και χαμογελά γι αυτό που ζει. Οι παίκτες της Σαχτάρ και της Μέταλιστ τον υποδέχθηκαν με ένα ζεστό χειροκρότημα, το οποίο... ταξίδεψε σε όλες τις εμπόλεμες περιοχές της χώρες. Το πρωτάθλημα της Ουκρανίας άρχισε ξανά, άρχισε γιατί το θέλουν όσοι πολεμούν στην πρώτη γραμμή, άρχισε γιατί ο Πρόεδρος Ζελένσκι τους προέτρεψε να το κάνουν. Ναι, δεν ήταν κάποιο σπουδαίο ματς, δεν υπήρξαν γκολ, αμφισβητούμενες φάσεις, διαμαρτυρίες. Οι παίκτες είχαν στο μυαλό τους μόνο τον στρατιώτη Γκόλικ! To θέαμα ήταν μέτριο, εκτός από κάποιες καλές στιγμές του 21χρονου Μούντρικ, ο οποίος δεν θα μείνει για καιρό στο πρωτάθλημα.

Πως άραγε να αισθάνονται αυτοί οι παίκτες; Πολλοί βρέθηκαν στο μέτωπο, πολλοί έγιναν μάρτυρες συγκλονιστικών σκηνών κατά τη διάρκεια της ρωσικής εισβολής. Ο αρχηγός της Σαχτάρ, Τάρας Στεπανένκο, είδε το χωριό του, τη Βέλικα Νοβοσελίτσια, να καταστρέφεται από τους βομβαρδισμούς. Και έτσι, την παραμονή της Ημέρας της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και έξι μήνες από τότε που μπήκαν ρωσικά τανκς, ο Στεπανένκο και ο αρχηγός της Μέταλιστ, Αρτέμ Γκαμπέλοκ οδήγησαν τις ομάδες τους ντυμένες με σημαίες της Ουκρανίας στο γήπεδο. Μπλε και κίτρινο ήταν παντού, συμπεριλαμβανομένων των κόρνερ. Οι παίκτες γύρισαν το κεφάλι τους στη γιγαντιαία οθόνη για να δουν το μήνυμα του Ζελένσκι, ο οποίος μίλησε έντονα για τη σημασία της επιστροφής τους.

«Η σημαία μας ήταν στους ώμους των στρατιωτών μας όταν ανακτήσαμε τις πόλεις μας το 2014», τους είπε ο Ζελένσκι. «Ήταν στους ώμους των στρατιωτών μας το 2022 όταν πήραν πίσω περιοχές. Η γαλαζοκίτρινη σημαία μας θα κυματίσει ξανά στις κατεχόμενες πόλεις και χωριά της Ουκρανίας». Με αυτό το γαλαζοκίτρινο έμβλημα γύρω από τους ώμους τους, οι παίκτες συμμετείχαν σε μια συγκλονιστική απόδοση του εθνικού ύμνου της Ουκρανίας. Το προσωπικό των ομάδων και η ασφάλεια του γηπέδου ενώθηκαν.

Συγκινητικοί στίχοι «η δόξα και η ελευθερία της Ουκρανίας δεν έχει ακόμη χαθεί» αντηχούσαν γύρω από αυτό το άδειο γήπεδο από χάλυβα και σκυρόδεμα. Χωρίς οπαδούς, φυσικά. Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι η συνεχιζόμενη κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη για δημόσιες συγκεντρώσεις. Ποδόσφαιρο, ένα τεράστιο κίνητρο για την αντίσταση της χώρας! Από τον Ιούλιο οι συζητήσεις για την επιστροφή στη δράση έδιναν κι έπαιρναν. Οι ομάδες αποφάσισαν πως τα τέλη Αυγούστου ήταν η σωστή ημερομηνία.

Ποιος όμως μπορούσε να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τη σέντρα; Μόλις την περασμένη Τετάρτη ο πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, Αντρέι Παβλένκο ένιωσε σίγουρος ότι το ποδόσφαιρο θα επιστρέψει στις 23 Αυγούστου. Τότε ήταν που τελικά υπογράφηκαν τα πρωτόκολλα ασφαλείας μετά από εξαντλητικές συνομιλίες που δεν ήταν πάντα απλές. Πρέπει να επιτρέπεται η είσοδος των οπαδών; Αυτή η ερώτηση ήταν αρκετά εύκολο να απαντηθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η ακριβής ώρα και τοποθεσία των παιχνιδιών θα πρέπει να κρατηθεί μυστική;

