«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»: Και η μνήμη να χορεύει...
Κάπου ανάμεσα 21:15 και ώρα άγνωστου και γνωστού μέλλοντος γωνία χάθηκε το «τώρα» και το «πρέπει». Κάναμε όπως μας λέει ο ποιητή και σύραμε το «ι» ως το «π». Μάταια. Έπειτα προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την αστραπή και να φωτίσουμε τα καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα, τα αίματα τα βρεγμένα, τα χθεσινά, τα άχρονα, τα δεξιά και αριστερά, τα πάνω από σημαίες και σταυρούς και υψωμένες γροθιές, τα μιλημένα, τα προδομένα, τα ηρωικά και πένθιμα. Και πάλι, τίποτα. Με το ασημένιο φως πάνω από το κεφάλι μας βρεθήκαμε στο οικόπεδο με τις τσουκνίδες. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και ξυπόλητοι περπατήσαμε. Φοβηθήκαμε. Δεν αντέχαμε να δούμε δικό μας αίμα χυμένο, έστω και μια σταγόνα που γρήγορα θα παίρναμε πίσω από τον χυμό του ροδιού. Και εκεί που βάθαινε το σκοτάδι, είδαμε τον φίλο μας τον Μανώλη και θυμηθήκαμε αυτούς που δεν έκαναν ποτέ τίποτα στη ζωή τους και έκοβαν με το στόμα τους κομμάτια από τον αυχένα μας. Ανοίξαμε το βήμα και ακούσαμε το πέταγμα της Κατερίνας. Σε λίγα λεπτά ο ήλιος θα «σκότωνε» τα πάντα. Αποφασίσαμε, εμείς, τα στόματα, να σας τα πούμε χύμα και ό,τι θέλει ας γίνει. Είδαμε μέσα μας αυτό παιζόταν έξω από μας. Είδαμε την παράσταση «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» (κάθε Δευτέρα-Τρίτη, 21:15, στο «Σύγχρονο Θέατρο»). Ακόμη τη βλέπουμε, ακόμη έχουμε τον Χρόνη Μίσσιο πάνω από το καπνισμένο μας τσουκάλι και την τσαλακωμένη νιότη των προγόνων, των νικητών, ηττημένων μας.
Τέσσερις άνδρες επί σκηνής και τα μαθηματικά να διαλύονται
Φίλε αναγνώστη, η μαγική, δυνατή, συλλογική λέξη θα μπει στο τέλος αυτού του κειμένου. Και η γλώσσα που θα διαβάσεις θα είναι ατόφια ποιητική, αληθινά λαϊκή, αληθινά ζωντανή. Κρέμασε την ανάσα στο πέτο και πάμε και ας μη μας βγάλει πουθενά.
Τέσσερις άνδρες επί σκηνής. Και το «επί» να γίνεται αφαίρεση, «πλην», πρόσθεση, «συν», διαίρεση, «διά» και τα μαθηματικά να διαλύονται και να επιστρέφουν με φλέβες, αίμα, καρδιά και ιδρώτα. Η αρχή της πράξης, της κορυφαίας όλων, της αναπαράστασης, της δημόσιας συνομιλίας, της συμπαιγνίας με τη μνήμη, γίνεται στο σκοτάδι και φως-καρφί του τσιγάρου. Η πορτοκαλί κουκίδα θα σβήσει πάνω στο πιάτο και θα απλωθεί στο τραπέζι των χρόνων μας. Τέσσερις καρέκλες γύρω απ’ αυτό και πάνω του μια κατσαρόλα, ποτήρια, κρασί, φρούτα, φαγητό, νερό, ψωμί, του αφέντη το φαΐ και του εργάτη, μαχητή, το σπυρί. Και οι άνδρες ξεκινούν να μιλάνε, να αλλάζουν θέσεις, να αλλάζουν κόσμο, κόσμους, εποχές, Ελλάδες και τα πρόσωπά τους γίνονται αυτά του αντάρτη, του ΕΛΑΣ, του ΚΚΕ, του προδότη, του βασανιστή, του θύτη, του θύματος, του ψέματος, της αλήθειας, της ανάμνησης και της απώλειας που ήρθε νωρίς και μετά πολύ αργά και ποτέ στον σωστό χρόνο. Και τα λόγια «καρφώνονται» στα λόγια και το εμβληματικό έργο του Χρόνη Μίσσιου γίνεται ευχή, αντίο, αποχαιρετισμός, ευλογία, κατάρα. Συνεχίζουμε…
Χαράζω την κόκκινη γραμμή
Φίλε αναγνώστη, μύρισε το ξεθυμασμένο άρωμα της ανάσας-ελπίδας, της ανάσας όνειρο και πάμε για ένα φινάλε ορμητικό, γεμάτο συναίσθημα, σκέψη κοφτερή και λεπτά, δευτερόλεπτα, χρυσάφια, δικά μας. Μη φοβηθείς και μην απορήσεις. Όλα είναι στις εικόνες και στις λέξεις που πήρα από τους ερμηνευτές Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Κωνσταντίνο Πασσά, Δημήτρη Μαμιό, Γιάννη Μάνθο. Το σμίλεμα του κόσμου τούτου όμως, έχει βάθος και φέρει τον κόπο και το χαμόγελο της σκηνοθέτριας Σοφίας Καραγιάννη, της Μυρτώς Αθανασοπούλου (δραματουργική επεξεργασία), της Γεωργίας Μπούρδα (σκηνικά-κοστούμια), του Μάνου Αντωνιάδη (μουσική), της Μαργαρίτας Τρίκκα (επιμέλεια κίνησης), του Βασίλη Γώγου (φωτισμοί), της Αθανασίας Κυμπούρη (Β. σκηνοθέτη).
Χαράζω τώρα την κόκκινη γραμμή και λέω ότι το «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» είναι: Συγκλονιστικό, ποίηση, θα σου τα ρίξω χύμα…, Ρίτσος, Μπελογιάννης, Αντώνης Φράγκος, Βάρκιζα, Εμφύλιος, άνθρωπος, ζωή, θάνατος, ελευθερία, παπάδες, νικητές, ηττημένοι, πράξη, θεωρία, επανάσταση, δράση, αντίδραση, σύντροφε, νεκρέ, ζωντανέ, προδοσία, ελπίδα, τσιμέντο, λουλούδια, μάνα, πίστη, φαγητό, κρασί, νερό, τραπέζι, τρέλα, τσακισμένη μέση, Αριστερά, Δεξιά, Κομμουνισμός, Φασισμός, Καπιταλισμός, ιδέες, λόγια, ψίχουλα, χορός, έρωτας, φιλία, καθοδήγηση, πολιτικοί κρατούμενοι, βλέμματα, ανάσες, κραυγές, τραγούδι, μνήμη, θάλασσα, ουρανός, ψυχιατρείο, σχολείο, φυλακές, γλώσσα, εξορία, ψαλμωδίες, Προσοχή!, εκτέλεση, ισόβια, δικαιώματα, δήλωση, δίωξη, ποιότητα ανθρώπου, χρόνος, αλληγορία, συμβιβασμός, δάκρυα, αγκαλιά, ιδρώτας, για πάρτη σας ρε μάγκες!, φινάλε, θέατρο.
INFO
«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»
Το εμβληματικό έργο του Χρόνη Μίσσιου
Στο «Σύγχρονο Θέατρο» [Ευμολπιδών 45, Κεραμεικός, Αττική]
Κάθε Δευτέρα-Τρίτη στις 21:15
Εισιτήρια ΕΔΩ
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Μυρτώ Αθανασοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βασιλική Γώγου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κυμπούρη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: GAFF
Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος
