Αύριο ελπίζουμε να είναι γνωστή η πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής για το 2018. Και γράφω «ελπίζουμε» γιατί ο συγκεκριμένος τίτλος περιμένει την επόμενη κάτοχό του εδώ και δύο εβδομάδες. Ωστόσο, η στέψη δε θα γίνει στο Μπουένος Άιρες, όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο, αλλά στα ευρωπαϊκά λημέρια μας. Τα επεισόδια που προκλήθηκαν στην πρωτεύουσα της Αργεντινής δεν επέτρεψαν τη διεξαγωγή του επαναληπτικού στο Μονουμεντάλ, με αποτέλεσμα ο δεύτερος τελικός του Κόπα Λιμπερταδόρες, ανάμεσα στη Ρίβερ και την Μπόκα, να γίνει αύριο στο Μπερναμπέου της Μαδρίτης.

Νέο παιχνίδι στα φρουτάκια! Το «Fruit Blox» προσγειώθηκε στην Sportingbet.gr!

Μέχρι εδώ, όλα... γνωστά. Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύθηκα για μέρες μέχρι να αποφασίσω αν θα πρέπει να γράψω αυτό που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό, βλέποντας τη φωτογραφία του μικρού. Να... σιγήσω ή να χαλάσω όλο αυτό το «παραμυθένιο» σκηνικό που στήθηκε γύρω από την αγάπη του μπόμπιρα για την Μπόκα; Τελικά, ένα 24ωρο πριν το ματς, επέλεξα το δεύτερο, αν και γνωρίζω εκ των προτέρων τις αντιδράσεις που πιθανότατα θα υπάρξουν.

Και εξηγώ από πού προέρχεται η ένστασή μου. Όταν σε τόσο μικρή ηλικία ένα παιδί είναι υπερβολικά παθιασμένο με την ομάδα του, τι θα κάνει όταν βρεθεί στην εφηβεία και το αίμα του θα... βράζει; Στα 5 του προσεύχεται για την Μπόκα, στα 15 τι θα κάνει; Γιατί, φαντάζομαι πως και όσοι οπαδοί της Ρίβερ προκάλεσαν τα επεισόδια πριν από δύο εβδομάδες είναι – επίσης - παθιασμένοι με την ομάδα τους. Και όπου «πάθος», κάπου χάνεται το μέτρο. Δείτε το σε όλες τις πτυχές της ζωής μας (τζόγος, ναρκωτικά, ποτό κτλ).

Φυσικά και δεν επιχειρώ να μηδενίσω όλα τα συναισθήματα, που προκαλεί τόσο η συγκεκριμένη φωτογραφία, όσο και το ποδόσφαιρο, που όλοι όσοι ασχολούμαστε με αυτό, το λατρεύουμε. Όμως, για μισό λεπτό ρε παιδιά, είναι το ποδόσφαιρο ή η ομάδα μας τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας; Και η υγεία μας, η οικογένειά μας και η δουλειά μας, τι είναι; Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, όμως δεν ανήκει στα πρωτεύοντα.

Και αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο, ξέρετε ποιο είναι; Ότι σε κάποια γωνιά του Μπουένος Άιρες, ο πατέρας του συγκεκριμένου παιδιού θα είναι υπερήφανος, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία. Γιατί θα νιώθει ότι πέτυχε το σκοπό του, να κάνει το γιο του αφοσιωμένο στην Μπόκα Τζούνιορς. Όχι - κατά τα άλλα συμπαθή – Αργεντινέ πατέρα. Να μη νιώθεις υπερήφανος που δίδαξες στο παιδί σου το πάθος για την ομάδα του, να νιώσεις υπερήφανος, αν καταφέρεις να κάνεις, όσα γράφει ΕΔΩ ο Θοδωρής Βασίλης στο κείμενό του.

Τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να αγαπούν τη ζωή και τον αθλητισμό. Και να βλέπουν το ποδόσφαιρο, όπως πραγματικά είναι. Ένα παιχνίδι, δηλαδή, που κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει. Και ότι οι... απέναντι είναι αντίπαλοι για 90 λεπτά (ή όσο κρατάει ένα άλλο σπορ). Τόσο πριν τον αγώνα, όσο και μετά, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Είμαστε όλοι άνθρωποι, που έχουμε τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες αγωνίες για τη ζωή. Απλά μας χωρίζει το χρώμα της φανέλας. Και - κατά τη γνώμη μου - αυτό το παιδί δεν έχει εισπράξει αυτά τα διδάγματα μέχρι στιγμής από τους γονείς του.

Γιατί, τι είναι το ποδόσφαιρο, στο δικό μου μυαλό; Διασκέδαση. Και ναι, προτιμώ να πηγαίνω σε ένα γήπεδο, από αυτά που χαρακτηρίζονται «θέατρο», όπως π.χ. το Καμπ Νου ή το Εμιρέιτς, παρά στα «κλουβιά». Και ο λόγος είναι απλός. Θέλω να μπορώ να πάρω μαζί το παιδί μου ή τη γυναίκα μου, χωρίς να φοβάμαι αν ο διπλανός μου αρχίζει να πετάει ό,τι βρει μπροστά του ή – στην καλύτερη των περιπτώσεων – βρίζει χυδαία την οικογένεια του διαιτητή και εύχεται καρκίνο στους αντιπάλους. Αντί για αυτόν τον οπαδό, προτιμώ να έχω δίπλα μου τον Κινέζο τουρίστα, που βγάζει σέλφι και τρώει πατατάκια. Φλώρος; Ναι. Σώος; Επίσης.

Σίγουρα, το ιδανικό θα ήταν κάπου... στη μέση και όχι στα άκρα του «φλώρου» ή του «χούλιγκαν». Όταν βρεθεί αυτή η «μέση», πείτε μου για να πάω... χθες! Γιατί σίγουρα δεν είναι ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Αργεντινή...