Αυτό ήταν προς συζήτηση, αλλά τελικά απορρίφθηκε. Τι θα συμβεί εάν και όταν οι σειρήνες αεροπορικής επιδρομής διακόψουν την εξέλιξη; Κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος πώς θα αισθανθεί με αυτό, αλλά τα παιχνίδια μπορεί να εγκαταλειφθούν εάν ακούγονται για περισσότερο από μία ώρα οι σειρήνες. Οι διαιτητές θα συζητήσουν με στρατιωτικούς συμβούλους για να λάβουν αυτή την απόφαση. Εάν αυτά τα παιχνίδια διακόπτονται συχνά, οι ομάδες έχουν ήδη συζητήσει να εγκαταστήσουν ποδήλατα γυμναστικής στα καταφύγια για να τα κρατήσουν ανοιχτά όσο περιμένουν τον τερματισμό. Είναι ένα ρίσκο, αλλά ένα ρίσκο που όλοι οι εμπλεκόμενοι πιστεύουν ότι αξίζει να παρθεί.

Η λίστα είναι μεγάλη και αναμένονται τροποποιήσεις στην πορεία. «Ήταν μια μεγάλη πρόκληση στη ζωή μου», λέει ο Παβέλκο. Η δουλειά του δεν σταμάτησε ποτέ πραγματικά: μόλις η Ρωσία εισέβαλε, έγιναν 24ωρες προσπάθειες για την ασφαλή απομάκρυνση και προστασία ομάδων, παικτών, διαιτητών και προπονητών. Ακολούθησαν γρήγορα οι προσπάθειες για βοήθεια στο ανθρωπιστικό μέτωπο και στη συνέχεια ξεκίνησε το θέμα της επανόδου. Οι κορυφαίοι σύλλογοι ήταν ομόφωνοι στο να το βάλουν μπροστά, αλλά δύο συναντήσεις με τον Πρόεδρο Ζελένσκι στα τέλη Μαΐου ήταν καθοριστικές για τη συγκέντρωση πολιτικής βούλησης. «Έθεσα την ερώτηση και άκουσα ένα σταθερό ''Ναι''», λέει. «Ήταν συζητήσεις για το τι χρειάζεται η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή. Χρειάζεται ένα ισχυρό σήμα. Ο Πρόεδρος ήταν έτοιμος να μας δώσει όλα όσα χρειαζόμασταν για να ενημερώσουμε τον κόσμο ότι η Ουκρανία είναι μια ισχυρή χώρα και ότι είμαστε σίγουροι για τη νίκη μας».

Ο Παβέλκο έχει ταξιδέψει σε κάθε περιοχή της Ουκρανίας τουλάχιστον δύο φορές από τον Φεβρουάριο και προσωπικές ιστορίες ήταν που τον έπεισαν ότι το ποδόσφαιρο ήταν ένα τεράστιο κίνητρο για την αντίσταση και την ανάκαμψη της χώρας. Δεν θα ξεχάσει ποτέ όμως αυτό που αντίκρισε στη Ζαπορίζία. Σε ένα νοσοκομείο, στην πόλη που δέχτηκε χιλιάδες ανθρώπους από τη Μαριούπολη, συνάντησε ένα αγόρι που είχε υποστεί 18 κατάγματα μαζί με τραύματα από θραύσματα στο κεφάλι και στο στήθος.

Η αρτηριακή πίεση του 12χρονου είχε πέσει σε βαθμό που μετά βίας ζούσε κατά την άφιξή του και η επιβίωσή του είναι άλλη μια ιστορία του ηρωικού έργου των ντόπιων γιατρών εν μέσω αντίξοων συνθηκών. Ο Παβέλκο ενημερώθηκε ότι έπαιζε ποδόσφαιρο λίγο πριν τον τραυματισμό του και ότι ο αγαπημένος του παίκτης ήταν ο Αλεξαντρ Ζιντσένκο. Αμέσως, κάλεσε τον υπαρχηγό της Ουκρανίας και το αγόρι, ανίκανο να κουνηθεί ξέσπασε σε δάκρυα, όταν είδε σε βιντεοκλήση το είδωλό του.

«Ήταν μια τρίχα από το θάνατο, όπως και η υπόλοιπη Ουκρανία», λέει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας. «Ευτυχώς, η θεραπεία του συνεχίστηκε στη Γερμανία και αρχίζει ξανά να περπατά». Γιατί οι Ουκρανοί πήραν αυτό το τεράστιο ρίσκο; Θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα στον κόσμο, πως μπορούν να μείνουν όρθιοι, στέλνουν επίσης, ένα μήνυμα περιφρόνησης στους αντιπάλους. Το έκαναν γι αυτούς που «έφυγαν», για τους τραυματίες, τους πρόσφυγες, τους στρατιώτες, τους εγκλωβισμένους. Ολοι πλέον είναι ενωμένοι και το ποδόσφαιρο είναι ανάμεσα στους συνδετικούς κρίκους.

