Απλά respect, σε Στίχοιμα, Anser (vid)
Η πορεία προς το Θέατρο Πέτρας ήταν ανηφορική. Και πώς αλλιώς; Η τοποθεσία αυτό επιτάσσει, αυτό επιβάλει. Εντάξει, καμία αντίρρηση. Ανηφόρα, ανηφόρα, ανηφόρα και η πέτρα να περιμένει τους στίχους και τα λόγια που «πετάνε» γεμάτα πάθος, ψυχή και… φωτιά! Όταν πας σε ανοιχτό θέατρο ξέρεις ότι ο χώρος κουβαλά μεγάλη παράδοση και τον χρόνο που «αγγίζει» τα νταμάρια, τα χώματα, τη σκηνή απρόσκλητος. Τίποτα δεν εμποδίζει τη ροή που μας συνοδεύει, όπως και τον αέρα που αναπνέουμε. Και η ανηφόρα να είναι εκεί και να σου λέει «συνέχισε, συνέχισε, για να ακούσεις αυτούς που κρατάνε το μικρόφωνο και μαζί τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις ευχές, τις κραυγές, τις προσευχές σου».
Η μνήμη δεν σε βοηθούσε να θυμηθείς διαδρομές, γειτονιές, λεωφόρους κι άλλους δρόμους. Την ώρα, όμως, που έφτασες στην είσοδο, θυμήθηκες. Έχεις ξανάρθει έδω. Κάποτε, νέος, ωραίος, ακμαίος και ήσυχος για το μέλλον (σου). Δίπλα στο Θέατρο η διασκέδαση, η ξεκούραση. Μέσα στο Θέατρο αυτοί που θα σε ψυχαγωγήσουν, θα σε φροντίσουν και θα σου φυλάξουν την ελπίδα και την απελπισία σου. Οι Στίχοιμα και ο Anser ανήκουν στην οικογένεια του χιπ-χοπ που ξέρει μόνο να δίνει, δεν περιμένουν τίποτα και συναντούν τα πάντα! Τη νύχτα της 27ης Σεπτεμβρίου οι σταθερές αξίες είχαν τον πρώτο λόγο.
Ένα μικρόφωνο, ένα μπιτ και όλα είναι εντάξει
Δεν χρειάζονται πολλά για να τιμήσεις το μουσικό είδος που υπηρετείς. Ανεβαίνεις στη σκηνή, πιάνεις το μικρόφωνο, ο DJ δίνει τον τόνο και το «μπιτ», τα φώτα ανάβουν και το… μάθημα αρχίζει. Οι Στίχοιμα και ο Anser βρέθηκαν πρώτη φορά μαζί και με τον ραπ λόγο τους εκπλήρωσαν τον εξής σκοπό: τη δικαίωση της αξιοσύνης τους. Τι σημαίνει αυτό; Τα είπαν όμορφα και ωραία. Η φάση ήταν δώσε μου ένα μπιτ και γω με το μικρόφωνο θα σώσω-διαλύσω τον κόσμο. Ακριβώς αυτό!
Ο ραπ καλλιτέχνης οφείλει να κάνει ένα πράγμα όταν ανεβαίνει στη σκηνή: να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Αυτό έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας και γι’ αυτό όλοι γούσταραν και σίγουρα έφυγαν ικανοποιημένοι στο τέλος. Και ξέρετε γιατί κατάφεραν αυτοί οι τύποι να συνομιλήσουν με το κοινό που σχεδόν γέμισε το θέατρο; Γιατί είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα κάτι ουσιαστικό να πουν. Οι στίχοι τους είναι κομμάτια του πόνου, της οργής, της ευαισθησίας, της μοναξιάς, της παρέας μας. Και όταν ραπάρουν ζωντανά δεν κάνουν καμία έκπτωση, δεν καταφεύγουν σε καμία ευκολία. Κι να το ρεύμα κοβόταν, το freestyle, α καπέλα, θα απογειωνόταν και θα φώτιζε τα πάντα.
Anser, Στίχοιμα, ωραίοι τύποι και ξηγημένοι
Πρώτα ανέβηκε ο Anser και ο Eversor πίσω του, δίπλα του, μαζί του. Δεν χρειάστηκε τίποτα. Ένα «μπιτ» και το πιο παράνομο flow του κόσμου ξεχύθηκε. Άνεση, δύναμη, ορμή, ερμηνεία, δεξιότητες, προσωπικό ύφος, όλα στο μέγιστο, όλα γενναιόδωρα δοσμένα από τον ράπερ που πορεύεται με τον βιωματικό, στοχαστικό, στίχο. Ο Anser σε καθηλώνει με τη σιγουριά και το ελεύθερο συναίσθημα. Πολύ απλά, σε συγκινεί και δεν μπορείς να μην αντιδράσεις, να μείνεις αμέτοχος σε όλο αυτό, δεν γίνεται… Είναι ωραίος τύπος, αλάνι ξηγημένο και σίγουρα καταλαβαίνει σε ποιους, εκτός από τον ίδιο, ανήκει το ραπ: σε όσους αγωνίζονται, πάντα.
Και μετά ανέβηκαν οι Στίχοιμα. Εντάξει… Ο Βαλάντης και η Μαρίνα είναι αποδεκτοί από όλους όσους εκτιμούν το αυθεντικό, κοινωνικά διεισδυτικό ραπ. Οι στίχοι τους δεν χαρίζονται, δεν είναι μισόλογα και δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν. Τα λόγια που δωρίζουν είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής μελέτης του κοινωνικού, πολιτικού, ταξικού, γίγνεσθαι και πάνω σε αυτό δεν ταιριάζει τίποτε άλλο εκτός από την ωμή αλήθεια που «καίει» τα πάντα. Οι Στίχοιμα είναι το soundtrack της ελληνικής κοινωνίας, αυτής που μοχθεί, αδικείται, καταπιέζεται, αγωνίζεται, ξεσπά. Τρομερή ενέργεια από Βαλάντη και σούπερ διάθεση από τη Μαρίνα. Το live των Στίχοιμα-Anser ήταν η αποθέωση της σταθερής αξίας και του λόγου που έχει σημασία και σύμμαχο την κοινωνία.
*Οι Στίχοιμα σε Spotify, YouTube, Instagram, Facebook
