«Θα ήταν δύσκολο να αγωνιστώ στην Γιουβέντους μετά από έντεκα χρόνια στις Ακαδημίες της Φιορεντίνα. Ελπίζω να γίνω ένα σύμβολο γι αυτά τα χρώματα, γι αυτή την ομάδα. Για μένα πρώτα είναι η Φιορεντίνα και μετά εγώ». Τα λόγια αυτά δεν ανήκουν στον ανυπέρβλητο και αιώνιο αρχηγό των «βιόλα», Τζιανκάρλο Αντονιόνι, αλλά στο νέο απόκτημα της Γιουβέντους τον Φεντερίκο Μπερναρντέσκι. Δεν πέρασαν παρά πέντε μήνες από τα λεγόμενα του Τοσκανού άσου και στις 24 Ιουλίου οι «μπιανκονέρι» με κάθε επισημότητα καλωσόριζαν τον νέο απόκτημα της ομάδας έναντι 40 εκατ. ευρώ.

«Είμαι γεμάτος συναισθήματα. Θα πρέπει να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ, υπήρχαν τόσοι άνθρωποι εδώ (έξω από τα γραφεία της Γιουβέντους) που περίμεναν να με υποδεχτούν και με έκαναν αμέσως να αισθανθώ το πάθος αυτού του συλλόγου. Είμαι απόλυτα έτοιμος. Forza Juventus», δήλωσε ο νέος κάτοχος της ασπρόμαυρης φανέλας με το Νο10 λίγο μετά την ολοκλήρωση των ιατρικών του εξετάσεων στο Τορίνο. Ο άνθρωπος που τρεις μήνες νωρίτερα στο Viareggio που είχε αρνηθεί να πιάσει ένα κασκόλ της Γιουβέντους κι ετοιμαζόταν να γίνει το απόλυτο είδωλο των «βιόλα» η bandiera της Φιορεντίνα, μόλις είχε υπογράψει με τον διάβολο.

Πράξεις και λόγια που ήταν μαχαιριά στην καρδιά για τους οπαδούς. Μαχαιριά όχι γιατί ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της ηλικίας του αποχώρησε από την ομάδα, αλλά γιατί έκανε το αδιανόητο. Αποφάσισε να πάει στον αιώνιο εχθρό, σε «εκείνους». Ο δικός τους «Μπρουνελέσκι» μόλις είχε κάνει το μεγαλύτερο έγκλημα κατά τς Φλωρεντίας. Γεννημένος το 1377 στην Φλωρεντία ο Φίλιπο Μπρουνελέσκι θεωρείται από τους πατέρες της Αναγέννησης, ένας πρωτοπόρος της εποχής που συνέβαλε τα μέγιστα κυρίως με την αρχιτεκτονική του για την δημιουργία του θαύματος της Φλωρεντίας χαρίζοντας μας έργα όπως το Ντουόμο.

Έχοντας τα ίδια αρχικά (Φ.Μ.) αλλά κι ένα παρεμφερές επίθετο (Μπρουνελέσκι-Μπερναρντέσκι), αλλά κυρίως την ίδια καταγωγή και το ίδιο πάθος για την πόλη, ο κόσμος του έδωσε το προσωνύμιο Φεντερίκο Μπρουνελέσκι. Η αλήθεια όμως, είναι ότι ζούμε σε σκληρούς και κυνικούς καιρούς που τα πάντα διέπονται από το χρήμα. Αυτό δεν θα μπορούσε να μην βρει καλύτερο πρόσφορο έδαφος στο ποδόσφαιρο. Η εποχή του ρομαντισμού και του συναισθήματος τελείωσε, παίκτες που η ομάδα τους ρέει στις φλέβες σαν αίμα, που το όνομά τους είναι συνυφασμένο με έναν σύλλογο δεν υπάρχουν πια. Τελευταίος ήταν ο «capitano» Φραντσέσκο Τότι.