Η μαζική έξοδος και η κατάρρευση της Ουκρανίας

Έξι μήνες μετά την τελευταία «σέντρα», το ποδόσφαιρο στην Ουκρανία επέστρεψε. Σαχτάρ Ντόνετσκ και Μέταλιστ 1925, δυο ομάδες από πόλεις κοντά στη Ρωσία που παλεύουν για την ίδια τους την ύπαρξη, αναμετρήθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο (23/8), στον πρώτο επίσημο ποδοσφαιρικό αγώνα στην Ουκρανία εδώ και ατελείωτες εβδομάδες.

Ακόμα κι το γήπεδο ήταν «γυμνό» και άδειο από οπαδούς, ακόμα κι αν ο τρόμος για ρίψη βόμβας (!) ήταν υπαρκτός στην ατμόσφαιρα, οι δυο σύλλογοι επιχείρησαν να δώσουν μια αίσθηση ομαλότητας και κανονικότητας στους εκατομμύρια ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν, να ξεχάσουν έστω και για μια στιγμή τη φρίκη του πολέμου. Το τελικό 0-0 μπορεί τελικά να μην προσέφερε το απαραίτητο θέαμα, όμως αποτέλεσε έναν συμβολικό αγώνα αντίστασης κατά του πολέμου. Μια σύρραξη που έχει αφήσει για τα καλά τα σημάδια της στους ουκρανικούς συλλόγους.

«Αυτός ο πόλεμος ανέδειξε πολλά προβλήματα στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο καθένας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις. Περισσότερο από όλους; Οι ατζέντηδες. Κάποιοι λένε ''Στηρίζω την Ουκρανία'', αλλά όταν τους λες ''ΟΚ, δείξε μου ότι στηρίζεις την Ουκρανία'', δεν θέλουν να το κάνουν. Ένας μεγάλος ευρωπαϊκός σύλλογος με τον οποίο είχαμε συμβόλαιο που περιλαμβάνει όρο να παίξουν φιλικό μαζί μας αλλιώς πρέπει να μας πληρώσουν 300.000 ευρώ, μας γύρισε την πλάτη.

Ο αγώνας δεν έγινε ποτέ, παρά τις πολλές προσπάθειες που κάναμε να το κανονίσουμε. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, τους είπαμε ''Δεν χρειαζόμαστε τα χρήματα ως σύλλογος, οπότε παρακαλούμε να τα δωρίσετε στους Ουκρανούς πρόσφυγες''. Δεν τα έχουν πληρώσει ακόμα. Κι αυτός ο σύλλογος έχει χρήματα - πολλά χρήματα.»

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι προσπαθήσαμε να αγοράσουμε έναν παίκτη. Θέλαμε να το κάνουμε σε δόσεις και καταθέσαμε εγγυήσεις, γιατί προς το παρόν είναι πολύ δύσκολο για μας, αλλά διαβεβαιώσαμε ότι θα τους έχουμε εξοφλήσει σε έναν χρόνο. Και μετά ο σύλλογος του παίκτη μου έστειλε μια λίστα με απαιτήσεις, τόσο μεγάλη που απλά είπα ''Ξέχασέ το''. Αυτό έγινε μετά την εισβολή» είχε αναφέρει μεταξύ άλλων στο ειλικρινές του ξέσπασμα ο CEO της Σαχτάρ, Σεργκέι Πάλκιν, αναδεικνύοντας μόνο μερικά από τα προβλήματα που έχουν αντιμετωπίσει όλοι οι σύλλογοι της Ουκρανίας.

Ενδεικτικά η Σαχτάρ αναγκάστηκε να χάσει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία και ποδοσφαιριστές όπως οι Βινίσιους Τομπίας, Νταβίντ Νέρες και Μάρκος Αντόνιο, χωρίς να μπορέσει να τους αντικαταστήσει μέσω του μεταγραφικού παζαριού. Ζημιές προκλήθηκαν παράλληλα και στα οικονομικά όλων των ουκρανικών συλλόγων μετά και την απόφαση της FIFA που επιτρέπει στους ξένους παίκτες να αναστείλουν μονομερώς τα συμβόλαιά τους στη διχασμένη από τον πόλεμο xώρα. Και πάλι η Σαχτάρ βρέθηκε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, αξιώνοντας 50 εκατομμύρια ευρώ για τις απώλειες που υπέστη μετά από την θέσπιση του σχετικού κανονισμού.

