Αρης: Το ένστικτο του «δολοφόνου»!
Είναι εξαιρετικά δύσκολος ο αγωνιστικός βίος μιας ομάδας η οποία περιορίζεται σε τέσσερα παιχνίδια σε διάστημα δύο μηνών και μετρά τις ημέρες που μεσολαβούν μεταξύ των αγώνων όπως ο φυλακισμένος στο κελί του. Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρείται αδύνατο να βρει αγωνιστικό ρυθμό, οι αυξομειώσεις στα επίπεδα απόδοσής της αποτελούν τον σταθερό σύντροφό της και ουσιαστικά επενδύει στον αθλητικό εγωισμό και στην προσωπικότητα των παικτών της. Αυτά είναι τα δύο στοιχεία που διαθέτει ο Άρης, γι’ αυτό βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας και πραγματοποιεί την καλύτερη πορεία στην ιστορία του. Στο Αγρίνιο πέτυχε μια επαγγελματική νίκη γιατί μπήκε με το… μαχαίρι στα δόντια και η πλέον ενδεικτική φάση είναι ο «τσαμπουκάς» του Ματέο Γκαρσία στον Μάζουρεκ σε σημείο που οι περιστάσεις απαιτούσαν αφύπνιση.
Ως ομάδα, έχει αποκτήσει βάση κι αυτό αποδεικνύεται από τα 428 αγωνιστικά λεπτά όπου κρατά ανέπαφη την εστία της, προσδοκεί όμως ότι σύντομα θα φτιάξει και την κορυφή της, γιατί εκεί εστιάζεται το μεγαλύτερο αγωνιστικό πρόβλημά της. Πρέπει να μάθει να φτιάχνει περισσότερες ευκαιρίες και κυρίως, να μην δίνει το δικαίωμα στον καθένα να την αμφισβητεί. Για παράδειγμα, στο Αγρίνιο βρήκε τους χώρους, έφτασε σε σημείο να δημιουργήσει (υπέρ της) αριθμητική ανισορροπία, όχι όμως και στο 2ο γκολ που θα έφερνε και το 3ο και γενικώς ένα πολύ ευχάριστο απόγευμα. Άντ’ αυτών, καρδιοχτύπησε στην τελευταία φάση του αγώνα έως ότου έρθει η σωτήρια παρέμβαση του θετικού (και σήμερα) Ντάνιελ Σούντγκρεν.
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου οφείλει να επενδύσει στην αμυντική συνοχή που έχει αποκτήσει, στο γεγονός ότι περιορίζει τη δημιουργικότητα των αντιπάλων της έχοντας βρει ομοιογένεια με τον Εμάνουελ Σάκιτς στο αριστερό άκρο της άμυνας, αλλά και να αποκτήσει αυτό που πρέπει να έχει βάσει (και) την ατομικής ποιότητας των παικτών της. Το εύκολο γκολ, τον τρόπο να «ξεκλειδώνει» τις αντίπαλες άμυνες και φυσικά να κερδίζει παιχνίδια. Μέχρι πρότινος, αυτό δεν ξέφευγε από τα όρια του… κοινού μυστικού στο εσωτερικό της ομάδας. Πλέον αποτελεί γενική διαπίστωση και πρέπει να λυθεί. Για παράδειγμα, ο Δημήτρης Μάνος ανέφερε τρεις φορές (σε δηλώσεις 50+ δευτερολέπτων) ότι δεν σκόραρε και ό, τι χρειάζεται το γκολ για να αλλάξει την ψυχολογία του, αποδεικνύοντας ότι αυτή είναι η καθημερινή σκέψη του. Είπε βέβαια αυτά που έκανε, τα οποία δεν αμφισβητούνται. Γιατί πράγματι έκανε καλό παιχνίδι, πρόσφερε όλα όσα πρέπει να δίνει ένας επιθετικός, όχι όμως το δικό του… νέκταρ. Το γκολ που θα τον εξιλεώσει.
Ο ΓΚΑΜΑ ΕΙΝΑΙ «ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ»
Προσωπικά, ουδέποτε θεώρησα ότι η εύστοχη εκτέλεση ενός πέναλτι είναι εύκολη υπόθεση, στο δικό μου μυαλό ισοδυναμεί με τραγικό λάθος τερματοφύλακα γιατί δύσκολα ξεχνιέται. Ως εκ τούτου, έχει μικρή σημασία αν τα τρία από τα τέσσερα γκολ στο Πρωτάθλημα – και πέντε συνολικά συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού αγώνα – ήρθαν από εκτέλεση πέναλτι από τον Μπρούνο Γκάμα. Κάθε γκολ του Πορτογάλου έδωσε βαθμούς στον Άρη και τον έκανε ομορφότερο. Τρεις με το αριστοτεχνικό πλασέ με τον Απόλλωνα Σμύρνης, άλλοι τόσοι στο Αγρίνιο, συν αυτό που είχε πετύχει απέναντι στη Λαμία όπου είχε δώσει το προβάδισμα στην ομάδα του με 2-1. Ο Γκάμα έχει το ένστικτο του δολοφόνου, το βλέπεις κάθε φορά που εστιάζει ο φακός στο πρόσωπό του, στα δευτερόλεπτα που προηγούνται μια εκτέλεσης. Αυτό που έβαλε δε απέναντι στον Παναιτωλικό, είναι αυτό που λένε… η τέλεια εκτέλεση. Η μπάλα ψηλά, άκρη, στη γωνία του τέρματος.
ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΤΕΟ 10ΑΡΙ
Βάση αυτής της απόφασης είναι η συνύπαρξη των Ματέο Γκαρσία, Μπρούνο Γκάμα και Σιάντε Σίλβα στη μεσοεπιθετική γραμμή. Κάθε απόφαση έχει τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Στην πρώτη κατηγορία μπαίνει η ταχύτητα που είχε ο Άρης στον άξονα, τη γρήγορη πάσα αλλά και την ικανότητα του συγκεκριμένου παίκτη στο να βλέπει γήπεδο και χώρους. Το αρνητικό ήταν ότι σε αρκετές περιπτώσεις χρειάστηκε να κινηθεί σε χώρους που δεν έχει συνηθίσει, έλειψε επίσης η δημιουργία από τα άκρα. Γιατί ο βασικός αμυντικός στόχος του Παναιτωλικού ήταν περιορισμός της δράσης του Μπρούνο Γκάμα, ενώ ο Σίλβα πρόσφερε μια επιβεβαίωση αλλά και μια απάντηση. Η πρώτη σχετίζεται με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του, την έκρηξη αλλά και την ταχύτητα που έχει στα πρώτα 2-3 βήματα και το δεύτερο, γιατί στην τελευταία διετία ήταν στην U23 της Γουέστ Χαμ. Σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις αδίκησε δική του ενέργεια είτε με την απόφαση είτε με την τελική πάσα του. Ο Πορτογάλος πρέπει να γίνει πιο ουσιαστικός στο παιχνίδι του γιατί διαθέτει όλο το άλλο πακέτο ποδοσφαιριστή που μπορεί να κάνει καριέρα.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΞΕΙ
Η αγωνιστική πρόοδος του Άρη θα εξαρτηθεί από αυτή των Ματέο Γκαρσία, Σιάντε Σίλβα γιατί ο Μάντζιος προσπαθεί να τους «αλλάξει». Ο Γκαρσία είναι σε μια ηλικία όπου θα πρέπει να αναλάβει αλλά και να αντέξει το βάρος του φυσικού ηγέτη μιας ομάδας. Στη μέχρι τώρα καριέρα του, έπαιζε αποκλειστικά στη δεξιά πλευρά της επίθεσης, οι αγωνιστικές ευθύνες του άρχιζαν από την κάλυψη της πτέρυγας χάριν της δημιουργίας ή της υποστήριξης του δεξιού μπακ αλλά και της εκτέλεσης (κυρίως) στο transition παιχνίδι. Φορώντας πλέον τη φανέλα με το Νο10 αλλά και παίζοντας σ’ αυτή τη θέση, το πακέτο των ευθυνών του είναι σαφώς μεγαλύτερο. Μια εντυπωσιακή επέλαση δεν είναι αρκετή. Οι ευθύνες στο δημιουργικό κομμάτι είναι περισσότερες, έχει καταλυτικό ρόλο στην κυκλοφορία της μπάλας και παράλληλα να διευκολύνει τον εκάστοτε σέντερ φορ στη εύρεση χώρων.
Στην τελευταία διετία, ο Σιάντε Σίλβα έπαιζε περισσότερο στην κορυφή της επίθεσης. Δεν γνωρίζω αν αυτή η απόφαση ήταν βάσει χαρακτηριστικών ή γιατί στο ντεμπούτο του στην U23 της Γουέστ Χαμ είχε αντικαταστήσει τον βασικό φορ βάζοντας τρία γκολ σε τέσσερα λεπτά. Στο μυαλό του Άκη Μάντζιου, τα στοιχεία που διαθέτει ο Πορτογάλος είναι για αριστερό χαφ, θα τον χρησιμοποιήσει στην κορυφή μόνο κατ’ ανάγκη και του το έχει πει κατ’ ιδίαν. Μόλις ο Σίλβα φτάσει στο επίπεδο που θέλει ο προπονητής του, είναι σίγουρο ότι ο Άρης θα απολαύσει πολλούς καρπούς.