Ο κόσμος των ήσυχων ονείρων

• Σε στέλνει στον προσωπικό σου τόπο φυγής
• Η φωνή από κάτω και η ηρεμία της

Η διαχωριστική γραμμή είναι λεπτή, διάφανη, υγρό κρύσταλλο. Δεν ισχύει για όλους αυτό. Μόνο γι’ αυτή την καλλιτέχνιδα. Κρατήστε το. Η αίσθηση που σου δίνει είναι πάντα ίδια: αυτή του ταξιδιού στον κόσμο των ήσυχων ονείρων. Οι ήχοι, κι αν δυναμώνουν, γλυκά σε αγγίζουν και σε στροβιλίζουν. Ακούς τα τραγούδια της και νιώθεις το γυαλί να τρέμει, τον ήλιο να κινείται ανέμελα και το σκοτάδι να σε δροσίζει. Σε αυτό το σταθερό πλαίσιο εγκλωβίζεται εθελοντικά και από εκεί μοιράζει τα δημιουργήματά της. Μια νέα διάσταση αποκαλύφθηκε και αυτή είναι της υπόγειας χαράς, τη διαύγειας που «σκίζει» το σκοτάδι. Οι ανείπωτες σκέψεις δεν είναι πάντα ανησυχητικά σοβαρές. Κάποιες στιγμές είναι οι αφελείς (;) παιδικές απορίες, είναι η επιστροφή του ενήλικα στα αθώα χρόνια, είναι ο εντοπισμός της κρυφής γωνιάς που θες να κρατήσεις για σένα. Τα νέα τοπία, και εδώ είναι μουσικό, ανακαλύπτονται, μαθαίνονται, βήμα, βήμα. Ανοίγεις την πόρτα, τη ματιά σου, και ενώ έχεις το κράτημα του ενήλικου, είναι η περιέργεια του παιδιού που σε οδηγεί. Και κάποιες στιγμές ξεσπάς από χαρά. Κάποιες άλλες αφήνεσαι στον ήρεμο ήχος του συνεχούς, της ζωής που πίσω από κλειστά μάτια. Η Billie Eilish είναι εδώ και όλο μεγαλώνει τον ψίθυρο, τον ήχο των ήσυχων ονείρων. Ας «βουτήξουμε» στον κόσμο του νέου άλμπουμ της, του «Hit me hard and soft».

Σε στέλνει στον προσωπικό σου τόπο φυγής

Ο τρίτος δίσκος της Billie Eilish συνεχίζει την πορεία των δύο προηγούμενων. Η γλυκιά, ψιθυριστή, νωχελική, φωνή γίνεται, πια, αμέσως αντιληπτή. Το αναπάντεχο ταξίδι και τα κρυμμένα μονοπάτια είναι και πάλι εδώ. Η ζεστή, καθηλωτική, ατμόσφαιρα που γνωρίσαμε με το «When we all fall asleep where do we go?» είναι, ατόφια, και πάλι παρούσα. Η 22χρονη (σ.σ κλείνει τα 23 τον Δεκέμβριο) καλλιτέχνιδα διατηρεί τη δύναμη, την ορμή, των νιάτων, το λοξό τους βλέμμα και είναι αυτό που την κάνει αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη. Για πόσο ακόμα; Θα φανεί. Στο πρώτο άκουσμα του «Hit me hard and soft» δώσαμε την προσοχή μας και αφήσαμε να παίξουν και τα δέκα κομμάτια. Η Eilish σου δημιουργεί την εικόνα της προσωπικής απόδρασης από τα καθημερινά, τα αφόρητα. Σε ρίχνει σε μια σχεδόν ψυχεδελική παραίσθηση, σε στέλνει στον προσωπικό σου τόπο φυγής και αυτό δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Και ενώ χαμηλώνει τους τόνους και απομακρύνεται από τη βαβούρα του καταπιεστικού «σήμερα», σε κρατάει σε επαφή με τον κόσμο που αφήνεις για λίγο. Το ατομικό νησί του καθενός βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά και το έργο της Eilish είναι η διαχωριστική γραμμή.

Η φωνή από κάτω και η ηρεμία της

Το μοναδικό ποπ ύφος της Billie Eilish δεν έχει ταίρι. Η φωνή από κάτω και η ηρεμία στον τρόπο που εκφράζει καθετί, σαρώνουν και αυτό το άλμπουμ. Ένα απλό μπιτ, μια κιθάρα και όλα μεταφέρονται πεντακάθαρα. Κι ενώ αφήνεσαι στην χάρη και την ηρεμία, υπάρχουν στιγμές που το νοσταλγικό, ταξιδιάρικο, ηχητικό προσκήνιο-παρασκήνιο ενισχύεται από ροκ πινελιές. Η χαρά εσωτερικεύεται και μοιράζεται με φειδώ και προσοχή, το ίδιο και τα ξεσπάσματα αυτής. Η ποπ έκφραση είναι πολυδιάστατη και το χαλαρό μπορεί να μπλεχτεί αρμονικά με ηλεκτρονικές παρεμβολές και dance στιγμές. Σε αυτό το άλμπουμ, στην πολύ καλή παραγωγή που υπογράφει ο αδερφός της Finneas, η Eilish καταφέρνει να σε «χτυπήσει» σκληρά και μαλακά την ίδια στιγμή. Το κάνει από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε και προσπαθεί, κάθε φορά, να δώσει και κάτι νέο. Δεν μπορούμε να πούμε αν έχει γεμίσει τη δική της ποπ με αρκετά ιδιαίτερα στοιχεία. Το σίγουρο είναι ότι το προσπαθεί και το ύφος, η ταυτότητα της, θα μένουν πάντα ξεχωριστά. Από τα δέκα κομμάτια ξεχωρίζουμε τα: «Skinny», «Wildflower», «Bittersuite».