Αν συναθροίσουμε όλα τα παραπάνω, το πρόβλημα διογκώνεται σε τρομακτικό βαθμό. Παίκτες που σπάνε συμβόλαια και αποχωρούν, ατζέντηδες που μυρίζουν... αίμα, οικονομικές ζημίες εκατομμυρίων ευρώ, άδεια ή κατεστραμμένα γήπεδα, χορηγίες που αναστέλλονται, προπονητικά κέντρα με φθορές από εκρήξεις και ένα κάρο ζητήματα πάσης φύσεως έπληξαν για τα καλά το ουκρανικό ποδόσφαιρο, το οποίο πλέον ψάχνει διέξοδο από τον λαβύρινθο.

Οι «πληγές» του πολέμου στη Ρωσία

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην Ουκρανία, το πρωτάθλημα Ρωσίας δεν σταμάτησε ποτέ. Με εξαίρεση ορισμένες αναβολές παιχνιδιών, οι Ρώσοι συνέχισαν κανονικά να αγωνίζονται για το εγχώριο πρωτάθλημα, όμως οι προσπάθειές τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο είχαν μηδενικό αντίκρισμα. Η απόφαση των FIFA και UEFA άλλωστε ήταν ξεκάθαρη. Η εθνική ομάδα όπως και όλοι οι σύλλογοι της Ρωσίας δεν έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν σε διοργάνωση που βρίσκονται κάτω από την αιγίδα τους εφόσον ο πόλεμος συνεχίζεται!

Και παρά τις προσπάθειες της ρωσικής Ομοσπονδίας να αλλάξει τα τετελεσμένα, η UEFA αποδείχθηκε ανένδοτη. Σαν αποτέλεσμα, οι ρωσικές ομάδες άρχισαν να βιώνουν την κρίση των... γειτόνων τους. Παίκτες εκμεταλλεύονταν το νόμο της FIFA προκειμένου να αποδράσουν από τη χώρα, η οικονομία κατέρρεε και οι σύλλογοι της χώρας βυθίζονταν στο άγνωστο και στην αμφιβολία.

Όπως ήταν φυσιολογικό, οι οικονομικές προκλήσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Οι εμπορικοί εταίροι άλλωστε έχουν εξαφανιστεί πλήρως ως συνέπεια της σύγκρουσης στην Ουκρανία και οι ροές εσόδων έχουν μειωθεί. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την περικοπή των μπάτζετ. Το ρωσικό ποδόσφαιρο ωστόσο αμύνεται, ίσως με επιθετικό ύφος απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Θεωρεί εαυτόν αδικημένο λόγω των κυρώσεων που έχει δεχθεί για μια κυβερνητική απόφαση και απομακρύνεται συνεχώς από τις υπόλοιπες ομοσπονδίες, προσπαθώντας να βρει λύση στα προβλήματά του. Το μόνο δεδομένο είναι πως πλέον οι Ρώσοι είναι καταδικασμένοι να πορευθούν μόνοι στο ταξίδι προς τη σωτηρία τους, δίχως την παραμικρή βοήθεια από γείτονες ή παλαιούς συμμάχους. Τουλάχιστον, έως ότου οι σειρήνες του πολέμου πάψουν να σκορπούν τον τρόμο πάνω από τα εδάφη της Ουκρανίας.

«No war in Ukraine» σε ολόκληρη την Ευρώπη

Από τις πρώτες μέρες του πολέμου, τα μηνύματα ειρήνης σκέπασαν σαν πέπλο ολόκληρη την ποδοσφαιρική οικουμένη. Premier League, La Liga, Bundesliga, «Όλντ Τράφορντ», «Μεστάγια», «Παρκ Ντε Πρενς», όλες οι χώρες και τα γήπεδα της Ευρώπης φιλοξένησαν αντιπολεμικά μηνύματα, τη στιγμή που τα στρατεύματα του Πούτιν συνέχιζαν χωρίς δισταγμό την πορεία τους προς τα ουκρανικά εδάφη.

Όσο όμως ο πόλεμος μαινόταν, τόσο μεγαλύτερη γινόταν και η αντίδραση του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Η σημαία της Ουκρανίας άρχισε να εμφανίζεται σε κάθε γήπεδο της Ευρώπης, ενώ οι λίγκες δεν σταματούσαν να δείχνουν την αμέριστή στήριξή τους προς τον ουκρανικό λαό μέσω συνθημάτων συμπόνοιας και αλληλεγγύης.

