Ιστορία μου, αμαρτία μου, πάθος μου μεγάλο

«Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο....», τραγουδούσε για πρώτη φορά πριν από 50 χρόνια η Ρίτα Σακελλαρίου και έβλεπε την καριέρα της να «απογειώνεται».

Αλλάξαμε μια λέξη και αντί για λάθος γράψαμε πάθος. Γιατί απλά το ελληνικό πόλο είναι πάθος. Είναι αμαρτία και είναι μεγάλη ιστορία.

Όποιος έχει ασχοληθεί δημοσιογραφικά με το άθλημα της υδατοσφαίρισης σ' αυτή την χώρα θαυμάζει την ιστορία του και το υπηρετεί με πάθος.

Πολλοί αγαπούν το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και μετά έχουν ως "γκόμενα" το πόλο. Αμαρτάνουν. Βέβαια μεγαλύτερη αμαρτία από την συμπεριφορά της Πολιτείας προς το άθλημα που έχει χαρίσει 2 Ολυμπιακά μετάλλια και 3 σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν υπάρχει.

Οι εθνικές ομάδες πόλο ανδρών-γυναικών της Ελλάδος δεν έχουν το δικό τους σπίτι γιατί απλά το πόλο δεν έχει από πίσω του συμφέροντα, επιχειρηματίες, τηλεόραση.

Η Πολιτεία συγχαίρει αλλά μετά λέει με τον τρόπο της: "'Ασε τους να πνιγούν". Αυτοί όμως δεν πνίγονται άσχετα εάν προπονούνται σ' ένα κολυμβητήριο στον Πειραιά που δεν έχει εξαερισμό, που είναι στην ηλικία της Ακρόπολης των Αθηνών και που έχει και αρουραίους.

Το ελληνικό πόλο για όποιον το ζει έστω και εκτός νερού είναι πάθος. Οι στιγμές που σου χαρίζει το ρεπορτάζ είναι μοναδικές έστω και εάν πριν 20 χρόνια υπήρχαν δεκάδες ρεπόρτερ πόλο και σήμερα δεν βρίσκεις ρεπόρτερ με αποκλειστική ενασχόληση με το άθλημα.

Επτά παίκτες από την μια πλευρά και επτά από την άλλη. Δυο τέρματα. Μια μπάλα. Κάποτε ήταν 4 δεκάλεπτα, τώρα είναι 4 οχτάλεπτα.

Το άθλημα αυτό το αγαπάς με την πρώτη επαφή. Σε κερδίζουν οι αθλητές του και οι αθλήτριες του.

Σε κερδίζουν οι ιστορίες που ακούς για τους πιο παλιούς. Για τον αείμνηστο Ανδρέα Γαρύφαλλο, για τον Νώντα Σαμαρτζίδη, για τον Νίκο Βενετόπουλο, για τον Αντώνη Αρώνη, για τον Τάσο Παπαναστασίου, για τον Βαγγέλη Πάτρα και τον Γιώργο Μαυρωτά.

Το ελληνικό πόλο είναι η δήλωση του Αφρουδάκη για τις "αράχνες" μετά από το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ το 2005 και το γκολ του μετά από την ασίστ του Χρήστου.

Είναι το σπασμένο χέρι του Δημήτρη Μάζη σ' ένα τελικό Ολυμπιακού-Εθνικού. Είναι η χαμένη ευκαιρία στον μικρό τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την εθνική ανδρών.

Είναι να κερδίζεις χρυσό σε World League (2005) στις γυναίκες και να επιστρέφεις στην πατρίδα χωρίς το τρόπαιο αφού "κατασχέθηκε" στον έλεγχο στο αεροδρόμιο.

Είναι όταν σε μια ημέρα η Ελλάδα κατακτά δυο ευρωπαϊκούς τίτλους, με την Βουλιαγμένη και την Γλυφάδα. Είναι ένας πολίστας, ο Σπύρος Καπράλος, να είναι "αθάνατος" της ΔΟΕ.

Είναι να ταξιδεύεις μαζί με τον Κούλη Ιωσηφίδη και τον Τάκη Μίχαλο. Είναι οι 16 συμμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είναι το σπασμένο χέρι του Αντώνη Βλοντάκη λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Έπαιξε όμως. Είναι το προ ολυμπιακό του Γιάννη Θωμάκου.

Είναι τα 2 χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Χρήστου Αφρουδάκη και του Μανώλη Μυλωνάκη. Είναι ο Σάντρο Καμπάνια που μας έδειξε τον δρόμο και ο Θόδωρος Βλάχος που μας ανέβασε στο βάθρο.

Είναι η εθνική γυναικών που κατέκτησε το χρυσό το 2011 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα αλλά το 2012 δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είναι η 6η θέση στην Ατλάντα. Είναι ο Θόδωρος Χατζηθεοδώρου που μόνο τερματοφύλακας δεν έχει παίξει... Είναι η νίκη επί των Σέρβων στο Τορόντο και οι δυο νίκες επί των Ούγγρων στο Τόκιο.

Είναι το FINA Cup της Αθήνας. Η Ατλάντα και η 6η θέση. Το Κύπελλο Κυπελλούχων της Βουλιαγμένης και τα Τσάμπιονς Λιγκ του Ολυμπιακού.

Είναι ο ΝΟ Χανίων που έδωσε στην ομάδα μεταλλίου του Τόκιο δυο παίκτες και άλλους δυο ο ΝΟ Χίου. Είναι το πόλο της Πάτρας που εκπροσώπησε ο Κολόμβος.

Είναι οι κρύες νύχτες στο "Παπαστράτειο" και οι αναμνήσεις από το Ζάππειο. Είναι οι σύλλογοι που συνεχίζουν και επενδύουν στις Ακαδημίες και ο Ολυμπιακός που είναι "αιμοδότης" της εθνικής ανδρών και γυναικών.

Είναι ο Στέλιος Αργυρόπουλος που είναι στην κορυφαία επτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων.