Η αντιπολίτευση των νεκρών
Ήταν θέμα χρόνου να συγκριθεί και να συμψηφιστεί ο αριθμός των νεκρών του κορονοϊού με τον αριθμό των νεκρών της τραγωδίας στο Μάτι. Στη δική μου αντίληψη υπέπεσε στο Twitter αλλά είμαι σίγουρος ότι είτε στα social είτε σε κομματικές φυλλάδες, είτε σε «ανεξάρτητα» κανάλια και ραδιόφωνα η απρέπεια και η σκύλευση νεκρών είναι εκεί. Από όλους. Δεν παριστάνω τον ισαποστασάκια, έχει γίνει από όλους. Από νεοδημοκράτες και πασοκτζήδες που ξέχασαν βολικά κι εύκολα ότι τους χαοτικούς οικισμούς και τη σαθρή πολιτική προστασία εκείνοι τις εξέθρεψαν κι από συριζαίους που τα ‘χασαν στη διαχείριση μιας τραγωδίας την οποία αντιμετώπισαν σαν κομματική επικοινωνιακή κρίση κι όχι σαν να χάνονται πραγματικά ζωές με τραγικό τρόπο.
Τώρα ξανά τα κρούσματα του κορονοϊού μας φέρνουν στα κομματικά χαρακώματα λες και για την απόλυτη έλλειψη σεβασμών σε κανόνες, για τις αντικοινωνικές συμπεριφορές ή για τις ελλείψεις του Εθνικού Συστήματος Υγείας φταίει μόνο μια κυβέρνηση ή μόνο ένας πολιτικός. Λες και ο κακοσχεδιασμός ή η ευκαιριακή αντιμετώπιση των κρίσεων έχει χρονολογία 2020. Αυτά που έγιναν στο Μάτι κι αυτά που γίνονται τώρα είναι οπωσδήποτε αντικείμενα ενασχόλησης της Δικαιοσύνης και το πικρό χαμόγελο που μπορεί να σχηματίζεται στα χείλη όποιου διαβάζει τη λέξη Δικαιοσύνη είναι από μόνο του μια τεράστια Ήττα.
Θα προσπεράσω αφήνοντας σε άλλους πιο «ειδικούς» τα πως και τα γιατί και θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ με την επικοινωνία. Τα παλιά τα χρόνια υπήρχαν και προσχήματα! Ακόμα και αυτοί που ήθελαν να εκμεταλλευτούν κάτι τραγικό, μια απώλεια, μια εθνική κρίση είχαν κάποιους επικοινωνιακούς κανόνες, κάποιες ορθές πρακτικές. Δεν ανακαλύφτηκε τώρα η ανηθικότητα, εδώ ήταν, υπήρχε πάντα. Μπροστά στους νεκρούς όμως επικρατούσε το αυτονόητο, η σιωπή. Έστω και για λίγο.
Χτες το διάβασα, «ας ειδοποιήσει κάποιος τους δεξιούς ότι ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 203 που σημαίνει δυο φορές το Μάτι». Και να από κάτω fav και retweet άλλοτε ανώνυμα (γιατί πρέπει να διαφυλαχθεί και η ελευθερία της έκφρασης στο internet) κι άλλοτε επώνυμα ακόμα κι από δημοσιογράφους, βουλευτές, πρώην υπουργούς. Ποιοι άνθρωποι μας κατατάσσουν σε νεκρούς των δεξιών και νεκρούς των αριστερών και πως μπορεί να ελεγχθεί, να απαλειφθεί αυτός ο εμετικός δημόσιος λόγος;
Εδώ δεν μπορεί να παρέμβει καμιά δικαιοσύνη, είναι απολύτως πολιτικό το θέμα. Θέλει ... κάκαλα Ηγεσίας για να εκπέμψεις προς τα κάτω αν λέγεσαι Μητσοτάκης ότι μπροστά στις αιτίες του ό,τι συνέβη στο Μάτι δεν θα κλείσουμε τα μάτια για να ασχοληθούμε με τις αμέτρητες αστοχίες διαχείρισης της κρίσης από πολιτική και επιχειρησιακή ηγεσία. Αν το Μάτι και το κάθε Μάτι δεν ήταν χτισμένο κατά 80% παράνομα, αν είχε δρόμους, αν είχε σχέδιο πυρόσβεσης, θα είχαν σωθεί άνθρωποι. Τα «Μάτια» δεν κακοχτίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ και είναι απολύτως συμπτωματικό το σε ποιανού Υπουργού και Πρωθυπουργού χέρια εγκλωβίζονται και καίγονται άνθρωποι στην Ελλάδα. Το ζήσαμε και στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια. Όλα τα μετά, το επικοινωνιακό θράσος, τα κουκουλώματα, η ασέβεια προς τους νεκρούς και τις οικογένειές τους , η δημοσιογραφική αλητεία δεν είναι συμπτωματικά. Όλοι κρινόμαστε.
Θέλει επίσης κάκαλα Ηγεσίας αν λέγεσαι Τσίπρας για να βουλώσεις το στόμα ή να διώξεις αυτούς που πανηγυρίζουν πάνω από ποσοστά νέων κρουσμάτων και νέων θανάτων, γιατί νιώθουν ότι το σκορ ευνοεί το Κόμμα στο πιο ηλίθιο και αμοραλιστικό ματς της ζωής μας. Δηλαδή βγάζουμε ανεπαρκείς τους σημερινούς κυβερνώντες με την υποθετική βεβαιότητα ότι σαν Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε διαχειριστεί τον κορονοϊό καλύτερα; Μαθήματα σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας. Η αντιπολίτευση πάντα ήξερε καλύτερα!
Θα περίμενε κανείς ότι περνώντας τα χρόνια ο παλαιοκομματισμός θα έκανε βήματα προς τα πίσω, θα τον ξερνούσε έστω η σύγχρονη αντίληψη των πραγμάτων η δική μας, των πολιτών. Ακριβώς το αντίθετο. Και οι λογικές των κομμάτων παρέμειναν διχαστικές και ο δημόσιος λόγος έγινε απείρως πιο χυδαίος και αμετροεπής. Γιατί τελικά αυτός μας αξίζει. Αυτές οι ηγεσίες, αυτοί οι δημοσιογράφοι, αυτοί οι δημόσια εκφραζόμενοι πολίτες, αυτά τα Μέσα. Νομίζετε είναι τυχαία τα πρωτοσέλιδα για το Μάτι, ειδικά τώρα που αναζωπυρώνεται η κρίση του covid19; Ας νομίζετε. Προσωπικά το μόνο που ελπίζω (γιατί γενικά δεν ελπίζω σε κάτι) είναι, σε περίπτωση που αντιμετωπίσω σαν άτομο ή σαν οικογένεια μια τραγωδία, να μη γίνω βέλος στη φαρέτρα κανενός κομματικού Γκέμπελς.
