Οι καλοί συγγενείς…
Πέρασε και αυτό το Πάσχα που για κάποιους σήμαινε εξόρμηση στο χωριό, για άλλους εκδρομή μακριά, για άλλους όμως σήμαινε μοναξιά στη (μάλλον) άδεια πόλη. Σε εσάς τους τελευταίους θέλω να αναφερθώ και να σας καθησυχάσω, δεν είστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης, η τελευταία τρύπα του ζουρνά, οι πιο άτυχοι της ιστορίας. Σκεφτείτε για να παρηγορηθείτε, όσους έκαναν χιλιόμετρα χιλιομέτρων και μάλιστα με τη βενζίνη στα 2 ευρώ, για να ακούσουν τα ίδια και τα ίδια…
«Πότε με το καλό;» Το καλό τίνος; Το καλό του λεύτερου και κυρίως της λεύτερης; Το καλό των συμπεθέρων; Του χωριού όλου που διψά για ένα ακόμα γάμο ή μια γαμοβάφτιση για τους πιο προχώ; Είναι αυτοί οι θείοι και θείες, οι ακροβολισμένοι στα όρια της σούβλας και του πασχαλινού τραπεζιού που σε περιμένουν μπουκωμένο με το εντεράκι για να σου κάνουν την αποφράδα ερώτηση.
Σε κάθε Πάσχα θρηνούσαμε ανέκαθεν είτε τους δύσμοιρους που χάναμε στην άσφαλτο είτε τα κοπάδια που χάναμε στη θράκα. Το διαχρονικό θύμα κάθε Πάσχα και γενικότερα κάθε οικογενειακής συνάθροισης ήταν, είναι και θα είναι κάθε έννοια διακριτικότητας!
«Πάχυνες, πρέπει να μαζευτείς λιγάκι!» Πέραν του απρεπούς να αναφέρεσαι στα κιλά του άλλου (body shame διάολε) πρόσθεσε και το παράδοξο να μιλάς για σωματικό βάρος μπροστά στη σούβλα με τα περιστρεφόμενα τριγλυκερίδια. Έλα πες την αλήθεια, δεν ήρθες για να γιορτάσουμε την Ανάσταση Κυρίου, για να ακούσεις τα αναστάσιμα καντήλια σου ήρθες! Κι ας λέγεσαι μπαμπάς, μαμά, πεθερός, συμπεθέρα, μπατζανάκης ή ό,τι άλλο. Αη… σουβλίσου κι εσύ και οι απόψεις σου.
Πόσες και πόσες φορές δεν υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μην ξαναπεράσεις τα ίδια, να μην σε «κλαίνε» οι συγγενείς ως χαμένη περίπτωση, να μη ασχολούνται με το γάμο σου, το διαζύγιό σου, την εργένικη ζωή σου, τη δουλειά σου, τις σπουδές σου και κοίτα να δεις ρε φίλε… Πάλι σε τούμπαραν και να που βρίσκεσαι παρών στο πασχαλινό σου μνημόσυνο να τσιμπάνε όλοι αδιάκριτα από την τραγανιστή σου πετσούλα. Ας ήσουν χοντρόπετσος να μην τρώγεσαι, όσο σε βρίσκουν τρυφερό οικογενειακό μεζέ, θα σε γλεντάνε!
Οι πιο τυχεροί έφυγαν μακριά κι αν κρίνω από τα posts και τα stories οι τυχεροί ήταν μπόλικοι! Κάποιοι τους αθροίζουν στο success story της κυβέρνησης Μητσοτάκη, «για ποια ακρίβεια μιλάτε, εδώ οι άνθρωποι ταξιδεύουν», άλλοι (καλοί συγγενείς) τους μέμφονται για εγκατάλειψη πάτριων εδαφών. Αφήστε τον κόσμο βρε να ταξιδέψει, να ξεστραβωθεί και να μορφωθεί. Σαν τα ταξίδια δεν έχει. Και σαν την απομάκρυνση από την τοξικότητα και τους τοξικούς επίσης δεν έχει…
Να μείνουν εδώ να κάνουν τι; Να παρακολουθούν βαρυστομαχιασμένοι το Survivor ή να μπαίνουν στο twitter για space σχολιάζοντας με δημοσιογράφους και ιατροδικαστές τη Ρούλα Πισπιρίγκου; Αφήστε τους ανθρώπους να ταξιδέψουν για να επιστρέψουν με καμιά καινούργια εικόνα, καινούργια μουσική, καινούργια (γιατί όχι;) γνωριμία…
Εσείς που μείνατε πίσω μόνοι σε μια άδεια πόλη δεν είστε οι έσχατοι όλων, υπό προϋποθέσεις θα μπορούσατε να είστε οι φαρδύτεροι των κωλοφάρδων, τα παραδείγματα προς μίμηση! Προϋπόθεση πρώτη, να είστε NBA fans!
Ανερυθρίαστο ξενύχτι χωρίς λογαριασμό σε κανέναν και το κυριότερο καμία. Προϋπόθεση δεύτερη να βρήκατε αγαπημένη σειρά ή καλύτερα σειρές και να τις λιώσατε. “Succession” για να δείτε τα Πάθη των εκατομμυριούχων και το βάσανο να μην έχεις έναν απόγονο της προκοπής να κληροδοτήσεις την περιουσία σου. Οι καλοί συγγενείς που λέγαμε. “Anatomy of a scandal” για να σιχαθείς Άγγλους Υπουργούς και Πρωθυπουργούς για έναν επιπλέον λόγο. “CB Strike” για μπόλικη δόση καλού ντετεκτιβίστικου με φόντο το σύγχρονο Λονδίνο κι έναν αντί-ήρωα με τεχνητό μέλος, καπνιστική μανία και αμφίβολη προσωπική υγιεινή.
Θα μπορούσατε βέβαια ακόμα και στο χωριό να έχετε κάνει συνολικό shut down για να διαβάσετε κανένα βιβλίο. «Η Γυναίκα του ’Ισνταλ» (Εκδόσεις Διόπτρα) δια χειρός Βαγγέλη Γιαννίση σας μεταφέρει στην παγωμένη Νορβηγία της δεκαετίας του ΄70 και στην προσπάθεια του συγγραφέα για λογοτεχνική εξήγηση ενός από τα πιο «κρύα» κι ανεξιχνίαστα εγκλήματα της Ευρώπης. Απολαυστικό το ανάγνωσμα και ακόμα απολαυστικότερο να έχεις διαβάσει την συγγραφική πρόοδο και ωριμότητα ενός μακρινού φίλου.
‘Όπως καταλαβαίνετε μπορούσατε να κάνετε χίλια πράγματα εκτός του να ξαπλώσετε ως σφάγιο στο οικογενειακό τραπέζι αλλά δεν ρωτάτε τον παλιό… Ο οποίος παλιός πήγε στην αγαπημένη Κέρκυρα, πράγμα για το οποίο θα διαβάσετε σε επόμενο blog. Αφού ασχοληθούμε πρώτα λίγο με Euroleague, tennis και άλλα «ευγενή».
