Σιδεροκέφαλοι …

Νομίζω ότι υπήρξα ξεκάθαρος στην «ανάγνωση» της απώλειας του κόουτς ωστόσο θέλοντας και μη η ζωή συνεχίζεται. Γι’ αυτό και το σταματάω εδώ.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να στηρίξει την «επόμενη μέρα» και αυτή επί του παρόντος αποτυπώνεται στα πρόσωπα των δύο συγκεκριμένων ανθρώπων. Ξαναλέω πως αν ήταν καλοκαίρι δεν θα σκεφτόμουν καν μια τέτοια λύση, αλλά τα δεδομένα της εποχής αποκλείουν οποιαδήποτε επιλογή από το εξωτερικό. Θαρρώ πως θα ισοδυναμούσε με λευκή πετσέτα.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο πρόεδρος αποφάσισε ότι «δεν πάει άλλο» όφειλε να πάει σε σίγουρα βήματα και εύχομαι αυτά να είναι του Νιόπλια και του Χρηστάρα. Η πράσινη προϊστορία δείχνει ότι συχνά οι «μικροί» τα πάνε καλύτερα από τους «μεγάλους», αλλά αυτό είναι πάντα σχετικό και δεδομένα εμπεριέχει και μεγαλύτερο ρίσκο.
Επίσης δεν χρειάζεται καν να συζητάμε πως το ματς του Σαββάτου είναι τελικός. Και πλέον αυτό συμβαίνει για περισσότερους από έναν λόγους. Ανεξάρτητα πάντως από το όποιο αποτέλεσμα θεωρώ εντελώς πρόωρο είτε να αναζητηθούν ευθύνες στο δίδυμο σε ενδεχόμενο κακό σκορ. Ούτε βέβαια και να αρχίσουν τίποτα διθύραμβοι στη νίκη.
Εκείνο που θα πρέπει να τους ευχηθούμε είναι «σιδεροκέφαλοι» και «καλή δύναμη». Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία. Εύχομαι η φυγή του Τεν Κάτε να ηρεμήσει όλους εκείνους που ξεχνώντας όλα αυτά τα άτιτλα (προ του ερχομού του) χρόνια δεν τον άφηναν καθημερινά σε ησυχία. Προφανώς θα θεωρούσαν ότι ο Ολλανδός παρέλαβε την τελειότερη ομάδα στην Ευρώπη και την κατέστρεψε. Και μετά ξυπνήσαμε…
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι νέοι δεν παρέλαβαν «χάος» και «καμένη γη». Αυτά είναι ιστορίες για αγρίους και καλό είναι να μην χρησιμοποιηθούν από κανέναν. Σαφώς και έχει κάνει δουλειά και καλό είναι να ολοκληρωθεί.
Αντί επιλόγου σας καλώ να ξαναδιαβάσετε το φινάλε του προηγούμενού μου σχολίου περί τέλους των άλλοθι με την απομάκρυνση ενός «ιδανικού εξιλαστήριου θύματος». Για μένα είναι και το σημαντικότερο της νέας εποχής…