Κολοβέτσιος στο Gazzetta: «Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι το Α και το Ω»

Ξεκινώντας, ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη νέα σεζόν και τι προσδοκίες έχεις από αυτήν;

«Στόχος μου είναι κάθε χρονιά να έχω πρωταγωνιστικό ρόλο στο σύλλογο στον οποίο αγωνίζομαι. Θέλω να καθιερώνομαι στην ενδεκάδα και να βοηθάω την ομάδα μου να φτάνει σε νίκες. Τα δύο χρόνια που βρίσκομαι στην Καϊσέρισπορ, εισπράττω εμπιστοσύνη. Είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους του συλλόγου, απολαμβάνω που είμαι μέλος του και νομίζω ότι αυτό βγαίνει στο γήπεδο».

Η περσινή σεζόν τι γεύση σου άφησε όταν τελείωσε με δεδομένο ότι κάνατε έναν άθλο φτάνοντας ως τον τελικό του Κυπέλλου, ωστόσο, δεν καταφέρατε να κατακτήσετε το τρόπαιο;

«Γλυκόπικρη. Γλυκιά γιατί κάναμε κάτι που δεν περίμενε κανείς, βρεθήκαμε στον τελικό του θεσμού. Από την άλλη πικρή γιατί φτάσαμε ως την πηγή, που λέει και η παροιμία, αλλά νερό δεν ήπιαμε. Αν και είχαμε φέρει το παιχνίδι στα μέτρα μας, εν τέλει ηττηθήκαμε. Η πορεία μας ως τον τελικό, όμως, αποτελεί σημαντική εμπειρία τόσο για τους ποδοσφαιριστές μεμονωμένα όσο και για το κλαμπ συνολικά. Χτίστηκε μία βάση για να συνεχίσουμε φέτος με έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε το συντομότερο δυνατό την παραμονή μας στην κατηγορία και να κοιτάξουμε ακόμα πιο ψηλά».

Πώς προσεγγίζουν το ποδόσφαιρο στην Τουρκία;

«Το ποδόσφαιρο εδώ είναι πιο μοντέρνο, κάθε ομάδα έχει το δικό της σύγχρονο γήπεδο. Κάθε σύλλογος διαθέτει υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, ενώ λαμβάνει και επιπλέον χρήματα από την Ομοσπονδία για να επενδύσει στις υποδομές του».

Ποιο είναι το πιο δύσκολο γήπεδο στο οποίο έχεις αγωνιστεί στην Τουρκία, τόσο από άποψη ατμόσφαιρας όσο και από άποψη συνθηκών;

«Από άποψη ατμόσφαιρας, το γήπεδο της Μπεσίκτας είναι αυτό που σε… πνίγει. Από εκεί και πέρα, είναι απάνθρωπο να παίζει κανείς ποδόσφαιρο στο γήπεδο της Ερζουρούμσπορ, ειδικά τους χειμερινούς μήνες. Ο χειμώνας εκεί είναι πολύ βαρύς και το γήπεδο σε πολύ κακή κατάσταση, οπότε η μπάλα δεν… παίζεται. Παρ’ όλα αυτά, θα έλεγα πως το πιο δύσκολο γήπεδο είναι αυτό της Σίβασπορ. Έχει υπάρξει αγώνας στον οποίο έχουμε παίξει εκεί με τη θερμοκρασία να είναι -12 βαθμοί Κελσίου. Ήταν κάτι που βίωνα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Το υψόμετρο είναι περίπου ίδιο με αυτό της Καισάρειας, όμως τα καιρικά φαινόμενα είναι πολύ πιο έντονα».

Ο κόσμος πώς σε αντιμετωπίζει στην πόλη της Καισάρειας, τόσο ως Δημήτρη όσο και ως Έλληνα ποδοσφαιριστή;

«Ειλικρινά, ξεκινάει ο τρίτος μου χρόνος στην ομάδα και δεν έχει υπάρξει ούτε ένα δυσάρεστο περιστατικό. Οι Τούρκοι σέβονται εμάς τους Έλληνες. Όταν κάποιος μαθαίνει την καταγωγή μου, με αντιμετωπίζει με ζεστασιά. Αισθάνομαι πολύ άνετα στην πόλη και νομίζω ότι αυτό φαίνεται, έχω δεθεί μαζί της. Ο κόσμος με αγαπάει και τον αγαπάω κι εγώ. Άλλωστε, σε κάθε ομάδα που πηγαίνω, στόχος μου είναι να προσαρμοστώ όσο το δυνατόν καλύτερα και να συνυπάρξω αρμονικά με τους γύρω μου. Νομίζω πως το έχω καταφέρει και στην Καισάρεια. Όλα αυτά αποτελούν για εμένα ένα επιπλέον κίνητρο προκειμένου να προσπαθώ σε κάθε αγώνα να κάνω τον κόσμο χαρούμενο».

