Είμαστε τόσο άρρωστοι, που καταφέραμε να του χαλάσουμε και του Φαν'τ Σχιπ το μυαλό

Σε περίπου 2,5 δεκαετίες που παρακολουθώ το ρεπορτάζ της Εθνικής Ομάδας θα έπρεπε να ζω με την συνείδηση ότι τα έχω δει όλα. Ο φανταστικός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου όμως δεν σταματά ποτέ να σε μαγεύει και να σε εκπλήσσει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, με έναν τρόπο που δεν σταματά να σε ταράζει. Αυτό που σήμερα συμβαίνει, με την Εθνική Ομάδα να αρρωσταίνει το κλίμα της προτού καν ξεκινήσει την προσπάθειά της για να επιστρέψει μετά από 8 χρόνια στην τελική φάση μιας διοργάνωσης, το οποίο συμβαίνει για λόγους εξωαγωνιστικούς δεν θυμάμαι πότε το είχα ζήσει για τελευταία φορά. Στην πραγματικότητα μάλλον ήθελα να μη το θυμάμαι, διότι είναι από τις αναμνήσεις που προσπαθούσα να σβήσω από τη μνήμη μου· αναμνήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, δηλαδή από τον καιρό που οι σύλλογοι άφηναν ή δεν άφηναν τους ποδοσφαιριστές τους να πάνε στην Εθνική Ομάδα.

Τα ρεπορτάζ είχαν καταγράψει τη διάθεση του Τζον Φαν’τ Σχιπ να προσκαλέσει τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο και τον Κώστα Μανωλά για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022. Και ο Ολλανδός είχε επιβεβαιώσει τα ρεπορτάζ με τις δηλώσεις του. Στη συνέχεια τα ρεπορτάζ κατέγραφαν τις επαφές του ομοσπονδιακού επιτελείου με τους ποδοσφαιριστές για την επιστροφή τους στην Εθνική. Καταγράφηκε η συναίνεση, ή και η διάθεση των ποδοσφαιριστών να επιστρέψουν. Ο προπονητής ενημερώθηκε ότι θα επιστρέψουν, δηλαδή ότι θέλουν να επιστρέψουν. Κι ύστερα, παραμονές της ανακοίνωσης των ονομάτων, ο προπονητής ενημερώθηκε ότι οι ποδοσφαιριστές δεν είναι έτοιμοι να επιστρέψουν, όπως είπε στην δήλωσή του. Και την ίδια στιγμή εμφανίστηκαν ρεπορτάζ που αναφέρουν ότι ο λόγος της επιλογής των ποδοσφαιριστών να μην επιστρέψουν τώρα είναι ότι δεν θέλουν να συμμετέχουν όσο υπάρχει στην ομοσπονδία η - δεν έχω λόγια να την χαρακτηρίσω - σημερινή διοίκηση. Δημιουργείται δηλαδή από τα ρεπορτάζ η αίσθηση ότι όταν αλλάξει η διοίκηση θα έχουν την διάθεση να επιστρέψουν. Τι να πω; Μένω από λόγια.

Για την Ελλάδα, η οποία συμμετέχει σε έναν όμιλο με την Ισπανία, τη Σουηδία, τη Γεωργία και το Κόσοβο και θέλει να τερματίσει πρώτη, ή, πιο ρεαλιστικά, δεύτερη, τα δύο πρώτα ματς είναι το ήμισυ του παντός. Με όλο αυτό που προηγείται της πρώτης συγκέντρωσης, η Εθνική έχει προσθέσει στον οργανισμό της πολύ εκνευρισμό. Δηλαδή έχει βάλει ένα αυτογκόλ με το οποίο μειώνει τις πιθανότητές της να επιτύχει μια υπέρβαση - διότι υπέρβαση χρειάζεται να κάνει η σημερινή ομάδα για να τερματίσει δεύτερη. Γιατί να συμβεί όλο αυτό;

Ευθύνη έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αυτοί που είπαν στον προπονητή να μπει στη διαδικασία, εκείνος που μπήκε στη διαδικασία δίχως τη σιγουριά ότι δεν θα βρεθεί εκτεθειμένος, οι ποδοσφαιριστές που δεν ήταν εξαρχής ξεκάθαροι, ή τουλάχιστον δεν ήταν συνεπείς στην απόφαση που μετέφεραν, την οποία άλλαξαν μετά από δύο ημέρες. Δεν μπαίνω φυσικά στον κόπο να μιλήσω για τις ευθύνες της ομοσπονδίας. Χάνω τα λόγια μου μ’ αυτούς και πραγματικά ντρέπομαι.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα: περίπου 18 χρόνια πίσω, τον Ιούνιο του 2003 η Εθνική ταξίδευε στην Σαραγόσα για έναν αγώνα με την Ισπανία και η τότε διοίκηση είχε ήδη συμφωνήσει με τον Γιάννη Κυράστα προκειμένου αυτός να διαδεχθεί τον Ότο Ρεχάγκελ σε περίπτωση ήττας. Αν η Εθνική χάσει την 25η Μαρτίου στην Γρανάδα από την Ισπανία ο Φαν’τ Σχιπ δεν θα απολυθεί την επόμενη ημέρα. Δυο ημέρες μετά όμως, στις 27 Μαρτίου είναι να γίνουν εκλογές στην ΕΠΟ. Και αν γίνουν και αλλάξει η διοίκηση, φαίνεται ότι η νέα διοίκηση θα αλλάξει και τον προπονητή - φαντάζομαι όχι πριν από τον 2ο αγώνα της προκριματικής φάσης που είναι προγραμματισμένος για τις 31/3 αλλά ενδεχομένως αμέσως μετά. Φυσικά αν τυχόν η Εθνική κάνει κανένα θαύμα και φύγει αήττητη από την Γρανάδα, ουδείς θα κουνήσει τον Φαν’τ Σχιπ από τη θέση του. Ελλάδα, η πατρίδα του αποτελέσματος, των εντυπώσεων και του θεαθήναι.

Έχω αμέτρητες φορές γράψει ότι από το περιβάλλον της Εθνικής μπορείς να τα περιμένεις όλα και ότι ποτέ δεν πρέπει να βασίζεται κάποιος στο περιβάλλον για να στηρίξει πάνω οποιαδήποτε προσδοκία ανάκαμψης. Γι’ αυτό και τελικά στο μυαλό μου ο Φαν’τ Σχιπ δεν έπρεπε να αλλάξει δρόμο και να μπει στη διαδικασία του διαλόγου και των επαφών για την επιστροφή του Σωκράτη και του Μανωλά. Έπρεπε να είχε καταλάβει πόσο άρρωστοι είμαστε, ως κοινωνία, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά ειδικά σε αυτό, και να έχει αποφύγει τις κακοτοπιές. Επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό, εύχομαι ο Ολλανδός προπονητής να βρει τον τρόπο να συντηρήσει το πολύ καλό κλίμα που είχε δημιουργήσει με τους συνεργάτες του στο εσωτερικό της ομάδας, στα αποδυτήρια. Εύχομαι να βρει τον τρόπο να κρατήσει την ομάδα του ανεπηρέαστη από όλο αυτό. Και εύχομαι να σταθεί τυχερός στην πρεμιέρα, διότι απέναντι στην Ισπανία η σημερινή Εθνική Ελλάδας χρειάζεται και τύχη για να σταθεί καλά.

Ο Τζον Φαν’τ Σχιπ είναι ακόμη ένας ξένος που εμείς οι Έλληνες καταφέραμε να του χαλάσουμε το μυαλό. Με το “καλημέρα” του, τον Ιούλιο του ’19, τον βάλαμε σε ένα άρρωστο περιβάλλον, τον ποτίσαμε με το δηλητήριο στη σκέψη, τον γεμίσαμε με τα τοξικά που έχει σε αφθονία το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον βάλαμε στη δίνη να προσπαθεί να λύσει ή να διαχειριστεί τα δικά μας χρόνια προβλήματα και τον φέραμε στη θέση να μην αντιμετωπίσει με καθαρό μυαλό όλη αυτή την ιστορία. Στο κακό σενάριο όμως, δηλαδή αν ξεκινήσουμε στραβά και τελικώς αποκλειστούμε, ο Φαν’τ Σχιπ θα μπορεί να συνεχίσει αλλού τη ζωή του και να κάνει μια καλύτερη ζωή από αυτή που έχει στην Ελλάδα. Δηλαδή αυτός θα ξεφύγει. Σε αντίθεση με εμάς, τους άρρωστους, που θα έχουμε αποτύχει από το ζέσταμα σε ακόμη μια προσπάθεια να βρεθούμε σε μια τελική φάση διοργάνωσης και θα συνεχίσουμε να ζούμε με τα περασμένα μεγαλεία.