Μεγάλωσες με τον Ντιέγκο Μαραντόνα; Ονειρεύεσαι κάποια στιγμή να βρεθείς στις εξέδρες του θρυλικού Μπομπονέρα; Φαντάζεσαι τον εαυτό σου δίπλα στους Borrachos del Tablón τους φανατικούς της; Ρίβερ Πλέιτ στο Μονουμεντάλ ή μήπως δεν θα ήταν φανταστικό ένα ταξίδι στο Ροζάριο στην πόλη του Μέσι και του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, των κανάγιας (Ροζάριο Σεντράλ) και των λεπρών (Νιούελς Ολντ Μπόις)

Μπορείς ακόμα και αν δεν καταφέρεις να βρεθείς ποτέ στην Αργεντινή. Ο σπουδαίος Ρομπέρτο Φονταναρόσα, γέννημα θρέμμα του Ροζάριο κι ένας από τους πιο γνωστούς γελοιογράφους της Αργεντινής, μας μεταφέρει μέσα από οκτώ όμορφες ιστορίες στο πως ζουν οι άνθρωποι αυτοί το ποδόσφαιρο, το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας.

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες τον Φεβρουάριο του 2020 υπό τον αυθεντικό τους τίτλο, Puro Fútbol, σε μετάφραση του Μιχάλη Τσούτσια.

Βγαίνει ένας μικρός από ένα σπίτι… τσίτσιδος, φωνάζει: «Πάμε Σεντράλ, γερά!». Μια αστραπή λάμπει και φωτίζει το μέσα κάποιου. Του στεγνώνει τον λαιμό. Ψελλίζοντας καταφέρνει να ρωτήσει: «Τελείωσε;». «1-1» λέει ο μικρός, «ισοφάρισε η Σεντράλ στο τέλος». Κάποιος περπατά, τώρα μουδιασμένος, λόγω νωθρότητας, λόγω του ότι είναι στον αυτόματο πιλότο. Η Σεντράλ στο τέλος, ρε! Η Σεντράλ στο τέλος! Δεν φωνάζει. Δεν κάνει κάποιον μορφασμό. Δεν σηκώνει το χέρι του. Η κραυγή εκρήγνυται μέσα του σαν βόμβα βυθού. Πάμε, κανάγιες μου, γερά! Μοιάζει ψέμα.

Κάποιος θα σκεφτόταν ότι θα χοροπηδούσε ασυγκράτητος· θα καβαλούσε κάνα φράκτη· θα σκαρφάλωνε σε κάνα δέντρο σαν πίθηκος· θα αναρριχόταν σε κάνα μπαλκόνι, μέχρι και σε ταράτσα. Αλλά όχι. Δεν χρειάζονται υπερβολές… Παρ’ όλ’ αυτά, μια αίσθηση χαύνωσης, θαλπωρής, ατέλειωτης εσωτερικής γαλήνης, σιγά σιγά τον κατακλύζει τρυφερά. Ήδη βρίσκεται ένα τετράγωνο από το σπίτι του… Το απόγευμα είναι φωτεινό, γεμάτο ήλιο, ενδεχομένως και πιο δροσερό… Μπαίνει επιτέλους και πάει μέχρι το μπάνιο…Πλένει τα χέρια του, κοιτάζεται στον καθρέφτη. Έχει πάνω από χίλιες νέες άσπρες τρίχες στους κροτάφους του. Υπάρχουν δυο ρυτίδες στο μέτωπό του, καινούργιες και βαθιές. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια του έχουν γίνει πιο μαύροι. Κάποιος έχει γεράσει πάλι πέντε χρόνια, το ίδιο όπως πάντα. Κι όλ’ αυτά για ένα κλάσικο, μόνο. Έναν αγώνα ποδοσφαίρου, απλώς.

Οκτώ διηγήματα με φόντο το αργεντίνικο ποδόσφαιρο και τον ιδιαίτερο τρόπο που βιώνουν το πάθος για τη στρογγυλή θεά – εντός και εκτός γηπέδων – οι Αργεντίνοι. Διηγήματα βγαλμένα από τη ζωή και από την μπάλα, μέσα από την κοινωνική ματιά, την ψυχολογική ανατομία και την αιχμηρή πένα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, που δεν έπαψε ποτέ να είναι αμετανόητος λάτρης του «ομορφότερου παιχνιδιού».

Σύντομο βιογραφικό

Ο Ρομπέρτο ελ Νέγρο Φονταναρόσα γεννήθηκε (1944) κι έζησε στο Ροσάριο της Αργεντινής, πόλη την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε. Από τους γνωστότερους γελοιογράφους και δημιουργούς κόμικς σε μια χώρα με τεράστια παράδοση (Mordillo, Quino, Caloi) στον χώρο. Ο ελ Νέγρο, βέβαια, έγινε εξαιρετικά αγαπητός και λόγω του συγγραφικού του έργου, το οποίο περιλαμβάνει τρεις νουβέλες και περίπου τριακόσια διηγήματα, ανάμεσά τους και αρκετά ποδοσφαιρικά στα οποία αποτυπώνεται ουσιαστικά η αργεντίνικη τρέλα για την στρογγυλή θεά, αλλά και η λατρεία τού συγγραφέα για την μία εκ των δύο αιωνίων αντιπάλων της πόλης του, την Ροσάριο Σεντράλ. Εκτός από την αγάπη του κόσμου έλαβε και πολλά βραβεία και διακρίσεις, εν ζωή, αλλά και μετά τον –πρόωρο– θάνατό του, μόλις στα 63 του χρόνια.

Η βαθύτερη αυτή σχέση με την ομάδα της Ροσάριο Σεντράλ επισφραγίστηκε από το τελευταίο σκίτσο του ελ Νέγρο, τον Γενάρη του 2007, όταν πια η ασθένειά του έμπαινε στο τελικό της στάδιο κι ο ίδιος ανακοίνωσε ότι δεν θα σχεδίαζε πια, διότι το δεξί του χέρι δεν ανταποκρινόταν καθόλου πλέον. Το τελευταίο του έργο λοιπόν ήταν ο Κανάγιας. Το σχέδιο αυτό ήταν το δώρο του στην ομάδα που λάτρεψε, γι’ αυτό και παραχώρησε τα δικαιώματα στην διοίκηση της Σεντράλ. Όπως είπε: «Θεωρώ ότι αμείβομαι και με το παραπάνω, να είστε σίγουροι, όταν μου γίνεται η τιμητική διάκριση να έχω την δυνατότητα να δημιουργήσω ένα σύμβολο που θα συνοδεύει τα χρώματά μας».

Να αναφέρουμε επίσης πως στα οκτώ διηγήματα του βιβλίου συμπεριλαμβάνεται και το "19 Δεκεμβρίου 1971", το οποίο θεωρείται το καλύτερο ποδοσφαιρικό διήγημα που έχει γραφτεί στην ισπανική γλώσσα και αναφέρεται στη μέρα εκείνη όπου η Σεντράλ κέρδισε τη Νιούελς στο Μονουμεντάλ, παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό όπου κατέκτησε και το πρώτο της πρωτάθλημα.