Άρα, λοιπόν, όλη η ένταση για την οποία ακούει ο κόσμος στις ειδήσεις στην Ελλάδα, αφορά αποκλειστικά και μόνο τις κυβερνήσεις και δεν αγγίζει τους Έλληνες που ζουν στην Τουρκία αλλά και την καθημερινότητά τους;

«Ακριβώς, εμάς η όποια πολιτική κόντρα δεν μας επηρεάζει σε τίποτα. Η καθημερινότητα για εμένα στην Τουρκία είναι απολαυστική. Όποτε λέω ότι είμαι Έλληνας με φωνάζουν με το χαμόγελο ως καλεσμένο τους. Την πρώτη φορά που άκουσα πως η Καϊσέρισπορ ενδιαφέρεται για εμένα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα τύχω τέτοιας αντιμετώπισης. Περίμενα πως θα συναντήσω μία πιο σφιχτή κατάσταση. Έχω μείνει έκπληκτος με τη συμπεριφορά όχι μόνο των ανθρώπων της ομάδας αλλά και των απλών πολιτών προς το πρόσωπό μου. Εισπράττω μονάχα σεβασμό και αγάπη».

Πριν από κάθε ματς του τουρκικού πρωταθλήματος από τα μεγάφωνα του γηπέδου ακούγεται ο εθνικός ύμνος της χώρας. Τι αίσθηση αφήνει αυτό στους ποδοσφαιριστές που δεν κατάγονται από την Τουρκία και ακόμα περισσότερο σε εσάς τους Έλληνες;

«Στην αρχή μου φάνηκε κάπως περίεργο. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει ούτε στην Ελλάδα αλλά ούτε και σε κάποιο από τα υπόλοιπα πρωταθλήματα της Ευρώπης των οποίων έχει τύχει να παρακολουθήσω αγώνα. Είναι, όμως, κάτι που σιγά σιγά το συνηθίζεις. Αυτή είναι η κουλτούρα τους κι εμείς οφείλουμε να το σεβαστούμε. Εκτός Ευρώπης, πάντως, συνάντησα κάτι ανάλογο σε αγώνα στη Βραζιλία στον οποίο έτυχε να βρεθώ πρόσφατα».

Οι Τούρκοι συμπαίκτες σου τι λένε για αυτό; Είναι κάτι που τους αρέσει;

«Για αυτούς είναι σαν ιεροτελεστία. Είναι κάτι το οποίο συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια και πρόκειται για μία πολύ έντονη στιγμή. Τους έχω δει να συγκινούνται ακούγοντας τον εθνικό τους ύμνο. Αν προσέξει κανείς πως στέκονται, θα καταλάβει εύκολα πόσο ιδιαίτερη είναι για εκείνους η διαδικασία. Τραγουδάνε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι».

Ας πάμε αρκετά πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο καλοκαίρι του 2014. Πώς ήταν για σένα να κάνεις το βήμα από τον ΠΑΣ Γιάννινα σε μία μεγάλη ομάδα όπως η ΑΕΚ, ακόμα και αν τότε η Ένωση επρόκειτο να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Football League;

«Ήταν ένα βήμα που περίμενα αρκετό καιρό και που έπρεπε να το διαχειριστώ αναλόγως. Ήξερα ότι θα χρειαστεί να δουλέψω σκληρά και να εμφανιστώ με όρεξη και συνέπεια, έτσι ώστε να μπορέσω να καθιερωθώ στην ενδεκάδα. Με βοήθησε πολύ η παρουσία ενός εξαιρετικού προπονητή, του Τραϊανού Δέλλα, που είχε μοντέρνες ιδέες για το ποδόσφαιρο. Ήθελε να χτίζουμε σωστά το παιχνίδι από πίσω. Φυσικά, αυτό ήταν κάτι που εφαρμόσαμε στο βαθμό του δυνατού γιατί τα γήπεδα της Football League δεν ευνοούσαν ένα τέτοιο στυλ παιχνιδιού. Καταφέραμε το αυτονόητο, να επιστρέψει η ομάδα στη Super League, ενώ είχαμε και μία καλή πορεία στο Κύπελλο».

