Πόσο λαμόγιο θα κάνεις το βλαστάρι σου;

Η φάμπρικα με τα πλαστά πιστοποιητικά στην Ελλάδα είναι προφανώς παλιά. Έχουν έρθει στο φως δεκάδες περιπτώσεις, για πτυχία και βεβαιώσεις «μαϊμού» προκειμένου να ενισχυθούν βιογραφικά ή ακόμα χειρότερα να εξασφαλιστεί πρόσληψη και εξέλιξη. Ακόμα μ ια τεράστια παθογένεια του συστήματος αλλά πρώτιστα της ελληνικής κοινωνίας και του διεφθαρμένου πολίτη που θα κλέψει με κάθε ευκαιρία. Το θέμα όμως είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν κλέβει μόνο το κράτος, αλλά και (άμεσα) έναν συμπολίτη του.

Το θέμα που αποκαλύφθηκε χθες με τις πλαστές βεβαιώσεις αθλητικών διακρίσεων σε ομοσπονδία μαχητικών αθλημάτων είναι ακόμα μια ντροπή αυτής της χώρας. Και είναι κάτι που κανονικά πρέπει να οδηγήσει τους υπεύθυνους στη φυλακή και μάλιστα με ποινή χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα. Και όταν λέμε «υπεύθυνους» δεν εννοούμε μόνο αυτούς που χορηγούσαν έναντι χρημάτων (από 3.500 μέχρι 7.000 ευρώ προφανώς ανάλογα με τη θέση που βεβαίωναν) το πλαστό χαρτί, αλλά και τους γονείς που έβαζαν το χέρι στην τσέπη για να γίνει αυτό. Για να μην πω ότι αυτοί θα πρέπει να μείνουν και περισσότερο μέσα για την χυδαιότητα της πράξης τους. Όσο για τα βλαστάρια τους, ας μας πουν οι ειδικοί τι πρέπει να συμβεί.

Για να γίνει σαφές το πώς λειτουργεί το σύστημα της μοριοδότησης και αφού βάλουμε στην άκρη Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (και τα αντίστοιχα διεθνή σχολικά) όπου οι επιτυχίες και η κατάταξη από 1η μέχρι και 8η θέση (που έχουν το πριμ) δεν αμφισβητούνται και δίνουν (σε κάποιες περιπτώσεις μεγάλων διακρίσεων) απευθείας εισαγωγή σε Πανεπιστήμιο, πάμε στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Εκεί οι τρείς πρώτες θέσεις χαρίζουν μπόνους 20% (επί της βαθμολογίας του υποψηφίου στις Πανελλαδικές εξετάσεις) σε κάθε μια από αυτές, για εισαγωγή στις σχολές φυσικής αγωγής (ΣΕΦΑΑ-ΤΕΦΑΑ) και 10%,8%,7% αντίστοιχα για τα υπόλοιπα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Υπολογίστε με βάση τη βαθμολογία ενός παιδιού -που μπορεί να είναι και οριακή- για να δείτε πόσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό το ποσοστό για να εισαχθείς στο πανεπιστήμιο.

Σημαντική διευκρίνιση. Στην περίπτωση των πανελληνίων πρωταθλημάτων όσοι παίρνουν το μπόνους και με βάση αυτό εισάγονται σε ΑΕΙ, δεν μπαίνουν καθ’ υπέρβαση του αριθμού των εισακτέων (όπως γίνεται με διάκριση στην πρώτη κατηγορία των διεθνών διακρίσεων) αλλά καλύπτουν ένα 20% των θέσεων στα ΣΕΦΑΑ-ΤΕΦΦΑ και ένα 3% των θέσεων στα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτό βέβαια δεν κάνει μικρότερο το πρόβλημα. Πρώτον γιατί και πάλι μιλάμε για μια «επιτυχία» που δεν έχει υπάρξει και δεύτερον σε περίπτωση που ο αριθμός των θέσεων (στο 20% ή το 3%) καλυφθεί υπάρχουν…κριτήρια ισοβαθμίας. Και εκεί αν έχεις η θέση που έχεις αγοράσει με πλαστό πιστοποιητικό, είναι υψηλότερη από αυτή που κάποιος κέρδισε με την αξία του τότε η θέση είναι δικιά σου!