Αυτόν τον capitano επικαλούσε ο Φεντερίκο τον περασμένο Οκτώβριο μιλώντας στην επίσημη ιστοσελίδα της UEFA. «Αν με φαντάζομαι να γίνομαι ο Τότι της Φλωρεντίας; Εννοείται πως μου περνάει από το μυαλό».

Κι εδώ έρχεται η κυνικότητα και η σαπίλα της σύγχρονης ποδοσφαιρικής εποχής που όλα μετρώνται με βάση τα μηδενικά στο καρνέ των επιταγών και τα λεγόμενα του ατζέντη του Μπερναρντέσκι, Μπέπε Μπόζο, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση της μεταγραφής αποδεικνύουν το λόγο του αληθές. «Καταφέραμε να μετατρέψουμε μια φανταστική ιδέα σε πραγματικότητα. Η μεταγραφή του Φεντερίκο στην Γιουβέντους δεν ήταν μια απλή αγορά από το σούπερ μάρκετ, αλλά μια γέννηση παιδιού. Δουλεύαμε πάνω στην μεταγραφή του τους τελευταίους οκτώ-εννιά μήνες». Τα λεγόμενα του Ιταλού μάνατζερ επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι ο 23χρονος άσος είχε πάρει την απόφαση να αποχωρήσει από την ομάδα.

Μάλιστα, η προεργασία είχε ξεκινήσει πολύ πριν από εκείνο το σημαδιακό βράδυ στις 15 Ιανουαρίου του 2017 όταν ένα κατάμεστο «Αρτέμιο Φράνκι» απότισε φόρο τιμής στον UNICO 10 της Φιορεντίνα, τον τεράστιο Τζιανκάρλο Αντονιόνι, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει ξανά στα κοινά της ομάδας. Σε εκείνο το ματς ο Φεντερίκο φορώντας το Νο10, το 10 του Αντονιόνι, οργίασε και βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει την Γιουβέντους με 2-1. Παράλληλα όμως είχε αποφασίσει ότι η αγάπη για την φανέλα δεν είναι πλέον το βασικό του κριτήριο και τα λεφτά και οι τίτλοι ήταν αυτό που θα έπρεπε να κάνει στην καριέρα του. Και η καλύτερη ομάδα γι αυτόν θα ήταν αυτή με τα ασπρόμαυρα.

Έχοντας ξεκινήσει από την ηλικία των έξι ετών στις ακαδημίες των «βιόλα», ήξερε καλά ότι με την κίνησή του αυτή έκοβε κάθε δεσμό με την πόλη, τον σύλλογο και τους «δικούς» του ανθρώπους. Παράλληλα έβαζε τέλος στα όποια όνειρά του να έγραφε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κλαμπ, να γίνει ακριβώς ότι και ο Φιλίπο Μπρουνελέσκι. Η επιτομή της Φλωρεντίας. Αντίθετα, από την ημέρα που έγινε γνωστή η υπόθεση, η πόλη γέμισε με συνθήματα. «Ποιος δεν θα ήθελε να φτύσει στα μούτρα σου Μπερναρντέσκι ένα κομμάτι σκ@@ό (με αναφορά την γνωστή βρισιά προς κάθε Γιουβεντίνο, το διάσημο πλέον Gobbo di Merda)».

Γνωρίζοντας κι έχοντας ζήσει τόσο στην πόλη όσο και στο «Αρτέμιο Φράνκι», το πανό αυτό είναι σχεδόν τίποτα σε όσα είχαν γίνει πριν 27 χρόνια με την γνωστή υπόθεση Μπάτζιο όταν η Φλωρεντία είχε πάρει φωτιά για την μεταγραφή του «θεϊκού κοτσιδάκια» στην Γιουβέντους. Οι οπαδοί της Φιορεντίνα μπορεί μέσα τους να έχουν ακόμα τον ρομαντισμό και τις ιδιαιτερότητές τους (κατάλοιπα από την Αναγέννηση) που τους ξεχωρίζουν από τους άλλους tifosi, αλλά ηλίθιοι δεν είναι. Ξέρουν καλά ότι με τα τωρινά δεδομένα παίκτες τύπου Μπερναρντέσκι δύσκολα θα έμεναν για πάντα στην ομάδα-ειδικά τώρα που η Φιορεντίνα αντιμετωπίζει τις δικές της υπαρξιακές δυσκολίες με την οικογένεια Ντέλα Βάλε-το πρόβλημα όμως είναι η ασέβεια από έναν ποδοσφαιριστή που το μόνο που έκανε ήταν να ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου με δηλώσεις για αιώνια αγάπη και αφοσίωση, ενώ την ίδια ώρα στην άκρη του μυαλού του είχε τα λεφτά και την δόξα.