Τι σου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μυαλό από το πρώτο διάστημα της παρουσίας σου στην ΑΕΚ;

«Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός γιατί η ΑΕΚ είχε κάνει το νέο της ξεκίνημα. Είχε προχωρήσει σε ελληνοποίηση του ρόστερ και έχτιζε τις βάσεις για κάτι καλό μετέπειτα. Εγώ, ο Μάνταλος, ο Λαμπρόπουλος, ο Ανέστης και κάποια ακόμα παιδιά είχαμε πάει στην ομάδα όταν ξεκινούσε την προσπάθειά της στη Football League. Θυμάμαι ότι τόσο ο πρόεδρος όσο και ο κόσμος της ΑΕΚ είχαν πάρει πολύ ζεστά όλο το πρότζεκτ. Υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία και όρεξη. Ο σύλλογος λειτουργούσε σε πολύ επαγγελματικά πρότυπα ακόμα και αν τον πρώτο χρόνο της παρουσίας μου εκεί, αγωνιζόταν στη Football League».

Τι θυμάσαι από τον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον Ολυμπιακό το 2016;

«Ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Εμείς μπορεί τότε να αγωνιζόμασταν στη Super League, ωστόσο, προερχόμασταν από τη Football League και η ομάδα βρισκόταν ακόμα σε στάδιο που χτιζόταν και αποκτούσε χημεία. Ο κόσμος της ΑΕΚ ήταν πολύ διψασμένος και υπήρχαν πολλοί παράγοντες που έκαναν πολύ έντονα συγκινησιακή την ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια».

Όταν το καλοκαίρι του 2020 αποχωρούσες από τον Παναθηναϊκό και έμπαινες στο αεροπλάνο για να έρθεις στην Καισάρεια, τι σκεφτόσουν; Είχες κάποια ανησυχία λόγω και του ότι ήταν η πρώτη φορά που θα μετρούσες τις δυνάμεις σου στο εξωτερικό;

«Θα πω την αλήθεια. Με πίκρανε ο τρόπος που αποχώρησα από τον Παναθηναϊκό. Μου άφησε μία άσχημη εικόνα στο μυαλό. Είχα κάποιες αμφιβολίες για το κλίμα στην Τουρκία, για το πρωτάθλημα αλλά και για το γεγονός ότι δεν είχα αγωνιστεί ξανά στο εξωτερικό. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, αλλά τώρα, δύο χρόνια μετά, αν αναλογιστώ όσα έχω περάσει, μπορώ να πω ότι… άργησα να φύγω! Μπορεί τότε να έμοιαζε ως ένα δύσκολο μονοπάτι, αλλά, όπως αποδείχθηκε στην πορεία… κάθε εμπόδιο για καλό. Έχω απολαύσει αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκομαι στην Καϊσέρισπορ».

Μίλησες για πικρία σε ό,τι αφορά στον τρόπο που αποχώρησες από τον Παναθηναϊκό. Τι ήταν αυτό που σε απογοήτευσε; Σε ενόχλησε που βοήθησες όπως μπορούσες την ομάδα στα πιο δύσκολα, ίσως, χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της και όταν η κατάσταση εξομαλύνθηκε, έφυγες;

«Σίγουρα ήταν και αυτό κάτι που σκεφτόμουν. Αλλά κυρίως δεν περίμενα να έχω τέτοια αντιμετώπιση. Δεν θα είχα πρόβλημα εάν μου έλεγαν ότι έψαχναν κάτι καλύτερο και πως είχε έρθει η ώρα να πάρω κι εγώ το δρόμο μου ή να προσπαθήσω ξανά να διεκδικήσω μία θέση βασικού. Δεν φοβόμουν τον ανταγωνισμό. Νομίζω, όμως, ότι ο τρόπος που επέλεξε ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, τον οποίο δεν θα ήθελα να κατονομάσω τώρα, να με θέσει εκτός ομάδας από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας και να με στείλει να προπονούμαι ξεχωριστά, δεν ήταν σωστός. Από εκεί και πέρα, είχε αρχίσει να διαφαίνεται πως ο σύλλογος θα έμπαινε σε ένα πιο σωστό και εύκολο μονοπάτι, το οποίο και ήθελα να ζήσω».