Αν πρέπει να ειπωθεί κάτι, επίσης σημαντικό είναι ότι όλα αυτά ισχύουν και για τα πανελλήνια σχολικά πρωταθλήματα. Με όλο το σεβασμό όμως σε όσους καθηγητές φυσικής αγωγής κάνουν σωστά τη δουλειά τους, στην Ελλάδα σχολικός αθλητισμός δεν υφίσταται. Παρά μόνο διακρίσεις σε σχολικά πρωταθλήματα, αθλητών και αθλητριών που έχουν γράψει πολλά «χιλιόμετρα» στον σωματειακό αθλητισμό. Μάλιστα ειδικά στον σχολικό αθλητισμό υπάρχει και ένα σοβαρό θέμα διακρίσεων, καθώς πολλά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια έχουν τη δυνατότητα μέσω υποτροφίας να προσελκύουν αθλητές και αθλήτριες υψηλού επιπέδου (ισχύει κυρίως στα ομαδικά αθλήματα) και έτσι να έχουν σαφές προβάδισμα απέναντι στα δημόσια σχολεία που μόνο συγκυριακά θα φτάσουν σε διάκριση που θα δίνει το πριμ.

Με όλα τα παραπάνω μπορούν να εξηγηθούν πολλά πράγματα που συμβαίνουν τα τελευταία (δέκα και παραπάνω) χρόνια στον αθλητισμό. Όχι μόνο φαινόμενα πλαστογραφίας (το 2019 είχε συμβεί κάτι ανάλογο και στο κρίκετ) αλλά και της εμφάνισης διαφόρων…περίεργων αθλημάτων που καταφέρνουν και συστήνουν ομοσπονδίες και στη συνέχεια «πουλάνε» την πιθανότητα πιο εύκολης διάκρισης άρα και πριμοδότησης. Σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για κάτι παράνομο αλλά για μια βιομηχανία εκμετάλλευσης της…μούρλιας των γονιών για αθλητική επιτυχία και μέσω αυτής (αν προκύψει) καλύτερης ακαδημαϊκής πορείας. Αλλά και πριν αρχίσουν να εμφανίζονται τα «νέα» αθλήματα δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που σε κάποιες ομάδες υπήρξε μέχρι και χορηγός που τοποθετούσε στο…βάθος του πάγκου το βλαστάρι του το οποίο με κάποιες συμμετοχές στο φύλλο αγώνα εξασφάλιζε κάποια μόρια παραπάνω.

Το άσχημο είναι πως όλα τα παραπάνω καίνε και τα χλωρά μαζί με τα ξερά και εκθέτουν συνολικά το καθεστώς μοριοδότησης. Θα μπορούσε βέβαια να πει κάποιος ότι αυτό (το σύστημα) θα μπορούσε να ισχύει και σε τομείς εκτός του αθλητισμού, αλλά ας μην μπούμε στη διαδικασία να ακυρώσουμε και τα λίγα πράγματα που βοηθάνε τον μαθητή που κάνει μια παράλληλη προσπάθεια. Γιατί το θέμα είναι τα κάθε λογής λαμόγια που πατάνε πάνω στα ευεργετήματα για να αποκομίσουν κέρδος. Αν δεν πέσει βαρύ το χέρι της δικαιοσύνης, πάνω σε αυτούς, δεν γίνεται δουλειά.

Και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν ποινές και κυρώσεις που δεν αφορούν μόνο το αθλητικό σκέλος (εκεί η άρση αθλητικής αναγνώρισης της ομοσπονδίας μοιάζει μονόδρομος με τέτοια κομπίνα). Υπάρχει και το ποινικό κομμάτι και η πολιτεία πρέπει να πάει την υπόθεση μέχρι τέλους. Το ρεπορτάζ λέει ότι η συνεργασία των υπηρεσιών της ΓΓΑ με το αρμόδιο τμήμα της Ασφάλειας που ανέλαβε την υπόθεση ήταν άψογη και συνεχίζεται αφού η έρευνα δεν έχει τελειώσει. Και εδώ που τα λέμε αν δεν υπάρχει προσωπική εντιμότητα δεν μπορείς να έχεις μια αστυνομία για τα πάντα. Το θέμα όμως είναι, όταν οι κλέφτες πιάνονται με την κατσίκα στην πλάτη, η τιμωρία τους να λειτουργεί παραδειγματικά. Ακόμα και αν εμάς μας απασχολούν οι τελικοί στην Α1 του μπάσκετ ή οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο και ο τελικός του Champions League υπάρχει πολύς κόσμος σε όλα τα αθλήματα που περιμένει να δει το βάρος των ποινών, ώστε ο επόμενος να το σκεφτεί πολύ περισσότερο. Και για να μη χάνονται από τον αθλητισμό παιδιά που παλεύουν σκληρά και στο γήπεδο και στο σχολείο αλλά βλέπουν την προσπάθειά τους να μην μετράει και να χάνουν από…φαντάσματα, που πλήρωσε ο μπαμπάκας τους για το πλαστό μέλλον τους.