«Μιλώντας στους νέους ποδοσφαιριστές για την αξία της φανέλας που φοράνε δεν έχει πλέον καμία αξία. Είναι απλά κενά λόγια. Αυτά που μετράνε πλέον είναι τα λεφτά που θα κερδίσουν και πόσο διάσημη καριέρα θα κάνουν. Η λέξη σημαία δεν έχει πια κανένα απολύτως νόημα στο ποδόσφαιρο. Ο Τότι έκλεισε μαι ολόκληρη εποχή που πλέον φαντάζει τόσο μακρινή. Το να κερδίζεις συνεχώς χρήματα και να έχεις αυτό πάντα στο μυαλό σου σημαίνει ότι δεν θα γίνει ποτέ bandiera για κανέναν σύλλογο. Όσο για τον κόσμο; Νομίζω ότι σιγά σιγά αρχίζει και συνειδητοποιεί ότι στην εποχή μας πως μπορεί να θέλει έναν παίκτη στην ομάδα του, αλλά δεν χρειάζεται πλέον να δημιουργεί προσωπολατρικές σχέσεις. Υπάρχει ένας άλλος τρόπος υποστήριξης. Υποστήριξη στην φανέλα και στο σήμα και όχι στον κάτοχό της», ανέφερε ο Αντονιόνι σε πρόσφατη συνέντευξη στην Corriere Fiorentino και το νόημά τους δεν θα μπορούσε να μην είναι πιο ξεκάθαρο.

Όλες οι ομάδες κουβαλάνε την δικιά τους ιστορία. Όλες δημιουργήθηκαν εξ αιτίας κάποιων συγκεκριμένων περιστάσεων για αυτό και κάθε ομάδα αποτελεί τόσο για τους οπαδούς της όσο και για τους αντιπάλους κάτι ξεχωριστό. Η αλήθεια είναι ότι ο ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο έχει τελειώσει και ειδικά στην Φλωρεντία τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει τίποτα πια ρομαντικό. Μπορεί για εμάς που ζούμε το ποδόσφαιρο με όρους όχι εμπορικούς, αλλά με αγάπη και συναισθήματα περιμένοντας πως και πως την Κυριακή, η μεταγραφή του Μπερναρντέσκι βγάζει ένα διδακτικό συμπέρασμα. Σε απαλλάσσει οριστικά από οποιοδήποτε δίλημμα, από οποιαδήποτε τάση προσωπολατρείας. Όσοι επιμένουν να δένονται με πρόσωπα, καλά να πάθουν. Οι υπόλοιποι, θα πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι αυτό που μένει είναι η ομάδα. Καλή, μέτρια ή κακή, με τίτλους ή όχι, αυτό είναι το μόνο που μένει πάντα εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι, έρχονται και φεύγουν. Και έρχονται και φεύγουν, πλέον, με τρελή συχνότητα, αποδεικνύοντας ότι όλα έχουν αλλάξει.

Και μπορεί ο Μπρουνελέσκι όπως και όλοι οι σπουδαίοι Φλωρεντινοί να παραμένουν αιώνες μετά ζωντανό παράδειγμα μίμησης, το όνομα του Φεντερίκο Μπερναρντέσκι θα μνημονεύεται για πάντα ως παράδειγμα αποφυγής και προδοσίας.