Από τα τρία χρόνια της παρουσίας σου στον Παναθηναϊκό ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που έχεις κρατήσει στο μυαλό σου;

«Έχω κρατήσει, δυστυχώς, αρκετές σκληρές στιγμές. Περάσαμε με την ομάδα πολύ δύσκολους καιρούς. Έπρεπε να δείξουμε όλοι δύναμη και να σταθούμε όρθιοι γιατί παίζαμε στον Παναθηναϊκό. Κρατάω την πολύ καλή πορεία που κάναμε την πρώτη σεζόν με προπονητή τον Γιώργο Δώνη. Ήταν μία πορεία εκείνη, που δεν περίμενε κανείς. Είχαμε ένα σύνολο που αποτελούνταν από κάποιους πιο έμπειρους παίκτες αλλά και από νεαρούς που ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο στην ευκαιρία που τους δόθηκε. Έτσι, ευχαριστήθηκε και ο κόσμος αυτό που έβλεπε. Η χρονιά εκείνη, μου έχει αφήσει μία όμορφη εικόνα στο μυαλό».

Είσαι αμυντικός αλλά έχεις πετύχει κάποια γκολ. Έχεις κάποιο που να ξεχωρίζεις; Η αλήθεια είναι πως το μυαλό του περισσότερου κόσμου πηγαίνει σε ένα συγκεκριμένο!

«Και το δικό μου στο ίδιο νομίζω ότι πηγαίνει! Αυτό με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ είναι το πιο χαρακτηριστικό και αυτό που θα θυμάμαι πάντα. Δεν είναι απλά ότι απέναντί μας ήταν μια μεγάλη και ιστορική ομάδα όπως η ΑΕΚ. Ήταν η έκβαση του παιχνιδιού που του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία. Είχαμε επανέλθει, μέχρι τελευταία στιγμή παλέψαμε για να ισοφαρίσουμε το ματς και όχι μόνο τα καταφέραμε, αλλά πήραμε και τη νίκη».

Τι είχε περάσει από το μυαλό σου τότε, λίγο πριν σκοράρεις;

«Δεν σκέφτηκα πολλά. Ο Ζαχίντ εκτέλεσε το κόρνερ, είδα την μπάλα να έρχεται και κινήθηκα προς αυτήν. Έπιασα την κεφαλιά και η μπάλα πήγε στα δίχτυα. Μετά που είδα το γκολ στο βίντεο, σκέφτηκα πως ήταν πράγματι μία φανταστική ενέργεια».

Σου είχε πει τότε ο Γιώργος Γεωργιάδης τη φράση «έτσι εκτελούν τα σέντερ φορ». Το θυμάσαι;

«Με τον Γιώργο Γεωργιάδη λέγαμε πολλά στις προπονήσεις, είχαμε μία πολύ καλή σχέση. Οπότε και μετά από εκείνο το γκολ είχα ακούσει πολύ θετικά σχόλια. Είχα πάρει πολλά συγχαρητήρια τότε και είχα αισθανθεί πως εκείνο το γκολ είχε εκτιμηθεί και με το παραπάνω».

Είναι γενικότερα εκείνο το ματς αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από το διάστημα της παραμονής σου στον Παναθηναϊκό;

«Νομίζω πως ναι. Ήταν η εξέλιξη του αγώνα που του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία. Ο κόσμος μας στήριξε μέχρι το τελευταίο λεπτό, περίμενε το γκολ μέχρι το φινάλε και μας υποστήριζε. Νομίζω πως και ο κόσμος θυμάται πολύ έντονα εκείνο το γκολ αλλά και εκείνο το ματς. Έτσι συμβαίνει και με εμένα».

Αν σου ζητούσα να περιγράψεις την μετάβαση από την Ελλάδα στο εξωτερικό με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

«Θα χρησιμοποιήσω μία φράση, αντί για μία λέξη. Εμπειρία ζωής. Συναντάς καινούργια πράγματα. Εγώ δεν είχα καθόλου εικόνα για το πως είναι το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό και ειδικά στην Τουρκία. Είναι εμπειρία ζωής να παίζεις σε γεμάτα γήπεδα ακόμα και αν δεν πρόκειται για κάποιο ντέρμπι. Σε όλες τις έδρες που πηγαίνουμε, όπως για παράδειγμα της Γαλατασαράι ή της Φενέρμπαχτσε συναντάμε απίστευτη ατμόσφαιρα. Ακόμα, όμως και σε ομάδες του επιπέδου της Καϊσέρισπορ που βρίσκονται στη μέση της βαθμολογίας, στο γήπεδο συναντάς εικόνες που σου μένουν πολύ έντονα χαραγμένες στο μυαλό».

