Ιάπωνες και κινητό, εις σάρκα μια

• Μια βόλτα στην «ηλεκτρική πόλη»

Μετά το τέλος της 14ήμερης καραντίνας από την άφιξη στην Ιαπωνία, εξαιτίας της οποίας απαγορεύεται η χρησιμοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς, άρπαξα την ευκαιρία για να μπω στο περίφημο μετρό του Τόκιο.

Ένα τεράστιο, ολίγον δαιδαλώδες αλλά εξαιρετικά χρηστικό δίκτυο που κάθε μέρα φιλοξενεί εκατομμύρια επιβάτες, όλοι βεβαίως με μάσκα και, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών, με το κινητό στο χέρι.

Στα βαγόνια που μπήκα για το πήγαιν’ έλα, το 80% των επιβατών κρατούσε κινητό και δεν τράβηξε ούτε στιγμή τα μάτια του από την οθόνη. Είδα μόλις ΜΙΑ γυναίκα με ένα βιβλίο στο χέρι, ενώ οι εξαιρέσεις που δεν κρατούσαν κινητό, είχαν να κάνουν κυρίως με μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους.

Ναι, θα πείτε, η εικόνα στην Ελλάδα δεν απέχει και πολύ στα μέσα μαζικής μεταφοράς, από τότε που τα κινητά μπήκαν στην ζωή μας. Στην Ιαπωνία, όμως, το κινητό είναι κουλτούρα εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια.

Έχει αποκτήσει, μάλιστα, και σχετικό όνομα: «Keitai». Προκύπτει από την έκφραση «keitai denwa», που σημαίνει «φορητά τηλέφωνα», τα οποία συντροφεύουν τους Ιάπωνες σε ένα (τρομακτικό) ποσοστό που ξεπερνάει πλέον το 70% του πληθυσμού. Και μιλάμε για μια χώρα με πάνω από 125 εκατομμύρια κατοίκους!

Το πρώτο κινητό με κάμερα στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1999, όταν στην Ελλάδα τα πρώτα κινητά - παντόφλες κυκλοφόρησαν ευρέως μόλις έξι χρόνια νωρίτερα. Αμέσως έγινε ανάρπαστο και έκτοτε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας (σχεδόν) κάθε Ιάπωνα, ο οποίος ανακάλυψε πρώτος στα κινητά τα emoji (ξέρετε, τα εικονίδια με γέλια, κλάματα κλπ.), αλλά και τα παιχνίδια, πολύ πριν κάνουν θραύση σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη.

Μια βόλτα στην «ηλεκτρική πόλη»

Η Ιαπωνία είναι πρωτοπόρος στον τομέα της τεχνολογίας, το μεγαλύτερο ποσοστό των high tech νέων ευρημάτων προέρχεται από εδώ και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει με μια επίσκεψη στην Ακιχαμπάρα (Akihabara), γνωστή ως «ηλεκτρική πόλη».

Τι περιλαμβάνει η συγκεκριμένη γειτονιά στο Τόκιο; Δεκάδες, εκατοντάδες κτίρια αφιερωμένα μόνο σε πώληση ηλεκτρονικών ειδών, αλλά και σε θρυλικές εταιρείες παιχνιδιών, όπως η Sega, η οποία προσφέρει στους νεαρούς (ως επί το πλείστον) επισκέπτες την δυνατότητα να ψυχαγωγηθούν με παιχνίδια, έναντι μάλιστα μιας πολύς προσιτής τιμής, της τάξεως των εκατό γιέν (περί τα 80 λεπτά).

Η Ακιχαμπάρα, όμως, δεν είναι «μόνο» κινητά, κάμερες, υπολογιστές (σε τιμές που θα θεωρούσαμε λογικές και στην Ελλάδα, όχι κάτι υπερβολικό) και οποιοδήποτε εξάρτημα μπορείς να φανταστείς. Οι δρόμοι πίσω από την λάμψη των φώτων (ειδικά το βράδυ), προσφέρει ωραία, μικρά μαγαζιά για φαγητό και διασκέδαση, ακόμα και τον καιρό της πανδημίας.

Ακόμα και ξενοδοχεία ημί - διαμονής για παράνομα (και όχι μόνο βεβαίως) ζευγαράκια προσφέρει το πλούσιο μενού της «ηλεκτρικής πόλης», στην οποία συναντήσαμε ανθρώπους γεμάτους ευγένεια και φιλοξενία.

Μεταξύ αυτών, ο Τζιοβάνι, ένας Ιταλός που διαμένει εδώ και δέκα χρόνια στο Τόκιο, εργάζεται σε πιτσαρία και μας έλεγε με απογοήτευση, πόσο περίμεναν τα μαγαζιά την εισροή χιλιάδων επισκεπτών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έμειναν με την όρεξη.

Ο κορονοϊός έχει πάρει μαζί του εκατομμύρια ψυχές σε όλο τον κόσμο. Και όχι μόνο κυριολεκτικά, με την απώλεια τους. Αλλά και με τα προβλήματα που άφησε στο πέρασμά του, ακόμα και σε μια «ηλεκτρική πόλη» γεμάτη φώτα και λάμψη, όπως η ξεχωριστή Ακιχαμπάρα.

Υ.Γ.: Περίεργο το πρωινό της Παρασκευής. Εξαιτίας και της διαφοράς ώρας (εδώ είμαστε έξι ώρες μπροστά), έμαθα με... καθυστέρηση (και θλίψη) τον διπλό αποκλεισμό των ΑΕΚ και Άρη στο Europa Conference League (πολλά, πολλά δώρα στους αντιπάλους). Και, λίγη ώρα αργότερα, είδα με έκπληξη (και χαρά) το χρυσό μετάλλιο του Στέφανου Ντούσκου. Ελλάδα η μια, Ελλάδα και η άλλη, αλλά πολύ διαφορετική..