Μεγάλες προσωπικότητες του αθλήματος όπως ο Αντρέι Σεφτσένκο σκόρπιζαν αντιπολεμικά μηνύματα με δάκρυα στα μάτια, ενώ ποδοσφαιρικές ομάδες το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, όπως η Βόλφσμπουργκ που μετέτρεψε το κέντρο του γηπέδου της στο σήμα της ειρήνης ή όπως η Μπάγερν που έντυσε την «Allianz Arena» με σημαιάκα στα χρώματα της Ουκρανίας. Πέρα όμως από τις συμβολιστικές κινήσεις, πολλές ομάδες αποφάσισαν να στηρίξουν έμπρακτα και με όποιον τρόπο μπορούσαν τις ομάδες της Ουκρανίας που βρίσκονταν στο χείλος της καταστροφής.

Ανάμεσα σε εκείνες και ο Ολυμπιακός, ο οποίος τον περασμένο Απρίλιο έδωσε ένα φιλικό ειρήνης με τη Σαχτάρ Ντόνετσκ στο γήπεδο Καραϊσκάκη, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα για την κατάπαυση πυρός. Κυρίως όμως οι Πειραιώτες ενημέρωσαν πως μετά το φινάλε της αναμέτρησης θα δώριζαν στον ουκρανικό σύλλογο το ποσό των 102 χιλιάδων ευρώ, σε μια κίνηση στήριξης που εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως από τους ανθρώπους της Σαχτάρ.

«Για εμάς ήταν πολύ σημαντικό ότι δώσαμε το συγκεκριμένο φιλικό με τον Ολυμπιακό. Η χώρα μου βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθουμε την υποστήριξη από όλη την Ευρώπη, από όλο τον κόσμο. Ήταν μεγάλη χαρά για εμένα και για τους συμπαίκτες μου που είδαμε τον κόσμο στο γήπεδο, που ήρθε για να δει την ομάδα του αλλά και να μας στηρίξει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Με αυτήν την κίνηση δείξαμε ότι είμαστε ενάντια σε αυτόν τον πόλεμο τον οποίο ξεκίνησαν οι Ρώσοι φασίστες. Δείξαμε ότι είμαστε ενωμένοι απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Θα ήθελα ειλικρινά να ευχαριστήσω τον Ολυμπιακό, τη διοίκησή του και τους φιλάθλους του για όσα έκαναν. Για τη διεξαγωγή του φιλικού και για τη στήριξή τους. Η φιλοξενία τους θα μας μείνει για πάντα στο μυαλό, δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ» είχε αναφέρει ενδεικτικά τότε ο αμυντικός της Σαχτάρ, Βαλερί Μπόνταρ, σε δηλώσεις του στο Gazzetta.

Το μεταγραφικό «ντόμινο» και η Super League

Ουκρανία και Ρωσία είδαν δεκάδες ποδοσφαιριστές να εγκαταλείπουν κατά κύματα τα εγχώρια πρωταθλήματα, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από οτιδήποτε σχετίζεται με τον πόλεμο. Σαν αποτέλεσμα, οι δυο λίγκες βίωσαν μια τρομακτική υποβάθμιση, χάνοντας ποδοσφαιριστές που προσέφεραν κύρος και ποιότητα. Όπου ωστόσο συμβαίνει μια καταστροφή, ταυτόχρονα ξεπηδάει και μια ευκαιρία.

Από την προηγούμενη άνοιξη οι ομάδες των υπόλοιπων (ευρωπαϊκών και μη) πρωταθλημάτων άρχισαν να καλωσορίζουν με μηδενικό κόστος ποδοσφαιριστές που είχαν μόλις.... δραπετεύσει από τον πόλεμο. Μεταξύ αυτών και η ελληνική Super League, με συλλόγους όπως η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να εκμεταλλεύονται στις συγκυρίες και να υποδέχονται ποδοσφαιριστές που υπό διαφορετικές συνθήκες πολύ δύσκολα θα έρχονταν στη χώρα μας.

Πέραν όμως της Ελλάδας, αυτό το ντόμινο αποχωρήσεων επηρέασε σε μεταγραφικό επίπεδο ολόκληρη την ποδοσφαιρική οικουμένη. Ποιες ήταν ωστόσο οι μεταγραφές που έκαναν τον μεγαλύτερο «θόρυβο»;

Οι μεταγραφές με... άρωμα Super League