Είναι πολλοί οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που έρχονται στο τουρκικό πρωτάθλημα και καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά. Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που τους βοηθάει να πετύχουν;

«Είναι η λέξη που έχουμε εμείς και δεν μπορείς να μεταφράσεις. Είναι το φιλότιμο. Στην Τουρκία το εκτιμούν πολύ όταν βλέπουν έναν παίκτη να προσπαθεί τόσο πολύ στην προπόνηση. Σίγουρα, επίσης, εκτιμούν πολύ ότι ο Έλληνας δεν θα είναι ο πρώτος που θα πάει να παραπονεθεί αν καθυστερήσουν λίγο τους μισθούς. Όλα τα παιδιά που έρχονται στην Τουρκία κάνουν κατάθεση ψυχής. Έχουμε διαφορετική αντιμετώπιση συνολικά σε σχέση με έναν Πορτογάλο ή έναν Βραζιλιάνο. Όλα αυτά παίζουν ρόλο και έτσι κάθε χρόνο οι τουρκικές ομάδες εμπιστεύονται όλο και περισσότερο τους Έλληνες παίκτες».

Βλέπουμε συνεχώς τις ελληνικές ομάδες να έχουν στο ρόστερ τους όλο και λιγότερους Έλληνες παίκτες. Τι πιστεύεις ότι ευθύνεται για αυτό και τι συνέπειες έχει;

«Έχουν υπάρξει ευκαιρίες για τις ομάδες να αλλάξουν αυτήν τους τη νοοτροπία. Από τη στιγμή, όμως, που δεν τις αξιοποιούν, θα πρέπει η Πολιτεία να κοιτάξει το θέμα και να κάνει αυτή κάποια ενέργεια προς τη σωστή κατεύθυνση. Έτσι, θα επιστρέψει και ο Έλληνας ποδοσφαιριστής σε ψηλά επίπεδα. Έχω δει πολλά παραδείγματα παικτών να μένουν είτε στον πάγκο είτε εκτός αποστολής και να παίρνουν τη θέση τους ξένοι που δεν αξίζουν. Όταν έρθει ένας ξένος ποδοσφαιριστής θα πρέπει να είναι πολλά επίπεδα καλύτερος για να πάρει τη θέση του Έλληνα».

Ποιο μήνυμα έχεις να στείλεις σε όλους εκείνους που σε παρακολουθούν από την Ελλάδα να αγωνίζεσαι στο τουρκικό πρωτάθλημα και να έχεις έναν πρωταγωνιστικό ρόλο;

«Προσπαθούμε όλοι οι Έλληνες παίκτες να παρουσιάσουμε ένα πολύ καλό πρόσωπο έτσι ώστε να κρατάμε ψηλά τη σημαία στη γειτονική Τουρκία και να ξεχνάμε όλα τα πολιτικά προβλήματα που έχουν μεταξύ τους οι δύο χώρες».

Μιλάς με τους υπόλοιπους Έλληνες παίκτες που αγωνίζονται στην Τουρκία;

«Ναι. Με τον Μπακασέτα, τον Γούτα αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά».

Τον Γούτα τον αντιμετώπισες, κιόλας, στον περσινό τελικό του Κυπέλλου. Τι σου είπε όταν τελείωσε ο αγώνας;

«Αναγνώρισε την προσπάθειά μας. Αυτό ήταν το μήνυμα του νικητή!».

Όπως είπες είσαι πολύ ικανοποιημένος στην Καϊσέρισπορ. Υπάρχει όμως η σκέψη στο μυαλό σου και για να δοκιμάσεις σε κάποιο άλλο πρωτάθλημα;

Είμαι, πλέον, 30 χρονών. Απολαμβάνω τις στιγμές μου στην Τουρκία και είναι ένα πρωτάθλημα που με γεμίζει επαγγελματικά. Για αρχή θα ήθελα να μείνω για ένα ή δύο χρόνια ακόμα εδώ. Μετά, άμα προκύψει κάποια πρόταση από άλλο πρωτάθλημα, θα ήθελα να το εξετάσω σαν προοπτική γιατί όλα είναι εμπειρίες».

Κλείνοντας, το πιο καθοριστικό ερώτημα! Ο καφές που είναι πιο ωραίος;

«Στην Ελλάδα. Μου λείπει ο Φρέντο Εσπρέσο!».