Λένε ότι πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα κρύβεται μία δυνατή γυναίκα. Στην περίπτωση, όμως, της Αννας Κορακάκη, κρύβεται ένας ικανός προπονητής που στην προκειμένη περίπτωση είναι και ο πατέρας της. Ο Τάσος Κορακάκης είχε λοιπόν έναν επιπλέον λόγο να χαρεί για το χάλκινο μετάλλιο της Αννας, αλλά όπως λέει ο ίδιος, η χαρά δεν είναι διπλή, αλλά πολύ μεγαλύτερη: «Δεν ξέρω εάν είναι διπλή ή τριπλή η χαρά, εγώ πάντως είναι 10 φορές χαρούμενος με αυτό που πέτυχε η Αννα. Δεν λένε άλλωστε ότι η χαρά του παιδιού σου είναι για τον γονέα δύο φορές χαρά.. Για μένα μάλλον είναι μεγαλύτερη.»

Ο Τάσος Κορακάκης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αγκάλιασε η Αννα, όταν τελείωσε τις προσπάθειες της στον τελικό στο αεροβόλο πιστόλι των 10 μέτρων κι έχοντας κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο. Στην απονομή δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τραβά φωτογραφίες με το κινητό του!

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα μάτια του ήταν συνεχώς βουρκωμένα από τη συγκίνηση. Ποιος γονέας δεν θα ήθελε να δει το παιδί του στο βάθρο των Ολυμπιακών, αλλά το παράδοξο είναι ότι για τον Τάσο Κορακάκη δεν ήταν ένα μακρινό όνειρο αλλά κάτι που περίμενε: «Οταν ήταν 14 ετών και βγήκαμε σε μία εκπομπή στη Δράμα, είχα πει ότι η Αννα θα γίνει Ολυμπιονίκης. Τότε ίσως να γέλασαν μαζί μου αλλά να που δικαιώθηκα», μας λέει ο ίδιος.

Μία δικαίωση, όμως, που ήρθε λίγο από τύχη ή για την ακρίβεια,από έναν τραυματισμό: «Η Αννα έκανε αθλητισμό για πρώτη φορά στα 12 της, αρχίζοντας με στίβο. Ωστόσο, λόγω τραυματισμού σταμάτησε και έτσι την πήρα εγώ στη σκοποβολή. Και τώρα μετά από έξι χρόνια φτάσαμε εδώ...»

Ο Τάσος Κορακάκης ήταν αστυνομικός αλλά βγήκε νωρίς στη σύνταξη για να αφοσιωθεί στα παιδιά του, όχι μόνο στην Αννα, αλλά και στο γιο του που κάνει και αυτός σκοποβολή αλλά φέτος έμεινε λίγο πίσω λόγω πανελληνίων. Οσο για το τι υπερισχύει μέσα του, ο πατέρας ή ο προπονητής, η απάντηση του είναι εύκολη. «Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Με την Αννα σκοτωνόμαστε στην προπόνηση αλλά μετά τα ξεχνάμε όλα. Κοινός στόχος και των δύο μας, είναι η βελτίωση της.»

Ολες τις στιγμές μετά τον αγώνα ήταν συνεχώς δίπλα της, αποφεύγοντας όμως, να παρεμβαίνει ή να την επισκιάζει. Αφηνε το παιδί του να χαρεί τη στιγμή, όπως την χαιρόταν και ο ίδιος. Γι' αυτό και το μόνο που ζητάει πλέον για το κορίτσι του, είναι η υγεία: «Να την έχει ο Θεός καλά, αυτό θέλω μόνο. Ολα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους, αν συνεχίσει να προσπαθεί. Υγεία να έχει μόνο...»